Kobieta, 27 lat, wzrost 164 cm, waga 98 kg. Zaczęłam jeździć na rowerze, około 3-4 razy w tygodniu, po około 30-45 minut. Czasem spacer lub basen. Czuję się ociężała, boli mnie kolano, wiem, że muszę schudnąć. Jaką dietę powinnam zastosować i jakie ćwiczenia? Moim celem jest zrzucenie 30 kilogramów i wiem, że to wymaga czasu. Proszę o poradę, ponieważ stosowałam już różne diety (kopenhaską, kapuścianą, warzywną), ale bez rezultatu, ponieważ brak mi silnej woli. Tym razem chcę dać z siebie wszystko, ponieważ zależy mi na moim zdrowiu, lepszym samopoczuciu i ładniejszym wyglądzie. Jeśli przez dwa lub trzy miesiące udałoby mi się cokolwiek schudnąć, uwierzyłabym w siebie i miałabym siłę, by walczyć dalej. Proszę mi pomóc zacząć. Z góry dziękuję i pozdrawiam!  

Co mogę zrobić, żeby schudnąć 15 kg do 5 lipca, bo jadę wtedy na kolonie? Mam 13 lat, jestem chłopakiem i chcę zrzucić 15 kilo, bo ważę 60 :( Bardzo proszę o napisanie dokładnej diety. Będę ucieszony jak nawet zrzucę 10 kilogramów, ale wolałbym 15. Proszę o pomoc. Z góry dziękuję.

Witam. Opowiem tu historię życia, ale może to być przydatne dla wielu mi podobnych, bo sama znam wiele takich jak ja. Od około dwóch lat mam problem z tyciem, a raczej powinnam powiedzieć chudnięciem. Jak nastolatka byłam bardzo szczupła, ale to za sprawą balansowania między bulimią i anoreksją. Czasami nie jadłam nic przez dwa tygodnie, jeżeli cokolwiek zjadłam, nawet owoce, wywoływałam wymioty, brałam środki przeczyszczające. To trwało od 13 do 16 roku życia, ważyłam wtedy w okolicach 42-5 kilo. Kolejne trzy lata 16-19 zaczęłam jeść trochę bardziej racjonalnie, ale też bardzo się pilnując i bardzo często będąc na radykalnych dietach, moja waga wzrosła do 54 kilo. Zawsze byłam aktywna fizycznie, ale w tym czasie ćwiczyłam rzeczywiście bardzo dużo i świetnie się czułam. Na początku studiów zamieszkałam z moim chłopakiem, który strasznie się wściekał, że nic nie jem i że nie jem śniadań i że to niezdrowo, powoli zaczęłam w siebie wmuszać nieduże śniadania (wcześniej mój pierwszy posiłek, to była zazwyczaj 14-15 jeśli w ogóle), kromka ciemnego chleba z chudą wędliną i pomidorem, muesli z mlekiem i zaczęłam częściej jadać obiady i jeść w ogóle. Efekt był taki, że w trzy miesiące przytyłam 9 kilo (do 63 kilo). To były czasy, kiedy odchudzanie szło mi świetnie, więc schudłam owe 9 kilo w trzy tygodnie (jedząc około 600 kcal dziennie). Wagę udało mi się utrzymać przez klika kolejnych lat, ale w końcu nauczyłam się jeść racjonalnie, 5 posiłków dziennie, dużo warzyw, ciemnego pieczywa, chudy nabiał, muszę jednak powiedzieć, że moja dzienna podaż kalorii była zawsze raczej jak na diecie niż normalna. Po każdych wakacjach czy świętach, kiedy trochę sobie pofolgowałam i nie ćwiczyłam, waga natychmiast skakała w górę, ale wystarczało ograniczenie jedzenie, rezygnacja z kolacji, trochę więcej ćwiczeń i było dobrze. W wieku 24 lat znowu doszłam do 63 kilo, a potem nawet do 67. Wyjechałam na stypendium do Grecji i moja waga zaczęła szaleć, pomimo diety i intensywnych ćwiczeń nie mogłam jej zbić do mniej niż 62. Po powrocie do Polski znowu się odchudziłam bez większych problemów i znowu moja waga trzymała się w okolicach 54-57 kilo. Niestety każda nieregularność posiłków i stres powodowały tycie. Miałam bardzo stresującą pracę, długie godziny, liczne podróże służbowe ze zmianą stref czasowych, rezygnacja