Witam, mam 13 lat i ważę 69 kg. Mam 170 cm. Wyglądam jak beczka. Proszę o jakiś skuteczny sposób na odchudzanie, byle nie było to ciężkie i trudne. Mam także rozstępy - co robić?! Proszę o pomoc jak najszybszą. Jestem aktywna, jeżdżę na rowerze, rolkach, chodzę na basen, biegam czasami. Nie mogę schudnąć. Jem rano śniadanie, jakąś parówkę czy coś, potem drugie śniadanie, około 11:00, kanapkę i popijam herbatą, około 13:00 jem znowu kanapkę. Około 15:00 jem obiad, potem około 16:00 jakieś jabłko i na kolację kanapkę albo czasami nic. Gdzie robię błąd? Proszę o jakieś diety, ale nie zbytnio wyszukane i niedrogie. Z góry dziękuję!

Mam 16 lat, ważę, hm, teraz po diecie kopenhaskiej jakieś 58 kg przy wzroście 163 cm. Nie akceptuję siebie. Nie jestem chora, ale zdarza się, że wymiotuję albo się głodzę, potem znowu mam napad. Chcę, żeby mi ktoś pomógł, jeszcze jestem zdrowa, ale mi się tak podoba chudość, że się obawiam, że w końcu dojdę do celu.

Witam! Chciałem się dowiedzieć, czy moja waga jest prawidłowa. Mam 176 cm wzrostu i ważę 60 kg. Moja waga dość systematycznie spadała przez ostatnie kilka lat, przy czym najwięcej przez ostatni rok - schudłem ok. 7 kg. Wiem, że mniej jem i więcej się ruszam niż kiedyś. Nigdy też nie miałem problemów z otyłością - nie ważyłem więcej niż 74 kg. Wiem, że jem za mało, bo przeliczając na kalorie, nie więcej niż 1000 kcal - po prostu nie mam apetytu. Chciałem się też dowiedzieć, czy moja waga nadal będzie spadać, jeśli nie zmienię sposobu odżywiania, czy może unormuje się, mimo że nie będę jadł więcej niż w tej chwili. Pozdrawiam.

Chciałam odnieść się do tego, co Pani napisała. Ale ja nie mogę miec bulimii, bo ja nie wymiotuję. Nigdy tego nie robiłam, nie potrafię;/ Mam niecałe 17 lat. Odchudzam się, ale wychodzi mi to średnio... mam częste napady głodu, często są one wieczorami, wtedy nie mogę się powstrzymać od jedzenia, jem wszystko, co mi wpadnie w ręce! To jest straszne... nienawidzę tego... Mam obsesję na punkcie ważenia się... robię to kilka razy dziennie... jestem grubą świnią... ważę 53 kg i mam 162 cm. 9 miesięcy nie mam miesiączki, miałam tylko raz w ciągu tego czasu, dzięki tabletkom, które biorę ;/ Chcę schudnąć... czuję się obrzydliwie gruba, przy moich znajomych... ;/ Nie chcę taka być... Zawsze uwielbiałam basen, teraz nie chodzę, bo wstydzę się swojego ciała. Jak mam napad głodu albo dużo zjem, mam straszne wyrzuty sumienia. Często piszę ile, co, o której zjadłam... Dużo czytam o dietach, odchudzaniu! Ja chcę być po prostu zgrabna! 

Chciałabym odpowiedzieć na tę wiadomość: "Witam serdecznie, W Twojej ostatniej wypowiedzi nie zostało sformułowane konkretne pytanie, jak rozumiem - ma ona raczej charakter dyskusji. Pragnę podkreślić, że rozpoznanie danego zaburzenia, w tym - zaburzeń odżywiania może postawić lekarz wyłącznie na podstawie osobistego badania pacjenta i szczegółowego wywiadu. Krótki opis problemu może jedynie wskazywać czy sugerować możliwość występowania danego zaburzenia, które powinno ewentualnie skłonić do konsultacji lekarskiej. Sam brak wymiotów nie wyklucza bulimii. Część z osób cierpiących na bulimię stosuje inne środki umożliwiające ,,kontrolę" wagi, należy tu: stosowanie środków przeczyszczających, odwadniających, tabletek wspomagających odchudzanie, zaś jednym z bardziej popularnych sposobów jest po prostu głodzenie się lub bardzo restrykcyjna dieta w okresie między napadami objadania. Sam napad objadania się polega na przyjęciu w krótkim czasie dużych ilości pokarmu, zwykle bardzo kalorycznych, np: całego ciasta i kilku kanapek, opróżnianiu dużej części zawartości lodówki itp. Napady objadania się zazwyczaj występują o stałej porze, np. w weekendy lub wieczorami. Piszesz, że zjadasz wieczorami „wszystko, co wpadnie Ci w ręce": byłoby dobrze, gdybyś zapisała sobie na kartce, co dokładnie zjadłaś w trakcie takiego epizodu i w jakiej ilości. Pomogłoby to ocenić skalę problemu. Poza tym, powinnaś dokładnie opisać, co jesz każdego dnia i o jakich porach w ciągu całego tygodnia. Przypuszczam, że w ciągu dnia jesz bardzo mało, czyli stosujesz restrykcyjną dietę, która jest jednym ze wspomnianych wcześniej sposobów stosowanych przez bulimiczki. Zastanawiam się, dlaczego tak negatywnie wyrażasz się na swój temat, nazywając siebie ,,grubą...". Masz idealną wagę, twoje ciało jest więc proporcjonalne. Problem tkwi w Twoim spostrzeganiu siebie, a nie w Twoim ciele. Klucz do zrozumienia problemu i jego wyleczenia znajduje się w psychice. Większość kobiet chce być zgrabna, jednak nie każda ma z Tego powodu poważne problemy zdrowotne. Piszesz, że niska samoocena powoduje np. że przestałaś chodzić na basen, chociaż pływanie dawało Ci kiedyś wiele satysfakcji, że ważysz się klika razy dziennie, borykasz się z częstym poczuciem winy, że od kilku miesięcy nie masz miesiączki. Zastanawiam się, co jeszcze musi się wydarzyć, abyś zastanowiła się na serio nad swoim problemem? W Twojej sytuacji warto byłoby porozmawiać o problemach z jedzeniem z bliską osobą dorosłą, do której masz zaufanie, najlepiej z rodzicami i udać się do najbliższej poradni zdrowia psychicznego dla młodzieży w celu postawienia profesjonalnej diagnozy i dalszych zaleceń. Z pozdrowieniami."

