Witam! Jestem 4 miesiące po ciąży. Przebyłam w ciąży cholestazę ciężarnych i od tego momentu pobolewa mnie po prawej stronie brzucha na wysokości żeber, czasem aż promieniuje do łopatki. Wyniki wątroby wróciły do normy. Miałam robione dwa razy USG brzucha, które też nic nie wykazało, z trzustką też ok. Lekarze myślą, że jestem hipochondryczką, bo wyniki mam dobre i zwalają to na nerwicę. Dodam, że mam dodatnie przeciwciała przeciwjądrowe ANA o mianie 1:100 brak AMA i ASMA. Nie wiem, co jeszcze mogłabym zrobić, jakie badania wykonać, żeby znaleźć przyczynę bólu. Lekarze sugerują, że ból może być od kręgosłupa bądź żołądka.

Dzień dobry, bardzo proszę o udzielenie informacji odnośnie do zdrowia mojego taty. Z tego co wiem, to ma jedną żyłę przepchaną i grozi mu w związku z tym w każdej chwili zawał lub udar mózgu. Czy można wykonać operację, by przeczyścić kolejne żyły, by dodać większej szansy na zdrowie? Zaczyna też mieć problemy neurologiczne. Ostatnio nie mógł wypić przy obcej osobie kawy, tak mu się ręce trzęsły. Miał też lęk, by zejść ze schodów! Jak mu można pomóc? Proszę o poradę lekarską. Z góry dziękuję!

Witam! Jestem osobą niepełnosprawną z zaburzeniem psychicznym. Mam szalone problemy z nerwicą, odczuwam to, jak mi się to rozszerza. Nie mogę sobie z tym poradzić. Obecnie jestem wieloletnim członkiem Warszawskiego Domu pod Fontanną. Uczestniczę tam w Zatrudnieniu Przejściowym. Współpraca tam mi się bardzo podoba. Współpracuję z władzami lokalnymi. Roznoszę różnego rodzaju przesyłki, bardzo ważne, odpowiedzialne i to mi się bardzo podoba. Wiele już osiągnąłem i chciałbym jeszcze wiele rzeczy zyskać na tym. To moja druga praca tam, bo mam jedną pracę w firmie podczas sprzątania. Tu zdecydowanie nabrałem werwy do pracy, życia, dokładności i wydajności. To wszystko za pomocą zatrudnienia przejściowego. Tylko nie wiem, co może mieć wspólnego praca kuriera ze sprzątaniem, ale widocznie coś w tym jest.

Jednak praca kuriera niedługo dobiegnie końca, będę musiał chyba się pożegnać z tą współpracą i zaprzestać na pracy tylko przy sprzątaniu. Nabrałem jednak chęci i motywacji do współpracy z władzami lokalnymi, tylko obawiam się, ze zaraz po zakończeniu tego zatrudnienia przejściowego, związane z utratą jedynej ulubionej pracy, mogę się nabawić silnej depresji. Jak się przed tym obronić? Wiadomo, że z pracą jest jak jest. Każdy łapie pracę, jaka jest i nie trzeba wybrzydzać. Pieniądze też są marne, renty tak samo, nie stać na marne życie. Jak tu pokonać depresję w chwili, gdy człowiek może stracić ulubioną przez siebie pracę? Zatrudnienie przejściowe nie jest stała pracą, tylko okresową, w związku z tym dalsza praca w tym nie jest możliwa, chyba że szukanie dalszych podobnych stanowisk pracy, ale nie w dzisiejszych czasach i nie z tym bezrobociem jakie panuje. Jak się uchronić przed depresją?

Witam! W 2006 roku miałam operację usunięcia woreczka żółciowego metodą klasyczną, potem w 2008 roku cc i w 2009 roku operację usunięcia macicy z powodu licznych mięśniaków. W międzyczasie zdiagnozowano u mnie ZJD (kurczowe bóle brzucha w różnych miejscach, wzdłuż przebiegu jelita grubego, bez zaparć czy biegunek). Ciąża jakoś wszystko uregulowała i przestałam miewać te bóle. Myślałam, że już nie powrócą.

Od maja ubiegłego roku cały czas żyłam w stresie, właściwie ciągle do stycznia tego roku. Bolały mnie piersi, raz jedna raz druga, USG wykluczyło jakiekolwiek zmiany. Po USG piersi wszystko przeszło jak ręką odjął. I właśnie po tym USG, kiedy w końcu myślałam, że pozbyłam się stresu, rozbolał mnie brzuch. Najpierw bolał mnie prawy bok (w różnych miejscach i w różnym nasileniu). Zrobiłam kontrolnie próby wątrobowe i za wyjątkiem GGTP 49 (przy normie do 36) wszystko idealnie w porządku. Brzuch dalej pobolewa, raz w lewym boku, czasem w prawym tak na wysokości biodra. Czasem mam wrażenie gorzkiego posmaku w ustach, ale nie mam zgagi, wymiotów, nie odbija mi się niczym. Nie mam też biegunek, zaparć, chyba że w chwili naprawdę wielkiego stresu przeleci mnie po brzuchu.

