Mam 54 lata. Od kilku miesięcy czułam zmęczenie. Zgłosiłam się do lekarza, chciałam porozmawiać o tym i miałam pod kolanami ciemne plamy. Dostałam Lioton 1000 i pod jednym kolanem zniknęło. Poprosiłam lekarza rodzinnego o skierowanie na wykonanie podstawowych badań morfologicznych i moczu. Wyniki muszę powtórzyć za miesiąc, ale na dzień dzisiejszy niepokoję się, bo nie wszystkie wyniki są prawidłowe. Oto wyniki: krwinki białe WBC - 9,00, krwinki czerwone RBC 5,45; hemoglobina 15,20; hematokryt 0,46; MCH 27,90; MCHC 33,2; MCV 84,0; płytki krwi 529; % limfocytów 29,3; % pozostałych WBC 1,3; % neutrocytów 69,4, liczba limfocytow 2,6; liczba pozostałych WBC 0,2; liczba neutrocytów 6,2; RDW-CV 13,8; RDW-SD 37,6; PDW10,6; P-LCR 20,3; cholesterol całkowity 197; Glukoza 88 Wyniki z moczu: Barwa - żółta; przejrzystość - lekko mętny, ciężar właściwy 1,020 g/ml; pH 5,0; leukocyty ujemny; azotyny - ujemny, białko - ujemny, glukoza w normie; ciała ketonowe ujemny; urobilinogen w normie, bilirubina ujemny; erytrocyty ujemny, Osad: nabłonki płaskie 4wpw, leukocyty 1 wpw, bakterie poj. wpw składniki miner. szczawiany wapnia poj. wpw.

Syn ma 16 lat. Pierwszy skurcz krtani dostał 9 lipca. Byliśmy przerażeni, ponieważ syn nie mógł oddychać. Charczał z trudem wciągając powietrze do płuc. Od trzech dni pojawia się to codziennie rano. Przed pierwszym atakiem syn był chory na zapalenie tchawicy. Natomiast w dzień pierwszego ataku został w szpitalu, gdzie stwierdzono, że gardło rozpulchnione, nieżytowe, nad płucami zaostrzony szmer pęcherzykowy, furczenia w górnych partiach, w dolnych zaś rzężenia średnio i drobnobańkowe. Rozpoznano zapalenie oskrzeli. W wdrożonym leczeniu uzyskano poprawną ewolucję zmian osłuchowych, z jednoczesnym, wyciszeniem kaszlu. Wypis do domu w stanie dobrym z zaleceniem kontynuacji leczenia w warunkach ambulatoryjnych. Dnia 18 lipca szukając pomocy byliśmy z synem u laryngologa, który stwierdził po zrobieniu i obejrzeniu zdjęcia, że nie ma zmian chorobowych. Proszę o poradę jak mogę pomóc synowi podczas ataku oraz co może być przyczyną? Stosowane leki: Zinat, Flonidan, Sinupret, Atrovent N, Miflonide.

Mam obecnie 73 lata. Od ponad roku (czyli od 1 czerwca 2011) codziennie chodzę przez 1 godz. Gdy zaczynałem ważyłem 100 kg przy wzroście 175, obecnie ważę ok. 87 kg. Niestety, od kilku dni zaczęła boleć mnie lewa noga – konkretnie łydka (ból promieniuje w dół do stawu skokowego). Bez bólu mogę iść tylko ok. 15 minut. Potem muszę odpocząć. Dodam jeszcze, że od ponad 10 lat leczę z dobrym skutkiem (140/90) nadciśnienie tętnicze, zażywając Co-Prestarium 5mg+5mg. Proszę o opinię. Józef W.