Tak, to prawda, jestem bardzo negatywnie nastawiona do siebie, do swojego ciała. Nie mogę na siebie patrzeć, bo płakać mi się czasem chce:( Wszyscy mówią mi, że schudłam itp. Ale ja tego nie widzę, wręcz przeciwnie... Uważam, że jestem gruba :( To straszne uczucie. Myślenie tylko o jednym, o jedzeniu, kaloriach, spaleniu ich, ćwiczeniach... Głód oszukiwać wodą, lecz wieczorem nie potrafię i dużo jem... Jestem beznadziejna. Nie biorę żadnych leków, chodź nieraz chciałam kupić. Nigdy tak nie miałam. Gdy poszłam od września do nowej szkoły, zwariowałam, jak zobaczyłam ile tam pięknych, zgrabnych dziewczyn. Wtedy to się zaczęło, ale teraz jest jeszcze gorzej. Zawsze kochałam basen, ostatnio kolejny raz nie pojechałam, wstydzę się swojego ciała. Niedługo będzie 10 miesiąc braku miesiączki z wyjątkiem jednego razu (po lekach), dalej biorę leki i nic... Zrobiłam coś bardzo głupiego, okłamałam, że dostałam miesiączkę, nie chcę już więcej martwić mojej mamy i tak się martwi... ;/ Dziękuję za rady. Pozdrawiam.

Witam. Niedawno zakończyłam odchudzanie (które niestety nie zostało przeprowadzone zbyt mądrze) i niestety okazało się, że zabrnęłam trochę za daleko. We wrześniu, kiedy zaczęłam uważać na to, co jem, ważyłam ok. 62 kg przy wzroście 174 cm. Teraz ważę 51 kg i doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że powinnam przytyć, tym bardziej, że za nieco ponad miesiąc szykuje mi się rajd rowerowy, a rodzice postawili mi ultimatum: mogę jechać, ale tylko jeśli moja waga będzie wynosiła min. 55 kg.

Moje pytanie brzmi następująco - czy w ciągu miesiąca jestem w stanie w zdrowy sposób przytyć 4 kg? Jak powinnam się odżywiać i jakiego rodzaju ćwiczenia fizyczne wykonywać, aby to osiągnąć? Dodam, że mam 17 lat i prowadzę średnio aktywny tryb życia (3x w tygodniu WF, dużo spaceruję, czasami biegam). Pozdrawiam i z góry dziękuję za odpowiedź.

W wakacje miną 2 lata, jak zaczęłam się odchudzać, a w maju skończę 16 lat. Obecnie mam 1,52/1,53 cm wzrostu i ważę 33 kg. Moją początkową wagą było ok. 44 kg, przy czym byłam niższa (ok. 1,47 - nie pamiętam dokładnie). Kiedy ważyłam 39 kg moja mama zauważyła, że schudłam. Miałam przestać, ale wciąż czułam się gruba. Od ponad roku jeżdżę po lekarzach i jest tylko ze mną gorzej. Oszukuję mamę, okłamuję i jest mi z tym fatalnie. Masę nocy nie przespała, płacząc.

Kilkakrotnie miałam iść do szpitala na leczenie, ale mama dawała mi szansę, bo myślała, że dam radę. 3 tygodnie temu ważyłam 35 kg, a do przyszłego wtorku (wg umowy z lekarzem psychiatrą) miało być o 0,5 kg więcej, tymczasem dzisiaj waga pokazała 33 kg. Wszystko przez wymioty. Nie od początku wymiotowałam. Kiedyś do głowy mi to nie przyszło, ale mama bezpodstawnie mnie osądzała, aż w końcu chciałam spróbować. I uzależniłam się od tego. Jadłam dużo, a waga leciała i leciała. Mama wykryła, że wymiotuję i powoli, stopniowo, z czasem, przestałam, lecz nie na długo. Ostatnio robiłam to po każdym posiłku. Męczyło mnie to, że dużo zjadłam i od razu szłam do lusterka i oczywiście miałam większy brzuch niż rano na czczo. To mnie dręczyło i pozbywałam się tego, co zjadłam.

Mam obsesję na punkcie brzucha. Płaski brzuch - to był cel, dla którego podjęłam tę walkę. Ciągnęłam ją, dopóki mi się nie udało. Dlatego teraz jest to główny powód, dla którego nie potrafię przytyć. Boję się panicznie, że sadło znów wróci. Nie wiem, co mam robić. Nie umiem przestać wymiotować, nie daję rady. Proszę o pomoc.