Czuję się zdenerwowana, rozdrażniona, czasem boli mnie kręgosłup, mam jakiś wewnętrzny lęk przed ciężką chorobą. Raz mi się wydaje, że może moje dolegliwości mają tło nerwicowe, innym razem podejrzewam jakieś straszne choroby u siebie, boję się jeść, chociaż bóle nie są związane z jedzeniem. Do jakiego lekarza powinnam się udać w pierwszej kolejności?

Mam 15 lat i natrętne myśli. Boje się, że kogoś zabiję, oczywiście nie chcę tego zrobić, ale nie mogę się pozbyć tych myśli. Najczęściej dotyczą one mojej rodziny. Chciałam już powiedzieć o tym mojej mamie, ale nie miałam odwagi, aby to zrobić i raczej tego nie zrobię. Co by ona sobie wtedy o mnie pomyślała? Mam świadomość, że bez specjalisty sobie nie poradzę, ale przecież nie mogę sama się zapisać na wizytę. Może jest jakiś sposób, by je kontrolować? Bardzo się boję, że komuś zrobię krzywdę. Już nie mam siły. Nie radzę sobie z tym. Boję się kolejnego dnia. Proszę o pomoc

Witam, Mam 26 lat, od roku jestem mężatką. Na razie nie mamy dzieci. Pół temu skończyłam studia i obecnie poszukuję pracy. Zauważyłam u siebie niepokojące objawy, nasilające się od mniej więcej dwóch lat. Od dziecka miałam kłopoty z nawiązywaniem kontaktów z ludźmi, byłam raczej zamknięta w sobie i jednocześnie bardzo wrażliwa. Nie było to jednak wtedy szczególnie uciążliwe, zwłaszcza że z czasem, dorastając stałam się bardziej otwarta, pewniejsza siebie. Sama potrafiłam załatwić swoje drobne sprawy w szkole, w banku. Czasem nawet mama zarzucała mi, że jestem za bardzo samodzielna, że wszędzie sama.

Studia w nowym mieście, w obcym środowisku też rozpoczęłam w miarę spokojnie, bez szczególnie nasilonych lęków, chociaż stres był dość duży. Problemy rozpoczęły się mniej więcej dwa lata temu. Nie potrafiłam wówczas wyjść z domu, nie sprawdzając co najmniej dwa razy czy zamknęłam wszystkie okna, czy wyłączyłam żelazko, komputer, gaz, czy lodówka jest zamknięta... Dodatkowo towarzyszył temu nasilający się lęk przed ludźmi, strach przed załatwianiem nawet najdrobniejszej sprawy. Bałam się, że nie poradzę sobie, że ośmieszę się, że wyjdę na głupią. A kiedy już się przełamałam, zadręczałam się myślami, analizowaniem sytuacji, czy na pewno nie zrobiłam sobie wstydu. W szkole nigdy nie byłam aktywna, mimo że byłam przygotowana, kiedy byłam przy tablicy zawsze paraliżował mnie strach i popełniałam głupie błędy, które nie przytrafiały się np. podczas testu pisemnego. Wywoływana do odpowiedzi, kiedy nie miałam 100% pewności, że znam odpowiedź wolałam nie powiedzieć nic niż się ośmieszyć. To powodowało, że z czasem utwierdzałam się w przekonaniu, że jestem zwyczajnie mało bystra. Z czasem takie lęki się nasilały. W tej chwili zaczęły być dla mnie bardzo uciążliwe.

Stan dodatkowo jest pogłębiany przez fakt, że na chwilę obecną nie pracuję i w teorii zajmuję się domem, chociaż brak chęci do działania raczej to ogranicza. Kiedy muszę wyjść z domu, ogarnia mnie lęk i to niezależnie od tego, czy wychodzę do sklepu, do banku, czy na spotkanie ze znajomymi. Gdybym mogła nie wychodziłabym z domu w ogóle. Wykonywanie telefonów też sprawia mi ogromną trudność. Cała się trzęsę, drży mi też głos, ręce się pocą, czuję jak uderza mnie fala gorąca. Czasami muszę sobie zapisywać, co chcę powiedzieć, bo ze strachu zapominam. Kiedy umawiam się na jakieś spotkanie i nawet mimo, że zapisuję sobie datę i godzinę spotkania już podczas rozmowy i potwierdzam jeszcze na koniec termin, to i tak potem przez pół dnia zastanawiam się, czy to na pewno ta data i ta godzina, czy nie pomyliłam się, zapisując. Dodatkowo kiedy tylko mogę proszę męża, który cierpliwie załatwia za mnie sprawy, wykonuje telefony.

