Witam, od ponad pół roku biorę tabletki przeciwdepresyjne, codziennie rano boli mnie brzuch, nie mam apetytu, jestem nerwowa i boli mnie, a czasem kłuje w klatce piersiowej w okolicy serca. Chciałam się zapytać, czy tabletki psychotropowe usuwają te objawy. Jeśli nie, to proszę mi powiedzieć, jak mam sobie pomóc. Dopiero za miesiąc idę do lekarza i to dla mnie za długo, nie daję już rady, codziennie mnie boli. Dodam także, że jestem krótko po szpitalu, tam była mała poprawa - więcej jadłam i mogłam spać. Doskwiera mi także bezsenność, biorę leki przeciwdepresyjne, które między innymi są też na to. Dzięki nim mogę zasnąć, ale nic więcej. Mam przepisane jeszcze inne leki (brałam je już wcześniej i było tak samo), ale czy ustaną te objawy, które wymieniłam, jeśli będę brała te "stare'' leki? BARDZO PROSZĘ O PORADĘ. Pozdrawiam

Witam. Chciałbym się dowiedzieć czy leki antydepresyjne powodują jakieś problemy ze zdrowiem. Nie chodzi mi o skutki uboczne, które znikają po odstawieniu leku tylko o stałe efekty, które trzeba leczyć bo same nie znikną. Mam także inne pytanie - czy leki antydepresyjne obniżają inteligencję? Boję się, że mogę przez nie otępieć. Proszę o odpowiedź.

Jestem (kobieta 51 lat) w trakcie wielomiesięcznego leczenia depresji z lękami. Na początku był V*** z M*** z dobrym skutkiem, a później po 3-miesięcznej przerwie próba innych środków. Objawy łagodniały przy kolejnych lekach (C***, potem C***, wspomagane H***) po czym nasilały się nagle. Może dodam, że nerwica wlokła się za mną latami nie utrudniając jakoś szczególnie życia, natomiast od półtora roku mam potężne problemy z napędem i z nastrojami od histerycznej rozpaczy po skrajną agresję. Obecnie zdiagnozowano u mnie chorobę Hashimoto. W związku z tym mam pytanie, czy ta diagnoza może zmienić leczenie psychiatryczne? Czy w ogóle w tym wypadku leczy się depresje jako taką? Pytanie może dziwne, ale pomimo wstępnej diagnozy endokrynologicznej, na leczenie poczekam parę miesięcy, bo nie stać mnie na kolejne wizyty prywatne, a terminy są przyszłoroczne, wiec trochę jestem przerażona. Obecnie znowu biorę V***. Do wizyty półtora miesiąca i zastanawiam się czy mam przyzwyczajać organizm do V*** i przechodzić potem odstawienie? Proszę o informacje jak się leczy zaburzenia psychiczne w przypadku, gdy występują z przyczyn Hashimoto?

Od 22 lat cierpię na depresję i nerwicę natręctw. Najpierw byłam leczona A*** i P***. Potem były inne leki , to był koszmar. Po dwóch latach przerwałam to leczenie. Przez kilkanaście lat pomagałam sobie D*** i innymi lekami ziołowymi. W 2007r . nastąpiła reemisja depresji. Od 2008 r. przyjmuję P***. Czuję się doskonale. Lekarz chce mi pomału odstawiać. Boję się, że wszystko wróci. Chciałabym się dowiedzieć, czy po odstawieniu, jeżeli by wszystko wróciło, gdybym zaczęła przyjmować z powrotem P***, to czy będzie tak samo działał?

Od dwóch tygodni zażywam leki przeciwdepresyjne, które dostałam po tym, jak miewałam niepokój, uczucie duszności, nudności i problemów z zasypianiem, miałam badania krwi i one nic nie wskazały niepokojącego, natomiast aktualnie coraz częściej, szczególnie wieczorem, napada mnie dziwny (nie wiem czy to można nazwać bólem głowy) stan, w którym mam poczucie ucisku w skroniach, rozpierania w głowie i ogólne samopoczucie jest wtedy fatalne, taki "ból" na chwilę odpuszcza po czym za chwilę znowu się pojawia, i może to trwać godzinę, dwie, różnie.

