Załamanie psychiczne po zdradzie żony

mialem 31 lat kochalem moja zone i dziecko pracowalem bylem kierowca z zawodu nagle nie wiem dlaczego chlopacy namuwili mnie na sex z obca kobieta .po tym jak to zrobilem poczulem zimny pot i drzenia i bol w kregoslupie .po jakis 2 miesiacach bedac w trasie zaczolem plakac bac sie ludzi ,zalamalem sie psychicznie mialem dosc poszedlem na chorobowe i zaczolem szukac pomocy u lekarzy mialem rozne objawy chorob .nadal sie lecze u psychiatry i za dobrze sie nie czuje . co robic .jestem po rozwodzie

MĘŻCZYZNA, 37 LAT ponad rok temu

Konflikty w związku Pogorszenie relacji z bliskimi Psychiatria Psychoterapia

Mgr Katarzyna Garbacz Psycholog

59 poziom zaufania

Witam serdecznie,
Zdradzenie żony wywołało w Panu ogromne poczucie winy - tak duże, że doprowadziło do załamania. Wspomniał Pan, że jest Pan pod opieką psychiatry - a czy zastanawiał się Pan nad możliwością rozpoczęcia psychoterapii? Moim zdaniem byłoby to dobre dla pana rozwiązanie.
Pozdrawiam

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

93 poziom zaufania

Najlepiej udać się do psychoterapeuty i skorzystać z psychoterapii. Poczucie winy, ale także powody dla których zdecydował się Pan na zdradę (koledzy namawiali, ale ostatecznie to Pan podjął decyzje i działanie) dają nerwicowe objawy, z którymi najlepiej poradzić sobie w procesie terapeutycznym. Będzie się Pan mógł przyjrzeć swojemu życiu, wartościom, relacjom, emocjom, sposobom radzenia sobie itp, a tym samym zwiększyć satysfakcje życia i podjąć nowe, bardziej adaptacyjne metody radzenia sobie.

Mgr Maciej Rutkowski Psychologia, Białystok

80 poziom zaufania

Dzień dobry.

Wydaje się, że skoro, jak Pan napisał, leczy się Pan u psychiatry, warto to leczenie kontynuować. Nie określił Pan jednak, czy leczenie to ogranicza się wyłącznie do farmakoterapii (podawania leków), czy połączone jest może z terapią (psychologiczną, psychiatryczną). Jeżeli jednak nie, sugerowałbym poddanie się takiej terapii, która, przy umiejętnym wspomaganiu lekami (jeżeli będzie to konieczne), może przynieść Panu ulgę.

Pozdrawiam.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak skutecznie radzić sobie z lękiem? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Jak poradzić sobie ze zdradą żony? – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Drżenie rąk i krzyw w rozmowie – odpowiada Mgr Kamila Dziwota
Jak żyć z traumą związaną z przemocą psychiczną? – odpowiada Mgr Agata Pacia (Katulska)
Jak uporać się ze zdradą żony? – odpowiada Mgr Agnieszka Jagielak
Jak poradzić sobie po odejściu żony? – odpowiada Mgr Anna Mochnaczewska
Czy te dolegliwości mogą mieć podłoże nerwowe? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Oziębłość żony wobec męża po pójściu na terapię odwykową – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Poczucie winy i problem z otworzeniem się na terapii – odpowiada Mgr Małgorzata Bukowska
Uzależnienie od seksu i zdradzania żony – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska

artykuły

Nerwice związane ze stresem

Nerwice związane ze stresem obejmują szerokie spek

Zaburzenia depresyjno-lękowe

Jednoznaczna diagnoza zaburzeń psychicznych czasem

Seks jest dla nich jak narkotyk. Jak sobie poradzić z seksoholizmem?

- Byłem uzależniony od narkotyków i seksu. Bra

Załamanie po odejściu żony

Halo Mam 43 lata i zona odeszla powiedziala ze przestala mnie kochac moj swiat sie rozlecial i nie potrafie sie pozbierac mam wspaniala coreczke ktora teraz widuje 2 razy w tygodniu i dostaje szalu nie potrafie sie z tym uporac mieszkamy osobno 5 miesiecy

MĘŻCZYZNA, 43 LAT ponad rok temu

Psychologia Rozstanie

Mgr Anna Ingarden Psychologia, Kraków

80 poziom zaufania

Rozstanie jest bardzo trudną sytuacją życiową i "pozbieranie" się po nim porównywalne jest z żałobą po stracie bliskiej osoby. W momencie, kiedy odczuwa Pan dyskomfort, nie czuje kontroli nad tym co się dzieje i jak się Pan czuje oraz ma przeświadczenie, iż sobie nie radzi - wskazana będzie konsultacja osobista z psychologiem. Najwyraźniej nie potrafi Pan samodzielnie zamknąć etapu w swoim życiu i potrzebuje wsparcia ze strony innych osób - bezstronny specjalista będzie w tym wypadku bardzo pomocny. Pozdrawiam.

