Witam, problem właściwie ma mój mąż, chociaż nie ma zamiaru się do niego przyznać ani tym bardziej pójść do specjalisty. Ma prawie 50 lat i (moim zdaniem) bardzo niskie libido. Twierdzi, że wyniki wszystkich badań ma dobre (chociaż nie wiadomo jakich). Czy preparaty na podniesienie libido spowodują, że będzie znowu miał ochotę na seks i sam będzie go inicjował? Jakie to preparaty, ewentualnie jakie powinien wykonać badania i jak go uświadomić o chorobach, które zagrażają mojemu zdrowiu (41 lat) w związku z brakiem seksu?

Witam! Mój problem jest dosyć złożony tak, że sama nie wiem od czego zacząć. Wybrałam też konsultację z psychologiem, ponieważ wydaje mi się, iż seksuolog/psycholog pomoże. Mam 26 lat, nie mam męża ani dzieci, zawsze w związkach byłam długodystansowcem, moje związki trwały parę lat. Mam bardzo duży problem - seksualnie mężczyzna podnieca mnie jedynie na początku znajomości (około roku), później robi się obojętnie - aż w końcu czuję wstręt i obrzydzenie. Jest to niesamowicie przykre, jednak nie mogę zmusić się do tego, aby mój mężczyzna mnie podniecał. Byłam w 3 związkach - za każdym razem jest to samo, nikt mnie nie skrzywdził. Nie jestem w stanie zbudować długotrwałego związku, wszystko się sypie. Jak taka osoba jak ja może założyć rodzinę?!

Rozmawiałam ze starszymi koleżankami - większość z nich twierdzi, że właśnie im dłużej są z jednym partnerem, tym w łóżku jest fajniej (poznają się wzajemnie, wiedzą o sobie więcej - co lubią). Mnie zawsze seksualnie nowy partner podnieca na początku, pierwsze zbliżenia są dla mnie satysfakcjonujące, po około roku obojętne, a na dzień dzisiejszy nie jestem w stanie kochać się z moim chłopakiem lub robię to na siłę. Coś, co kiedyś podniecało mnie na maxa, teraz nie robi na mnie najmniejszego wrażenia. Wiem z przeszłości, że jeśli czegoś z tym nie zrobię, dojdzie do poczucia obrzydzenia i wszystko sie posypie. Proszę o pomoc.

Witam!

Mam 22 lata. Od 2 miesięcy jestem w związku z chłopakiem, którego bardzo kocham (choć może brzmi to dziwnie przy tak krótkim okresie czasu). Widujemy się codziennie, co być może tez będzie miało jakieś znaczenie. Może najpierw napisze jaki jest mój problem a potem powiem o rzeczach, które myślę że mogą mieć na to jakiś wpływ.

Przede wszystkim muszę powiedzieć, że jestem dziewicą. Od pewnego czasu staramy sobie umilać niektóre spotkania pieszczotami, a w zasadzie to on próbuje, bo ja nie jestem w stanie niczego zrobić. Nie potrafię dotknąć jego penisa ani nawet pobliskich miejsc, całować po brzuchu czy karku, chociaż wiem, że on to bardzo lubi i czeka na to. Chcę to zrobić, ale po prostu nie mogę, jakby coś było w mojej głowie i nie pozwalało mi na to. Mimo tego, on pieści moje ciało i tu się pojawia mój kolejny problem. Kiedy dotyka moich piersi, brzucha, ud czy nawet najbardziej intymnego miejsca, ja nie odczuwam żadnego podniecenia, pożądania, jest to strasznie krępujące dla mnie, bo on jest strasznie pobudzony i podniecony, czuję jego przyspieszony oddech i bicie serca, a mnie to kompletnie nie rusza. Owszem, odczuwam jakąś przyjemność, czuję jego dotyk i jest to miłe (z wyjątkiem sytuacji, kiedy wkłada mi palec do pochwy, wtedy to co czuję nie ma nic wspólnego z przyjemnością), ale nic poza tym. Po prostu leżę jak taka kłoda i to co robi nie ma na mnie żadnego wpływu, nie pobudza mnie w ogóle.

