Witam. Mam 18 lat, aktualnie chodzę do LO w W-wie. Ostatnio nie wiem, co się ze mną dzieje. Ogólnie jestem spokojnym, lecz aktywnym człowiekiem, który lubi rozmawiać z ludźmi, brak mi wprawdzie konkretnych zainteresowań, ale chcę się piąć w górę, zajść daleko, dużo zarabiać, mieć śliczne mieszkanko i wyjść za mojego chłopaka. Niestety, jestem dość leniwym śpiochem i nie zawsze wszystko idzie tak, jak to zaplanuję, ale jak się zaprę, to daję radę. Od roku mam chłopaka, w którym jestem bardzo zakochana! Ale nie o tym chciałam pisać... Na początku września wskutek małej, sumiennej diety - jedz mniej - schudłam 2 kg. Podobałam się sobie. Byłam zadowolona z mojego wyglądu, ambicji, inteligencji, z mojego życia. Od jakichś 3 tygodni mam problem z wagą, aktualnie ważę 47 kg (przy wzroście 163 cm) i powoli zaczynam wygladać jak anorektyczka, zmalały mi piersi, a najgorsze, że straciłam na wszystko apetyt. Po prostu nie chce mi się jeść. Jem, żeby przytyć, nie chcę być taka chuda (a tym bardziej chudsza!!!), ale wmuszanie w siebie jedzenia to nie jest sposób... Czasem na samą myśl o jedzeniu chce mi się wymiotować.

Niestety, na jedzeniu się nie kończy. Jest mi strasznie zimno i non stop bolą mnie plecy. Może to wynika z mojej wagi i tego, że tak mało jem... Najgorsze jest to, że nie chce mi się żyć. Nie odczuwam emocji tak jak wcześniej. Nie potrafię cieszyć się z niczego: ze spotkania z chłopakiem, gdy jeszcze miesiąc temu skakałam z radości. Nie chce mi się robić zakupów, kupno butów to dla mnie wysiłek, a nie przyjemność. Nie chce mi się rozmawiać z ludźmi.... Nie widzę sensu w rozmawianiu. Wiem, że jest mi to potrzebne, ale muszę zmuszać się do tego, żeby do kogoś podejść, żeby skupić się na tym, co mówić i żeby go słuchać. Mam problemy z koncentracją. Wszystko jest rutyną, którą wykonuję. Każdy dzień zaczął wyglądać tak samo, czas przestał istnieć, do niczego nie dążę. Moje życie to zbiór wydarzeń, które w ogóle mnie nie obchodzą. Wszystko bez sensu. Najbardziej szkoda mi mojego chlopaka, bo czuję powoli, że NAWET ON, nawet spotkania z nim nie mają dla mnie żadnego znaczenia... Boję się, że przestanę go kochać, a nie chcę go tak skrzywdzić.

Czasem mam myśli samobójcze. Myślę o smaku lufy pistoletu w ustach, o ostatnim widoku zbliżających się do mnie świateł pociągu. Nie mam pojęcia, skąd to wynika, nigdy tak nie miałam. Nie popełnię samobójstwa, bo to też nie miałoby większego sensu, chociaż co za różnica, czy istnieję, czy nie istnieję? Czasem płaczę, tak po prostu, wpadam w histerię, ostatnio coraz częściej. Łzy same ciekną mi po policzkach, nie mogę nad tym zapanować. Płaczę zupełnie bez powodu, dopada mnie zły nastrój i machina łez zaczyna powoli ciec z moich oczu, dając poczucie jeszce większego smutku i poczucia beznadziejności. "Dlaczego ryczysz?! Przecież nic się nie stało." Nie wiem, co ze sobą zrobić, jak nad sobą panować. Czy to normalne? Czuje się tak, jakby ktoś nacisnął "wyłącz" w moim umyśle. Jest tylko moje ciało, które nic nie czuje, spełnia rutynowe czynności i nic mu się nie chce. Nawet spać... Mam nadzieję, że to minie. Do matury zostało 5 miesięcy, później będą wakacje, bardzo długie... Może pomogą i mi to wszystko przejdzie. Alicja Kowalczyk

Jestem dziewczyną, ważę 62,9 kg i mam 160 cm i 12 lat, niedługo 13. Mam nadwagę. Ile powinnam ważyć, by jej nie mieć? Teraz jest prawie zima i stale pada, więc nie mogę biegać na dworzu. Mama mi nie pozwala, bo będe chora. Jak mam ćwiczyć? W domu? A i tata taki sprzęt kupił do brzuszków, raz do góry, raz na dół się ćwiczy. Ile tych brzuszków mam dziennie robić? Czy od nich się schudnie? W miesiąc ile się chudnie bez jedzenia słodkiego? A i ile posiłków powinnam jeść dziennie? Co zabierać do szkoły na śniadanie, bo nie wiem, cały czas biorę coś słodkiego. A i oprócz tych brzuszków na basen 2 razy w tygodniu będę chodzić. Proszę o szybką odpowiedź. DZIENX .

Moja córka ma 4 miesiące. Jak się urodziła to ważyła 3,500 kg, teraz waży 8 kg, a długość ciała jej wynosi 66 cm. Posiłki je tak co 3-4 godziny. Czy to już jest nadwaga? Bardzo się martwię, karmię ją mlekiem modyfikowanym. Jest to moje pierwsze dziecko i brak mi doświadczenia. Bardzo proszę o pomoc. Dziękuję.

Witam. Mam 17 lat, 186 cm wzrostu i ważę 78 kg. Wiem, to odpowiednia waga, ale mam pewien problem. W gruncie rzeczy jestem szczupły. Ramiona, klatka piersiowa, plecy, nogi są okej. Ale na brzuchu wciąż pozostaje duża ilość tłuszczu, który doprowadza mnie do szału. Oczywiście chciałbym tam wyrobić mocne mięśnie, tak zresztą jak na ramionach i klatce, ale wiem, że nawet jeśli mięśnie będą, to będą pod warstwą tłuszczu. Nie mam zbyt wiele czasu na ćwiczenia, niestety mój szybki tryb życia nie pozwala mi na długie wygibasy, jadam nierównomiernie i raczej nie zdrowo (choć staram się to zmienić). Ale głównym problemem jest to, że mam problemy z kręgosłupem i koordynacją ruchów, więc nie potrafię wykonać wielu ćwiczeń polecanych przez specjalistów. Nie pływam też najlepiej, więc basen też nie będzie zbyt wydajny. Jestem jednak mocno zmotywowany, by COŚ zmienić. Brzuszki także sprawiają mi problem, po zrobieniu 15 boli mnie już krzyż. Moje pytanie: jak ułożyć dietę oraz dość wydajne, ale lekkie ćwiczenia, by efekty były równomierne (jeśli nie szybkie) i żebym mógł pokazać się na wakacjach. Dziękuję z góry za poradę.

Jestem dziewczyną i mam 14 lat. Ważę 48 kg przy wzroście 167 cm. Dziesięć miesięcy temu zaczęłam się odchudzać. Jadłam dziennie 1200 kalorii i dużo ćwiczyłam (i nadal ćwiczę). Teraz jestem zadowolona z mojej wagi i ciała. Nie chcę więcej chudnąć. Więc co mam jeść i ile, abym nie przytyła ani nie schudła. Proszę o pomoc.