Witam, Mam pytanie, a brzmi ono tak: tydzień temu odstawiłam lek antydepresyjny, brałam ten lek ponad trzy lata. Mam okropne zawroty głowy, dziwne uczucie jakbym była momentami poza swoim ciałem i patrzyła na siebie z boku. Chcę to przezwyciężyć. Natomiast problem jest w tym, iż zatrzymała mi się miesiączka. Mam normalne objawy jak przed@, bolące podbrzusze i piersi, dziwne jest tylko to, że bolą mnie sutki, a nie całe piersi. Czuję się jakbym miała dostać zaraz krwawienia, a tak nie jest. Pytanie brzmi: czy odstawienie leków jest przyczyną braku krewienia, czy może to być ciąża? Na razie @ spóźnia mi się 1 dzień, ale wcześniej miałam @ co do dnia. Z poważaniem

Witam. Już sam nie wiem co mi dolega, nie mam chęci do życia. Wszystko zaczęło się rok temu, dokładnie we wrześniu, gdy poczułem się źle po odstawieniu leku antydepresyjnego, który stopniowo odstawiałem (brałem go rok) i który bardzo mi pomógł. Po wizycie u lekarza otrzymałem lek. Po miesiącu chciałem odstawić lek, lecz zaburzenia psychiczne (których wcześniej nigdy nie miałem) zmusiły mnie do kontynuowania tego leku. Dodatkowo po miesiącu otrzymałem lek i brałem go razem z poprzednio zapisanym lekiem z tej grupy. Na początku 2010 roku postanowiłem odstawić oba leki. Było to najgorsze doświadczenie w moim życiu... miałem drgawki, problemy z chodzeniem, bezsenność, depersonalizacje, odrealnienie... Po wizycie u lekarza następnego dnia otrzymałem lek, który nic nie pomógł. Od tamtego czasu miałem poważne ataki paniki i problemy z chodzeniem. Od lutego powróciłem do obydwu leków uspokajających, brałem je do czerwca. Po odstawieniu tych leków objawy nie mijały przez następne 7 miesięcy(problemy z chodzeniem i drgawki). W sierpniu prawie zemdlałem, byłem w szpitalu gdzie po morfologii i ekg nic nie stwierdzono. Od następnego dnia czułem straszne odrealnienie, spowolnienie, senność, nie mogłem wstać z łóżka i miałem lekki ucisk oka co mnie bardzo martwiło. Zrobiłem szereg badan, morfologia, ob, kreatynina, elektrolity, ekg, tsh, ft3, ft4, testy na boreliozę igg igm, badanie dna oka, tomografię bez kontrastu. Neurolog stwierdził chorobę Meniere'a i przepisał bardzo drogie leki, które nic nie pomogły. Te wszystkie badania nie wykazały żadnych zmian. Z miesiąca na miesiąc czuje się coraz gorzej, mam problemy z wstawaniem rano, czuje straszne odrealnienie, spowolnienie, brak chęci do życia :( Żaden lek na depresje mi nie pomógł (brałem głównie wszystkie SSRI, jeden SNRI i MAO) leki na schizofrenie, które tylko wywołały u mnie psychozę.. Chodzę od lekarza do lekarza, robię kolejne badania które wychodzą i tak dobrze. Już nie wiem co mam robić, od 4 miesięcy dokucza mi ucisk oka, zawroty i piekący bul po jednej stronie głowy, problemy z ruchem oczu, odrealnienie, brak poczucia przestrzeni, ataki paniki, depersonalizacja, senność i brak chęci do życia. Nie odczuwam żadnych emocji przez cały czas mam myśli samobójcze :( Jedyna osoba która trzyma mnie przy życiu to moja mama, tylko ona mi została. Ma stwardnienie rozsiane i wiem ze nie może zostać na tym świecie sama :( Nie mam sił aby żyć, mam tak silne ataki paniki i odrealnienie, że nawet śmieci nie mogę wyrzucić a o wyjściu do miasta mogę zapomnieć. Otrzymałem 2 razy skierowania do szpitala psychiatrycznego, w obu mnie nie przyjęli, stwierdzono ze takie ''rzeczy'' leczy się w domu! :( Czy po 7 miesięcznym okresie brania leku mogło dojść do uszkodzenia mózgu? ... Co ja mam zrobić... myślę o śmierci.. :( BARDZO PROSZĘ O ODPOWIEDŹ w jaki sposób mogę uniknąć chwili w której nie wytrzymam i wtargnę się na swoje życie :( co mam robić.....? :(

