Nieśmiałość i małomówność przy nieznajomych

Mam 16 lat. Mój problem polega na tym, że jestem nieśmiała,małomówna i się pesze, ale jest tak tylko przy niektórych osobach. W towarzystwie moich znajomych jestem sobą, wygłupiam się, mówią, że jestem najbardziej zwariowana. Mam chłopaka, który zwracał mi uwagę, żebym się nie peszyła i więcej mówiła. Po woli się przyzwyczajam do bycia z nim. Nie wiem jak sobie z tym jednak radzić. Ja przy nim a przy znajomych jestem w ogóle inna, jakby dwa światy. Lbię spędzać z nim czas, ale coś mnie hamuje.

16 LAT ponad rok temu

Psychologia

Mgr Marta Dziekanowska Psychologia, Warszawa

52 poziom zaufania

Witaj, Opisane przez Ciebie objawy mogą świadczyć o lęku społecznym czyli nasilonym niepokoju dotyczącym tego, jak oceniają nas inni. Każdy z nas odczuwa czasem taki lęk. Niektórzy tylko wobec obcych osób, niektórzy w sytuacji zabierania głosu na forum grupy, a jeszcze inni nawet wtedy, gdy są obserwowani podczas jedzenia czy picia. Czasem jednak lęk może być tak nasilony, że powoduje dyskomfort i utrudnia życie. Jeśli tak jest w Twoim przypadku, warto skontaktować się z psychologiem, aby pomógł Ci się z nim uporać. Możesz też spróbować sama popracować nad tym problemem np. z książką autorstwa Hope Heimberg Juster Turk "Terapia Lęku Społecznego Podręcznik ćwiczeń klienta". Trzymam kciuki! Marta Dziekanowska

Mgr Izabela Trybus Psychoterapia, Białystok

21 poziom zaufania

Witam Cię serdecznie
czasami tak bywa, że niektóre osoby lepiej czują się w znanym, sprawdzonym otoczeniu, towarzystwie. Rozumiem, że Ty potrzebujesz trochę czasu aby oswoić się z nową osobą i być w jej towarzystwie naturalna. Nie wiem do końca z czego to wynika, być może boisz się oceny innych ludzi. Myślę, że warto poprzyglądać się sobie co się dzieje kiedy jesteś przy tych osobach, przy których jesteś nieśmiała. Poza tym nie wszyscy muszą być przebojowi i towarzyscy. Jeżeli potrzebujesz więcej czasu aby się oswoić, to nie spisz się i nie rob nic na siłę. Pamiętaj, że są wokól Ciebie osoby, które akceptują Cię taką jaką jesteś.
pozdrawiam
Izabela Trybus

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak pokonać nieśmiałość i znaleźć przyjaciół? – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Nieśmiałość wobec płci przeciwnej – odpowiada Mgr Katarzyna Garbacz
Czym się różni fobia społeczna od nieśmiałości? – odpowiada Mgr Sabina Sadecka
Nieśmiałość w kontaktach międzyludzkich – odpowiada Mgr Dorota Szykulska-Paprocka
Nieśmiałość a brak znajomych – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Jakie są sposoby na radzenie sobie z lękiem? – odpowiada Dr Anita Rawa-Kochanowska
Stresowanie się większą grupą osób – odpowiada Mgr Sylwia Wiśniewska
Jestem gejem - dlaczego wszyscy się oddalają? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Jak pozbyć się nieśmiałości i kompleksów? – odpowiada Magdalena Pikulska
Nieśmiałość i niska samoocena u 19-latki – odpowiada Mgr Patrycja Stajer

artykuły

Zmarła Katarzyna Łukasiewicz. Założycielka Fundacji Oswoić Los

Zmarła Katarzyna Łukasiewicz - założycielka lubels

Introwertycy w czasie epidemii koronawirusa. "Ta sytuacja dla mnie mogłaby trwać znacznie dłużej"

Izolacja, samotność i brak kontaktów towarzyskich.

Depresja a otwarcie się na innych

Kiedy człowiek jest smutny lub popada w depresję,

Nieśmiałość u dzieci

Witam.Dziś syn miał bilans 4 latka.chodzi do przedszkola już 2 rok i widzę jak dużo to daje. Ćwiczenia z logopedą przynoszą efekty panie są z niego zadowolone rozwija się prawidłowo tylko troszkę jest nerwusem. Zauważyłam że Wojtek wśród znajomych zachowuje się ok ale gdy widzi obce osoby np.P. doktor na bilansie -staje się nieśmiały.P.doktor wręcz podniesionym tonem mowila do niego rozxpłakał się chciał wyjść więc napisała że rozwój psychoruchowy ma na poziomie 2 latka.czy mam to brać do serca?