Witam! Mam 27 lat. Od grudnia staramy się o dziecko. Tabletki odstawiłam we wrześniu 2011 roku. Moje cykle są regularne, co 29-30 dni, ale w trakcie 3 poprzednich miałam brązowe plamienia przed miesiączką. Lekarz po zbadaniu prolaktyny z krwi (wynik 590) przepisał mi Dostinex pół tabletki przez 6 tyg., ale to niestety nie pomogło. Zmieniłam lekarza, bo poprzedni co chwilę umawiał mnie na prywatne wizyty, które kosztowały 200 zł, ale efektów nie widziałam. Poszłam do innego lekarza, zabronił brać mi Dostinex, ale na plamienia przepisał luteinę 50 i kazał brać od 15 do 25 d.c. Brałam luteinę wg zaleceń, w 25 d.c miałam różowe, delikatne plamienie. Minęło 5 dni, nie mam miesiączki tylko delikatne brudzenie na brązowo - nie można tego nazwać nawet plamieniem. Test ciążowy jest negatywny. Proszę o poradę, bo mój lekarz jest na urlopie. Pozdrawiam!

Witam! Mam problem z wahaniem nastroju, mam niecałe 20 lat, ważę niecałe 50kg. Od około roku stosuję plastry antykoncepcyjne Evra, od miesiąca przeszłam na tabletki Microgynon, bo prosiłam lekarza żeby coś mi zmienił, bo może biorę za "mocne" hormony i opuściłam jeden okres z powodu wakacji za granicą (uzgadniałam z lekarzem) i teraz kontynuuję 3 tygodnie z tabletkami. Moje wahania nastroju zaczęły się niemal od pierwszego plastra, czyli od początku. Jestem bardzo drażliwa, agresywna, krzyczę, płaczę, nie wiem często o co mi chodzi i jeszcze bardziej wzmaga to u mnie poczucie bezsilności i znowu płaczę. Kłócę się z partnerem praktycznie codziennie, zawsze znajdę powód, wystarczy dosłownie chwila, żebym wybuchła. Czasem jest zupełnie na odwrót, przypływ uczuć, tęsknoty. Ostatnio ogólnie źle się czuję, bóle głowy, otępiałość. Myślę teraz o odstawieniu antykoncepcji i zatrzymaniu się na prezerwatywach. Proszę o poradę co mogę zrobić w takiej sytuacji, oprócz spirali i takich rzeczy, wrócić do tabletek? Jeśli tak to jakich i po jakim czasie od przerwy i czy w ogóle warto ją robić? Proszę, bo czuję się kompletnie zagubiona i bezsilna. Ola

Witam, mam 24 lata i od ponad roku biorę tabletki antykoncepcyjne. Ostatnio lekarz przepisał mi leki na hemoroidy - Cyclo 3Fort-kapsułki do łykania oraz czopki (nie pamiętam jakie). Niestety w międzyczasie dostałam grzybicy pochwy i receptę na Flumycon. Z tego co wiem to każdy z tych leków nie działają na tabletki anty, nie osłabiają ich działania. Ale co będzie jak będę brała równocześnie leki Cyclo 3Fort - kapsułki do łykania oraz czopki i flumycon tabletki? Czy działanie tabletek będzie zaburzone? Proszę o odpowiedź.