Pochwa w ogóle się nie rozluźnia, więc stosunek praktycznie byłby niemożliwy, a nawet jeśli, to byłby to dla mnie tylko ból. Nie wiem dlaczego tak jest. Na pewno problem nie tkwi w nim, bo jest przystojny, pociąga mnie i raczej nogą w łóżku też nie jest. Poza tym to nie pierwszy przypadek, kiedy dotyk mężczyzny na mnie nie działa. Wcześniej próbował jeden chłopak, ale było dokładnie tak samo. Nic... Bardzo bym chciała, aby w końcu doszło między nami do zbliżenia, może to by mnie jakoś odblokowało i byłoby wszystko ok, ale nie potrafię się na to zdobyć. Mimo, że nie mam jakiegoś konkretnego powodu.

Nie wiem czy to może mieć jakiś wpływ na to, ale od podstawówki mam problemy skórne: trądzik, rozstępy, cellulit. Od tego właśnie czasu mam bardzo niską samoocenę i jestem strasznie nieśmiała. Wstydzę się własnego ciała. Kolejną rzeczą jest problem z miesiączkowaniem. Okres mam bardzo rzadko, czasem nawet co kilka miesięcy. Pani ginekolog powiedziała, że nie widzi przyczyn i kazała mi zrobić USG przez odbyt, ale jeszcze tego nie zrobiłam. Może to ma jakiś związek z hormonami? A może to po prostu jakaś blokada psychiczna? A jeśli jestem aseksualna? Dlatego nikt mnie nie podnieca?

Nie wiem już co mam robić, nie mogę już wytrzymać całej tej sytuacji, bo nie dość, że dla mnie jest to strasznie niekomfortowe, to męczy mnie strasznie fakt, że on też cierpi z tego powodu. Brakuje mu seksu i to widać. Ostatnio coraz bardziej, chodzi rozdrażniony, nerwowy, smutny, jakiś nieobecny chwilami. Twierdzi, że nic się nie stało, ale ja widzę przecież, że coś jest nie tak, a po tym jak mu powiedziałam o swoim problemie (chociaż sam widział też, że coś jest nie tak) i powiedział, że mam o tym nie myśleć, bo i tak mnie bardzo kocha, a większe ludzie mają problemy, to chyba po prostu nie chce mi powiedzieć, że już nie może wytrzymać, bo nie chce żebym jeszcze gorzej się czuła... Bardzo proszę o pomoc.

Witam. Jestem z dziewczyną od prawie dwóch lat. W tej chwili ma 18 lat. Jestem jej pierwszym partnerem seksualnym. Byliśmy zadowoleni z naszego życia seksualnego, nie robiliśmy tego tak często jak byśmy chcieli, ale to z nie naszych powodów. Od początku był pewien mały problem, otóż moja partnerka nie mogła długo i po kilkunastu minutach stosunku odczuwała ból i również nie mogła robić tego we wszystkich pozycjach ze względu na to. Poważne problemy zaczęły w lutym, kiedy zaczęła brać tabletki antykoncepcyjne. Pojawił się brak ochoty na seks oraz wahania nastrojów i rażąca nerwowość. Brała je pół roku i odstawiła w lipcu ze względu na wymienione wyżej problemy. Wtedy zaczął się koszmar. Od tamtej pory chyba ani razu nie miała ochoty na seks, kochaliśmy się średnio raz w miesiącu po 5 minut i w jednej pozycji. Szybko wysychała i traciła podniecenie. Unikała pocałunków, strasznie się denerwowała na mnie gdy miałem ochotę na seks i gdy próbowałem cokolwiek z nią robić. Seks stał się głównym powodem do kłótni i nie muszę dodawać, że jestem na skraju załamania nerwowego. Wiele razy jej powtarzałem, żebyśmy poszli razem do lekarza, ale ona uważa, że seks nie jest jej potrzebny i nie musi nigdzie iść. Dodam, że jej okres jest bardzo nieregularny oraz odczuwa silne bóle brzucha podczas miesiączki. Do jakiego lekarza się udać?

Hej, mam 20 lat i dziewczynę, którą bardzo kocham... Rzecz w tym, że kiedy przechodzimy do spraw "łóżkowych" nie mam takiego "zapału" do tego, jak miałem kiedy byłem na przykład 17-latkiem... Nie chodzi o to, że jestem nią znudzony, bo bardzo mnie pociąga, ale wtedy potrafiłem robić to bez przerwy i z pełną fantazją, a teraz nie potrafię skupić się na tym tak jak kiedyś. Czy można temu jakoś zaradzić...? Wiem, że jestem jeszcze młody, dlatego szukam porady. Może jakieś tabletki czy coś w tym stylu by temu podołały? Jak sądzicie?