Nie potrafię spokojnie pójść spać czy wyjść z domu, kiedy nie sprawdzę kilka razy, czy drzwi są zamknięte, czy gaz jest wyłączony, czy woda zakręcona. W tej chwili przeraża mnie nawet szukanie pracy, staranie się o nią, ewentualne rozpoczęcie. Mam wrażenie, że do niczego się nie nadaję, mam kłopoty z koncentracją, które wcześniej się nie pojawiały. Dodatkowo boję się niemal wszystkiego, nawet jeżdżenia samochodem jako pasażerka, chociaż mam pełne zaufanie do męża, który zawsze prowadzi i wiem, że jest dobrym kierowcą. Niezmiernie złości mnie ta sytuacja i jest niezmiernie uciążliwa, mam pretensje do siebie, że sobie z tym nie radzę. Złoszczę się na siebie za to, że sprawdzam tyle razy wszystko, zadręczam się myśleniem czy wszystko dobrze powiedziałam, czy nie wypadłam źle. Mam wrażenie i jednocześnie nadzieję, że jednak mogę poradzić sobie z tym sama. Może po prostu mam taki trudny charakter, który wystarczy podszlifować. Bardzo proszę o opinię.

Mój problem polega na obsesyjnych myślach. Boję się, że przestanę kontrolować swoje zachowanie i zrobię komuś krzywdę. Najczęściej dotyczy to moich bliskich, np. rodziców. Zdaję sobie sprawę, że muszę skontaktować się z lekarzem, ale czy mogłabym sama jakoś je kontrolować? Już nie daję rady, boję się że komuś coś zrobię. Najbardziej boję się widoku noży. Całymi dniami płaczę. Proszę o pomoc.

Leczę się na nerwicę lękową, poza tym mam problemy z tarczycą. Moje objawy na początku były takie: robiło mi się słabo, co nigdy nie zemdlałam, miałam dziwne drgawki, a od roku mam dziwne objawy, np. wiem gdzie jestem, ale jednocześnie czuję, jakbym była nieobecna, jakbym nie była pewna, co się w ogóle wokoło mnie dzieje. I to jest najgorsze! Miałam robione wszystkie badania, jakie mogą być i jest wszystko ok, tylko ta tarczyca szwankuje.

Witam! Potrzebuję porady lekarskiej w sprawie odstawienia leków z grupy SSRI (konkretnie Mozarin 10 mg), które przyjmuję od dziewięciu miesięcy, w związku z nerwicą lękową z agorafobią. Jak długo powinna trwać terapia tym lekiem (mój lekarz psychiatra określił ten czas jako do roku) i w jaki sposób odstawić lek, by uniknąć objawów odstawiennych? Moje samopoczucie znacznie poprawiło się, od dłuższego czasu nie odczuwam już przykrych dolegliwości (drżenie rąk, kołatanie serca, zawroty głowy, ataki paniki). Czy mogę zacząć odstawiać lek? Dodam, że czuję się znacznie lepiej od około 5-6 miesięcy, dlatego myślę o zakończeniu terapii. Bardzo proszę o poradę w tej sprawie, ponieważ wiem, że leki z tej grupy należy odstawiać stopniowo, zmniejszając dawkę (ale o ile i przez jaki czas). Pozdrawiam serdecznie! (29 lat)

Witam! Od 2 lat leczę się na nerwicę lękową, wcześniej brałam leki i chodziłam do psychologa, dziś chodzę tylko na terapię. Przerabiałam już wszystko chyba, objawy somatyczne, leki, za każdym razem psycholog pomagała mi uwierzyć i pozbyć się objawów. Dziś mimo tego, że wiem jak sobie z nimi radzić, boję się nadal, ale mniej. Mój problem polega na tym, że teraz włączył mi się lęk przed śmiercią. Myśli ciągle krążą wokół tego, nie ma godziny bez tej myśli. Budzę się - to samo, po co coś robić, skoro trzeba umrzeć. Przedstawiłam swój problem mojej psycholog, ale mam konkretne pytanie, czy chodząc dalej na terapię zniknie to i będę mogła znów normalnie cieszyć się życiem? Czy z pomocą psychologa da się tego pozbyć, czy już zawsze tak będzie?

Witam! Od kilku lat (może to już z 8) biorę Seronil 10mg. Dostałam je na nerwicę i ataki paniki, silne stany lękowe. Pani doktor powiedziała, że również mam depresję, chociaż ja nigdy tego tak nie odczuwałam. Za jakiś czas chciałabym zajść w ciążę, dlatego myślę o ich odstawieniu. Jak to zrobić, żeby mieć jak najmniejsze objawy odstawienne? Bardzo się ich boję. Podejrzewam, że mogę tak ich się przestraszyć, że nie dam rady. Czy lepiej brać pół tabletki, czy co drugi dzień całą? I przez jaki czas? Szukam dobrego psychoterapeuty, ale w moim mieście nie ma. Jednego znalazłam, to po każdym wyjściu byłam tak przybita, że zrezygnowałam. Proszę mi również powiedzieć, ile czasu musi upłynąć, żebym mogła zajść w ciążę? Po jakim czasie mój organizm będzie już czysty? Bardzo się boję, że dziecko może urodzić się z jakąś chorobą przez tak długoletnie branie leków. Pozdrawiam.

