Jakiś czas temu pisałam do pani i stwierdziła pani wtedy, że mogę mieć anoreksję. Powiedziałam o tym mojej mamie, nie uwierzyła. Chociaż dużo wie o tej chorobie, kiedy dowiedziała się o moich głodówkach, powiedziała, że mam tylko zacząć jeść. Przez dwa tygodnie jadłam w marę normalnie, ale strasznie się męczyłam. Postanowiłam przejść na kolejną głodówkę, żeby mama ją zauważyła i wreszcie mi uwierzyła. Częściowo mi się udało. Zakazała mi odchudzania się, ale o anoreksji nie wspomniała. Oprócz mamy wie też o tym moja przyjaciółka, ona też nie wierzy...

Kiedy powiedziałam jej o mojej ostatniej głodówce, usłyszałam, że wmawiam sobie tą chorobę. Wierzy mi tylko jedna przyjaciółka, ale jej też nie udało się przekonać mojej mamy. Odkąd prawie nikt mi nie wierzy, jest ze mną coraz gorzej, zaczęłam już liczyć każdą kalorię... Tak właściwie to jedyny objaw, który został do stwierdzenia anoreksji to moje BMI, bo mam 18. Co mam zrobić, żeby przekonać moją mamę do choroby? A może moja przyjaciółka ma rację, może ja tylko wmawiam sobie tę chorobę?

Dzień dobry. Jestem dziewczyną i mam 17 lat. Ważę 42 kg i mam 156 cm wzrostu. Od pewnego czasu nie mam apetytu. Gdy jednak postanowię coś zjeść, to owszem zjem, ale w bardzo małych ilościach, ponieważ czuję, że więcej nie zmieszczę. Mam mdłości, ale nie wymiotuję. Gdy nic nie zjem, to czuje się dobrze. Czasem mam bardzo silne bóle brzucha, łapią mnie kolki, jest mi strasznie zimno, szybko się męczę i bolą mnie kości. Rodzina mówi, że strasznie schudłam od czasu, kiedy zaczęłam chodzić do szkoły i na praktyki. Sama zauważyłam zmianę w moim ciele. Widać mi sporo kości. Czy to coś groźnego?

Witam. Mam 17 lat (kobieta), 181 cm wzrostu, obecnie ważę 63 kg (waga z 11 marca), we wakacje ważyłam coś około 70 kg. We wrześniu 68 kg. Na początku lutego zrezygnowałam ze słodyczy, ziemniaków, białego pieczywa, korzystałam z diety 5 posiłków w ciągu dnia: dużo warzyw, owoców, ryb i innych "zdrowych" produktów. I otrzymałam efekt w postaci 66 kg. Zapisałam się na siłownię, ale nie ćwiczę bardzo intensywnie.

Obecnie jem 4 posiłki: o 6 godz. śniadanie, o 10 drugie śniadanie, o 14 obiad, przed 18 spożywam kolację. Nie daję sobię ciągle większej poprzeczki co do kwesti wagi, ale chcę ważyć 60 kg i zaprzestać "diety". Zaczęły mi się napady "obżarstwa", jadłam to, co miałam pod ręką, nawet jak już nie byłam głodna, i nie mogłam nad sobą zapanować. Zdarzyło mi się to tylko 2 razy. Okres spóźnia mi dopiero 9 dni, więc się jeszcze bardzo tak tym nie martwię, choć miewałam raczej regularnie... Nie mogę stwierdzić sama, czy to mogą być początki anoreksji. Nie mam chorobowej potrzeby ważenia się codziennie, ważę się rzadziej niż raz w miesiącu. I tak właśnie wygląda moja sytuacja - czy mam się zacząć martwić?

Witam, mam 18 lat, 168 cm wzrostu i ważę 49 kg. Z obecną sylwetką czuję się bardzo dobrze, co najważniejsze nie mam objawów złego samopoczucia, wyniki badań, które robiłam niedawno zostały zinterpretowane przez lekarza i także są pozytywne, jednak moi rodzice są zaniepokojeni tak niską wagą oraz tym, iż stale kontroluję to, co jem i w jakich ilościach jem. Zdarza się czasem, iż jestem przytłoczona ciągłym kontrolowaniem i ogarniczaniem się i pociąga to za sobą dzień tzw. obżarstwa. Chciałabym to zmienić, bowiem nie wywiera to pozytywnego wpływu na moje zdrowie.

Moja obecna waga to konsekwencje diety opartej na bilansie kalorycznym i codziennymi ćwiczeniami, po 2-3 godziny. Jestem świadoma tego, iż z obecnym trybem życia waga dalej będzie spadać, więc chciałabym to zmienić. Czy jest możliwość dostosowania mojej diety w taki sposób, by utrzymać obecną wagę i odżywiać się zdrowo, ćwicząc z taką samą częstotliwością, jak dotychczasowo? Proszę o szybką odpowiedź. Pozdrawiam.

Mam poważny problem. Zawsze miałam niedowagę, nie miałam apetytu .Obecnie mam 23 lata, mam już 3-letnie dziecko i przy wzroście 173 cm ważę 46 kg. Jakieś pół roku temu dostałam lamblie - obecnie już się ich pozbyłam, bo ostatnio robiłam test i nie mam ich, ale waga nadal spada. Jakieś pół roku temu ważyłam ok. 48-49 kg. Po wyleczeniu się z lamblii, powrócił mi wilczy apetyt, jem 5-6 posiłków dziennie. Nie pracuję, tylko studiuję zaocznie, więc nie mam za bardzo stresującego życia, jestem dość energiczna i wszystkie czynności wykonuję w szybkim tempie. Wypróżniam się raz na 2-3 dni. Ostatnio robiłam wiele badań: na poziom tarczycy - w normie, na celiakię - wynik ujemny, test lamblie - ujemny, żelazo - niedobór - czy on może powodwać chudnięcie? Moje złe nawyki żywieniowe, to, że kiedy jem, muszę popijać, ponieważ mam problemy z połykaniem bez nawilżenia. Przyczyną anemii mogą też być 10-dniowy okres, który jest dość obfity. Niestety, martwi mnie moja waga, przed ciążą ważyłam 50-51 kg, a teraz 46 kg. Mam pytanie do pana doktora: czy poziom hormonów - estrogeny, progesteron - może wpływać na niedowagę? Może powinnam zbadać poziom hormonów? Moi rodzice są osobami z nadawagą, brat, jedynie bracia mojego taty są chudzi... nie wiem, czy to genetyka... czy coś mi dolega... Czasami już brak mi wiary, czy istnieje lekarz, który potrafi sprawić, żebym przytyła? Może wizyta u dietetyka rozwiąże mój problem? Może tabletki antykoncepcyjne? Proszę o pomoc!