Witam, mam 34 lata. Rok temu miałem zabieg na stulejkę. Przed zabiegiem z seksem nie miałem żadnego problemu, ale po tym zabiegu coś się zmieniło. Zacząłem tracić ochotę na seks, a teraz po prostu nie czuję potrzeby, aby się kochać. Bardzo kocham moją żonę i obawiam się, że przez to pogarszają się nasze stosunki.

Dzień dobry, moim problemem jest brak namiętności w naszym związku. Pół roku temu urodziłam córeczkę, narzeczony był przy porodzie. Po tym czasie nasze pożycie seksualne wyraźnie zmalało, na początku nie zwracałam na to uwagi, ale w tej chwili zaczęło mi to przeszkadzać. Minęło już 6 miesięcy od porodu, a my kochamy się średnio 1-2 razy na miesiąc. Ostatnio rozmawiałam z moim partnerem i powiedział mi, że po prostu nie ma ochoty na seks i że w ogóle mu to nie przeszkadza. Zastanawiałam się, że być może to ja go nie podniecam, ale zapewniał mnie, że jego te sprawy w ogóle nie interesują, o innych kobietach też nie myśli. Zastanawia mnie to jednak, bo raz zauważyłam, że przeglądał erotyczne zdjęcia na internecie, a wczoraj przyłapałam go na masturbacji. Tłumaczył, że czasami ma ochotę na seks, ale chciałby uprawiać go w tej chwili, a często zdarza się w takiej sytuacji, że mnie nie ma...

Szukając odpowiedzi w internecie natrafiłam na artykuły, które wyraźnie mówią, że taka oziębłość seksualna może być efektem wspólnego porodu. Poruszyłam ten temat z narzeczonym i przyznał mi rację, powiedział, że faktycznie to może być przyczyną. Chciałabym nadmienić, że to ja namawiałam mojego ukochanego do wspólnego porodu, chciałam czuć się bezpieczniej. Nie mieszkamy w Polsce, więc chodziło mi też o tłumacza, ponieważ w trakcie akcji porodowej pewnie nie miałabym głowy do rozmów po angielsku. Gdybym wiedziała, że takie mogą być skutki wspólnego porodu na pewno bym się nie zdecydowała, no ale stało się. Moje pytanie w tej sprawie jest takie: co powinnam zrobić, aby mój partner zapomniał o widokach z porodówki i zaczął dostrzegać we mnie obiekt seksualny? Bardzo chciałabym, aby obyło się bez spotkań z seksuologiem, ponieważ, jak wcześniej pisałam, nie mieszkamy w PL i ciężko byłoby znaleźć nam dobrego specjalistę za rozsądną cenę, a poza tym mój narzeczony nie jest chętny na jakiekolwiek wizyty u lekarzy. Wiem, że to nierozsądne, ale na siłę go nie zaciągnę.

Proszę mi napisać, czy ten stan minie sam, czy przede mną ciężka walka o to, aby było normalnie? Na co dzień jestem często przytulana, ukochany mnie całuje i mówi, że mnie kocha, ogółem nie szczędzi mi uczuć, tylko ten seks... Jestem pewna, że nie ma nikogo, jednak chciałabym, aby nasz związek był pełny, a bez seksu czuję, że czegoś w nim brakuje... Nie mam zamiaru rozstawać się z narzeczonym ani tym bardziej go zdradzać. Obawiam się tylko, ile czasu tak wytrzymamy. Proszę o poradę, jak ratować nasz związek.

