Nie widzę dla siebie przyszłości. Jak nauczyć się żyć?

Mam beznadziejną pamięć, a więc za wiele nie opowiem. Przez całą podstawówkę moje życie było koszmarem. Tyle pamiętam. Zawsze siedziałam sama, byłam zadręczana przez niektórych rówieśników i kilka osób od mnie starszych. Czułam się strasznie samotna. W ostatnich latach, gdy urosłam, zdarzało się, że nie radziłam sobie nawet z dogryzaniem od osób młodszych. Byłam bez energii, nic mi się nie chciało, poważna, rodzina mówiła o mnie "stara maleńka", co mi aż tak bardzo nie przeszkadzało, w porównaniu z innymi sprawami. Tak postrzegam tamte lata, pamiętam, że w 4/5 klasie płakałam i rozmyślałam o samobójstwie, że mi kiedyś splunięto w twarz, że siedziałam sama w kącie, że dni mijały niezauważone. Gdy to piszę, płaczę. Podstawówkę skończyłam, mam 13 lat i wszystkie objawy poważnej depresji. Byłam dwa razy u dwóch psychologów, jedna pani przekierowała mnie do drugiej, a tamta nic u mnie nie stwierdziła, bo miałam troszkę lepszy dzień, uleciało mi z głowy wszystko, co zamierzałam jej powiedzieć. Ja nie wytrzymuję, pokładałam gasnącą nadzieję w psychologu, który nic mi nie pomógł. Nie usłyszałam nic, czego nie wiedziałabym i ja. Pisząc to zanoszę się łzami. Wiem, że mam zalety, i te zalety znam, ale to i tak niczego nie zmienia. Nie potrafię się pozbyć tego bólu i rozsadzającej rozpaczy. Nie wiem, co robić. Teraz, w gimnazjum jest lepiej, są ludzie, którzy mnie lubią i których lubię. Tyle, że czuję się tak obco. Nikt nie lubi tego, co lubię ja, co chwilę słyszę za plecami sympatyczne "ona jest dziwna". Zdarza mi się przestać tak czuć, być sobą i na krótko szczęśliwą, ale nie mogę wziąć się w garść. Nie wiem, czym to jest spowodowane, tamto wcześniejsze to tylko moje przypuszczenia. Nie wiem nic. Samej siebie nie rozumiem. Postrzegam się za jedną, wielką hipokryzję. Nie wiem, co robić. Boję się. Nie widzę dla siebie przyszłości.

KOBIETA, 13 LAT ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne Samoocena

Redakcja abcZdrowie

98 poziom zaufania

Witam.
Przykre doświadczenia częstokroć źle na nas wpływają, obniżają samoocenę, poczucie własnej wartości. Sprawiają, ze boimy się innych, jesteśmy podejrzliwi, nieufni.
Zadręczanie przez innych w przeszłości sprawia, ze często dręczycieli widzimy w osobach, z którymi mamy kontakt w teraźniejszości, nawet jeśli te osoby nas nie krzywdzą. Czujemy się dalej w roli krzywdzonej osoby, boimy się i w innych widzimy dręczycieli.
Pani samoocena została zachwiana przez negatywne doświadczenia z przeszłości i choć teraźniejszość, znajomi – zdaje się być w porządku – złe wspomnienia tkwią w podświadomości. Sprawia to, ze czuje się Pani wyobcowana i wyszukuje choćby najmniejszej oznaki dezaprobaty ze strony otoczenia. Jeśli taki sygnał się pojawia od razu zostaje przez Panią interpretowany przez całe sito złych doświadczeń. Niebezpieczne jest to i może doprowadzić do sytuacji, w której rzeczywiście otoczenie zacznie Panią traktować w sposób, którego się Pani najbardziej obawia.
Zdaje sobie sprawę, że Pani być może już to samo usłyszała od któregoś z psychologów.
Proponuje wizytę u psychoterapeuty, który pracuje metodą hipnozy, wizualizacji.
Powodzenia

