Moja odpowiedź na Pani wiadomość: "Witam serdecznie! Nie jesteś ,,beznadziejna" ani ,,gruba". Jesteś odważną, wartościową dziewczyną, która ma świadomość problemu i chce z niego wyjść. Nie masz powodu, by wstydzić się swojego ciała. Te wszystkie ,,piękne i zgrabne dziewczyny" też mają swoje kompleksy. O wartości i atrakcyjności kobiety wcale nie decyduje idealna sylwetka. Myślę, że Ty również szukasz u chłopaków czegoś więcej niż tylko ładnego ciała. Ważne, żeby czuć się dobrze z samym sobą, potrafić zatroszczyć się o siebie i innych. Docieramy tu do sedna problemu, czyli przyczyn bulimii. Przekonania o własnej bezwartościowości, nieatrakcyjności mogą zostać aktywowane na skutek sytuacji stresowej, np. zmiany szkoły, przeżycia rozstania itp. Aby dowiedzieć się, w jaki sposób powstały u Ciebie tego typu przekonania, terapeuta musiałby dowiedzieć się więcej na temat Twojego życia, m.in. dzieciństwa, ważnych doświadczeń. W ten sposób udałoby się stworzyć pewna koncepcję, jak formułowało się tego typu myślenie i co dokładnie można zrobić, aby je zmienić. Przyczyna Twoich problemów leży przecież właśnie w myśleniu na swój temat. Widząc np. atrakcyjną dziewczynę, zaczynasz myśleć ,,Jestem od niej gorsza", co pociąga za sobą uczucie złości lub smutku, frustracji oraz myśli typu ,,Muszę się lepiej kontrolować", ,,Nie będę dzisiaj nic jeść". Wieczorny głód nie pozwala Ci jednak w pełni zrealizować tego postanowienia, co jest źródłem kolejnej frustracji i załamania. To ,,błędne koło" może zostać przerwane, trudno będzie Ci jednak dokonać tego o własnych siłach. Potrzebujesz wsparcia i profesjonalnej pomocy. Jeszcze raz polecam Ci wizytę u psychoterapeuty. Serdecznie pozdrawiam".

Jestem WARIATKĄ? Mam iść do PSYCHOterapeuty? Nawet nie wiem, jak powiedzieć o swoich 'problemach' najbliższym mi osobom:( Nikt o tym nie wie... ani rodzice, ani rodzeństwo, najbliższa przyjaciółka... ;/ Jakiś czas temu, jak wszyscy mi mówią, że schudłam, mama mnie pilnowała, kazała więcej jeść... Powiedziała, że jak ktoś zachoruje (miała na myśli mnie) na anoreksje albo jakąś inna chorobę, nie wybaczy tego sobie i będzie obwiniała tylko sobie... Będzie myślała, że nie dawała jeść, nie pilnowała itp... :( Nie mogę na to pozwolić, nie chcę, żeby mama obwiniała siebie... Wiem o tym tylko ja, to siedzi w środku we mnie... Boję się Świąt, boję się jedzenie, boję się wizyt u rodziny... Co będą mówić... Czy będą zmuszać mnie do jedzenia? Nie chcę tego. Gdy ważyłam 10 kg więcej nie miałam takich kompleksów, że jestem gruba i ciągle tych myśli jak teraz... Teraz są one cały czas, na każdym kroku. Nie ma dnia, żebym o tym nie myślała. Wcześniej nigdy tak nie było... Pozdrawiam i życzę Wesołych Świąt.

Mam 13 lat i ważę 45 kg, wzrost 157 cm. Ostatnio rzadko ćwiczę z powodu przewlekłej kontuzji stopy. Zazwyczaj ograniczałam słodycze i skakałam na skakance. Ale tłuszcz w udach i łydkach nie znikał nawet po dwóch miesiącach takiej "diety". W mojej rodzinie (od strony ojca) mężczyźni mieli nadwagę. Wiem, że nie jestem otyła ani nie mam nadwagi, ale bardzo chciałabym, żeby zbędny z tłuszcz na nogach zniknął, a zastąpiły go mięśnie. Czy jest jakiś magiczny sposób na "zrzucenie" go, nie tracąc w talii? Jestem bardzo chuda w pasie, lecz nogi - pożal sie Boże. Nie choruję na nic. Chcę tylko pozbyć się tłuszczu w udach i łydkach! Popadam w kompleksy. Z góry dziękuję i pozdrawiam.

Witam po raz 4? Tak, dokładnie może trzeci, ale któryś raz już piszę do was, a więc od początku. 15 lat, 167/8 cm, 57,5 kg. Za dużo! Chcę ważyć 50! Nienawidzę swojego ciała, a zrozumie Pan/i jak przeczyta mój blog, prowadzę go i wszystko, co tu opisuję, jest prawdą. Jem do 700 kcal, nawet nie, ćwiczę np. godzina rolek, 10 min biegu, 30 min tańca/śpiewu, brzuszki, rowerek, a6w. Teraz myślę nad dietą dr Dukana (proteinowa). To okropne uczucie, patrzę w lustro i widzę tłustą świnię, nie zjem loda, bo w sklepie patrzę, ile to ma kalori, np. dziś zjadłam z 300 jak na razie, może zjem troche ryby i dwa jajka ugotowane i tyle.

