Mam prawie 18 lat, jestem kobietą i waże 82 kg. Moje samopoczucie doprowadza mnie do "szału". Czuję się ciągle zmęczona i nie wiem, jak sobie z tym poradzić. Wiem, że źle się odżywiam, ale nie mam determinacji do tego, aby zmienić swoje nawyki. Najgorsze jest też to, że nie wiem, jak się odżywiać, żeby schudnąć dosyć szybko, żeby efekt był w miare szybki i by mieć chęć do życia. Mój jadłospis to m.in. śniadanie - płatki z mlekiem, później nie jem cały dzień w szkole i kiedy wracam ze szkoły do domu wymiatam wszystko z lodówki. Najgorsze jest to, że kiedy wracam ze szkoły, nie mam na nic chęci, nie chce mi się uczyć, w ogóle wszystko wydaje mi się bez sensu, i właśnie między innymi dlatego mam takie słabe wyniki w nauce (nie potrafie się skupić). Niestety, bardzo często myślę o jedzeniu i w tej chwili jest to dla mnie najważniejsze. Chciałabym być pełną życia nastolatką. Proszę o pomoc.

Witam serdecznie. Jestem kobietą, mam 28 lat, 164 cm i 78 kg, głównie tkanka tłuszczowa jest umiejscowiona na brzuchu. Stosowałam wiele różnych diet: 1000 kalorii, soutch beach, Dukana itd. Efekty były, ale po zakończeniu diety, kilogramy wracały. Jem nieregularnie, śniadań praktycznie nie jem, dopiero po południu odczuwam głód, nie zawsze też mam czas, aby przygotować coś zdrowego do jedzenia, więc jem to, co mam pod ręką, aby zaspokoić głód. Aktywność fizyczna tyle co przy opiece nad dwójką dzieci i pracach domowych. Ostatnio wyniki badań wykazały wysoki cukier (116). Jak mam się odżywiać, żeby obniżyć cukier i schudnąć?

Witam! Mam 15 lat, ważę 44 kg, mój wzrost to 168 cm. Rok temu schudłam ok. 10 kg. Trafiłam do szpitala, lekarze myśleli, że mam anoreksję, jednak była to bakteria w żołądku. Mój organizm strasznie się wyniszczył, włosy zaczęły mi wypadać, miałam strasznie suchą skórę, osłabił mi się wzrok. Proszę o porady jak zdrowo przytyć, a zarazem jeszcze urosnąć. Jest to dla mnie bardzo ważne i z góry dziękuję za odpowiedzi.

Witam serdecznie. Jestem 18-letnią dziewczyną, która strasznie potrzebuje odpowiedzi na nurtujące ja pytania. Przejdę od razu do sedna sprawy. Mając ok. 12 lat, byłam molestowana przez brata. Ogólnie nie wiem, czy można to tak nazwać, nie zrobił mi krzywdy - jednak jego zachowanie strasznie mnie krępowało. Dotykał mnie "niby" przypadkiem, niezauważalnie, podczas zabawy. Ja jednak doskonale wiedziałam, o co mu chodziło, ale udawałam, że kompletnie mnie to nie rusza. Nigdy nie powiedziałam wyraźnego "nie", raczej starałam się to jakoś obrócić w żart. Nigdy nikomu o tym nie mówiłam. Teraz mam świetny kontakt z bratem, mamy wspólnych znajomych, razem wychodzimy na imprezy. Jesteśmy zgranym zespołem, a on jest dla mnie dużym autorytetem. Liczę się z jego zdaniem. Nie wyobrażam sobie tego, że miałabym teraz wywlekać tę sprawę na światło dzienne. Chyba zrobiłabym mu przykrość. Wydaje mi się, że on nawet tego nie pamięta. Kilka lat później zaczęły się moje problemy z jedzeniem. Strasznie schudłam, wypadały mi włosy. Ludzie których nie widziałam jakiś czas nie mogli poznać mnie na ulicy. Jadłam bardzo mało, ważyłam się po każdym posiłku. W pewnym momencie jednak, coś we mnie pękło. Zaczęłam się obżerać. Regularnie objadam się w tajemnicy przed wszystkimi, planuję moje jedzeniowe uczty. Mam w tym roku maturę, myślę, że jedzenie pozwala mi zapomnieć o problemach. W szkole idzie mi zdecydowanie gorzej niż kiedyś. Nie znoszę siebie. Kompletnie nie utożsamiam się ze swoją zewnętrzną powłoką. Fantazjuję o tym, że chudnę i wszystkie moje problemy odchodzą w zapomnienie. Jest mi bardzo trudno. Czy historia z moim bratem może mieć jakiś wpływ na moje problemy z jedzeniem? Co powinnam zrobić? Nie chcę dłużej żyć w ten sposób. Potrzebuję pomocy. Z góry dziękuję za odpowiedź i przepraszam za mój przydługi wywód.

Witam. Borykam się z zaburzeniami odżywiania od ok. 2 lat. Od września mam nawrót. Moje myśli wypełnia tylko jedzenie. Ciągle powstrzymuję się od zjedzenia czegokolwiek., a gdy polegnę, czyli zjem, prowokuję wymioty bądź przeczyszczam się. Nigdy nie byłam leczona w tym kierunku, moje leczenie było pod kątem depresji i fobii szkolnej. Z rodziny nie wie o tym nikt i wolałabym, aby tak pozostało.

Moje pytanie brzmi, co robić? Nie chcę chodzić do psychologa, ponieważ każdy psycholog mówi mi to samo. A będąc siebie doskonale świadomą, nie daje mi to żadnej pewności siebie ani rozwiązania czy pomocy. Leków też nie chcę przyjmować, bo od nich się tyje... Wiem, bo przytyłam po lekach 12 kilo. Przez to wpadłam w ED. Nie wiem, co robić, jak sobie pomóc.

Coraz częściej popadam w panikę, nie chcę, aby ktoś wiedział, co się ze mną dzieje, a z drugiej strony pragnę, aby ktoś mi pomógł. Taka ambiwalencja jednym słowem. To wszystko mnie strasznie przytłacza. Boję się przyszłości, dalszego borykania się z tym. Jedzenie wypełnia mi każdą myśl, każdą chwilę. Nawet będąc pozornie czymś zajęta, moje myśli co jakiś czas odpływają ku jedzeniu. Zupełnie sobie nie radzę...