Witam! Mój problem zaczął się jakieś 7 miesięcy temu. Przed tym wszystkim czytałem dużo i próbowałem OOB, tzn. przeżycia poza ciałem. Od tamtego czasu pewnej nocy, kiedy poszedłem spać, przed oczami robiło mi się ciemno, serce zaczęło walić, myślałem że umieram. Następnego dnia poszedłem do lekarza. Lekarz powiedział, że to pewnie od żołądka, przepisał mi coś na żołądek. Gdy zapytałem, czemu mi tak serce wali, to powiedział, że czymś się denerwuję. Lekarstwa nic nie pomagały. Czułem się tylko dobrze, kiedy napiłem się 2 piwa na wieczór, chociaż źle się czułem dużo bardziej tylko na wieczór.

Potem już zdecydowałem się iść do kardiologa. Kardiolog powiedział, że czuję się tak od ciśnienia - miałem 180 na 120. EKG wyszło niedobrze, nie wiem, czy to przez ciśnienie. Potem byłem u psychiatry, bo tabletki na ciśnienie wiele nie dawały. Psychiatra pogadał ze mną, opowiedziałem wszystko i powiedział, że mam lękliwość, żebym zrobił EEG i poszedł do neurologa. Psychiatra przepisał mi tabletki - te jakieś psycho, ale po nich czułem się jeszcze gorzej. Wziąłem tylko po jednej tabletce i odstawiłem. Udałem się do neurologa. Neurolog pogadał ze mną, chwycił dłonie i powiedział, że to nerwica, potem kazał zamknąć oczy i powiedział, że gałki oczne mi drżą, że to na pewno nerwica. Przepisał mi lekarstwa - magnez, witaminę B6, coś co poprawia koncentrację i witaminę B1, kazał pic melisę, chodzić na basen i chodzić na spacery. Po powrocie od neurologa i rozmowie z nim czułem się dobrze przez 2-3 dni, potem było to samo.

Obecnie piję mieszankę wielu ziół, coś tam dają, ale nie czuję się tak jak powinienem. Mam jakieś głupie myśli, pocą mi się dłonie. Ciśnienie, gdy patrzę, jest mniej więcej w normie, czasami pokazuje się arytmia. Gdy wstaję rano, czuję się lepiej, gorzej się czuję na wieczór. Byłem u lekarza rodzinnego, powiedziałem mu, że to chyba nerwica, przepisał mi tabletki ziołowe Bellergot. Wziąłem jedną tabletkę na wieczór i czułem się dobrze, gdy je brałem. Potem był sylwester - odstawiłem, ale potem znowu zacząłem brać po 2 tabletki dziennie, tylko że nic nie dają teraz. Robiłem dużo badań - krew, tarczyca i wiele, wiele innych badań. Zawsze słyszę to samo - masz bardzo dobre wyniki. Co mam robić, co to jest? Bardzo proszę o jakieś podpowiedzi, wskazówki. Co to tak naprawdę jest? Co mam brać, żeby mi to przeszło?

Mężczyzna, lat 52, ostre zapalenie trzustki. Zdarzenie miało miejsce 2 tyg. temu. Przez pierwsze 6 dni leżał na oddziale intensywnej terapii, teraz przebywa na chirurgii ogólnej. Choroba zatrzymała się, bóle minęły. Otrzymywał silne leki przeciwbólowe i psychotropowe. Teraz ma tylko NACL kroplówkę i czasami insulinę z powodu skoków poziomu cukru. Martwi mnie to, że świadomość pacjenta nie wróciła do formy. W obecnej chwili ma zaburzenia osobowości, nie interesuje się rzeczywistością, luki w pamięci uzupełnia historiami wymyślonymi, nierealnymi, jest nerwowy, drażliwy w stosunku do najbliższej kochanej mu osoby. Jak mu pomóc odzyskać sprawność umysłową? Czy zmiany w mózgu są odwracalne? Ile czasu to potrwa?

Witam! Od ok. 4 miesięcy strasznie boli mnie głowa po prawej stronie, tak jak i twarz, do tego dochodzi opuchlizna - głównie brwi, oka, ogólnie całego policzka. Ból jest raz pulsujący, raz rwący, nieraz czuję szumy, jakbym stała koło jakiejś ciężarówki. Czasem mam zaburzenie widzenia. Często mam uczucie, jakby jakaś gorąca piłeczka przebiegała mi po twarzy. Do tego dochodzi drętwienie prawej strony całego ciała, marzniecie, często mam zimne ręce i stopy, mam zachwiania równowagi, czasem zapominam wiele rzeczy. Krztuszę się, jąkam się, mam problemy czasem z mówieniem, koncentracją. Bóle w klatce piersiowej, duszności. Do tego drżenie i mrowienie nieraz całego ciała. Przez te objawy nabawiłam się bezsenności, bo boję się, że cały czas ze mną coś jest nie tak i mam lęk, że umrę.

