Jak leczyć nerwowość, płacz, senność?

Nerwowosc, placz, sennosc, oslabienie Witam. Mam 32 lata. Zawsze bylam osoba bardzo spokojna, cierpliwa. Od pewnego czasu nie potrafie poradzic sobie z emocjami na wszystko reaguje nerwami i krzykiem. Najgorsze ze nawet dla moich kochanych dzieci nie mam cierpliwosci - niestety oni wzoruja sie na mnie i wszystko zalatwiaja zloscia i krzykiem. Serce mi peka gdy to widze. Jestem takze ciagle zneczona, brak mi energi, ciagle moglabym spac. Nie chce tak zyc, chce zeby wrocila dawna JA. Doda ze po za domem jestem zupelnie inna, mila spokojna, usmiechnieta. Tak jakby byky we mnie 2 osoby.
KOBIETA, 32 LAT ponad rok temu

Witam Panią,
Nie wspomina Pani nic o tym, jaki tryb życia Pani prowadzi.
Czy przeżywa lub przeżywała Pani jakieś stresujące sytuacje?
Czy w Pani życiu wydarzyło się coś szczególnego?
Problemy z kontrolowaniem emocji i nadmierna nerwowość
są najczęściej reakcją obronną ludzkiej psychiki na stres,
lęk czy traumatyczne przeżycie z przeszłości.
Jednak rzetelną diagnozę można postawić tylko podczas
osobistej konsultacji, po wnikliwym wywiadzie i zbadaniu
okoliczności, które doprowadziły do opisanych zaburzeń.
Żeby Pani pomóc, trzeba poznać dokładnie naturę
Pani problemu, dotrzeć do źródła Pani trudności
z opanowaniem emocji i na tej podstawie opracować
właściwą metodę terapii.
Dlatego zachęcam Panią do podjęcia psychoterapii.
Terapeuta pomoże Pani odzyskać równowagę
wewnętrzną, wzmocnić poczucie własnej wartości,
oraz zdobyć umiejętność kontrolowania emocji
i radzenia sobie ze stresem, dzięki czemu odzyska
Pani spokój i radość życia.
Gdyby chciała Pani porozmawiać ze mną o problemie,
to zapraszam do kontaktu.
Istnieje możliwość konsultacji online,
np. za pośrednictwem komunikatora Skype.
Pozdrawiam serdecznie

Hanna Markiewicz,
psycholog,
konsultacje@psycholog24online.pl
http://psycholog24online.pl

0

Podobne objawy mogą mieć źródła zarówno w przemęczeniu, kryzysie jak i poważniejszych trudnościach (np stany depresyjne). Warto zatem przyjrzeć się głębszym przyczynom objawów i poddać diagnostyce. Najlepiej podjąć konsultację z psychologiem, psychoterapeutą. Zależnie od zdiagnozowanych przyczyn zaburzeń zaproponuje odpowiednie formy poradzenia sobie- np psychoterapię, konsultację z lekarzem psychiatrą oraz farmakoterapię, konsultacje z innym lekarzem specjalistą itp.

0
redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Nerwowość i płacz - jak sobie z tym radzić?

Witam. Mam 16 lat i zwracam się do Was, bo szukam pomocy. Nie mówię nikomu o moich uczuciach, dziwnie się czuję jak o tym mówię. Od ok. 4 miesięcy jestem strasznie płaczliwa, nerwowa. Ostatnio popłakałam się w szkole, bo pani mi powiedziała parę słów o mnie. Pyskuję do rodzicow o byle co. W domu jest ciągle hałas. Jak nie moja młodsza 3 letnia siostra biega i krzyczy, to moi rodzice kłócą się o pieniądze. Mam już tego dość. Nie ma nocy jak nie płacze w poduszkę. Czasami jak coś robię, to strasznie mi słabo. Ciągle jestem zmęczona. Czasami mam też myśli samobójcze. Zawsze zadaję sobie pytanie: komu jestem tu potrzebna? Nie mam chłopaka, moi rodzice wolą moją siostrę. Ona jest poukładana, skończyła liceum i zaczęła studiować dziennikarstwo, a ja? Mam nadzieję, że mi pomożecie. Z góry dziękuję:)

KOBIETA, 16 LAT ponad rok temu

Witam!

Każdy człowiek ma swoją wartość, tylko nie każdy potrafi ją w sobie odkryć. Trudna sytuacja w domu i tłumienie w sobie emocji wywołują u Ciebie poważne problemy. Kiedy nie mówisz o tym, co się z Tobą dzieje, wtedy te emocje i problemy nie znikają. Kumulują się w Tobie i każda sytuacja stresowa może wywołać wybuch agresji czy płaczu. Warto, żebyś jednak rozmawiała z ludźmi o swoich problemach. Chłopak nie jest wyznacznikiem tego, czy masz dla kogo żyć czy nie. Najważniejsze, żebyś żyła dla siebie i nie uzależniała swojej samooceny od innych. Rodzice się kłócą, a Ty źle się z tym czujesz. Powiedz im o tym. Jesteś ich dzieckiem, a oni mają obowiązek interesować się Tobą tak samo, jak resztą rodzeństwa. Jeśli rodzice nie będą Cię słuchać, to może jest w Twojej bliskiej rodzinie czy otoczeniu osoba, z którą mogłabyś porozmawiać na ten temat i która może wpłynąć na zachowanie rodziców. Milcząc nie rozwiązujesz swoich spraw, bo nikt nie wie, co się dzieje. Wsparcie rodziny i otoczenia w trudnych chwilach jest bardzo ważne i dlatego warto postarać się je mieć. Jeśli bliscy Ci go nie zapewnią, możesz skorzystać z pomocy zaufanego i lubianego nauczyciela, przyjaciół, psychologa/pedagoga szkolnego lub korzystając z telefonu zaufania dla dzieci i młodzieży 116 111. Pomoc innych osób oraz informacje od Ciebie mogą pomóc Ci poradzić sobie z tą trudną sytuacją i pokazać otoczeniu, co naprawdę się z Tobą dzieje.

Pozdrawiam

0
redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Takie uczucia zazwyczaj nie pojawiają się bez powodu. Proszę spróbować przypomnieć sobie, co takiego wydarzyło się tydzień temu, co się zmieniło. Znalezienie przyczyny takiego nastroju umożliwi rozwiązanie problemu lub podjęcie odpowiednich działań, które będą zmierzały do zmiany samopoczucia.

0

Dzień dobry!

Przyczyn takiego stanu może być wiele.To nazbyt ogólne objawy, aby stwierdzić, czy są chwilowe, naturalne (np. spowodowane bieżącymi wydarzeniami, co od czasu do czasu zdarza się każdemu z nas), czy też świadczą o chorobie. Proszę zgłosić się do lekarza lub psychologa. Konieczna jest dłuższa rozmowa.

Pozdrawiam!

0
redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Patronaty