Syn leczy się z powodu depresji, jest duża poprawa, jednakże ostatnio stało się coś czego nie rozumiem i nie wiem jak z tym radzić. Mimowolne skurcze najpierw powiek obejmujące kolejno mięśnie twarzy, szyi, ręce, drżenie nóg. Było pogotowie, dostał dożylnie lek uspokajający i po kilku minutach wszystko ustąpiło ale przespał po tym cały dzień i noc teraz też śpi. Czy może to być wywołane stresującym wydarzeniem? Czy może skutki działania przyjmowanych leków? Z tego co doszukałam się na temat choroby i leczenia pasuje to do opisu dyskinezy. Czy da się temu zapobiegać? Syn bierze leki zapobiegające tego typu skutkom, a jednak pojawiły się? Czy po takim incydencie pozwolić mu na przesypianie kolejnego dnia czy raczej zachęcać do aktywności?    

Od roku przyjmuję tabletki antydepresyjne. Od momentu ich przyjmowania czuję się lepiej, wcześniej wiecznie beczałam, byle co wyprowadzało mnie z równowagi - co odbijało sie na mojej rodzinie, bo byłam nie do wytrzymania. Dziecko często pytało - dlaczego płaczesz, mamusiu albo dlaczego krzyczysz? było to tak przykre, miałam wyrzuty sumienia, że tak postępuję, ale nie umiałam nad tym zapanować, dlatego trafiłam do psychiatry. Nie lubiłam siebie i tego co widzę w lusterku. W każdej sytuacji tłumaczyłam sobie, że to ja jestem beznadziejna, że wszystko złe to moja wina itp. Było to męczące i nie do zniesienia. Czasami myślałam, żeby umrzeć, ale mam kochaną Córkę i Męża i mam dla kogo się zmienić. Tu jest problem - ustaliłam termin kojenej wizyty u psychiatry, ale nagle dwa tygodnie przed wizytą niespodziewanie okazało się, że nie mam tabletek (wizyta była mniej więcej ustalana tak, żeby starczyło tabletek i dlatego tak wyszło). Termin mam za tydzień, teraz jestem bez tabletek i tak myślę, że może dam radę, ale mam obawy. Dostałam takich ataków, drażni mnie byle co, krzyczę, jestem znów nie do wytrzymania sama ze soba - co robić? czy to są objawy depresji, skoro wiem, że źle robię tak się zachowując a nadal krzyczę i nie mogę się skupić na niczym? Już nie wiem co myślę o sobie, a może po prostu jestem nerwowa, ale nie panuję nad tym? Co robić? Pomału wraca zachowanie wcześniejsze, a myślę nad urodzeniem następnego dziecka (z tym że tabletki musiałabym odstawić), a teraz zastanawiam się czy ja umiem funkcjonować bez ich pomocy. Proszę o opinię i dziękuję.

Witam. Mój chłopak od 2 lat bierze S******. Lekarz przepisał mu lek głównie ze względu na nerwice i wybuchy agresji. Ja czytając o tym leku przeraziłam się, bo stosuje się go głównie przy depresji. Myślałam żeby odstawić mu ten lek, a w zamian brałby P***, który jest ziołowy. Dodam, że od S******* ma pewne działania niepożądane np. ból żołądka, i szybkie wytryski co strasznie obniża jego samoocenę. Czy można dokonać takiej zmiany? Ja sama uważam, że nie będzie to złym pomysłem ale P*** by wyciszał go i pomagał w nerwowych sytuacjach.    

Witam, mam 27 lat. Od ponad 6 lat leczę się na nerwicę lękową. W zeszłym tygodniu dowiedziałam się, że jestem w ok. 5 tygodniu ciąży. Mój lekarz rodzinny, który wcześniej leczył mnie medykamentami na nerwicę kazał mi natychmiast, a nie stopniowo odstawić leki - powiem tylko, że brałam rano inne i wieczorem inne, a doraźnie jeszcze inne. Słyszałam, że tzw. psychotropy odstawia się stopniowo. Mija 4 dzień odkąd nie biorę leków i czuję się naprawdę fatalnie, ciężko mi się oddycha, pobudzenie, nerwowość, drżenie i płaczliwość pomału mnie dobijają. Bardzo chciała bym dowiedzieć się czy to samopoczucie z czasem się polepszy, czy mi nic nie grozi przy tak gwałtownym odstawieniu leków i czy moja ciąża nie jest przez to zagrożona w jakikolwiek sposób. Nie mam jak poradzić się psychiatry, ponieważ w miejscowości, w której mieszkam nie ma specjalisty, a na chwilę obecną nie dam rady pojechać do innego miasta. Dlatego bardzo proszę o pomoc i radę - czy da się to przetrwać?