Witam! Moja córka ma 2 lata i 8 miesięcy, mój problem polega na tym, że nie pije ona z niczego innego prócz butelki ze smoczkiem. Podejmowałam wcześniej próby różnego rodzaju kubeczków, nigdy z żadnego nie umiała się napić i nie chciała, więc wracała butelka. Teraz jednak wiem, że jest już najwyższa pora i zawzięłam się. Porozmawiałam z córką, wytłumaczyłam że jest już dużą dziewczynką i po tych rozmowach córka zgodziła się na kubek ze słomką. Poszłyśmy do sklepu, wybrałyśmy, kupiłyśmy. Butelkę powiedziałam że wyrzuciłam. I tu zaczyna się problem. Lenka jest grzeczną, ułożoną dziewczynką. Ona nie robiła mi histerii, nie żądała butelki, nie tupała nogami - ona po prostu przestała pic. W praktyce wygląda to tak, że stawiam jej ten kubek ze słomką (z ulubionym piciem żeby zachęcić), ona go nie chce brać do rąk, bierze dopiero po wielu namowach, popije parę mini-łyczków i odstawia. Nic nie pomaga obietnica nagrody, chwalenie jak jej dobrze idzie itp. W końcu ja się denerwuję i sama jej podtykam tę słomkę albo się napije, albo nie. Jak się napije to jest to tak mała ilość, że bez sensu. Albo robi wymówki: "od tego picia boli mnie brzuszek", "ale ja już się napiłam przecież" itp. Im bardziej namawiam ją do picia tym bardziej się denerwuje, płacze, krzyczy. Często kończy się to moim nerwem. W końcu odwodni się albo inne dolegliwości jakieś. Ta sytuacja trwa już ponad tydzień, ja twardo nie wracam do butelki, bo myślałam, że parę dni buntu i zacznie pic, ale mam wrażenie, że z dnia na dzień jest coraz gorzej, w sumie ilość jaką wypije samego picia to ok. 50 ml na dzień! Boję się, że ona poprzestawiała sobie w główce i ma takie uprzedzenie, że nie czuje nawet pragnienia. Przecież napiłaby się gdyby ją suszyło. Kilka dni temu w nocy miała dolegliwości brzuszne, płakała, prosiła zanieść się do kibelka na kupkę, ale nic nie mogła zrobić, w końcu pomógł espumisan. Wiem, że to perystaltyka jej szwankuje przez małą podaż płynów, to moja wina.... Wcześniej wypijała około pół litra, wyglądało to tak że mówiła że chce pić, ja jej podawałam butelką, wypijała duszkiem całą albo mniej, i tak do następnego razu. Sama nigdy nie chciała trzymać butelki, zawsze to ja jej podawałam. Teraz pije jeszcze mleko rano i wieczorem (około szklanki) z butelki ze smoczkiem oczywiście, bo nie mam pojęcia w jaki inny sposób mogłabym jej podać. Budzi się głodna, od razu domaga się mleczka, wypija w 5 min. (ja trzymam butlę, przytulamy się) i od razu robi się jej dobry humor. Boję się, że jak i mleko podam jej w kubku to przestanie pić nawet mleko. Dodam, że chciałam uczyć ją pić ze zwykłego kubka, bez słomki, ale jak próbuję to moja córka ucieka, nie chce nawet wziąć go do ust i spróbować. Próbowaliśmy sposobem, jedliśmy razem śniadanie, każdy miał herbatkę w kubku i ona też, ale nie chciała nas naśladować, kończyło się to krzykliwym protestem... Nie mam już sił, jest to dla mnie taki problem, że wiecznie tylko o tym myślę. Mam wyrzuty sumienia, że nie dałam jej kubka jak skończyła pół roku, wiem że sama sobie zawiniłam, ale już teraz nic nie zmienię. To moje pierwsze dziecko, jakoś przeoczyłam tę sprawę. Poza tą jedną sprawą rozwój mojej córki uważam za rewelacyjny. Jest bardzo mądra, logiczna. Bardzo grzeczna, spokojna. Mówi pięknie wyraźnie od półtora roku, zna bardzo dużo słów, łatwo zapamiętuje. Ząbki ma śliczne. Nigdy nie była chora. Smoczek do ssania odrzuciła rok temu. W pampersy przestała sikać z dnia na dzień pół roku temu (tylko w nocy ma pieluchę, bo nie wiem jak ją nauczyć żeby trzymała). Chce różne rzeczy, robi sama, niestety łatwo się zniechęca, po jednej nieudanej próbie porzuca czynność. Co robić, wierzyć że w końcu przełamie się, nie wiem. Boję się, że w końcu doprowadzę ją do jakiejś choroby. Ania Proszę nie publikowac nigdzie mojego maila.

Zwracam się z prośbą o pomoc. Choroby: cukrzyca typu II, niedoczynność tarczycy, nadciśnienie tętnicze, depresja\alzheimer. Zapisane leki: insulina novomix 50 rano (8 jednostek) w południe (5 jedn.) wieczorem 13 jednostek novomix 30, acard 75 mg 1 tabletka rano, tritace 10 mg jedna tabletka rano, nitrendypina 20 mg 2 tabletki rano i wieczorem, tertensif sr jedna tabletka rano, doxar 4 mg jedna tabletka wieczorem, vastan 20 mg jedna tabletka wieczorem, eurythyrox 75 1 tabletka rano na czczo, metformax 850 mg dwie tabletki rano i wieczorem oprócz tych jeszcze od neurologa aurex 20 mg 1 tabletka rano, donepex 10 mg o godz. 18.00 i witamina E 400. Pacjentka od około trzech tygodni jest bardzo senna. Przypuszczam, że powodem jest kumulacja leków, na ciśnienie i neurologicznych. Cukrzyca jest pod kontrolą. Wczorajszy wynik hemoglobiny glikowanej 5,90. Ciśnienie utrzymuje się w normie 140\80 na obu rękach. W jaki sposób możemy odstawić aurex oraz zamienić 4 leki na ciśnienie na 2.