Byłam diagnozowana laryngologicznie, okulistycznie, stomatologiczne i nic nie wykryto. Następnie miałam robione rtg kręgosłupa szyjnego - też nic nie znaleziono prócz tego, że mam skoliozę od lat (w chwili obecnej mam skończone 24 lata, jestem rozwiedziona od 3 lat, nie mam dzieci). Następnie miałam robione EEG 2 razy i tomografię komputerową głowy i tam też nic nie było. Dodatkowo jeszcze robiłam badania tarczycy, również nic (TSH 2, 685; FT3 3,07 i FT4 1,01), od 15 lat mam łuszczycę, więcej chorób u mnie nie stwierdzono. Udałam się do psychiatry 2 tyg. temu i powiedział mi, że prawdopodobnie jest to nerwica. Dostałam leki, tj. Perazin, Chlorprotixen i Arketis. Biorę je, ale zanadto nie widzę poprawy. Nawet mi się wydaje, że gdy ich nie brałam, było lepiej. Teraz często jestem płaczliwa, robię coś machinalnie, czuję się jakbym to nie była ja, tylko ktoś obok.

W tygodniu zrobiłam morfologię krwi. Lekarz pierwszego kontaktu stwierdził, że wszystko dobrze oprócz czerwonych krwinek - u mnie ich stan wynosi 3.61 i HCT 35,4. Zapisał mi Milgamma 100. Potas w normie 5,0 i mg też 2.0, WBC 7,23, PLT 478. Następną wizytę u psychiatry mam 27 lutego. Proszę o poradę - co mi jest? Czy to rzeczywiście jest nerwica? Czy może coś zupełnie innego? A jeśli to nerwica, to jak długo trzeba przygotować się na leczenie, bo wiem, że oprócz leków potrzebna jest jeszcze terapia. Czy jakaś specjalna dieta przyda się co do mojej morfologii? Bardzo proszę o fachową poradę. Pozdrawiam!

Leczę się na nerwicę lękową, poza tym mam problemy z tarczycą. Moje objawy na początku były takie: robiło mi się słabo, co nigdy nie zemdlałam, miałam dziwne drgawki. A od roku mam dziwne objawy, np. wiem, gdzie jestem, ale jednocześnie czuję, jakbym była nieobecna, jakbym nie była pewna, co się w ogóle wokoło mnie dzieje. I to jest najgorsze! Miałam robione wszystkie badania jakie mogą być, byłam u kardiologa, neurologa, tomografia i rezonans też był i wszystko jest ok. Tylko ta tarczyca szwankuje.

Witam, mam problemy z oddychaniem, zaczęły się one, gdy podczas choroby (prawdopodobnie zapalenie gardła, byłem wtedy osłabiony, katar i te sprawy) zaciągnąłem się dymem, zacząłem strasznie, ale to strasznie kaszleć, od tamtego czasu, nie mogę złapać pełnego oddechu. Ciężko mi się oddycha, przeważnie muszę złapać 2 głębokie oddechy, aby poczuć krótką ulgę. Towarzyszy temu uczucie ciągłego ziewania, do którego jest ciężko doprowadzić z powodu duszności. Czuję również kłucie w sercu, jestem osłabiony, mam zawroty głowy oraz nasilił mi się zły humor. Do tego doszła masa lęków...

Po 2 dniach w nocy nie wytrzymałem i pojechałem z tym na ostry dyżur, lekarz tam osłuchał moje płuca, ale nie stwierdził, żeby coś było nie tak. Dodam, że mam 17 lat. Im więcej czytam o tym w internecie, tym więcej mogę przypisać chorób do moich objawów - a to wcale nie pomaga. Jeżeli ktoś wie, co to może być, to będę naprawdę, ale to naprawdę wdzięczny, bo nie wiem, już co robić. Dodam, że lekarz zasugerował, że może mieć to podłoże stresowe, ale zaczęło się tak jak napisałem, więc nie wiem. Pozdrawiam.

Witam! Chodzę do 3 klasy gimnazjum. Niedługo skończę 16 lat. Mam poważny problem. Bardzo dziwnie się zachowuję z zewnątrz. Już opisuję mój problem. Otóż jak sobie pomyślę coś złego, np. że moim rodzicom się coś stanie, to muszę się wrócić na to miejsce, w którym sobie to pomyślałem. Jest to bardzo nietypowy problem. Nic nie mogę zrobić. Mam również problemy z masturbacją i pornografią. Np. wczoraj pomyślałem sobie po masturbacji o pewnej marce samochodu. I teraz jak pomyślę o tym samochodzie, kojarzy mi się z masturbacją. Wiem, że mój przypadek jest bardzo dziwny, ale nie wiedziałem co mam robić, dlatego się tu zgłosiłem. Wszystko mi się kojarzy z masturbacją.

