Witam! Mam 17 lat, mam 165 cm wzrostu i ważę, no właśnie, nawet boję się wejść na wagę... Pewnie będzie już około 54 kg, a jeszcze rok temu było 46. Może od początku. Mając 15 lat, zaczęłam się odchudzać, ponieważ nigdy nie byłam zbyt szczupła. Początkowo podczas wyjazdu na wakacje schudłam 2 kg. Nie głodziłam się, po prostu dużo spacerowaliśmy itp. Po przyjeździe z wakacji próbowałam nieudolnie schudnąć, lecz w końcu tyłam, aż wzięłam się w garść i schudłam do 46 kg. Było to trudne, jadłam bardzo mało, ćwiczyłam, aż w końcu przestałam odczuwać głód, czułam się lekka i wolna. Wszyscy zauważyli tę zmianę, mówili że świetnie wyglądam. Rodzice też początkowo nie mieli mi tego za złe... do momentu aż mama dowiedziała się, kiedy miałam ostatnio okres. Nie miałam go już 3 miesiące. Wtedy właśnie wszystko się zaczęło...

Rodzice byli strasznie uczuleni na odchudzanie, ponieważ kilka miesięcy wcześniej dowiedzieli się, że moja siostra ma bulimię. Zaczął się płacz, zmuszanie do jedzenia, wizyty u psychiatrów i psychologów, kupowanie ogromnych ilości słodyczy, abym przytyła. Czułam się strasznie... Na początku nie chciałam jeść, zjedzenie czegokolwiek po 18.00 było dla mnie koszmarem, płakałam, kiedy mama kazała mi zjeść jabłko o 20 wieczorem... To było chore. W końcu się przyzwyczaiłam i jadłam. Nie, to nie było jedzenie, to było obżarstwo, które doprowadziło do uzależnienia i trwa już rok. Objadam się, kiedy jest mi smutno, kiedy jestem sama, gdy jest mi źle. Rodzice myślą że wszystko jest już OK, ale nie jest wcale. Po nocach cały czas płaczę, zamykam się w pokoju, nic mi się nie chce. Nikt nie widzi, jak błagam o pomoc!

Stosuję kolejne diety, a po kilku dniach znowu się objadam. Tak jak dzisiaj. Szło mi już tak dobrze... Miałam początki anoreksji i depresję, którą zdiagnozował mi psychiatra, ale mi nie pomógł. Wszystko przerodziło się w kompulsywne jedzenie. Koszmar... Okres wrócił po roku, ponieważ przytyłam i stosowałam tabletki antykoncepcyjne, ale w mojej psychice nic się nie zmieniło. Na dodatek pojawił mi się cellulit. W wakacje dużo biegałam, ale od początku roku szkolnego nie chodzę na wf., bo lekarz mi zabronił ze względu na wzrok i myślę, że to od tego. Co mam robić, żeby przestać się objadać? Proszę o pomoc, bo to za długo trwa. Moja wątroba i trzustka dają o sobie znać, a ja nie mieszczę się w kolejne ubrania. Pomocy!!! Przepraszam za tak długi list i z góry dziękuję.

Witam! Mam 18 lat, 165 cm wzrostu i obecnie ważę ok. 62 kilogramów. Od zawsze miałam problemy z masą ciała. Jako 13-latka ważyłam 80 kg. Wtedy też rozpoczęłam pierwszą dietę, regularnie ćwiczyłam ok. 2-3 godzin dziennie. Od tamtej pory nie jem w ogóle produktów mącznych (wszelkie rodzaje pieczywa, ciastka, płatki śniadaniowe, kluski, placki, makarony itp.), ryżu, ziemniaków, słodyczy, napojów zawierających cukier. Udało mi się zejść do 55 kg. Ale nie potrafiłam tej wagi utrzymać. W ciągu następnych 3 lat moja waga nieustannie wahała się o ponad 10 kilogramów. Przeszło rok temu rozpoczęłam restrykcyjną dietę, opierającą się głównie na chudym nabiale, wodzie i niektórych warzywach. Waga spadła do 48 kg, po czym jak zwykle zaczęła rosnąć. Aby nie dopuścić do ponownego efektu jo-jo, zaczęłam objadać się, wymiotować, zażywać środki przeczyszczające, co trwa do dziś . Nie potrafię już inaczej się odchudzać. Ilekroć postanawiam zabrać się za siebie, wiem, że odbędzie się to kosztem wzmożonych wymiotów itp. Pragnę podkreślić, że w przeciągu ostatnich 5 lat nieustannie nie jem produktów, których wyrzekłam się podczas pierwszej diety. Pragnę zrzucić ok. 7 kilogramów, ale brak mi już pomysłów i motywacji. Proszę o pomoc!