Jestem mężatką od 3 lat. Na początku nasze współżycie było bardzo udane i częste. Niestety z czasem to się zmieniło i nasze kontakty były rzadsze i sprowadzały się do razu albo dwóch w miesiącu. Powodem był brak wzwodu u mojego męża. Był u różnych lekarzy ale nikt nic nie wykrył. W końcu myślałam, że to z przemęczenia, stresu. Wreszcie zaczęłam obwiniać samą siebie i myśleć, że nie jest mną zainteresowany (jestem osobą atrakcyjną, zadbaną). Po wielu rozmowach i zapewnieniach, że to nie ja jestem przyczyną, nie wiem co mam o tym wszystkim myśleć. Wreszcie zaszłam w ciążę i może na jego szczęście nie miałam ochoty na częste współżycie (wbrew powszechnej opinii). Zmieniło się to po ciąży. Dzidzia ma już 2 miesiące, a ja ciągle myślę o seksie. Niestety mój mąż nie. Ma trudności z podekscytowaniem się. Ja staram się jak mogę, pieszczę go, jestem wyrozumiała i cierpliwa, ale ta cierpliwość mi się kończy. Jak próbuję z nim rozmawiać, to twierdzi, że po prostu przechodzi taki okres i to nie jest moja wina (po ciąży został mi 1kg więc jestem w formie), że nadal mu się podobam i że wszystko jest ok. Ja jednak wiem i czuję, że nie jest. Ostatnio mi wyrzucił, że go stresuje i że nie powinnam naciskać. Staram się tego nie robić, ale moja cierpliwość też ma granice. Potrzebuje seksu, lubię go i dzięki niemu czuję się pożądana i atrakcyjna. Zwłaszcza po ciąży chce znów być jego kochanką, a nie tylko mamą i panią domu (jestem teraz na macierzyńskim). Jestem pewna, że mnie nie zdradza i dlatego czuje się jeszcze bardziej sfrustrowana. Co zrobić by mój mąż na nowo miał na mnie ochotę? Dodam, że w pracy się układa, nie mamy problemów finansowych, dziecko jest cudowne i pozwala nam na relaks i sen.    

Jesteśmy małżeństwem od niedawna. Problem w tym, że już od 7 miesięcy nie uprawiamy seksu. On po prostu nie widzi potrzeby. Rozmawiałam z nim o tym, ale on twierdzi, że "co z tego?". Mamy zupełnie inne upodobania seksualne, ja mogłabym to robić codziennie, a on co kilka miesięcy. Wiem, ze mnie kocha. Nie sądzę, żeby miał kochankę, jestem atrakcyjną kobietą i zawsze się starałam nie wprowadzić rutyny do sypialni. Potrzebuję seksu, ale nie chcę sięgnąć po masturbację, skoro mam męża.

Witam, jestem lesbijką, mam 22 lata i od marca spotykam się z dziewczyną o 4 lata młodszą ode mnie. Poznałyśmy się na jednym z portali społecznościowych przeznaczonych dla homoseksualistów. Praktycznie jesteśmy ze sobą od dnia, w którym się po raz pierwszy zobaczyłyśmy na żywo. Nigdy wcześniej nie uprawiałam seksu ani z kobietą, ani z mężczyzną, ale masturbacja nie była mi obca. Było nam dobrze i świetnie, widziałyśmy się 2-3 razy w tygodniu, przyjeżdżałam do niej na weekendy do miasta, gdzie mieszka i się uczy, ja studiowałam w innym oddalonym o 150 km mieście. Można powiedzieć, że nie byłoby nocy, gdzie nie kochałybyśmy się (to ona otworzyła mnie na „te” sprawy i z nią przeżyłam swój pierwszy raz). Przeważnie to ona była inicjatorką wszystkiego, ja jestem nieśmiała. Wszystko trwało spoko i dobrze do dnia, kiedy wyjechałyśmy razem do pracy za granicę (miałyśmy jakiś przestój w kochaniu się i trwało to z trzy tygodnie, zaczęłam się tym martwić, ale wszystko wróciło do normy). Gorzej jest teraz, gdy wróciłyśmy pod koniec sierpnia do Polski, spędziłam u niej kolejny miesiąc i kochałyśmy się może z raz czy dwa...

Teraz mamy koniec października i zero seksu od dwóch miesięcy. Bardzo mnie to boli, bo mam wrażenie, że już jej nie pociągam i nie podniecam. Mówi, że mnie kocha i w to nie wątpię. Ale boję się, że brak seksu nas zniszczy. Ona twierdzi, że nie ma ochoty na seks i pieszczoty, bo przez ostatni miesiąc trochę chorowała (angina, rosnąca ósemka, wizyty u ortopedy), ale teraz już jest wszystko ok, a ona nadal mnie unika w łóżku. Widujemy się codziennie, bo przeprowadziłam się do jej miasta. Całe dnie po jej szkole spędzamy razem, lecz ja nocuję u siebie. I nie wiem co jest grane, może ona mnie już nie chce?