z posiłków lub jedzenie w nocy, w czasie podróży służbowych przerwy w ćwiczeniach, na 2-3 tygodnie i znów wylądowałam na 67 i nic nie działało, poza tym wiek też się zmienił i już nie było tak łatwo. Przeszłam na dietę South Beach i intensywne ćwiczenia schudłam do 57, 7 kilo w pierwszych dwóch tygodniach diety, potem kolejne trzy już bardzo powoli i utrzymałam tę dietę mniej więcej jako swój stały sposób żywienia. Po jakimś czasie zaczęłam źle się czuć i chudnąć, badania wykazały nadczynność tarczycy, ponieważ dostanie się do endokrynologa, potem skierowanie na USG zajmuje czas, powtórzone po kilku miesiącach badania już nie pokazały problemów z tarczycą. Kolejne lata były jak najbardziej ok, waga 58-62, bez większy problemów w utrzymaniu, regularne zdrowe posiłki i regularna aktywność fizyczna. Aż do dwa lata temu. Przeprowadziłam się do Chin i choć wcześniej podczas podróży służbowych, akurat w Chinach mogłam się wręcz obżerać tamtejszym jedzeniem bez żadnych konsekwencji, tym razem przytyłam i znowu do 67. Wzięłam się za siebie bardzo intensywnie, zero podjadania, prawie wcale złożonych węglowodanów, częsta rezygnacja z kolacji i zwiększona nawet jak na mnie aktywność fizyczna, 5-6 w tygodniu aerobik i joga, często dwie godziny pod rząd i bardzo dużo chodzenia wszędzie gdzie to możliwe, co najmniej godzina dziennie, ale przeważnie więcej. Było bardzo ciężko, udało mi się schudnąć jedynie do 62 i zajęło mi to pół roku, ale dzięki ćwiczeniom wchodziłam w ubrania z 57, więc byłam w miarę zadowolona, ale waga nie chciała drgnąć poniżej, a każde zwiększenie podaży kalorii skutkowało natychmiast tyciem. Następnie przeprowadziłam się na Cypr i tu zaczęły się prawdziwe problemy. Mojej wagi nie da się zatrzymać, podczas diety nie chudnę, cokolwiek zjem niekontrolowanego natychmiast się odkłada. W zeszłym roku rzuciłam palenie, to mogło się przyczynić do przyrostu wagi, aczkolwiek niekoniecznie, bo przy poprzednich dwóch próbach nie utyłam (paliłam z przerwami od 15 roku życia, paląc mam znacznie lepszą przemianę materii, ale podczas rzucania kontroluję łaknienie, więc wcześniej nie było problemów). Niestety mój tryb życia zmienił się z chodzącego na jeżdżący, ale tu niestety nie da się inaczej w większości miejsc nie ma chodników! Nie ma autobusów, jem też ostatni posiłek dużo później niż kiedyś, często koło 22, ale też nie chodzę spać przed 24-1. Ćwiczę 3-4 razy w tygodniu, w weekendy chodzę na spacery, chodzę w górach, latem dużo pływam, obcięłam to co było moją normalną dietą wcześniej i tyję. To znaczy tyję tak jak zawsze, kiedy zjem więcej (wakacje, święta, podróż poślubna, uroczystości rodzinne, itp) ale nie jestem w stanie nic zrzucić potem. Dwa razy byłam na intensywnej fazie South Beach, ale za każdym razem udawało mi się schudnąć jedynie 3 kilo podczas pierwszej fazy, a po przejściu na drugą natychmiast z powrotem tyłam! W tej chwili doszłam do 70 kilo, jestem podłamana, tym bardziej, że staramy się z mężem o dziecko i bardzo się boję do ilu kilogramów dojdę w ciąży. Badania zalecone przez ginekologa wykazały lekką niedoczynność tarczycy, tak zwaną subkliniczną (jedynie zmiana TSH bez FT4), którą zalecił się nie martwić, zaczyna się jednak zastanawiać czy to nie to. Jestem ciągle zmęczona i śpiąca, muszę się zmuszać do wysiłku fizycznego, który bardzo zawsze lubiłam. Dodatkowo mam objawy możliwe do