Witam! Mam 26 lat, jestem mężczyzną i od 12 lat choruję na nerwicę natręctw. Na początku brałem Zoloft, potem Anafranil SR75 (trochę mi pomogły) potem przez jakiś czas byłem bez leków. Około 4,5 roku temu (nie brałem żadnych leków wtedy) zaczęły się stany zmęczenia i senności, które trwają do dziś. Obecnie biorę Setaloft 200mg na dobę (odpowiednik Zoloftu), Spamilan 15mg na dobę oraz Rispolept 1mg na dobę. Problemów z zaśnięciem raczej nie mam, rzadko budzę się w nocy (przynajmniej tak mi się wydaje), ale mam problemy ze wstawaniem (jestem śpiący). Staram się spać ok. 8 godzin, ale nawet wtedy nie jestem całkiem wyspany. Natręctwa są umiarkowane, chodzę na psychoterapię, ale dokucza mi bardzo częsta senność i uczucie zmęczenia. Byłem u lekarza rodzinnego, miałem robione badania krwi i moczu, wyszły dobrze (tylko dość niski poziom żelaza albo hemoglobiny, jeśli dobrze pamiętam). Lekarz stwierdził, że zmęczenie to prawdopodobnie wskutek nerwicy, polecił brać doraźnie (czasami) Biotropil. Chciałbym się jednak wybrać jeszcze do innego lekarza, może uda się coś więcej na to poradzić. Mam pytanie do jakiego lekarza powinienem się udać (chodzi mi o diagnozę i leczenie zmęczenia a nie nerwicy, gdyż do psychiatry chodzę)? Internista, neurolog, psychiatra? I czy da się na to coś poradzić, jeśli powodem jest nerwica? Dziękuję i pozdrawiam!

Witam! Mam 44 lata. Od dłuższego czasu, czyli około 15 lat mam szybsze bicie serca 85-100/minutę. Zaczeło się to od nadczynności tarczycy. Biorę cały czas 10mg proplanololu.Od 5 lat mam Hashimoto, biorę 100 mg eutyroksu i cały czas czyli przez jakieś 10 lat używam kilka razy na dzień kropelek do nosa, Xylorin podobno uszkadzają serce - mam wieczny katar. Najbardziej martwi mnie to, iż od jakiegoś czasu mam wrażenie, że mi się na sekundę zatrzymuje serce, kilka razy w ciągu godziny. Nie jest mi przy tym słabo. Elektrolity, hormony tarczycy mam w normie. Nie wiem czy to może być blok zatokowo-przedsionkowy czy coś w tym stylu. Czy to jest groźne - nie mogę się zmusić żeby iść do lekarza, mam z tym straszny problem. Recepty na leki sobie załatwiam u znajomych.

Witam! Ponad 2 tyg. temu po stosunku (dodam, że członek był głęboko, głębiej niż zawsze z powodu innej pozycji) odczuwałam dwudniowy ból jakby w okolicy jajników. W kolejną noc nie było możliwości włożenia członka - czułam ból. Po ustaniu bólu pojawiły sie upławy ciemnobrązowe, bez zapachu. Udałam się do ginekologa i otrzymałam leki dopochwowe, jak i antybiotyk doustny (ponoć bakteriobójcze). Stosuję leki wg wskazań, ale nieprzerwanie pojawiają się ciemne upławy. Czuję czasem lekki ból w podbrzuszu - dokładnie taki sam jak przed menstruacją, aczkolwiek jej nie mam (choć cykle mam regularne i już powinnam go mieć 2 dni temu). W lutym miałam usg dopochwowe jak i cytologię. Wyniki były dobre a USG nie wykazało nic. Lekarz stwierdził, iż "jest czyściutko". Proszę mi powiedzieć, dlaczego tak długo mam ciemne upławy (2 tyg.) oraz czego może być to wynik? Robiłam test ciążowy, ale nie wyszedł pozytywny. Czy okres może się opóźnić przez stosowanie metronidazolu? Jestem bardzo zaniepokojona, a wizytę u lekarza mam dopiero za tydzień. Dziękuję.