Witam!   Od 12 lat leczę się na zaburzenia depresyjno- nerwicowe, trzy razy brałam udział w 3-miesięcznych terapiach na oddziałach dziennych, gdzie rozpoznano u mnie także osobowość borderline. Miałam także napady lęku, napady paniki oraz poczucie zupełnej depersonalizacji i obcości. Brałam chyba wszystkie dostępne leki: F***, L***, S***, T***, E***, A***, C***, C***, F***, D*** C***, M***. Na początku bardzo pomogła mi F*** łączona z L***, jednak po jej odstawieniu objawy wróciły. Teraz do moich problemów doszła agarofobia, panicznie boję się wychodzić z domu, do tego strachu dochodzą objawy fizyczne (bóle głowy, uczucie gorąca, kołatanie serca, ucisk w żołądku, biegunka itp.) Nie mogę tak dalej funkcjonować ponieważ sama wychowuję dwójkę dzieci i muszę im zapewnić normalne życie. Od 15 dni biorę A*** 75SR, jednak nie czuję po nim żadnej poprawy. Czy biorę go wystarczająco długo by odczuć poprawę czy powinnam zmienić lek na M*** - bo po nim się dobrze czułam (w dawce 600mg + F*** 1mg)? Obecnie na termin u lekarza czeka się ponad miesiąc a ja muszę zacząć normalnie funkcjonować, przede wszystkim ze względu na dzieci. Bardzo proszę o szybką odpowiedź, każdy dzień jest dla mnie ważny. Z góry dziękuję, Katarzyna

Dzień dobry:) Właśnie tydzień temu odstawiłam P***, który brałam ponad półtora roku. Pomógł mi on przezwyciężyć stany lękowe, napady paniki, kołatania serca, duszności i inne podobne stany, jakie ogarniały mnie w sklepie, kościele, autobusie... na co dzień. Przez ten czas, jak przyjmowałam P***, wszystko to minęło, przynajmniej w 90% - pozwoliło mi to wreszcie normalnie funkcjonować i cieszyć się życiem, przynajmniej przez półtora roku... Podjęłam decyzję o odstawieniu leku (pod nadzorem lekarza), ponieważ chciałabym się starać o dziecko... Niestety od czasu, gdy przestałam przyjmować leki, czuję się znowu źle: notorycznie kręci mi się w głowie, ogarnia mnie apatia, mam kołatanie serca i czuję się "rozbita od środka". Czy to "tylko" skutki odstawienia i reakcja organizmu na brak substancji, do której się przyzwyczaił czy może oznaczać to, że wszystko wróci do stanu "sprzed" leczenia...? Bardzo boję się w tym stanie decydować na ciążę, boję się, że nie dam rady psychicznie i fizycznie pokonać tego... Jeżeli jest to efekt "odstawienia", to jak długo może się utrzymywać? A jeżeli nie, to czy istnieją jakieś leki w miarę "bezpieczne", które można przyjmować w ciąży, a które nie będą stanowić zagrożenia i ryzyka dla płodu? Jak sobie poradzić w tej sytuacji? Pozdrawiam

Mam pytanie: miesiąc temu odstawiłam lek przeciwdepresyjny asertin 50. Po odstawieniu leku stałam się bardzo nerwowa, płaczliwa. Byle co mnie denerwuje. Mam wrażenie, że nie mam sił, jak gdyby pogorszyła mi się kondycja. Szybko się męczę. W czasie brania leku tak nie miałam. Asertin brałam przez rok. Zrobiłam sobie nawet badania morfologii czy czasem nie mam anemii (wyniki są dobre). Byłam u lekarza, ona na to przepisała mi metocard 50, na te przyspieszone serce. Nie chcę brać znowu jakiś tabletek i się uzależniać. Co mam robić? Czy te odstawienia objawy miną? Proszę o odpowiedź.