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

83 poziom zaufania

Dzień dobry,

Może Pan skorzystać z konsultacji u psychologa lub psychoterapeuty, którzy wyłącznie w kontakcie osobistym będą w stanie ocenić jaka forma pomocy będzie dla Pana odpowiednia.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak pomóc wybuchowej żonie? – odpowiada Mgr Anna Ingarden
Złe zachowanie byłej żony i myśli samobójcze – odpowiada Prof. dr hab. n. med. Iwona Małgorzata Kłoszewska
Problemy w małżeństwie podczas terapii – odpowiada Mgr Violetta Ruksza
Jak poradzić sobie z odejściem mamy? – odpowiada Mgr Iga Borkowska
Jak poradzić sobie z odejściem żony? – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Zajście w ciążę a stres i zamartwianie – odpowiada Mgr Anna Ingarden
Jak odejść z tego toksycznego związku? – odpowiada Mgr Hanna Markiewicz
Jak odciąć się od utraty sensu życia? – odpowiada Dr Krzysztof Dudziński
Od 3 lat nie uprawiamy seksu z żoną - co robić? – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Jak radzić sobie z tęsknotą za niespełnioną miłością? – odpowiada Mgr Magdalena Golicz

artykuły

Tajemnice pracy psychologa - wywiad z psychologiem i psychoterapeutką Magdaleną Nagrodzką

Rozumienie ludzkich zachowań to zadanie, przed któ

Psychoterapia Gestalt - na czym polega?

Psychoterapia Gestalt to forma psychoterapii opart

Święta w żałobie. Jak pomóc bliskim, którzy stracili kogoś przez COVID?

Święta Bożego Narodzenia dla osób w żałobie mogą b

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

umów wizytę

Mgr Kamila Drozd Psycholog

umów wizytę

Mgr Dawid Karol Kołodziej Pedagogika, Bolesławiec

umów wizytę

Dr Krzysztof Dudziński Psychologia, Warszawa

umów wizytę

Okresowe załamania psychiczne

Mam 25 lat. Moje życie jest pół na pół udane. Mam cudownego męża, którego bardzo kocham z wzajemnością. Mam wspaniałą rodzinę, na którą zawsze mogę liczyć. Natomiast strona zawodowa oraz moja nieskończona szkoła wpędza mnie wręcz często w rozpacz. Nie potrafię się wziąć za siebie, raz wreszcie skończyć studiów, nie mogę znaleźć pracy.

Dodatkowo dręczy mnie fakt, że od dziecka byłam ponoć bardzo uzdolniona w różnych kierunkach. Zawsze powtarzano mi że jestem wspaniałą uczennica, że daleko zajdę w życiu. Tymczasem studia wybrałam najwyraźniej nieodpowiednie, nie tworzę już nic tak jak kiedyś (malowanie, gra aktorska, śpiewanie). Nie robię nic, co by mi dodało skrzydeł i jestem nikim sama dla siebie.

Natomiast mój problem, z którym się zwracam to pytanie: czy to już depresja? Jeżeli średnio raz, dwa razy w tygodniu od rana do wieczora płaczę i nic nie może poprawić mi nastroju. Nic mi się wtedy nie chce. Wychodzę z łóżka, z domu, staram się funkcjonować - dla mojego męża. Ostatnio coraz częściej myślę, że gdybym miała pewność, że on mi to wybaczy, pozbawiłabym się życia.

Ciągle myślę, że już mam taką osobowość, i po prostu czasem dopada mnie chandra, ale ostatnio to się dzieje za często. I wygląda coraz groźniej - moje myśli samobójcze czasem mnie samą przerażają, kiedy na przykład układam w myślach listy pożegnalne. Z drugiej strony poza tymi okresami dołka jestem osoba pogodna i uśmiechniętą, spotykam się z ludźmi, bawię się, robię plany na przyszłość i cieszę się z życia.

Bardzo proszę o pomoc. Czy mój problem jest poważny, czy niektórzy po prostu tak mają? Dodam jeszcze, że takie stany miewam od okresu dojrzewania, natomiast całą wczesną młodość łączyłam to z tęsknotą za miłością. Z moim mężem jestem od pięciu lat i teraz moje smutki skupiają się na innych problemach. Ale jak były, tak są ze mną nadal.

KOBIETA, 25 LAT ponad rok temu

Psychiatria Zdrowie psychiczne

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

93 poziom zaufania

Witam serdecznie,

Aby rozpoznać depresję, obniżenie nastroju powinno utrzymywać się przez większość dnia w ciągu co najmniej dwóch tygodni. Obniżony depresyjnie nastrój zazwyczaj wykazuje pewną ,,bezwładność", to znaczy, że wolno narasta i powoli ustępuje, ponadto trudno go zmienić pozytywnymi bodźcami.

Opisywane przez Panią objawy wskazują raczej na dysforię, która pojawia się w sytuacji, gdy dana osoba napotyka przeszkody na drodze realizacji swoich potrzeb. Wówczas dominuje poczucie żalu, zniechęcenia, rozdrażnienia, pokrzywdzenia przez los, poczucia spiętrzenia trudności, braku wyjścia z sytuacji. Nastrój dysforyczny charakteryzuje się zmiennością, gwałtownością oraz reaktywnością na bodźce zewnętrzne. Stanom dysforii mogą towarzyszyć myśli samobójcze. Występowaniu tego typu objawów mogą sprzyjać pewne cechy osobowości, jak chwiejność emocjonalna.

Dlatego polecam Pani przede wszystkim psychoterapię, która pomoże m. in. zrozumieć przyczyny przeżywanych trudności, lepiej rozpoznawać swoje potrzeby emocjonalne.

Z pozdrowieniami