Witam serdecznie.

Po miesiącach wielu wyrzeczeń żywieniowych, oraz godzin spędzonych na siłowni, schudłam z 59 do 55 kg, przy wzroście 165 cm. Siłownia - 3 razy w tyg. (40 min. orbitrek, 30 min. ćwiczenia siłowe). Posiłki: Godz. 7 owsianka/kasza manna z mlekiem i np. rodzynkami + czerwona herbata. Godz. 11 marchew i jabłko/2kiwi/pomarańcz. Godz. 14.30 kasza, ryż brązowy, makaron razowy i surówki, sałatki i gołąbki, fasolka, polędwica, ryba lub drób + czerwona herbata. Godz. 18 1 kromka chleba razowego i pomidor/serek wiejski. W weekendy dodatek jako zamiennik np. drożdżówka, pizza itp. Jak zmienić swoje nawyki żywieniowe, by nie przytyć? Problem leży w psychice, ponieważ gdy zjem coś pysznego np. pączka, mam wyrzuty sumienia, jestem na siebie zła. Na jak wiele pyszności i jak często mogę sobie pozwolić? Obecnie spożywam od 1200-1400kcal, ile powinnam? Często jestem słaba, brak mi energii. No i czy mogę ograniczyć intensywność ćwiczeń oraz picie czerwonej herbaty? Praca siedząca, biurowa od 10.30 do 18.30, brak mikrofalówki i lodówki.

Po pierwsze, dzięki tej stronie zaczynam mieć nadzieję, że jakoś można zaradzić temu, z czym mam problem. Dziękuję. Mam 17 lat. Od kilku lat mam też obsesję na punkcie swojej wagi. Wcześniej zupełnie bez powodu, jednak, gdy przytyłam i miałam rzeczywistą nadwagę, poszłam do dietetyka i przeszłam na dietę 1000 kcal. Gdy zbliżałam się już do wymarzonej wagi (53 kg przy 167 cm wzrostu), nie wiedzieć czemu wymiękłam. Wpędziłam się w bulimię, która trwa już 3 miesiące. Schudłam do tych 53 kg, poszłam do dietetyka, on rozpisał mi jak mam teraz wracać do "normalnego jedzenia" - poprzez wprowadzanie węglowodanów i zwiększanie kalorii. Jednak ja wszystko zawalam... nie przestrzegam już reguł, nie pilnuję kalorii, czasem zjem tyle, ile powinnam, czyli akurat w tym tyg. jest to 1400 kcal, jednak bywa też poniżej 1000 kcal... Mam wrażenie, że wszystko sobie rozchwiałam.

Boję się teraz zacząć normalnie jeść, bo wiem, że przytyję, i to nie jest mój wymysł. Próbowałam zacząć jeść normalnie i co? Przytyłam. Dzisiaj rano waga wskazała 53,5 kg. Znam swój organizm i wiem, że to żadne zatrzymanie wody czy coś takiego. Przytyłam... Do tego ta bulimia... Po prostu wszystko się rozregulowało... Boję się powiedzieć rodzicom, bo pewnie wezmą mnie na leczenie, a wtedy przytyję. A nie chcę. Wiem, jak to wygląda - gadanie typowej bulimiczki, która pół kilo uważa za tragedię. Niestety, nienawidzę tego, nie wiem, co mam zrobić. Mam silną wolę i gdyby tylko ktoś mi wskazał, jak mam teraz zacząć normalnie jeść i nie przytyć, to poradziłabym sobie. Ale przecież nie pójdę do dietetyka, bo musiałabym uwzględnić bulimię, jeśli chodzi o rozchwianie w odżywianiu. A dietetyk się na tym nie zna.

Chyba odzwyczaiłam swój organizm od trawienia. Nie wiem, nie znam się. Bardzo proszę o odpowiedź, jakąś wskazówkę. Naprawdę nie wiem, co mam robić. Proszę nie pisać: powiedz rodzicom, gdyż to nie wchodzi w grę. Nie powiem o tym nikomu. Nie ma takiej osoby, której mogłabym zaufać na tyle. Dziękuję z góry za pomoc. Wierzę, że ją dostanę...