Mój mąż nałogowo się masturbuje. Nałogowo ogląda masę świńskich filmików, czyta obrzydliwe fora a potem uprawia samogwałt. Czasami, gdy się o tym dowiedziałam - przepraszał, mówił, że nie chce tego robić i tłumaczył: że stres, że nie mieliśmy czasu na seks itp. Choć czułam się z tym bardzo źle, starałam się zrozumieć jego powody i "zadośćuczynić mu" braki, bo nie należę do zimnych i nielubiących poszaleć żon. Staram się też spełniać jego oczekiwania (jeśli o nich powie) np. na seks oralny a nawet uprzedzać jego ochoty i np. zaprosić go pod prysznic. Czasami nawet wydaje mi się (kiedy jest między nami dobrze) - że to ja jestem bardziej zainteresowana nim i tym. I powiedzmy, że w powyższej sytuacji nie byłoby nic niezwykłego (bo wiem, że to się zdarza, no i lepsza masturbacja niż skoki w bok) gdyby nie fakt, że mój mąż częściej wybiera swoją rękę niż mnie. Ostatecznie okazało się to na wczasach (gdzie myślałam, że było między nami super) - tam też nie omieszkał tego robić. Oczywiście znów tłumaczył, że też się stresował, ponieważ w któryś wieczór na balkonie nam nie wyszło (gdzie kilka dni wcześniej na tym samym balkonie wzdychał z rozkoszy)... Problem jest w tym, że gdy sam się zaspakaja to potem jest zimny wobec mnie, nerwowy (mówi, że ma wyrzuty sumienia) - co prowadzi do kłótni i obojętności a to do okresów bez seksu i w konsekwencji znów do masturbacji... W tym wszystkim przeraża mnie najbardziej fakt, że on to robi nawet gdy jest między nami dobrze. Do tego dochodzi kolejny problem (wynikający - jak się tłumaczy - znów ze stresu) - objadanie się słodyczami i to w ukryciu! (Jednocześnie chodząc na kosztowne wizyty do dietetyka, którego też oszukuje). To również nakręca błędne koło poczucia winy, następnie napięcia - co skutkuje oglądaniem pornosów i masturbacją - dalej oziębłością wobec mnie - dalej kłótniami (o sprawy codzienne oraz o to ukryte życie męża) itd., itd... Ja w tym wszystkim czuję się kompletnie bezradna, bo cokolwiek robię i tak jest źle, a mąż oszukuje mnie i potrafi kłamać patrząc prosto w oczy. Kompletnie nie wiem co mam robić albo czego nie robić, bo choć staram się go rozumieć i pomóc (zaspakajaniem seksualnym - by uprzedzić masturbację i przygotowywaniem smacznych, lekkich posiłków - by uprzedzić jedzenie słodyczy w ukryciu) to jednak psychicznie mnie to wykańcza. A pogodzenie się z tym (ciekawe jak) i udawanie, że nic nie wiem albo, że to nie jest dla mnie problem - nie załatwi sprawy, bo to trwa już zbyt wiele lat (może 7-8 z krótkimi przerwami). To wszystko powoduje, że żyję w przerażającym odczuciu wiecznego oszukiwania, okłamywania mnie przez męża, nie wierzę mu kompletnie, nie śpię, mam nerwicę żołądkową, a nocami wyję z płaczu opłakując zrujnowane zaufanie - podstawę, fundament każdego związku (które kiedyś dawało mi spokój i poczucie stabilizacji w małżeństwie). Zaczynam popadać w paranoję - i o niczym innym nie myślę tylko o tym co on robi, gdy go nie ma przy mnie. I nie jest dla mnie żadnym pocieszeniem, że lepsza masturbacja niż kochanka, czy lepsze słodycze niż alkohol. Tak - to wiem, ale to nie znaczy, że nasze małżeństwo jest normalne, szczęśliwe, i że tak mogę i możemy żyć dalej. Ja już nie mam sił, nie wiem co robić. Tak logicznie myśląc to przydałoby się nam kilka różnych terapii. • Tylko, że na terapii małżeńskiej już jesteśmy - z powodu narastających konfliktów małżeńskich (tylko, że mąż nie przyznaje się do tych rzeczy, więc zastanawiam się czy taka terapia w ogóle ma sens i czy Instytut Psychoterapii i Ustawień Systemowych i nasz pan psychoterapeuta: trener i psychoterapeuta terapii Gestalt (oczywiście nie umniejszając jego umiejętności) - to odpowiednie miejsce i odpowiednia osoba do naszych problemów). • Do dietetyka, jak mówiłam mąż też chodzi (i oszukuje). • Leczy się też na depresję - farmakologicznie (Asertin i Propranolol WZF) - prawie dwa lata i mówi, że to działa tylko niestety jakoś TE jego i nasze problemy wcale nie słabną tylko rosną (czego owocem było kiedyś stwierdzenie mojego męża, że ma już odpowiedni poziom hormonów szczęścia we krwi i ja nie jestem mu już do szczęścia potrzebna). • A seksuolog? - choć pewnie najodpowiedniejszy sama nie wiem czy to już nie za dużo (nie wspominając o kwestii finansowej). W tym cały samonakręcającym się kole obłędu, które nieuchronnie prowadzi do dna, mimo wszystko staram się jakoś żyć i chronić naszą pięcioletnią córeczkę, ale powoli zaczyna brakować mi sił. Mam poczucie, że moje małżeństwo to jedna wielka porażka. Nienawidzę siebie (bo on często powtarza, że to ja go stresuję, czepiam się i prowokuję kłótnie) i nienawidzę jego za to wszystko. Choć jednocześnie kocham go i marzę by było tak jak dawno, dawno temu (przed ok. 10 laty gdy było między nami cudownie). Co mam robić? Co jeszcze robić? Co zmienić? Co mówić a czego nie? Co myśleć? Jak sobie z tym wszystkim radzić? Gdzie pójść? Błagam o pomoc. Anka