KOBIETA, 34 LAT ponad rok temu

Wady wymowy Pediatria

Lek. Jacek Ławnicki

98 poziom zaufania

Witam!
Warto skontrolować dziecko u specjalisty pediatry. W razie konieczności zostanie wystawione skierowanie do odpowiedniego specjalisty.

Dr n. med. Jolanta Uchman Pediatra, Poznań

68 poziom zaufania

bardzo trudno jest ocenić dziecko w nowym środowisku, proponuję skontaktować się z psychologiem w przedszkolu. Na pewno zna Pani synka i będzie w stanie podpowiedzieć pewne sposoby na radzenie sobie z nieśmiałością. Na pocieszenie powiem, że w codziennej praktyce spotykam się z podobnymi reakcjami przy pierwszej wizycie i wcale nie oznacza to opóźnienia rozwoju psychoruchowego. Pozdrawiam

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Nieśmiałość u przedszkolaka – odpowiada Mgr Martyna Nikodym
Przedszkole a dziecko z autyzmem – odpowiada Katarzyna Osak
Nieśmiałość u 4,5-letniego dziecka – odpowiada Mgr Bohdan Bielski
Jak przyzwyczaić dziecko do przedszkola? – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska
Dlaczego małe dziecko wpada w histerię? – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska
Nieśmiałość, brak obrony u syna – odpowiada Mgr Aurelia Grzmot-Bilska
Problemy związane z przedszkolem – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Czy gryzienie przedmiotów u 19-miesięcznego dziecka może oznaczać autyzm? – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Dlaczego dziecko dostaje nagle niechęci do chodzenia do przedszkola? – odpowiada Dr n. med. Dariusz Pysz-Waberski
Niechęć czterolatka do przedszkola – odpowiada Mgr Adam Horak

artykuły

Mały diabetyk coraz lepiej radzi sobie w szkole. Nie zawsze jest bezproblemowo

Brak asystenta, strach przed nieznanym, niechęć ze

Prezent na pierwsze urodziny - życie

Córeczka biega po domu. Słychać jej słodki śmiech.

Wszawica. Powracający problem polskich przedszkoli?

