Witam, chciałabym zacząć od początku. Moja przygoda z odchudzaniem zaczęła się od zwykłego zdrowego odżywiania. Zaczęłam zdrowo jeść i uprawiać sport, przy okazji licząc kalorie, aby coś schudnąć. Przez okres odchudzania nie ważyłam się, bo nie miałam wagi, nie była mi potrzebna. Zważyłam się po raz pierwszy w szkole, moja radość była wielka, kiedy usłyszałam, ile ważę, schudłam 20 kg (waga z poniedziałku), gdy ważyłam się u pielęgniarki w czwartek wyszło, że znów schudłam 1,5 kg. Szkoła zadzwoniła do mamy. Następnego dnia wylądowałam u psychiatry, który powiedział, że to anoreksja, tłumaczył mi, a ja mu nie wierzyłam. Przecież tylko zdrowo jadłam, jak można to nazwać anoreksją?

Jadłam 5 posiłków do 500 kcal dziennie, nie chowałam jedzenia i szczyciłam się, że jem zdrowo, dobrze się czułam, miałam tyle energii. Po stwierdzeniu lekarza, wszystko działo się inaczej, rzeczywiście zaczęłam spalać kalorie celowo, na złość mamie, że przez nią znów będę musiała tyć. Potem zaczęłam się objadać do bólu brzucha i wymiotować, lekarz przepisał mi F***, może pomogła, może na zasadzie placebo zadziałała, ale przestałam się objadać. Przytyłam 5 kg. Może nie jest to dużo, ale nigdy nie przestałam liczyć kalorii, co jakiś czas zaczynam od nowa liczyć i ograniczać do 800 liczbę spożywanych kcal. Udaje mi się przez tydzień, potem zajadam się byle czym i nie wymiotuję, ale ta myśl mnie meczy. Nie potrafię się opanować.

W mojej głowie od 5 miesięcy istnieje pomysł, że może coś sobie zrobić, nie potrafię schudnąć tak, jakbym chciała, nie potrafię nad sobą zapanować, bo jak się odchudzałam, nie brałam nic, co by to wspomagało, tylko silna wola, sport i mało kcal, a teraz wspomagam się chromem, który nie działa, biegam, ale boję się każdego dnia. Wstaję mówię sobie, że dziś zaczynam od nowa, a kończy się tak, że mam przepełniony brzuch. Nie potrafię żyć z tą myślą. Moja mama jest osobą otyłą i dla niej ja jestem za chuda, mówi, że jestem brzydka tak jak wyglądam teraz, choć mam BMI prawidłowe.

Kocham swój kręgosłup, bo tak i na mostku są oznaki jakiekolwiek prześwitu kości. Staram się pomaga innym, żeby nie wpadali ani w anoreksję, ani w bulimię. Mam nadzieję, że może to mi się uda, bo mam sporą wiedzę na ten temat. Myśl o odebraniu sobie życia mnie nie przeraża, nie boję się śmierci, w każdej chwili jestem na nią gotowa, nie mogę patrzeć na swoje uda, na siebie całą, pragnę być taka jak kiedyś, ale każda zjedzona kanapka oddala mnie od tego, a pogłębia frustrację, rozdrażnienie. Radzę sobie na razie, bo wiem, że nie wyglądam źle, ale jak powiedziałam, to co jest w głowie mej, jest gorsze w połączeniu ze słowami mamy od wielu rzeczy.

Proszę o radę, co mam zrobić, żeby pozbyć się lub zniwelować te myśli? Chciałabym, aby moje życie mnie budowało, aby było szczęśliwe... Mam 18 lat, a na niewielu sprawach mi zależy. Najbardziej na zmniejszaniu kg i samoakceptacji, ale wiem, że gdy ja będę szczęśliwa, moja mama nie. Są dni, gdy życie kocham, a są gdy ono nie ma sensu, przez to że jestem znów "gruba". Ważę 51 kg. 

Mam 25 lat, mam 2 dzieci, 168 cm i 81 kg wagi. Zaczęłam dietę końcem stycznia i do dziś, 20 marca, schudłam 5 kg. Muszę jednak powiedzieć, że od końca lutego waga stoi w miejscu. Jednego dnia ważę 80 kg, a na drugi 82. Potem idę do pracy, prawie nic nie jem i znów waga spada, a w weekend znów wraca, i tak w kółko. Mam już dość.

Ostatnio zauważyłam u siebie niepokojące objawy, które mogą świadczyć o tym, że wpadam w bulimię, bo np. od rana jestem na diecie, a wieczorem zjem coś ponad to, co ustaliłam, więc biegnę do łazienki, by zwrócić pokarm. Zdarza mi się to nawet 2 razy w tygodniu i zaczyna mnie to martwić. Napiszę jeszcze, co jem w dni, kiedy nie jestem w pracy. Dodam, że pracuję 3 dni w tygodniu. Rano - serek wiejski z pomidorem lub tunczykiem, koło 11 - kawa, jakieś jabłko jub inny owoc, 4 suszone śliwki, obiad koło 14 - warzywa na parze z płatem pangi, koło 16 zdarzy się parę paluszków lub jakiś jogurt, kolacja - muesli lub ser biały, ok. 100g, czasem też surimi.

Przez tę całą dietę nie myślę już o niczym innym, i muszę wspomnieć, że odchudzałam się setki razy. Potrafiłam ważyć w jednym roku o 10 kg więcej, ale takiej wagi jeszcze nie miałam, tylko jak szłam do porodu. Proszę o radę. Mam wymagającą pracę, dlatego też muszę zeszczupleć. Stosowałam takie diety, jak kopenhaska, south beach, teraz była protal, owocowe, grejfrutowa i wiele innych.

Witam, mam 26 lat, 162 cm i obecnie ważę 53 kg. Dwa lata temu zaczęłam się intensywnie odchudzać i udało mi się osiągnąć wymarzoną wagę 48 kg. Bardzo trudno było ją utrzymać, zaczęłam więc stosować środki przeczyszczające. Czasami próbowałam wymiotować i chyba byłam blisko jakiejś obsesji, ale nie byłam w stanie często tego robić i szybko zaprzestałam.

Od kilku miesięcy nie mogę już ograniczać spożywanych pokarmów i ciągle jestem głodna. Myślę, że organizm zbuntował się, ponieważ żywiłam się jedynie warzywami i teraz nie jestem w stanie nad nim zapanować, stąd wzrost wagi o 5 kg. Pomijając fakt, że okropnie się ze sobą czuję, martwi mnie to, że nie mogę przestać się przeczyszczać. Codziennie od 1,5 roku wypijam 5-7 torebek herbatek dziennie. Chciałabym poprosić o radę, czym je zastąpić, ponieważ bardzo dużo czytałam w Internecie o ich zgubnym wpływie. Z drugiej strony boję się, że gdy je odstawię w ogóle się nie wypróżnię i wskazówka na wadze pójdzie jeszcze w górę. Może powrót do diety składającej się jedynie z warzyw i większa aktywność fizyczna rozwiąże problem?

Myślę, że satysfakcjonująca mnie stała masa ciała to 50 kg. Problem polega jednak na tym, że nie mogę się przełamać i powrócić do diety, a ciągle czuję się zmęczona i słaba, więc nie zaczynam ćwiczyć. Czy w ogóle jest jakaś szansa, aby środki przeczyszczające odstawić i by metabolizm się uregulował, czy już do końca życia jestem na nie skazana? Bardzo się tego wstydzę, boję się zrobić badania z medycyny pracy, aby nie okazało się, że wyniszczyłam organizm. Bardzo proszę o radę, ponieważ czuję się bezradna.