Jak żyć z mamisynkiem?

Witam. Mam 22 lata i jestem kobietą. Od ponad roku jestem w związku z 24-letnim mężczyzną. Spotykamy się bardzo często, prawie codziennie. Znamy swoje rodziny, jesteśmy lubiani. Oboje studiujemy, pracujemy.

Wszystko byłoby fajnie, gdyby nie to, że ciągle się kłócimy. O wszystko, a raczej o nic. Oboje chcemy postawić na swoim, musi być po mojemu lub po jego myśli. Nie potrafimy znaleźć kompromisu ani nie potrafimy przestać się kłócić. Mój chłopak jest trochę rozpieszczony, ciągle wydzwania do swojej mamy i praktycznie nie potrafi bez niej przeżyć kilku dni. Ona za to dolewa oliwy do ognia chcąc wszystko wiedzieć i być ciągle na bieżąco. Mnie to strasznie denerwuje, czasem nie mogę wytrzymać.

Moje życie nie należało do najłatwiejszych, od kilku lat mieszkam sama i się sama utrzymuję i chciałabym, żeby mój chłopak też stanął na nogi i oderwał się od maminej spódnicy. Na tym tle ciągle się kłócimy. Ja chciałabym, żeby mój chłopak stał się samodzielny i dorósł wreszcie, a nie myślał w ten sposób: jak mnie wkurzasz to się pakuję i idę do mamy. Jak zwrócę mu uwagę, żeby tyle nie lał wody do wanny, bo szkoda pieniędzy to odpowiada: ja nie muszę się myć, mogę jechać do domu i tam mi nikt wody nie wypomina.

I tak jest ze wszystkim. Czasem mam już dosyć, wieczne kłótnie i zero perspektyw na to, żeby miało być inaczej. Pozdrawiam.

KOBIETA, 22 LAT ponad rok temu

Konflikty w związku Psychologia Relacje z partnerem

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!

Kłótnie są dużym problemem, ponieważ nie rozmawiacie ze sobą normalnie i nie rozwiązujecie sporów, tylko wykrzykujecie wiele negatywnych rzeczy w kierunku drugiej osoby. Myślę, że jeśli nie chcecie rozpadu związku, musicie nauczyć się normalnie rozmawiać i załatwiać w ten sposób spory.

Przede wszytkim powinniście używać zwrotów: ja czuję, że Ty..., ja myślę, nie podoba mi się, gdy Ty..., denerwuje mnie, kiedy Ty.... W taki sposób nie ranicie się nawzajem oskarżeniami, ponieważ każde z Was mówi o tym, co czuje, a nie obwinia drugą osobę. Jest to bardzo ważne dla sprawnego funkcjonowania związku.

Sądzę też, że partner nie powinien szantażować Cię wyprowadzeniem się do mamy, czy słuchać się matki na każdym kroku. On jest dorosłym mężczyzną i powinien samodzielnie funkcjonować. Matka może mu co najwyżej powiedzieć, co o tym myśli, ale nie wtrącać się. Kiedy zdecydował się na bycie w związku z kobietą, to z nią dzieli życie, a nie z mamą.

Powinniście się zapoznać z lekturami na temat komunikacji w związku, komunikacji interpersonalnej oraz toksycznych kontaktach dorosłych dzieci z rodzicami. Takie lektury pozwolą Wam popracować nad swoją relacją i poprawić sytuację w związku. Dzięki temu będziecie mogli pogłębić łączące Was więzi i uczucia.

Pozdrawiam

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czy powinnam zostawić mojego chłopaka? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Nie wiem co czuję i co się dzieje z moim chłopakiem. Czy ja go jeszcze kocham? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czy to depresja przez mamę? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czy powinniśmy rozstać się i jak sobie z tym poradzić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Mam 14 lat i jestem nieszczęśliwa - jak długo jeszcze to potrwa? – odpowiada Mgr Magdalena Brudzyńska
Jak odejść od chłopaka? – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Co mam zrobić, POMOCY! – odpowiada Dr n. med. Anna Zofia Antosik
Co robić, kiedy przez matke tracę wiarę w sens życia i możliwość bycia szczęśliwym? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Nie widzę sensu życia – odpowiada Paulina Witek
Co o nim myśleć, co robić, czy ingerować w jego nowy związek? – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak

artykuły

10 zaskakujących sposobów, żeby zajść w ciążę

Czy ciąża bez stosunku jest możliwa? Większość pow

Czy masz skłonności do nerwicy?