Witam! Jestem osobą z natury depresyjną. Od sześciu lat (od momentu przejścia na emeryturę) zażywam Asentrę (lub Asertin) 50 mg i wydaje mi się, że mi pomaga. Lek przepisał mi lekarz rodzinny. Żeby skorzystać z refundacji muszę mieć receptę od lekarza psychiatry. Po kilku miesiącach oczekiwania byłam u psychiatry, który nie przepisał mi leku, ponieważ, cytuję "nie jest Pani moją pacjentką, jeśli lek pani pomaga,to proszę się leczyć dalej u lekarza rodzinnego". Po wizycie nie mogę dojść do siebie. Dlaczego nie mogę skorzystać z refundacji leku, który mi pomaga? Dlaczego lekarz tej specjalności jest pozbawiony empatii? Proszę o komentarz.

Drodzy Państwo! Bardzo proszę o poradę w mojej sprawie. Od kilku tygodni mam "napady", które powodują uczucie, iż jest mi słabo, mam wrażenie jakby gardło mi się zatykało i miała się zaraz udusić. Zacznę od początku: Nastąpiła u mnie jeszcze zimą tzw. pokrzywka, która przeleczyłam lekami. Nie mniej jednak warto o tym wspomnieć, gdyż Pani dermatolog powiedziała mi wtedy, że jak leki nie pomogą muszę natychmiast udać się do szpitala, bo mogę się udusić. W lutym byłam w szpitalu (zupełnie inny temat) jednego wieczora dostałam jakieś uczulenie na ciele, (to było wieczorem, ale rano zjadłam owsiankę na śniadanie, mimo, że w dzieciństwie byłam na nią uczulona) od razu mi się skojarzyło z tą pokrzywką/reakcją uczuleniową na owsiankę dlatego poszłam do dyżurki po lek antyalergiczny, po którym niestety dostałam atak ściśniętego gardła, miałam wrażenie, że język mi puchnie, całą twarz miałam bardzo purpurową - "odratowano" mnie silnymi lekami. Wszystko było w porządku przez jakiś czas, dopóki nie zaczęłam dostawać podobnego uczucia jak w szpitalu jak tylko widziałam, że moja skóra się robi lekko czerwona itp. Jestem alergikiem, pomyślałam, że to może w mojej głowie tylko i po wzięciu leków antyalergicznych jakby przechodziło. Niestety objawy zaczęły się nasilać po pewnych posiłkach np. po zjedzeniu ciastek, których wcześniej nigdy nie jadłam, sorbetu ananasowego u teściowej po obiedzie, teraz mam uczucie, że jestem na wszystko uczulona i boję się już cokolwiek jeść poza chlebem z szynką... Zakupiłam testy na alergię, w tej chwili nie biorę żadnych leków, żeby wyszły prawidłowe, zrobię je we wtorek. Przy każdym "ataku" biorę Calcium, czasem kilka razy dziennie, żeby jakoś to przetrwać. Moje pytanie do Państwa - czy to może być nerwica lękowa spowodowana uszczerbkiem na psychice wywołaną przez Panią dermatolog i sytuacją ze szpitala? Czy może powinnam się