W dodatku mam złe myśli o Bogu i Maryi. Dodam, iż jestem wierzący i praktykujący. W ostatnim roku bardzo często chodziłem do spowiedzi. Np. chcę coś kupić w Internecie to nie mogę, bo boję się, że będzie mi to coś, co kupię przypominało, co akurat mi przyszło do głowy - masturbację lub że coś złego stanie się moim rodzicom. Mam jeszcze myśli typu uderzający samolot w World Trade Center. Boję się myśleć o katastrofach samolotowych. Te wszystkie myśli powodują, że w ciągu 12 godzin często myślę o masturbacji. Tak jak wczoraj pomyślałem o pewnej marce samochodu i cały czas mi się przypomina masturbacja. A najgorsze jest to, że akurat mam taki samochód. Dziś jadę do miasta i będę chciał sobie coś kupić, ale to będzie mi przypominało masturbację. To jest chore. Jak również wracanie, np. kilka razy otwieram stronę internetową otwieram zamykam otwieram zamykam, bo akurat pomyślałem sobie coś związane z poszczególnych myśli. Ale jak przy ludziach się wracam, to jest dopiero niezrozumiałe. Co oni sobie o mnie pomyślą? Wykonuję jedną czynność kilka razy, bo akurat coś złego sobie pomyślałem. Jak mam doła, kusi mnie masturbacja i pornografia. Wszystko co zrobię nie tak, kusi mnie do masturbacji. Nawet jak gram w gry sportowe, to również mnie kusi. Mam nadzieję, że Pan/Pani mi pomoże, bo z tym się ciężko żyję. Pozdrawiam.

P.S. Dodam również, że chcę zostać piłkarzem i mam na myśli to, że mi się może nie udać, to muszę się wrócić na to miejsce, gdzie sobie to pomyślałem, bo boję się, że tak stanie.

Witam serdecznie! Mam bardzo poważny problem. Otóż nie wiem dokładnie, co dzieje się z moim mężem, z jego psychiką. Jesteśmy ze sobą prawie 15 lat, w tym 6 lat w związku małżeńskim. Mamy synka 3-letniego. Mój mąż zawsze był skryty, zamknięty w sobie, dusza artysty, zamiłowania fotograficzne, artystyczne. Przez 12 lat spotykaliśmy się praktycznie weekendowo. Od 2 lat mieszkamy razem. Mój mąż bardzo dobrym człowiekiem był, jest, zawsze na niego mogłam liczyć, chociaż trochę niezorganizowany. Przez pół roku mieszkania razem było ok, później pojawiły się problemy finansowe, ja byłam wiecznie zapracowana, utrzymywałam rodzinę i zaczęły się kłótnie, mąż zaczynał rozkręcać firmę fotograficzną, narobił długów itd. Było źle. Później zaczął współpracować z koleżanką za blisko (nie chodzi o sex), ale taka zażyłość, więc ja zaczęłam się kłócić z nim o to. Zawsze ufaliśmy sobie, nigdy nie stosowaliśmy względem siebie jakiejś zaborczości, no żyliśmy na odległość, bardzo mocne uczucie było między nami, naprawdę świata poza sobą nie widzieliśmy. Mąż był oddany, o co poprosiłam, o jakąkolwiek pomoc dostałam, nawet rodził ze mną synka przez 18 godzin i nie opuścił mnie na krok.

Od 1,5 roku zaczął mąż się zmieniać i to bardzo, najpierw do ludzi taka jakaś złośliwość, zawisłość. Później do mnie, zaczął mieć problemy seksualne, przestaliśmy ze sobą sypiać, zresztą ja prawie rok po porodzie też nie chciałam zbliżenia i on to szanował. Mieliśmy mnóstwo problemów, rodzice nasi, zwłaszcza moi, też dawali nam popalić, pomagaliśmy im - byliśmy na wszystko dla wszystkich i chyba zagubiliśmy się w tym. Mój mąż zaczął być bardzo nerwowym człowiekiem i agresywnym, agresja objawiała się tym, że krzyczał na mnie, synka, kazał wynosić się z pokoju, że zaraz dojdzie do tragedii na naszych oczach, wsiadał w samochód i jechał w plener na 2-3 godz. Siedział, rozmyślał, przez 3 m-ce wypił sam 5 półlitrówek, zaczęły się wymioty, biegunki, bicie pięściami w ściany, stoły itd. Nigdy nie zrobił nam krzywdy i ręki na nas nie podniósł, chociaż zaczęło go denerwować dziecko. Płakał, trząsł się, że się nie poznaje, że nie panuje nad swoimi nerwami, że chce się ratować, że musi nas zostawić, wyprowadzić się. Że życie go zawiodło, że ma dość, nie potrafi dłużej żyć, że mu na dziecku przestaje już zależeć, że najlepiej jakby zginął, że obwinia się, że nie czuje do mnie tego co dawniej, że nie wiedział, że można doprowadzić się do takiego stanu, że zrobił coś strasznego dla siebie, bo na słowa, czy mnie kocha nie potrafi odpowiedzieć ani tak, ani nie, a zawsze był mi oddany z wzajemnością.