Nerwice, czyli zaburzenia lękowesą grupą zaburzeń

Choroba afektywna dwubiegunowa. Agnieszka opowiada, jak wygląda życie z chorobą bipolarną (ChAD)

Nawet lekarzom zdarza się mylić jej objawy z depre

Można żyć z lękiem przed życiem?

Jestem 23-letnią kobietą, pół roku temu przeprowadziłam się za narzeczonym z dużego miasta do rodzinnego miasteczka, tam on dostał pracę, to bardzo pogłębiło mój stan. Ale od początku moje problemy zaczęły się od niepochlebnych opinii na mój temat, które usłyszałam z ust wykładowców na studiach. Codziennie powtarzam je sobie w głowie, choć tego nie chcę, i przez to nie mogę skończyć studiów - dodam, że został mi jeden egzamin. A do tego ta histeria, tak bardzo się boję, że gdy tylko coś jest nie tak, ja PŁACZĘ! Siedzę w domu, nie mam pracy, nie mam życia towarzyskiego, przestałam kontaktować się ze znajomymi, bo po co, nic mnie nie cieszy, nie mam o czym pogadać.

A co najgorsze, czuję, że się zatraciłam, boję się cokolwiek zrobić! Nie popełnię samobójstwa, bo się boję, nie potnę się, bo się boję, ale pozytywnych rzeczy też nie robię, bo się boję! siedzę sama w domu i oglądam non stop tv i objadam się!!!!!!!!! nienawidzę tego i nienawidzę siebie! Chciałabym, aby to moje życie się zmieniło, ale nie wiem co robić? nie chcę się bać żyć, nie chcę płakać w każdej sytuacji i nie chcę bezmyślnie oglądać tv! Aby się uspokoić, często sięgam po melisę, ale już mi nie pomaga...

KOBIETA ponad rok temu

Lęk Nerwica Psychiatria Zdrowie psychiczne

Paulina Witek Psycholog, Warszawa

72 poziom zaufania

Witam serdecznie,

Pani dolegliwości z pewnością utrudniają normalne funkcjonowanie i z Pani punktu widzenia mogą stanowić pewnego rodzaju mur nie do pokonania. Lęk, którego Pani doświadcza zdezorganizował Pani życie, ale jest tak dlatego, że nie znamy dokładnej przyczyny, która wywołała jego mechanizm. Odkrycie tego pomoże Pani uporać się z tą sytuacją, ze studiami, pracą itp. Jest w Pani dużo lęku przed byciem osobą dorosłą, przed podejmowaniem odpowiedzialnych decyzji, przyjmowaniem krytyki itp.

Powinna Pani zdecydować się na spotkanie z lekarzem psychiatrą, który poza leczeniem farmakologicznym mógłby polecić Pani odpowiedniego psychoterapeutę. W Pani sytuacji najlepiej byłoby podjąć właśnie psychoterapię, aby odnaleźć i rozwiązać problem. Przyczyną nie jest krytyka ze strony wykładowcy, ale to co spowodowało, że taka uwaga Panią tak bardzo zabolała. A to może się wiązać z najróżniejszymi doświadczeniami z przeszłości, z perfekcjonizmem i in.

Melisa jest środkiem łagodnie uspokajającym, ale nie rozwiąże problemu. Dlatego jeszcze raz gorąco namawiam na wizytę u lekarza i koniecznie u poleconego psychologa. Na ten moment dobrze byłoby zastąpić oglądanie telewizji i objadanie się jakąś inną czynnością, która by Panią odprężała, a która nie miałaby tak wielu "skutków ubocznych". Proszę też zastanowić się kilka razy w ciągu dnia, czego by Pani chciała, co Pani czuje, co Pani u siebie lubi. Co Pani daje oglądanie telewizji bez przerwy - czy likwiduje napięcie, czy pozwala o czymś zapomnieć, jakie uczucia wyzwala?

Proszę też przerobić te negatywne wypowiedzi uporczywie wracające do głowy na takie, które chciałaby Pani usłyszeć z ust profesora. Najlepiej, jeśli wypisze je sobie Pani na kartce i umieści w widocznym miejscu - w ciągu dnia, kiedy przychodzą te negatywne myśli, powinna Pani sięgnąć po pozytywny odpowiednik.

Pozdrawiam!