Nasza sytuacja wygląda tak, że jesteśmy ze sobą od trzech lat. Od około dwóch lat mój chłopak mieszka u mnie (ja mieszkam tylko z mamą), w czteropokojowym mieszkaniu, więc miejsca mamy sporo. Nasze życie seksualne na początku było bardzo udane, kochaliśmy się nawet kilka razy dziennie, a najmniej 3-4 razy w tygodniu. Po ok. 1-1,5 roku mój chłopak zaczął się zachowywać inaczej w niektórych sytuacjach, np. zawsze zasypialiśmy odwróceni w drugą stronę, bo on nigdy nie umiał spać przy mnie, a po zmianie potrafił spać przytulony do mnie nawet całą noc - było to dla mnie bardzo dziwne. Wydawało mi się, jakby było w nim więcej czułości, bo nawet wśród innych ludzi dawał mi bardzo często buzi w policzek - czego ja tak naprawdę nie lubię. Nawet jeśli mieliśmy iść gdzieś ze znajomymi, a ja nie miałam ochoty, to mówił, że jak nie pójdę, to on beze mnie też nigdzie nie idzie! Do tej pory się tak zachowuje, a ja nie wiem czemu on się tak (wtedy) zmienił (i bardzo mnie to nurtuje, bo nie wydaje mi się, żeby to było z mojego powodu). Wraz z tą zmianą zmienił się też seks. Już nie potrzebował się ze mną kochać tyle, co wcześniej. Kochaliśmy się raz na tydzień, dwa. Doszło do tego, że teraz robimy to raz w miesiącu albo rzadziej. Próbowałam z nim nieraz o tym rozmawiać, ale się zawsze wykręcał, jego wymówki były m.in takie: nie mam siły, jestem zmęczony, odmówiłaś mi kiedyś to mi się teraz nie chce (chociaż w rzeczywistości to on wiecej razy odmawiał), urywał też rozmowy i mówił, że coś sobie wymyślam. Doszło nawet do tego, że w pewnym momencie stało mi się wszystko obojętne i powiedziałam mu, że jeśli kogoś ma to niech mi o tym powie i się rozstaniemy bez żadnych problemów, ale oczywiście potraktował to lekceważąco. Innym razem spytałam go, czy mam sobie znaleść kogoś innego, jeśli on nie chce zaspokajać moich potrzeb. On odpowiedział mi: "i co, będziesz robić to z kimś innym na moich oczach". Byłam w szoku, a on powiedział, że to ja gadam głupoty. Myślę, że jeśliby miał okazję do zdrady, to by to zrobił. Nie ufam mu, bo wiele razy mnie okłamał, wiem, że lubi się oglądać za dziewczynami, robi to jak mnie nie ma (wiem od znajomych) i przy mnie też (co czasem mnie denerwuje, gdy robi to bardzo bezczelnie). Wydaje mi się, że próbowałam już wszystkiego. Ostatnio udało mi się raz namówić go na seks, kiedy zaczęłam oglądać i pokazywać mu różne stroje erotyczne na różnych modelkach. I na tym się skończyło. Mówiłam mu nawet, żebyśmy może poszli do jakiegoś lekarza, psychologa, ale on powiedział, że nigdzie nie pójdzie. A jak powiedziałam, że pójdę sama, to mnie wyśmiał. Wydawało mi się, że nasz związek jest normalny, bo czasem jest dobrze, a czasem się kłócimy, ale od pewnego czasu myślę, że na 100% kogoś ma lub miał. Nie wiem, co mam już robić? Nie wiem, czy takie bycie razem w ogóle ma sens, bo wg mnie seks także jest potrzebny? A takie bycie z kimś i odczuwanie obojętności jest chyba bez sensu? tylko, że ja już się za bardzo przyzwyczaiłam, że on zawsze jest blisko! Mam jeszcze jedno pytanie - czy to jest naprawdę możliwe, że mężczyzna nie potrzebuje seksu czy jakiejkolwiek innej metody, by sobie "ulżyć"? bo wydaje mi się, że jest to nieprawdopodobne. Proszę o pomoc.