podłączenia pod niedoczynność, ale ja je zawsze miałam (marzniecie i kiepską przemianę materii). Za miesiąc idę do endokrynologa. Jestem ciekawa, czy nawet jeśli to niedoczynność, to rzeczywiście nie można schudnąć? Analizowałam moją dietę i podaż kalorii jest trochę za mała, zazwyczaj jem około 1500-1600 kcal dziennie, czytałam, że to może zwalniać metabolizm i przez jakiś czas lekko zwiększyłam, ale dalej nie chudłam. Dodam, że jestem raczej zdyscyplinowana, nie lubię słodyczy (jedynie podczas miesiączki i nawet wtedy zadowalam się kostką gorzkiej czekolady, czasem lodami). Nigdy nie jadłam i nie lubię fastfoodów, nie lubię napoi gazowanych. Piję kawę, zieloną herbatę i wodę, z alkoholu tylko czerwone wino. Jadam pięć małych posiłków dziennie, z czego jeden to jogurt, jeden to owoc, jeden sałatka, jeden płatki lub ciemne pieczywo, jeden to chude mięso lub ryby/owoce morza, warzywa, ryż lub makaron w niewielkiej ilości, czasem makaron z sosem, ale to sporadycznie. Moją słabością są sery, ale jeżeli jem ser to jako główny posiłek, jako dodatek do owoców i wina, z reguły raz w tygodniu. Mam 31 lat, 163 cm wzrostu i ważę 70 kilo. Moja mama, siostra i brat są bardzo szczupli i bardzo dużo jedzą, tata ma problemy z tyciem, ale zawsze daje radę się odchudzić. Mam alergię na kurz i pyłki od dziecka i astmę od 5 lat, leki przyjmuję jedynie okresowo.

Dziękuję za odpowiedź. I spieszę z dodatkowymi informacjami. Cztery lata temu rozwiodłam się z mężem. Córka ma jednak stały kontakt z ojcem, choć najbardziej związana jest ze mną. Chudnąć zaczęła dopiero rok temu. Myślę, że bardzo chciała być atrakcyjna, zaczęła ćwiczyć, zrezygnowała ze słodyczy, pije 2 litry wody dziennie. Nie odchudzała się, bo ja nigdy bym na to nie pozwoliła! Fakt, schudła, wyrosła, miała ładną figurę. Ale nagle okazało się, że także trochę wbrew jej woli, chudnie nadal! Ja co prawda w jej wieku też byłam bardzo szczupła (ale mam tylko 163 cm wzrostu, ona 167 w wieku lat 13), ale ja chuda byłam zawsze. W rodzinie mojego byłego męża kobiety są raczej tęższe. Ania je rano płatki z mlekiem, II śniadanie to kanapka z żółtym serem, wędliną, obiad to zupa, ziemniaki, kasza lub kluski z mięsem i surówka/ pierogi ruskie/ makaron z serem/ naleśniki/ racuchy/ placki ziemniaczane, kolacja to tosty z serem i wędliną, kanapki. W międzyczasie banan, jabłko. 2 litry wody, jakiś słodycz. Nie przejada się, ale wiem, że je. Nie była diagnozowana w kierunku anoreksji ani bulimii. Psycholog, który ja badał, nie stwierdził tego typu zaburzeń. Nie wiem, czy nie m zaburzeń wchłaniania. Jak mogę to sprawdzić. Nie wiem, do kogo się udać, lekarz rodzinny mnie zbywa, wszystkie badania robię na własną rękę. Umówiłam się jeszcze do endokrynologa dziecięcego. Aha, przez rok miesiączkowała, nie umiem powiedzieć jak obfite były to miesiączki, od pół roku krwawienia ustały. Pedagog szkolny podejrzewa anoreksję, ale jeszcze raz podkreślam: moja córka je, je dosyć dużo, zawsze przy mnie, nie ćwiczy, nie wymiotuje, nie bierze żadnych środków farmakologicznych. Czytam jej pamiętnik- sama się tego wstydzę, ale usprawiedliwiam się troską- ona sama się martwi tym, co się z nią dzieje. Bardzo proszę o pomoc. Boję się, że coś przegapię, coś coś zbagatelizuję. Kocham moje dziecko i zrobię wszystko co będę mogła. Pod warunkiem, że ktoś wskaże mi drogę. Bardzo proszę o pomoc i z góry za nią dziękuję.