Witam. Od kilku lat choruję na zaburzenia odżywiania. Choroba miała różny przebieg, od wymiotów po słodyczach, przez obsesyjną dietę, aż po ciągłe wymiotowanie. Obecnie wymiotuję prawie po każdym posiłku, bez względu na to, co i ile zjem. Zdarzają mi się ataki "głodu", i wtedy pochłaniam wszystko, co mam w kuchni. Zazwyczaj jem spore ilości jedzenia, jednak nie poczas napadu, tylko zjedząc jeden posiłek, od razu go zwracam. Później znów jestem głodna i znów coś przygotowuje. I tak kilka razy dziennie. Ważę 47 kg i mam 166 cm wzrostu. Jestem siedemnstolatką. Zastanawiam się, jaka to choroba. Bulimia czy anoreksja?

Jestem chłopakiem, mam 18 lat. Od niespełna roku zacząłem się zdrowo odżywiać, stopniowo zmniejszając także objętość poszczególnych posiłków w ciągu dnia. Przez 6 miesięcy schudłem ponad 20 kg. Teraz ważę ok. 57 kg przy wzroście 177 cm. Niestety, ostatnimi czasy mam ataki obżarstwa, ale bynajmniej nie wysokokalorycznymi produktami, a raczej bogatymi w błonnik, takimi, po których jelito grube musi szybciej pracować. Głównie są to jabłka - od jakiegoś czasu jem ich strasznie dużo, a w ciągu ostatnich 9 dni codziennie po około 20 sztuk. Rano ważę 57 kg, a wieczorem już grubo ponad 60, przy tym mam tak wzdęty brzuch, że aż wstyd się pokazywać publicznie. W nocy budzę się po kilka razy do toalety, rano znowu stara waga.

Gorzej, że moje życie straciło sens, nic mnie już nie cieszy poza tymi cholernymi jabłkami. Nie wiem, co robić. Za dwa dni wracam do szkoły i czuję, że nie mam po co tam wracać, bo będę czekał przez te kilka godzin tylko, aby wrócić do domu i znowu się nażreć jabłkami. Jest mi z tym strasznie źle, a do tego za cztery miesiące matura, a mi się kompletnie nie chce do niej uczyć. Proszę o radę. Chodzę do psychologa, ale nie mam kompletnie zaufania do tej osoby. Poza jabłkami uwielbiam się obżerać wszelkiego rodzaju sałatkami, warzywami typu fasola szparagowa, groch jasiek, fasola czerwona, ziemniakami. Nie mam już siły, nawiedzają mnie ostatnio straszne myśli. Po co mi to było? Jaki sens ma teraz moje życie? Czy można tak żyć?

95kg, 16lat, kobieta, ćwiczę, chodzę na basen, często chodzę pieszo lub jeżdżę rowerem. Tak. Chodziłam do dietetyczki w ciągu miesiąca schudłam 4 kg, a później po 2 lub 3kg. Moja dietetyczka dała mi dietę z 1500 kalorii. W ogóle nie jadłam słodkiego. Po 2 miesiącach wizyt u dietetyczki dietetyczka wyjechała za granicę i przestałam do niej chodzić. Naprawdę było widać, że chudłam. Ale jak wyjechała to wróciłam do tej samej wagi. Tak. Moja babcia i mój tata są otyli. Dużo osób w mojej rodzinie jest otyłych. Mama myśli, że może mam już tak genetycznie. Mój tata jest otyły, a mama jest szczupła. Ze strony mamy są szczupli, a ze strony taty są otyli. Tak lekarz rodzinny powiedział mi, że może to jest genetyczne. Porobiłam sobie badanie krwi i wszystko wyszło, że jest w normie. Miałam również robione usg na tarczycę ale również wyszło w normie. Cukier miałam lekko podwyższony, a ciśnienie w normie. O 7 jem śniadanie, później w szkole, tak o 10 zjem kawałek chleba i o 14 jak wrócę do domu jem obiad. Kolacje jem tak o 18-19h. W między czasie zjem również coś słodkiego ale ograniczam. Wolę zjeść warzywa i owoce. Nie wiem czemu tak dużo ważę. Mam siostrę, jesteśmy bardzo podobne do siebie. Mam straszne rozstępy na brzuchu. Wchodzimy w te same rozmiary ciuchów, tyle, że ona waży 85 kg, a ja 95kg. Nie wiem co się ze mną dzieje. Dlaczego ja tyle ważę. Teraz w ogóle nie pije napojów gazowanych, cały czas kupuję wodę niegazowaną. Jak jem obiad to zjem np.1 kotleta, 6 ziemniaków i do tego jakąś surówkę lub buraczki i popijam to woda. Nie.