Ja kiedyś: ambitna, grzeczna, wesoła, otwarta, bardzo żywiołowa, choć rozsądna. Ja teraz: ambitna, grzeczna, zakompleksiona, wiecznie smutna, idealnie ukrywająca pustkę, która mnie wypełnia, z wielokrotnymi myślami samobójczymi, mająca jednak chwile "lepsze", w których stara się zaplanować lepszą przyszłość, lecz tak naprawdę bez wiary, że się to uda, starająca się za wszelką cenę zdobyć uznanie w oczach innych, bez poczucia własnej wartości, czująca do siebie nienawiść, wiecznie głodująca, objadająca się i wymiotująca, ukończone studia, ale jeszcze pod dachem rodziców, po wyprowadzce rozpoczęte 3 szkoły, żadna nieukończona, w końcu wyjazd za granicę, ambitne plany... Hmm, jestem na etapie utracenia wszelkich nadziei, że uda się je zrealizować. Od kiedy? Jakieś 5 lat temu, dieta... Później napady, wymioty... i tak się ciągnie, czułam do siebie nienawiść, chciałam umrzeć, potrafiłam leżeć całe dnie w ciemnym pokoju... jednoczesnie nakładać maskę "Jest OK!" w kontaktach z ludźmi. Niechęć do spotkań i ogromny strach. Obecnie jestem przewrażliwiona, nie umiem samodzielnie podjąć decyzji (uświadomiłam to sobie, jak zauważyłam, że ciągle proszę kogoś o radę), za bardzo się staram, ciągle chcę kogoś zadowolić, nie umiem okazywać uczuć, jednoczesnie odtrącam ludzi i potrzebuję bliskości, ciągle zaczynam i nie kończę, nie jestem w stanie, nawet nie potrafię tego wytłumaczyć. Kilkakrotnie miałam długotrwałe bóle różnych miejsc, które same przechodziły i nie można ich było zdiagnozować. Mam ciągłe wahania nastroju, jestem wykończona tą walką o życie, które do niczego nie prowadzi, jestem zmęczona tymi ograniczeniami, które siedzą w mojej glowie. Wiem, że to głupie, ale mam cały czas wrażenie, że wszyscy na mnie patrzą, oceniają mnie. Przykład: wszyscy siedzimy np. na stołówce, w barze, w klasie, ja bym potrzebowała coś, ale muszę wstać, by to przynieść, więc co robię? Myślę, myślę i nie idę. Mieszkam ze współlokatorką w pokoju i zawsze, gdy mam iść do kuchni, pytam, czy aby nikogo tam nie ma. Jak już tam jestem i ktoś wejdzie, nie ma problemu, ale sam fakt, taki lęk mnie ogarnia. Nie lubię sama wychodzić z domu, czuję panikę w środku. Jak idę, tak dziwnie stawiam nogi, że aż całe mięśnie mnie bolą. Wstydzę się siebie. Nie byłam na basenie od 10 lat, nie byłam na plaży, nie cierpię luster poza domem. Nie wierzę w żadne komplementy, mimo iż trochę ich słyszałam, dziwi mnie to, dlaczego? Nie boję się ludzi, pracowałam jako doradca klienta, nie jestem też chorobliwie nieśmiała, to nie o to chodzi... Czasami jest lepiej, nie powiem... ale ja bym chciała poczuć się szczęśliwa. Ja po prostu nie mogę już ze sobą żyć... zawsze myślałam, że taka już jestem, ale jest coraz ciężej udawać radość wśród ludzi prawdziwie szczęśliwych. Spytałam kiedyś koleżanki: "Czy bolał cię kiedyś smutek?", odpowiedziała "Ale jak to...?". To chyba nie jest normalna osobowość? W domu bym usłyszała - "To wszystko z nudów, ubzdurała sobie". Mam nadzieję, że nie tu...

Witam, piszę, ponieważ niepokoi mnie sprawa związana z odczuwanym przeze mnie bólem serca. Jestem 22-letnią dziewczyną i od 14 roku życia cierpię na anoreksję i anoreksję bulimiczną. 3 razy byłam hospitalizowana, jednakże pomoc lekarska jeszcze bardziej nasilała objawy chorobowe, pojawiły się wymioty i stosowanie tabletek przeczyszczajacych w czasie pobytu w 1 ze szpitali. W wyniku pojawienia się obrzęków całego ciała w procesie tycia, wykonano mi badanie serca, które wykazało gromadzenie niewielkiej ilości płynu w osierdziu. Nie podawano mi żadnych leków z wyjatkiem moczopędnych oraz regulujacych gospodarkę wodno-elektrolitową, bo miałam bardzo duży niedobór potasu.

Obecnie od 2 lat nie jestem pod opieką lekarską, ważę ok. 32 kg/1,61 cm (w szpitalach ważyłam 27-28 kg), a liczbę wymiotów znacznie ograniczyłam (maks. 2 razy na dzień). Moje jedzenie i niejedzenie jest bardzo niereguralne. Cierpię na bezsenność, czasami czuję nagłe kołatanie serca, czasem na zmiany pogodowe mnie "boli", ale najczęściej czuję jakby kłucie. Kiedyś pytałam lekarza rodzinnego o te bóle, ale on powiedział mi tylko, że to normalne, że czasem czuję serce. Dla mnie jest to jednak bardzo ważna sprawa, bo wiem, że anorektyczki zwykle umierają właśnie w wyniku problemów z tym narządem...

Proszę o radę, jak sobie w miarę możliwości pomóc, oczywiście znaczne przytycie, niestety, raczej nie wchodzi w grę... Ale może jakieś produkty, cokolwiek, co poprawi ten stan rzeczy? Na koniec jeszcze zaznaczę, że u mnie w rodzinie zdarzały się choroby serca (matka, siostra, brat), ale innego typu, np. niedomykanie przedsionka. Zęby mam wyleczone, obrzęki obecnie pojawiają się u mnie sporadycznie, zimna raczej nie odczuwam, rzadko się przeziębiam, nie mam problemów z koncentracją, ale ciągle jestem pobudzona, nabuzowana, i tylko w weekend odsypiam cały tydzień bezsenności...

Witam. Mam 17 lat, około 168 cm wzrostu i ważę jakieś 78 kg. Jeszcze rok temu ważyłam ponad 83 kg. Moim prawie odwiecznym problemem jest "sylwetka gruszki", mam strasznie duże uda i pośladki. Od roku jestem wegetarianką. Generalnie nie przechodziłam nigdy na dietę odchudzającą, pomaga mi ona jedynie na zgubienie brzucha co idzie dość łatwo, wystarczy, że nie jem słodyczy, nie objadam się i ostatni posiłek spożywam do godz. 19/20. Nie wiem jednak jak pozbyć się nadmiaru tłuszczu z ud, pośladków i bioder. Bardzo prosiłabym o jakieś skuteczne ćwiczenia - efekt nie musi być "natychmiastowy", jestem osobą cierpliwą, ważne, by zdrowo zrzucić te kg. Problem polega jednak na tym, że niedawno lekko skręciłam sobie staw kolanowy, przez co też nie uczęszczam na lekcje wf-u, nie mogę biegać i zalecane jest bym jak najmniej zginała tę nogę. Czy istnieje dla mnie jakieś rozwiązanie?