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Brakuje mi pewności siebie - jak mogłabym to zmienić? – odpowiada Magdalena Pikulska
Czy to normalne, że jestem aż tak bardzo nieśmiała? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czemu nie potrafię być sobą? – odpowiada Magdalena Pikulska
Od 11. roku życia jestem sierotą, nie radzę już sobie. Co robić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Niska samoocena, brak wiary w siebie - jak sobie poradzić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Dziwne myśli nastolatka – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak nauczyć się okazywania uczuć i emocji? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czemu nie wierzę w siebie? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Kiedy zacznę normalnie żyć? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jestem zmęczona życiem i czuję się staro. Czy jest jeszcze szansa, że będę się cieszyć? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek

artykuły

Co widzimy przed śmiercią? Nowa teoria

Badania nad mózgiem w czasie tzw. NDE (ang. near-d

Sama straciła koleżankę. Agnieszka Sienkiewicz chce krzyczeć o problemach psychicznych Polaków

- Moja koleżanka targnęła się na życie mając 1

Jak rozmawiać z chorym na depresję?

350 mln ludzi na całym świecie cierpi na depresję.

Jak nauczyć się akceptować siebie?

DZIEŃ DOBRY, zawsze byłam osobą otyłą przy wzroście 158kg doprowadziłam się do wagi 76 kg, później udało mi się schudnąć do 73 kg utrzymywałam wagę przez 6 miesięcy wziełam się za siebie i schudłam do 62kg. Ale ja tego nie zauważam caly czas myśle o tym że jestem gruba nigdzie nie chce wychodzić, poznawać nowych osób. Za rok ma własny ślub, i wiem że jak tak dalej bedę postępować to chyba z niego zrezygnuje bo będę wstydziła się wyjść w sukience. Nawet nie chce oglądać sukienek bo wiem że w żadna się nie zmieszczę. Idąc na zakupy sięgam po największe rozmiary- nie potrafię oszacować siebie wlasnej wagi. W toważsystwie czuję się najbrzydsza - oglądajac zdjęcia nie mogę na siebie patrzeć! To wszystko mnie przerasta. Jak sobie z tym poradzić??

KOBIETA ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne Samoocena

Mgr Katarzyna Mazowska Dietetyk, Warszawa

84 poziom zaufania

Dzień dobry,

Być może warto byłoby postawić na jakąś zmianę w wyglądzie?
Np. wybrać się z przyjaciółką do kosmetyczki, skorzystać z jakiegoś zabiegu, który polepszy wygląd skóry, zrelaksuje, pomoże pokochać swoje ciało na nowo .

Obecnie bardzo modne jest korzystnie z usług profesjonalnych stylistek, które pomagają odkryć nowe, piękne ja i uwierzyć w siebie. Będzie mogła Pani przeprowadzić analizę kolorystyczną i dobrać barwy najodpowiedniejsze do swojego typu urody. Być może pomogła by zmiana fryzury, dopasowany makijaż?

Bardzo pomocna może być autosugestia, przekonywanie siebie, o tym, że jest się piękną.
Znalazł się ktoś, kto Panią kocha - niech cieszy się Pani swoim szczęściem najmocniej jak Pani tylko potrafi.
62 kg to nie jest katastrofa, wręcz przeciwnie - powinna się Pani cieszyć ze swojego sukcesu!

Ma Pani jeszcze rok na drobne kroczki w kierunku samoakceptacji, proszę to wykorzystać najlepiej jak Pani potrafi!
Ma też Pani czas, żeby zrzucić parę kilo, jeśli nadal nie czuje się Pani ze sobą dobrze.
A jeśli nie schudnąć, to na przykład wyrzeźbić mięśnie na aerobiku,czy siłowni. Będzie to też świetna okazja, żeby poznać nowych ludzi, wyjść z domu i zadbać o siebie.
Energiczna sylwetka z pewnością sprawi, że poczuje się Pani lepiej :)
Trzymam za Panią kciuki i z całego serca życzę wiele szczęścia!