Wita serdecznie. Mam 16 lat. Obecna moja waga wynosi 90 kg przy wzroście 170 cm. Moje problemy z nadwagą występowały od zawsze, próbowałam już właściwie wszystkiego. Miałam ustalane diety u profesjonalnych dietetyków, ćwiczyłam, ruszałam się i nic. Waga nie spadała. Miałam robiony pomiar tłuszczu i wody w organizmie co wykazało dużą zawartość wody. Pani dietetyk starała się ją usunąć rożnego rodzaju specyfikami, oraz dietą. Niestety - woda wygrała. Jeżeli chodzi o diety, były to diety 1200 kcal, z 5 posiłkami dziennie. Miałam robione badania między innymi tarczycy. Oczywiście - wszystko jest w porządku. Obecnie, już się poddałam, skoro przez taki okres czasu (tj. 3 lata) nic nie spadało, to uważam, że już nie spadnie. Od miesiąca jem normalnie, oczywiście nie jakieś wielkie ilości, bo gdyby tak było waga na pewno drastycznie skoczyłaby w górę. Nie choruję na żadne choroby przewlekłe, lecz mam ogromną słabość do SŁODYCZY - co jest dla mnie prawdziwą udręką. Proszę o jakieś porady, bądź możliwe przyczyny braku spadku wagi. RATUNKU ! :( Pozdrawiam Magda

Witam!

Mam 14 lat, w zasadzie to już 15 lat :), mam 170 cm wzrostu i ważę 58-59 kg. Koleżanki ciągle mi mówią, że nie jestem gruba i że tę wagę dają mi moje mięśnie - fakt, jestem silną dziewczyną, i możliwe, że to o tych mięśniach jest prawdą. Zazdroszczą mi również płaskiego brzuszka, ale powiem szczerze, że to mnie nie obchodzi. Moim marzeniem jest, aby zacząć nosić spódniczki (krótkie spódniczki), żeby się nie wstydzić nóg. Uważam, że mam grube uda i na kolanach też tłuszczyku nie brakuje... A, nie pomijajmy faktu, że tyłek NIE jest ekstra... bo to chyba on mi najbardziej przeszkadza! Przyznam się, że jestem leniuszkiem, jeśli chodzi o jakieś ćwiczenia, które mam wykonywać w domu lub o potrawy, które mam ekstra sobie przygotowywać. Na wf. ćwiczę, bo lubię, ogólnie rzecz biorąc, jestem dobra z wf. Podobno jak się ma szybką przemianę materii, to człowiek nie tyje, a ja mam właśnie z tym problem ponieważ do WC biegam rzadko, już nie mówiąc o większej potrzebie... Z tym też nie wiem, co zrobić. A więc, głównie proszę o pomoc na temat tych moich nóg i tyłka. PS Ja wiem, że mam nie jeść słodyczy, smażonych potraw, nie pić gazowanych napoi...  ja to wszystko wiem... ale może jakieś SPECJALNE ćwiczenia - coś co mi pokaże po jakimś tygodniu, że warto się tego trzymać - coś co mi pokaże WIDOCZNE efekty - mi pomogą. Z góry dziękuję za pomoc :)