Nie wiem, życie go przerosło, mnóstwo problemów, kłody pod nogi, choroba dziecka, długi, niepowodzenia zawodowe itd. Nie chce dać sobie pomóc, mówi, że mu nie potrzeba pomocy, leków, że potrzebuje tylko spokoju, którego nie ma. I w końcu nas opuścił, nie wiemy gdzie jest. Kłamie i oszukuje wszystkich, w tym mnie cały czas, opowiada różne dziwne rzeczy nieraz. Jest dzień, że jest jakby wszystko ok i on jakby nic mu nie było, ale ogólnie stracił radość życia, nie ma jakby sensu i celu życia, jest taki dziwny inny. Zabrał mało rzeczy z domu, nie wie co będzie dalej, czeka na cud, że poczuje do mnie miłość. Nie rozumiem go, widzę, że cierpi, że jest wewnętrznie rozbity, nie wiem czy to nerwica, czy depresja? Nie wiem co robić, jakby ostatnio troszkę się dźwignął, ale do domu nie wróci, mówi, że go niesłusznie oceniam, że nie jest taki, że nie ucieka, ale on nie potrafi już ze mną żyć, ale żyjmy sobie tak bez nadziei, a nuż się mile zaskoczymy, a nuż się coś miłego wydarzy, niż żyć nadzieją, że wróci, a się rozczarujemy.

Nie ma jakby żadnych planów na przyszłość, żyje dniem dzisiejszym, nie obchodzi go, co będzie jutro. Codziennie pisze do mnie i synka jednego esemesa, co u nas? Woli napisać niż zadzwonić, bo tak mu łatwiej, tak mówi. Widzę, że tęskni za dzieckiem, chociaż wcześniej zaczął mieć mieszane uczucia do niego. Przyjeżdża do nas nieraz, sporadycznie zadzwoni, ale jest chłodny, smutny, nieraz zaniedbany, oziębły, do mnie jest taki zimny. Jakby użala się nad sobą, chociaż mówi, że nie, ale mówi, że wszyscy mieliśmy za dobrze z nim, że on też jest ważny, że on też czuje, że jego uczucia też się liczą, nie tylko ja, że zapamięta mnie jako człowieka, a małego jako swojego syna. Tyle mi przykrych słów powiedział, tak mnie rani, ja to znoszę, bo go kocham, ale nie wiem, jak mu pomóc i co z nim jest nie tak, i czy się sam z tego dźwignie. Jakieś witaminy w niego pakowałam, żeń-szeń jak był z nami, bo na niczym nie mógł się skupić, ludzie zaczęli go atakować, żeby oddawał zlecenia.

Miał 3 wypadki samochodowe, z ostatniego to cudem wyszedł i podsumował, że może byście się wszyscy zastanowili, dlaczego ja te auta tak tłukę, że nie jest tak jak wy myślicie, że tu nie chodzi o kochankę, chociaż uważam, że zauroczył się tą koleżanką. Nie wiem, czy zdaje sobie z tego sprawę i się tym przeraził, bo ma ona męża i dwoje dzieci. Jej mąż też zrobił mu awanturę, bo jest bardzo zazdrosny o żonę. Mój mąż nagle wmówił sobie, że nie jest dla mnie odpowiedni, bo nigdy nie potrafił na mnie wpłynąć, że nie wyprowadziłam się 7 lat temu jak chciał, ale nawet wtedy poważnie nie porozmawiał, tylko rzucił hasło. Krzyczy, że nienawidzi swojego domu, ojca zwłaszcza. Zawsze z nim miał problemy i teraz po 14 latach dowiedział się, że ojciec go całe życie bił, tak mi powiedział. Nie wiem, ma żal do wszystkich i wszystko, jest strasznie rozbity, ale są dni, kiedy jest jakby normalny.

