Witam. Mam problemy z jedzeniem. Muszę jeść ciągle (ciągle jestem głodna!). Wcześniej, kiedy się tak objadałam, zwymiotowałam do toalety, aby się tego pozbyć. Można powiedzieć, że miałam lekką bulimię. Lecz teraz jem ciągle. Dużo słodyczy. W przerwach między posiłkami potrafię zjeść dużą ilość słodyczy. Mam 14 lat, wzrost:153 cm, a ważę 46 kg. Chciałabym odrobinę schudnąć, tylko jak? Proszę o pomoc.

Dzień dobry! Mam 16 lat, 169 cm wzrostu, waga 50 kg. Od września zeszłego roku zaczęłam się odchudzać, z czasem przerodziło się to w obsesję, skrupulatne liczenie kalorii, zrezygnowanie ze słodyczy, tłustych dań itd. Poprzednia moja waga to 60 kg. Teraz mam niedowagę, anoreksję i wyglądam fatalnie, chciałam tylko trochę schudnąć, a zrobiłam z siebie kościotrupa. Dodatkowo zanikła mi miesiączka, włosy stały się rzadkie i cienkie, a zawsze miałam takie ładne, wszyscy mi to mówili, i mój wzrost się zahamował, na którym mi bardzo zależy, zawsze chciałam być wysoka. Wszyscy mi mówią, co ja z siebie zrobiłam. Mam silną wolę i wyjdę z anoreksji, i wrócę do poprzedniej wagi. Chciałam zapytać, czy jak stopniowo będę wracała do poprzdniej wagi, to czy wszystkie te skutki uboczne anoreksji, by się odwróciły? Szczególnie chodzi mi o wzrost. Proszę o odpowiedź i z góry dziękuję.

Za pół roku skończę 19 lat, mam 165 cm wzrostu i ważę około 43 kg. Często odczuwam silne zmęczenie oraz bardzo często mdleję w różnych sytuacjach. Jem niedużo i tylko wtedy, kiedy mam ochotę. Ostatnio zemdlałam na lekcji i pielęgniarka powiedziała, że jestem bardzo chuda i że mogę mieć anemię. Czy anemia i anoreksja mogą się jakoś łączyć? I czy jest to groźne?

Dzień dobry. Cierpię na anoreksję już od ponad roku. Przy wzroście 155 ważę 39 kg, od 6 miesięcy nie mam okresu. Jestem żoną i matką, pracuję zawodowo, ale moje życie toczy się wokół jedzenia. Ciągle o tym myślę, co mogę zjeść, a co nie, maniakalnie gotuję dla innych i interesuję się kulinariami. Sama odmawiam sobie prawie wszystkiego. Mój dzień wygląda tak: rano kawa, później kilka kromek wafli ryżowych (koniecznie w wersji slim), jabłko, surowa marchewka albo pietruszka, o 17 obiad (zazwyczaj warzywa, troszkę kaszy, ziemniaków, makaronu) - nie więcej niż 400 kcal, później znowu kilka wafli albo i nie, wieczorem kolacja (duży jogurt naturalny 0% z otrębami, płatkami i siemieniem). Czasem kromka chleba albo płatki owsiane na mleku (a raczej wodzie zabarwionej na biało mlekiem).

Od czasu do czasu mam ataki głodu, napycham się, wiedząc, że i tak za chwilę to zwrócę. Czasem wymiotuję, ot tak, bo wydaje mi się, że za dużo zjadłam. Ale zazwyczaj najadam się zakazanymi produktami i je zwracam. Byłam u psychiatry i psychologa, miałam chodzić na terapię grupową, ale niestety jest to w moim przypadku niemożliwe (zbyt daleki dojazd). Nie wiem, co mam robić. Mam dość ciągłego myślenia o jedzeniu, o diecie, o kaloriach. Chcę zacząć z powrotem normalnie żyć. Mój mąż już nie wytrzymuje, moi rodzice też (wiedzą o mojej chorobie - ale co ciekawe, mnie to cieszy, jak widzę, że się o mnie martwią, jak inni mówią, że jestem za chuda). Co mam robić? Jak wrócić do normalności? Co zrobić, żeby wróciła miesiączka? Muszę coś z sobą zrobić dla dobra mojej rodziny, dla mojej córeczki. Proszę o pomoc.

Witam! Przypadek mojej koleżanki jest bardzo skomplikowany i wymaga szczegółowego opisu. Moja koleżanka ma 21 lat, jest studentką i mieszka w akademiku (bardzo rzadko jeździ do domu). Odchudza się od 3 lat. Przynajmniej o tylu mi wiadomo. Poznałyśmy się dopiero na studiach. W każdym razie twierdzi, że w liceum był dwa razy grubsza. Od początku studiów zaczęła się odchudzać i pomału zaczęła rezygnować z pokarmów stałych i obecnie pije tylko 3 kawy na dzień i wodę mineralną (którą pochłania litrami), czasem wypije kefir. Taka sytuacja ciągnie się od 2 lat.

Sama mówi, że gdy zostaje zmuszona do zjedzenia w domu czegoś więcej, odczuwa mocny ból brzucha. Gdy w domu rodzice zmuszają ją do zjedzenia czegoś, woli zjeść zupę, ponieważ uważa, że nie zostaje ona w jej organizmie. Nie chce wrócić do normalnego jedzenia, ale obawia się, że kiedyś (nie teraz) będzie mieć problemy zdrowotne, np. nie będzie mogła zajść w ciążę. Osoba z zewnątrz nie zauważyłaby, że ma problemy z odżywianiem, gdyż nie jest chuda. Od pasa w górę wygląda jak normalna kobieta, natomiast jej nogi są bardzo szczupłe. Jest osobą bardzo energiczną, regularnie ćwiczy, a przy tym wszystkim nie odczuwa zmęczenia. Martwi ją jednak swój wygląd, np. nie chce chodzić na basen, gdyż wstydzi się swojego wyglądu.

Miesiączki miewa bardzo rzadko, a jak już się pojawią to są praktycznie niewidoczne (jednodniowe). Sama mówi, że nie pamięta kiedy ostatnim razem wypróżniała się, za to nieustannie chodzi "sikać". Zastanawiamy się, jak możemy jej pomóc, gdyż żadne argumenty do niej nie przemawiają i unika lekarzy. A my zastanawiamy się, jakim cudem ona jeszcze normalnie funkcjonuje. Bardzo prosimy o odpowiedź. Zmartwione koleżanki :-(