Wszy wcale nie są reliktem przeszłości ani efektem

Dr n. med. Tomasz Grzelewski Pediatria

umów wizytę

Dr hab. n. med. Elżbieta Pac-Kożuchowska Pediatria, Lublin

umów wizytę

Lek. Danuta Sawicka Pediatria, Piaseczno

umów wizytę

Henryka Dubel – Gładoch Pediatria, Terespol

umów wizytę

Lęk przed rozmową z nieznajomymi

Witam, mam 24 lata. Mój problem polega na tym, iż wydaje mi się, że od 3 lat zachowuję się dziwnie. Mam trudności z poznawaniem nowych ludzi, z relacjami, ciągle myślę, że oni knują przeciwko mnie, wszystko o mnie wiedzą. Nieraz jak jadę np. autobusem to wydaje mi się, że się na mnie patrzą, że się śmieją ze mnie, chociaż wiem że to nieprawda, ogarnia mnie lęk i najchętniej to bym wyskoczył z autobusu w czasie jazdy. Mam problemy z koncentracją, mam strasznie niską samoocenę, kiedy przebywam ze znajomymi dają mi odczuć, że się zmieniłem, że już nie jestem taki jak kiedyś wesoły i sympatyczny, a to pogarsza moja sytuację. Nie mam problemów ze snem, niekiedy zaczynam zdanie i w połowie zapominam o czym mówiłem, mam trudności z wyrażaniem swoich uczuć, śmieję się sztucznie, nic mnie nie cieszy, mówię coś bez sensu, tylko żeby mówić. Dużo razy myślałem, żeby z sobą skończyć, w ogóle mam takie założenie, że jak sie pogorszy to jeszcze została mi ucieczka na tamten świat. Problemem jest nawet utrzymywanie kontaktu wzrokowego przez 5 sekund. Biję się ciągle z myślami, nic mi się nie chce. Kiedyś wyrywałem laski na porządku dziennym teraz jestem jakiś nieśmiały zamknięty w sobie i w ogóle mam trudności z prowadzeniem konwersacji, tak jak już pisałem, unikam kontaktu wzrokowego. Strasznie się denerwuję, ogarnia mnie lęk i to wszystko utrudnia mi myślenie o tym, o czym rozmawiam z daną osobą. W danej chwili izoluję się od ludzi, wolę siedzieć sam w domu, grać na komputerze niż iść gdziekolwiek, bo wiem, że się źle będę czuł. Nieraz mam dobre dni, że się śmieję szczerze i ogólnie zachowuje sie normalnie, ale to się zdarza sporadycznie bardzo rzadko. A teraz mój życiorys. Do 17 roku życia mieszkałem z babcią, mamą, dziadziem tatem oraz siostrą i właśnie wtedy się wszystko zaczęło. Przeprowadziliśmy się, zbuntowałem się mamie, zacząłem uciekać z domu, wpadłem w towarzystwo, które piło alkohol, zażywało różne narkotyki, między innymi (extazy, MDMA, amfetaminę, marihuanę, Mefedron) i można powiedzieć, że była to zorganizowana grupa przestępcza nieletnich. Trafiłem na rok do kryminału, po połowie wyszedłem, najadłem się tam tonę stresu. Marihuanę palę 8 lat, można powiedzieć, że co 3 dzień paliłem inne używki, zażywałem sporadycznie i do tego alkohol - wszystko mieszałem razem. Dodam, że byłem u psychiatry, zapisał mi sedam i chloropotixen, czy jakoś tak, ale to kompletnie mi nie pomagało. Zaproponował, żebym poszedł do szpitala na 2 tyg., w celu zdiagnozowania choroby, ale się nie zgodziłem, myślałem że tabletki pomogą, ale nic z tego. Proszę napisać, co mam robić, na jaką chorobę to wygląda.

MĘŻCZYZNA, 23 LAT ponad rok temu

Nerwica Psychiatria Leki Zdrowie psychiczne

Mgr Kamila Drozd Psycholog

80 poziom zaufania

Witam serdecznie! Drogą wirtualną nie da się postawić diagnozy. Tylko konsultacja psychiatryczna daje możliwość postawienia rozpoznania. Przez Internet można tylko hipotetyzować. Opisane przez Pana objawy mogą świadczyć o różnych dolegliwościach. Trudności w relacjach interpersonalnych, myśli na kształt urojeń prześladowczych, lęk, niepokój, obawy mogą świadczyć o paranoicznych zaburzeniach osobowości, o których może Pan przeczytać pod poniższym linkiem: http://portal.abczdrowie.pl/paranoiczne-zaburzenia-osobowosci. Niska samoocena, poczucie bycia gorszym od innych, problemy z koncentracją uwagi, utrata zdolności odczuwania radości, poczucie bezsensu, spłycenie emocjonalne, myśli o śmierci, zamknięcie się w sobie i unikanie towarzystwa mogą świadczyć o zaburzeniach depresyjnych. Trudności z nazwaniem swoich odczuć oraz problemy z utrzymywaniem kontaktu wzrokowego mogą świadczyć o problemach w nawiązywaniu i podtrzymywaniu relacji społecznych. Nie wiem, co jest przyczyną Pana problemów, ale być może ma to związek z Pana przeszłością. Jako nastolatek wpadł Pan w „złe towarzystwo”, uciekał Pan z domu, zaczął pić alkohol i zażywać inne substancje psychoaktywne, które nie były bez wpływu na funkcjonowanie Pana układu neuronalnego. Więcej na temat działania narkotyków może przeczytać Pan tutaj: http://portal.abczdrowie.pl/palenie-marihuany http://portal.abczdrowie.pl/uzaleznienie-od-narkotykow-marihuana http://portal.abczdrowie.pl/uzaleznienie-od-amfetaminy http://portal.abczdrowie.pl/ecstasy http://portal.abczdrowie.pl/zachowanie-po-narkotykach http://portal.abczdrowie.pl/depresja-po-narkotykach Bardzo dobrze, że był Pan u psychiatry. Przepisane przez lekarza leki mają działanie uspokajające. Sedam stosuje się w leczeniu zaburzeń lękowych i stresowych pourazowych, natomiast Chlorprothixen to neuroleptyk, czyli lek o działaniu przeciwpsychotycznym. Osobiście, uważam podobnie jak psychiatra – najlepiej, by poddał się Pan hospitalizacji, w czasie której prowadzona byłaby obserwacja, specjaliści mieliby szansę rzetelnie Pana zdiagnozować i podjąć odpowiednie leczenie. Pozdrawiam i życzę powodzenia!