zgłosić do specjalisty? Dodam, że palę papierosy, ale nie sądzę, żeby one były przyczyną, ponieważ są dni, że palę kilka papierosów i nic mi nie jest. W celu opisania bardziej problemu również dodam, że mimo iż sytuacja się powtarza od kilku tygodni to od kilku dni też przed tymi "atakami" (choć chyba, nie zawsze) czerwone place na ciele - nie jakaś duża ilość, ale swędzą. Może pokrzywka mi wróciła, a duszności są niezależną sprawą? Pozdrawiam Marta

Witam! Jestem mamą 3 chłopców. Najmłodszy - Kacperek ma 8 miesięcy. To właśnie jego dotyczy moje pytanie. Kacper jest zdrowym, pogodnym, dobrze rozwijającym się dzieckiem. Jedyny mój problem to jego niespokojny sen w nocy. Kładzie się spać (a raczej jest usypiany na rękach) około 20:30. Warunki do spania ma znakomite: własne, wygodne łóżeczko, lekko zacienione miejsce, w sypialni z rodzicami. Niestety od kilku miesięcy wstaję do niego nawet kilkanaście razy w nocy. Jestem już wyczerpana i fizycznie i psychicznie. Ze starszymi dziećmi nie miałam takiego problemu. Też wstawałam do nich w nocy, gdy byli w tym wieku, ale raz, dostawali butelkę z mlekiem i nadal spali. Kacperka dokarmiam jeszcze piersią i w nocy przystawiam go do piersi albo biorę do siebie do łóżka - wtedy zasypia. Odkładam go do łóżeczka (bo ja nie potrafię spać razem z nim) i po jakimś czasie powtórka. Po prostu zaczyna się wiercić i się budzi. Dodam, że w maju Kacperek chorował na ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek, ale jesteśmy pod stałą kontrolą nefrologa i teraz wszystko jest dobrze. Najpierw myślałam, że taki niespokojny sen był spowodowany bólem nerek - jeszcze przed rozpoznaniem choroby zdarzało się, że wstawałam do niego po 6 razy w nocy. Teraz jest jeszcze gorzej a teoretycznie jest zdrowy. Lekarz pediatra przepisał mu Diphergan, lek uspokajający, dałam mu wczoraj na noc 1/2 łyżeczki, ale to nic nie pomogło. Zrobię jeszcze badania pod kątem robaków, ale czy to może być tym spowodowane? Co robić? Kacperek nie ma jeszcze ząbków i myślałam, że może stąd ten niespokojny sen, ale czy zęby wyrzynają się przez kilka miesięcy? Pozdrawiam i z góry dziękuję za odpowiedź. M.

Witam! Mam prolaktynemię, od kilku lat biorę Bromergon i dobrze go toleruję, ale prolaktyna po stymulacji ciągle jest wysoka. Mam 57 lat i nie będę miała dzieci. Nie mam wycieku z piersi i żadnych innych widocznych oznak tej choroby, ponieważ trudno jest dostać się do endokrynologa. Proszę mi poradzić, czy odstawienie Bromergeronu i przerwanie leczenia jest groźne dla mojego zdrowia.