Witam, mam 19 lat, jestem mężczyzną, uczniem szkoły średniej. Ważę 79kg, 175cm, i mam lekką nadwagę, ujmę to tak: mam trochę za duże piersi, duży brzuch, wałki po bokach i grube uda, tak, najbardziej mi przeszkadzają grube uda które powodują przecieranie się spodni w kroku, nowe spodnie co miesiąc. Moje posiłki: -na co dzień nie jadam śniadań, w szkole jem kanapkę z domu, dużą kanapkę-półbagiedkę z szkolnego barku i małą puszkę niegazowanej mrożonej herbaty, czasami jeszcze piję gorącą kawę lub herbatę. Po powrocie do domu jem jakąś zupę, lub kanapkę, zależnie jakie produkty są dostępne, na kolację również zupa i/lub drugie danie, zależnie co mama przygotuje. -w weekendy również bez śniadania, wczesny obiad to zupa, drugie danie w postaci ziemniaki+surówka/sałatka+np.:kotlet, herbata, na kolację pozostałości z obiadu, czyli również zupa, ale drugie danie nie zawsze. Jestem strasznie leniwy, ćwiczenia raczej nie zostały stworzone specjalnie dla mnie, ale czasami grywam w piłkę, siatkówkę, na w-f nie ćwiczę z powodu kontuzji kolana, ale czasami również biegam, dużo chodzę, spaceruję. Nigdy nie miałem diety, nadwaga zaczęła mi się pojawiać ok 6 klasy szkoły podstawowej, czyli jakieś 6 lat temu, wcześniej byłem bardzo szczupły. Na ostatnim bilansie w szkole wykazało mi że w ciągu roku schudłem 3kg, nie urosłem nic, ale te 3 kg na rok jednak mnie w ogóle nie zadowala. Nie pale, piję okazjonalnie, czasami lubię zjeść trochę więcej niż wszyscy, nie uprawiam więcej sportów. Wiem, że w moim wieku to nie taka tragedia, ale przez 3-4 miesiące do wakacji chciałbym zgubić kilka kilogramów, około 7-10. Chciałbym latem w wakacje wyjść na plażę z w miarę szczupłą sylwetką i nie patrzeć z zazdrością na szczupłych chłopaków w moim wieku. Proszę o dobra poradę na mój problem, będę bardzo wdzięczny za pomoc. Dziękuję, piotyrek/Piotrek

Czuję się bezsilna. Mam prawie osiemnaście lat, a z zaburzeniami wspólnego mam już niezły kawałek czasu. Przez większość tego "kawałka czasu" gdybałam sobie, co by było jakbym zaczęła wcielać w życie te wszystkie pragnienia, marzenia, które kłębiły się natrętnie w mojej głowie. Od jakiegoś roku zajmuję się głównie właśnie wdrażaniem tego planu w moją rzeczywistość. Mam około 163 cm wzrostu i na początku całej "przygody" ważyłam niewiele ponad 50 kilogramów. W swoich oczach zawsze byłam okropna, miałam kompleksy na punkcie brzucha i ud. Obecnie ważę 44 kilogramy i kompletnie nie radzę sobie z moim życiem. Tak to już działa wiadomy wam mechanizm - coraz mniej, coraz większa radość - tak też jest u mnie, jednak od pewnego czasu nie mam pojęcia, dlaczego ja właściwie się z tego cieszę. Chociaż dalej widzę w swoim odbiciu grube uda i wystający brzuch (w rzeczywistości zapewne tak nie jest i zdaję sobie z tego doskonale sprawę), stało się to w pewnym momencie obojętne.

Myślę o jedzeniu (a raczej: niejedzeniu) przez 90% czasu: po obudzeniu się, w kinie, w autobusie, rozmawiając z kimś, wszędzie, w każdej sytuacji. Liczenie kalorii to już czysta automatyka, a zjedzenie normalnej kolacji skutkuje uczuciem przepełnienia i stękaniem "ale ja zaraz pęknę". Cierpię na bezsenność, chodzę pogrążona dalej w jakimś dziwnym półśnie, piję kawę, jestem albo rozdrażniona, albo smutna. Istnieje jednak parę chwil, kiedy czuję się szczęśliwa: gdy jestem z moją rodziną, z moją przyjaciółką. Wiem, że krzywdzę ich, robiąc to sobie. Obiecuję przyjaciółce, że pójdę do lekarza i nie idę. Nigdy się na to nie mogę zdobyć. Tylko za ich sprawą uśmiecham się jeszcze przez tych parę momentów dziennie, tylko dla nich mam wrażenie, że jeszcze żyję. Nie wiem już, co mam robić, jestem zagubiona i boję się, potwornie się boję, proszę o pomoc.