Proszę Pani, miłość jest nie tylko uczuciem, jest aktem woli. Trzeba chcieć kochać, starać się kochać!. Jeśeli ma Pani nawracajace stany depresyjne, to należy aby Pani spojrzała na swoje uczucia biorac pod uwagę rozpoznanie. W stanach depresyjnych obniża się w człowieku wszystko, energia, zdolności intelektualne, emocjonalność. Może Pani nie czuć miłości, choć Pani kocha. Pierwsza rada w małżeństwie: nie ranić najbliższego Pani człowieka i nie opowiadać mu o tym, że Pani go nie kocha tylko leczyć się i starać się go kochać. Jeżeli Pani na prawdę zechce wyjść z małżeństwa, to tylko w stanie pełnej remisji i po dokończonej psychoterapii. Była Pani porzucana w zwiazkach - teraz Pani moze bać się zaangażować i pierwsza porzucić, by nie doświadczyć znowu rozczarowania. Z innej strony, może Pani być łatwiej przeżywać rozczarowania, aniżeli stan "posiadania" zwiazku, bycia w nim i bliskiej czułości. W stanach depresyjnych patologicznie "rozrasta się" nasze "sumienie". Może Pani z tego rozrośniętego sumienia zbyt krytycznie oceniać stan swoich uczuć. Czy nie lepiej byłoby aby Pani przestała siebie oceniać: kocham, nie kocham - tylko dalej leczyła się, lekami i psychoterapeutycznie. Psychoterapeuta nie pomoże, jeśli Pani nie da jemu (jak mężowi i sobie) szansy. Leczenie depresji nawracajacej wymaga czasu i cierpliwości. Kolejne epizody mogą być uruchamiane każdą zmianą, nawet tą na lepsze (np. wyjście za mąż). Poczucie winy nie jest niczym dobrym. Można powtarzać sobie w kółko : "Ufam". Że będzie lepiej. Każda depresja ma jedną wspólną cechę - to, że mija. Jest uporczywa, jeśli wiąże się z kłopotami w strukturze osobowości lub wystrojem genetycznym czy organicznym. W tym pierwszym przypadku konieczna jest długotrwała psychoterapia, w pozostałych - głównie leki. Leki, w przypadku depresji, zawsze, choć w depresji o niewielkiej sile, niekoniecznie. Proszę pamiętać, że depresja mija, a na miłość pracuje się latami w stałym związku. Pozdrawiam. Krystyna Kozłowska