Jem Alax i błonnik z ananasem, przedtem wymiotowałam. Wczoraj brałam kąpiel i wsadziłam sobie dwa palce do gardła i nagle... no właśnie, udało mi sie... dziwne, z taką łatwością... Dlaczego to Pani/u mówię? Bo nie wiem, co robić? Czy zejdę coś na takiej diecie? Jak jadłam tak, jak ma być, czyli 5 posiłków, odstępy takie i takie, ćwiczyłam, to w tydzień przytyłam 1 kg, a nie schudłam, a tu raz w 3 dni schudłam 0,7 kg... Proszę o pomoc!

Witam. Mam 17 lat, 172 cm wzrostu i ważę 64 kg. Wiem, że to jest waga odpowiednia dla mojego wzrostu, jednak ja sama nie czuję się z nią dobrze - jest mi ciężko. Chciałabym bardzo schudnąć ok. 10 kg, tylko nie bardzo wiem, jak mam to zrobić. Potrafię jeść ok. 600 kcal, nieraz nawet 500 kcal, i ćwiczyć po ok. 2 h dziennie, ale wiem, że to nie jest zdrowa dieta, i że jeśli bym ją prowadziła znowu dłuższy czas, to po raz kolejny zachorowałabym.

Mając lat 15, zaczęłam się odchudzać, mierzyłam wtedy ok. 166 cm, a ważyłam 69 kg. Postanowiłam się odchudzać i wyeliminowałam z menu słodycze, fast foody, słodkie napoje, białe pieczywo, jedzenie po 18:00 i wprowadzić ćwiczenia (minimum 30 min każdego dnia). Na początku była to zdrowa dieta, dzięki której schudłam do wagi 50 kg, jednak potem straciłam nad tym wszystkim kontrolę... i przestałam niemalże jeść cokolwiek (mój dzienny jadłospis zawierał tylko chudy, mały serek wiejski i trochę warzyw + kilkugodzinne ćwiczenia). Tak z wagi 50 kg zjechałam w ok. 2 miesięcy do wagi 43 kg.

Rodzice bardzo się martwili, bo wszyscy wytykali mnie palcem na ulicy i mówili, że jestem na coś chora. Wtedy mama zabrała mnie do ginekologa, który przepisał tabletki hormonalne, po których utyłam, miesiączka też wróciła. Nie wiem, czy to była anoreksja, ale mi się wydaje, że tak, i boję się, bo nie chcę znowu do tego wrócić (ważyć się po kilka razy na dzień, bać się jeść nawet owoce czy warzywa, mieć depresję i izolować się od ludzi). Więc co mam zrobić teraz? Żeby schudnąć 10 kg, ale zdrowo?

PS W czasie choroby byłam kilka razy u znajomego psychologa mamy, który stwierdził, że to anoreksja (w tamtym okresie czasu), proponował nawet skierowanie do szpitala, gdzie leczą ED, jednak ja się wymigałam. Czego teraz żałuję, bo nieraz to ciągle wraca, że nie jem, gdy coś mnie przytłacza, że próbuję w jedzeniu odzyskać kontrolę i czuć się lepiej.

Bardzo chcę schudnąć, uważam że jestem gruba, ale inni mi mówią, że jestem chuda i żebym nie chudła. A jak patrze na te anorektyczki to bardzo chcę mieć anoreksje. I teraz nie wiem co zrobić żebym o niej nie myślała? Jak patrze na jedzenie to chce mi się wymiotować? Proszę co mam zrobić z tym?

Mam 10 lat, mierzę 145 cm, kocham ćwiczyć i się odchudzać. Jak dwa miesiące temu się ważyłam, to waga wynosiła 32 kg, a teraz? Wolę nawet nie myśleć - aż 35 kg. To jest okropne. Na nic tak nie narzekam jak na uda. Odchudzam się. Rano jem płatki fitness, czasami obiad, straszne, że muszę go jeść, więc dziobię malutko, bo inaczej rzygać mi się chce. A kolacji nie jem. Dużo, a nawet bardzo dużo ćwiczę. Rozciągam się, robię po 30 brzuszków dziennie, czasami aż do umęczenia i 20 pajacyków, 20 przysiadów, czasami więcej. Nienawidzę słodyczy. Nienawidzę jeść, to jest dla mnie okropne. Staję przed lusterkiem i widzę grubaskę z obrzydliwymi udami. Nie lubię jeść tłustych rzeczy, bo rzygam albo podchodzi mi coś pod gardło, ale rzygam BARDZO RZADKO. Myślę, że mi pomożecie powiedzieć, czy to anoreksja.