To naturalny lęk przed kompromitacją, gdy zależy Pani bardzo na własnym wizerunku, jako osoby towarzyskiej i rozmownej. Bardzo często takie lęki nie mają żadnej racji bytu, bo mimo wszystko, mamy coś do powiedzenia i to coś rzeczywiście wartościowego. Nic tak dobrze nie osłabi Pani lęków jak praktyka i odwaga. Czasami się Pani skompromituje, ale czasami pokaże "klasę", w ten sposób się Pani rozwija, może jest to nieco bolesne czasami, ale może taki mały ból pomoże Pani w stawaniu się sobą. Jak sama Pani zauważyła, często Pani znajomi też nie mają, co powiedzieć, więc nie jest tak, że wszyscy są takimi "lwami salonowymi", jak nam się wydaje.
Z jakiegoś powodu cisza jest krępująca- jakby sama Pani obecność nie była wystarczająca, jakby Pani nie czuła się bezpiecznie i pewni z kimś, akceptowana? Obawia się Pani oceny społecznej, bo być może na niej opiera Pani samoocenę, pewność siebie i poczucie wartości?
Może warto najpierw popracować nad tym, a śmiałość społeczna, radzenie sobie w sytuacjach społecznych i radzenie sobie z gafami (które zdarzają się każdemu, ale ludzie o stabilnym poczuciu wartości potrafią się przyznać do błędu i nie zmienia to ich postrzegania siebie) będzie naturalne. Inaczej mówiąc zachęcam do pracowania nad przyczynami, a nie tylko objawami.
Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:
- Epidemia sprawia, że te ludzkie postawy staj
Nawet ci, którzy przeszli zakażenie koronawiusem ł
W związku z pandemią koronawirusa oraz gwałtownym
Jeżeli dobrze rozumiem Pani wypowiedź, znajomy o którym mowa, potrafi funkcjonować w sposób normalny i akceptowalny społecznie. Nie trwa to jednak dłużej niż parę dni - i powraca schemat działania w sposób agresywny i poniżający w stosunku do innych osób.
Myślę, że zapewne jest to problem - i z czegoś wynika. Powodów takiego zachowania może być bardzo dużo. Jeżeli jest Pani gotowa na szczerą rozmowę ze znajomych, należy powiedzieć mu co Pani czuje w związku z powyższymi zachowaniami oraz można zaproponować mu wizytę u specjalisty.
Dzień dobry!
Może być to objaw choroby, ale też cecha osobowości, efekt niewłaściwego wychowania w domu rodzinnym czy bieżących trudnych wydarzeń, silnego stresu w życiu kolegi, o czym Pan może nie wiedzieć itp.
Pozdrawiam!
Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:
Dzień dobry,
Najlepiej o to zapytać swoich znajomych.
Witam,
trudno odpowiedzieć na Pani, pytanie, ponieważ nie wiadomo co myślą Pani znajomi. Proszę porozmawiać ze znajomymi, o powiedzieć im o swoich uczuciach i zapytać czy maja one potwierdzenie w rzeczywistości. Może się też Pani zapytać czy oczekują oni od Pani porad dotyczących kwestii zdrowia.
Pozdrawiam
http://www.centrum-sensis.pl
Różnica doświadczeń często wpływa na odbiór rad i wypowiedzi innych. Trudniej uwierzyć w coś, czego się nie przeżyło, szczególnie zaś trudno, gdy wzbudza to lęk (włączają się wówczas mechanizmy obronne takie jak zaprzeczania, wypieranie, bagatelizowanie itp). Być może to właśnie ma wpływ na taki a nie inny odbiór Pani wypowiedzi przez znajomych. Dodatkowo ważne jest w jaki sposób opowiada Pani o przeżyciach, a także z jaką częstotliwością. Przyjęcie treści bowiem bardzo często zależy od formy, sposobu przekazu. Być może mówi Pani o tym zbyt często?
Może także warto na jakiś czas zmienić tematykę rozmów, spróbować odnaleźć się w innych obszarach i w ten sposób odbudować więź?
Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:
Decyzja o szukaniu pomocy psychologicznej jest zwy
Dla osoby, która doświadczyła traumy, powrót do no
Są młodzi, a przy tym świadomi i zdeterminowani, b
