Mam 13, mierzę 165 cm i ważę 53 kg. Chciałabym schudnąć tak około 7 kilo, żeby nie przesadzić. W prawdzie nie przeszkadza mi moja waga, ale grube uda, nieco duży brzuszek (ale wtedy, gdy coś zjem) oraz pupa. Nie chcę jakiejś diety cud, żeby wystąpił efekt jo-jo, ale taką w sam raz dla mnie. No i żeby nie kosztowała nie wiadomo ile... Bardzo proszę o pomoc. :)

Mam 13 lat i ok. 157 cm wzrostu, ważę chyba 60/65 kg. Chodzę do 6 klasy. Na WF-ie jestem bardzo aktywna, ponieważ lubię ćwiczyć, nawet jak jestem po chorobie, to chcę już ćwiczyć. W domu siedzę przed komputerem nie więcej niż 2 lub 3 godziny, choć w dni szkolne godzinę. Kolację jem ok. 7 godziny, choć czasem, gdy coś oglądam później, to zjem kromkę suchego chleba, ponieważ staram się uważać jak dużo jem. Co do tego to w domu jem śniadanie, potem w szkole też 2,3 kromki, potem oczywiście obiad, no i zawsze coś jeszcze przekąszę sobie. Czasami w domu ćwiczę, bardzo rzadko, ale jednak czasem. Gdy przychodzę do domu ze szkoły, to często idę na boisko i siedzę 3-4 godziny, gram w siatkę, kosza i nogę. Tak wygląda mniej więcej mój tryb życia.

Mam 12 lat, jestem dziewczyną, mój wzrost to 152 cm, a waga 40 kg. Chciałabym schudnąć 4-5 kg. Skaczę na trampolinie po 1-2 godz. Ale chcę się dowiedzieć, czy za dużo ważę? Wydaje mi się, że tak. Nie piję także pepsi, ani żadnych gazowanych, kolorowych napojów, jem dużo słodyczy i owoców... Chciałabym ograniczyć też słodycze, ale nie daję rady :( Nie jem fast foodów, rano jem bardzo mało, a w nocy się obżeram, czy to wpłynie na otyłość w przyszłości? :(

Od lipca 2009 roku schudłam z 63 kg do 45 przy wzroście 1,70 m. Nie wiem, dlaczego chciałam chudnąć dalej, kiedy już uzyskałam wymarzoną figurę. Obecnie myślę, że wpadłam po prostu w anoreksję. Nie podoba mi się moje ciało. Wystają mi kości, a pomimo to panicznie boję się przytyć. Codziennie wchodząc na wagę, każdy dodatkowy gram mnie przeraża. Równocześnie mam świadomość, że niszczę swój organizm. Chciałabym po prostu wyglądać ładnie i szczupło, nie tak jak teraz, ale nie wiem, czy umiem przestać. Dlatego proszę o radę, jak powinnam to rozplanować. Muszę przytyć, ale boję się, że kiedy to się stanie, będę źle wyglądać. Tak jak przed odchudzaniem. Z rady psychologa na pewno nie skorzystam, a nie mam nikogo, kto mógłby mi pomóc...

Witam, mam 16 lat, 174 cm wzrostu. Ważę około 70 kg. W barkach mierzę około 50 cm, obwód klatki piersiowej wynosi 104 cm, talii 74 cm, bioder 104 cm. Wydaje mi się, że mam dosyć proporcjonalną figurę. Jednak chciałabym schudnąć około 10 kg. Nie chciałabym zbytnio tracić z piersi i bioder. Szczególnie zależy mi na zwężeniu talii (około 9 cm, ale zadowoliłoby mnie 5 cm) i utracie takich jakby wałeczków tłuszczu na plecach. Stosowałam dietę kopenhaską, która nie przyniosła mi zbyt dobrych rezultatów. Byłam też na kilku głodówkach, kilka razy próbowałam zwiększonego wysiłku fizycznego, jednak nie mam na to zbyt dużo siły, a poza tym bolą mnie strasznie kości. Nie ćwiczę na wf od 3 lat, jest to związane z problemami z oddychaniem. Mój przeciętny dzień wygląda tak: 7:00 śniadanie - otręby pszenne, płatki kukurydziane, siemię lniane, cynamon to wszystko wymieszane z mlekiem, kawa zbożowa 8:00-14:00 woda niegazowana 0,5 l 13:00 obiad w szkole, kompot 15:00 przekąska w domu, najczęściej kanapka albo kilka kęsów obiadu, herbata z cytryną bez cukru 17:00 kanapka, herbata z cytryną bez cukru albo kawa zbożowa 19:00 do 20:00 herbata z cytryną bez cukru albo kawa zbożowa, kanapki albo to samo co na śniadanie 20:00- 24:00 dzbanek wody (około litr) 24:00 sen kanapki najczęściej jem z białym pieczywem, albo tostowym, ew. ze słonecznikowym, do tego masło, wędlina, ser albo dżem niskosłodzony, nie więcej niż dwie. Często odczuwam głód, czasami zawroty głowy. Mam bardzo suchą skórę i często z powodu braku energii i zniechęcenia wobec własnego ciała dopada mnie depresja. Zależy mi na utracie masy ciała, nie chciałabym, aby później wisiała mi skóra, etc. Potrzebuję też zwiększenia energii. Wolałabym uniknąć ćwiczeń, jeśli jednak byłyby one konieczne, to raczej preferuje lekkie, nieobciążające kręgosłup i nogi. Proszę o pomoc.

Witam. Wiem, że dużo tutaj takich pytań, tematów, ale chciałabym poznać zdanie specjalistów. Mam 18 lat, 165 cm wzrostu i ważę 45 kg. Nigdy wcześniej nie miałam problemów z odżywianiem, nie uważałam siebie za osobę grubą aż do pewnego czasu. Gdy wróciłam po wakacjach do szkoły, postanowiłam się odchudzać, bo nie podobało mi się to, jak wyglądam, uważałam siebie za grubą. Ważyłam wtedy 53 kg.

W grudniu 2009 moja waga wynosiła już 45 kg, ale ja dalej nie byłam zadowolona. Na początku postanowiłam, że gdy osiągnę cel — 45 kg — skończę z odchudzaniem i będę się starała utrzymać wagę, ale gdy osiągnęłam cel, chciałam schudnąć jeszcze więcej. Aktualnie moja waga waha się między 44-45 kg, ale ja nie jestem zadowolona z tego, jak wyglądam. Nie podobają mi się moje łydki, uda i brzuch. Gdy patrzę na swoje odbicie w lustrze, widzę grube nogi i gruby brzuch.

W szkole mówią mi, że schudłam i pytają, czy nie jestem chora. Nie wiem, co się ze mną dzieje. Od stycznia nie miałam miesiączki, wypadają mi włosy i czasem mam zawroty głowy. Nie wiem, czy to ma w tym jakieś znaczenie, ale od kilku miesięcy nie jem mięsa. Gdy zjem coś więcej, mam wyrzuty sumienia. Staram się jeść jak najmniej, przy rodzicach jem, ale bardzo małe porcje. Dlatego pytam, czy to może być anoreksja? Nie chcę być chora, ale to ciągnie się już dłuższy czas, a ja nie potrafię z tym skończyć, bo boję się przytyć. Czekam na odpowiedź. Pozdrawiam.