Witam! Chciałem zadać pytanie odnośnie seksu w związku, a właściwie jego znikomej obecności. Ja mam w okolicy 30 lat, moja Partnerka jest ode mnie o 2 lata młodsza, nie mamy dzieci. Ona atrakcyjna z wyglądu, kocham ją, akceptuję, podoba mi się fizycznie, jest wyrozumiała. Jednak od jakiegoś czasu mam tu na myśli jakieś 1,5 roku, naszego związku ja nie mam ochoty na seks z nią. Oczywiście nie zawsze, ale w większości nie mam ochoty wtedy kiedy ona ma. Jesteśmy ze sobą 7 lat, mieszkamy razem i powoli, a nawet już dość mocno łapie mnie frustracja i zawód moją osobą, bo nie potrafię sprostać Jej wymaganiom i potrzebom. Kochamy się przeważnie na weekendy, jest wtedy ok, ale nie rozładowuje to mojej głowy, czasem zaraz po stosunku jeszcze się masturbuję (oczywiście jeśli jej nie ma).

Temat mojej masturbacji jest często obecny w naszych rozmowach, krępuje mnie to, znaczy nawet nie sama masturbacja, ale że ona zagląda do komputera i patrzy na to co ja i potem robi wyrzuty. Ona uważa, że to jest przyczyną mojego braku ochoty na sex z nią, ja niestety uważam, że nie tylko to jest przyczyną mojej oziębłości, a też "coś innego". Nigdy nie zdradziłem jej i nie mam zamiaru, ale brakuje mi już trochę siły, kiedy odmawiam i mówię, że nie chce. Czuję się mega niemęsko w takiej sytuacji. Mam też takie przemyślenia, że powodem jest przeszłość naszego związku, gdzie to ona zawsze mnie ukrócała na różne sposoby, bo to nie tu, bo nie ten czas, bo ciąża, a gdzie masz prezerwatywę i tak już się nauczyłem, że ręka nic nie mówi. Czy jest może jakiś sposób na odnalezienie prawidłowości w tym wszystkim, bo nie chcę jej sprawiać zawodu ani bólu, ale też sam mam trochę dość takiego układu i braku zrealizowania swoich potrzeb. Proszę o odpowiedź i dziękuję.

Witam, mam 22 lata jestem od 3 lat w związku. Bardzo kocham swoją dziewczynę, jest mi z nią dobrze, dogadujemy się, mamy wspólne zainteresowania. Lubimy razem spędzać czas, mieszkamy oddzielnie, jedyny problem między nami jest z seksem, tzn. ja często mam ochotę na seks, często go też chcę inicjować, ona zawsze/prawie zawsze dochodzi. Robimy to średnio raz, maksymalnie 2 razy w tygodniu, czasem w ogóle a czasem, gdy jestem naprawdę napalony i pozwalają nam na to okoliczności, zdarzy się, że jednego dnia zrobimy to 2, 3 razy, ale to jest raczej epicki wyjątek i zdarzyło się tak może 4-5 razy przez cały związek... Problem polega na tym, że ona w ogóle nie ma na to chęci, jedynie wtedy, gdy ja ją nakręcę i akurat ma naprawdę dobry humor. Ona nigdy nie inicjuje seksu, chyba że stwierdzi, że zasłużyłem na "nagrodę". Aktualnie, choć bardzo ją kocham zaczynam czuć coraz większa chęć by poczuć pożądanie ze strony tej 2-giej osoby zaczynam się bać, że kiedyś stracę kontrolę jak tylko jakaś kobieta zwróci na mnie uwagę. 2-gim problemem jest to, że jej orgazmy są raczej krótkie i nie intensywne, tzn. raczej zauważam, kiedy go ma, ale głównie przez to że czuję jak zaciska mięśnie pochwy i zabiera rękę z łechtaczki, nic więcej. Czasem mówi mi, że było super, ale skąd ja mam to wiedzieć, może mówi tak tylko po to, by nie narazić się na jeszcze większe przykładanie mojej uwagi do tego tematu. Starałem się ją namówić na jakiegoś lekarza, na początku na ginekologa by zrobiła badania hormonalne. Wyszły pozytywnie, jednak zgodziła się na nie dopiero po długim nacisku z mojej strony, wcześniej odstawiliśmy tabletki, żeby upewnić się, że to nie od nich było to jakieś 2 lata temu, do tej pory ich nie bierze, ale wszystko bez zmian. Teraz ja wywieram coraz większą presję na niej, że powinniśmy coś zrobić z tym tematem, ale ona nie wykazuje żadnego zainteresowania tym tematem. Gdy tylko wspomnę o seksuologu, ona zaczyna się denerwować i mówić mi, że szukam jej choroby. Ale ja czuję, że jeśli w niedługim okresie czasu nie zacznę odczuwać pożądania to nawet uczucie jakim ją darzę nie wygrają z chęcią poczucia się chcianym w łóżku. Żadna rozmowa nie pomaga, żadne prośby, ona twierdzi, że już tak ma i że muszę się z tym pogodzić, ale ja sądzę, że są jakieś szanse by to jakoś zmienić. Naprawdę mam taką nadzieję.

Co się ze mną może dziać? Jestem od jakiegoś czasu nerwowa, przemęczona i nie mam ochoty na sex. Długi czas prowadziłam niezdrowy tryb życia - szybkie życie, nie załatwianie potrzeb fizjologicznych na czas oraz nie leczenie choroby - alergii, nie chodzenie do lekarza, bo nie ma takiej potrzeby i czasu, brak ruchu, stres - problemy w pracy - nazywano mnie "niedodupioną" tak bez niczego. Przez jakiś czas nie mieliśmy z mężem czasu na sex - dużo obowiązków, problemów rodzinnych, mieszkaniowych, podjęliśmy decyzję, że poczekamy na "lepsze czasy", jednak w pewnym momencie zaczęliśmy uprawiać tylko sex oralny. Podobało mi się to do jakiegoś czasu, ale po pewnym czasie mąż wymagał więcej niż przeszły moje najśmielsze oczekiwania, a ja pozwalałam mu na to, bo było mi dobrze, choć czułam, że coś jest nie tak, ale nie mogłam wytrzymać jego marudzenia. Bałam się i nie miałam gdzie zwrócić się o pomoc. Dodam, że nie mieliśmy czasu na rozładowanie właściwe emocji oraz nie mamy non stop spokoju, gdyż mieszkamy niedaleko rodziny, w tym chorej poważnie babci. Od tego czasu mam wrażenie, że nie mogę jeść normalnie, jestem bardziej zestresowana, mimo że leczę alergię i chciałabym zacząć normalne współżycie i życie jak trzeba a nie mogę się za nic zabrać, zapominam, a nigdy to wcześniej się nie zdarzało - albo nie na taką skalę - czy to tylko stres? Miewam bóle brzucha i dziwny ucisk w brzuchu, pieczenie podczas oddawania moczu, ale rzadkie i słabe - czy to ze stresu - czy powinnam udać się do ginekologa, jeśli nie współżyłam normalnie lub/i do jakiegoś innego lekarza? Mąż uważa, że nic się nie dzieje, ale widzę, że też się martwi, a jak non stop żyję tym, co było i nie mogę zacząć żyć, zapomnieć o tym co było, mimo że bardzo chcę. Dodam, że rozmawiałam z dwoma psychologami - raz na prywatnej wizycie, raz na infolinii praw kobiet, ale nadal nie wiem, co robić. Zgłosiłam problem do mopsu, ale nie wiem kiedy zadzwonią oraz jak zachowa się mąż - ma do tego bardzo złe podejście. Proszę o pomoc.