Błagam o pomoc, co mogło się z nim stać i co spowodowało oziębłość uczuć? Powiedział, że nigdy nie usłyszę od niego, że mnie nie kocha, ale to nie znaczy, że mnie kocha, że on nie mógłby mieć kochanki, bo nie potrafi uprawiać seksu bez miłości. Ja się czuję taka oszukana, wykorzystana, upokorzona. Jak mi powiedział, że jest ze mną teraz tylko z litości, no ale w końcu odszedł. Widzę jednak, że jest coś nie tak, jakby tylko wygląd jego, a tak to zupełnie inny człowiek. Jeszcze zapomniałam, miał jakieś takie ataki, upadał na ziemię, trzymał się za serce, kazał wzywać pogotowie, ale za chwile wyrywał mi telefon, że już mu przeszło i że jak wezwę pogotowie, to on ucieknie oknem albo szyby w domu porozbija - dla mnie to był taki szantaż emocjonalny, chociaż on uważał, że tak nie jest. Podczas tych ataków miał problemy z oddychaniem i trzasł się i był blady. Dla mnie jest to tragedia życiowa, bowiem nie znam konkretnego powodu odejścia męża, bo mówi krótko i zagadkami i jakby nieraz zaprzecza temu co powiedział wcześniej albo ja to tak odbieram. Nie wiem co mam robić, mąż twierdzi, że nic nie jest przekreślone. Jak ja płaczę i mówię, dlaczego nam nie wyszło, to on mówi, jak do tej pory, to ty tak mówisz. Jak mówię, dlaczego nas zostawiłeś, to mówi, ja was nie zostawiłem, ale przecież go nie ma, nawet nie wiem gdzie jest i co robi. Ponoć wynajmuje pokój w domu na piętrze na wsi, blisko naszego miasta. Zawsze dusił się w bloku, bo on taki wolny ptak, tylko aparat w rękę, przestrzeń i przyroda. Starał się, chciał robił dla nas tę firmę i to wszystko ostatnio mi powiedział - ty nadal niczego nie rozumiesz, mnie po prostu życie kopnęło i te problemy, mój ojciec, twoi rodzice, my, nasze kłótnie, długi, współpraca z koleżanką, która cię tak zraniła, tego wszystkiego mam dość, ja inaczej nie potrafię, ale nie oceniaj mnie niesłusznie, bo skąd wiesz, co będzie za pół roku, za rok, za miesiąc. Jak rok temu by mi ktoś powiedział, że można się doprowadzić do takiego stanu, to bym go wyśmiał. Widać nie znam sam siebie, bo bym się do takiego stanu nie doprowadził, dawałem znaki, ale za słabe i położyłem lagę na tym wszystkim, bo ty nie widziałaś itd.

Rozwodu nie chce, bo nie wie, co będzie. Na razie żyjmy sobie tak, ja też cierpię, ja też przeżywam, ale co mam na to poradzić. Widzę wiele rzeczy, ale może jestem inny, nie potrafię inaczej. Mówi, że będzie musiał coś z tym zrobić, bo tak się żyć nie da, ale jeszcze nie wie co. Chciał, żeby dziecko u niego też było, no ale ja nie wiem, czy to dobry pomysł, nawet nie wiedziałabym, gdzie jest nasze dziecko. A tak mnie zawiódł, że boję się mu zaufać. Co mam robić, jak ratować małżeństwo? Do lekarza i psychologa mąż nie pójdzie. Uważa, że leków nie potrzebuje, że może ma nerwicę, ale to przez życie, że wie co mu potrzebne - spokój. Nie odbiera telefonów, od rodziny, nieraz od matki, ode mnie też odbierze. Utrzymuje, że jest sam, bo tego potrzebuje, że nie chce z nikim rozmawiać, że sam sobie poradzi. Boję się, żeby się nie zatracił, teraz auto zezłomował po wypadku i to go też przygniotło, no bo pieniędzy mało, a samochód do pracy potrzebny. Złości się jak chcę się do niego przytulić, bo mówi, że nie potrafi poczuć tego co dawniej, że nie potrafi odwzajemnić moich uczuć, nie wiem, czy można się tak odkochać po tylu latach? Chociaż jak ja mówię słowo odkochać, to on mi od razu mówi, to ty to powiedziałaś, nie jesteś we mnie, w moim wnętrzu i nie wiesz, co czuję. Widzę, że jest rozdarty, męczy się sam ze sobą, jakby go małżeństwo też zmęczyło. Zawsze w rozłące, ale nie zawiódł. Mogłam liczyć, ale teraz czuje się jak na uwięzi. Zaufanie miał, też je zawiódł.

Może piszę chaotycznie, ale ta cała sytuacja jest dla mnie niezrozumiała do końca. Co mam robić, jak mu pomóc, jak reagować, o czym rozmawiać. Jak przyjedzie, złości się jak wypytuję. Widzę, że nie zawsze chce odpowiadać, mówi że musi kłamać, żeby mnie chronić, ale przed czym nie powie, że zrobił coś strasznego dla siebie, że go znienawidzę. I to chodziło, o te uczucia, ale ja go nie znienawidziłam, ja go kocham i zarówno on, jak i synek są sensem mojego życia. Nie wiem, co mam robić, jak się zachowywać, jak mu pomóc. Co mu jest, czy to depresja, czy nerwica? Czy coś innego? Miał w dzieciństwie poważne zapalenie opon mózgowych, nawet przestał chodzić. Wówczas w wieku chyba 6 lat na nowo uczył się chodzić. Nie wiem, czy coś się w nim rozwija? Jak mu mówię, że jest dobrym człowiekiem, że zawsze był dobry, to mi mówi, że nie, już nie jest dobry, że wie, że rujnuje swoje życie, moje życie, życie dziecka, ale inaczej nie potrafi. Ja jestem załamana, tak za nim z synkiem tęsknimy, ja tyle łez wylewam :(.

Pobraliśmy się po 8 latach chodzenia, co prawda związek na odległość, ale każdy weekend razem, święta, wyjazdy w wakacje, różne sytuacje trudne i zawsze potrafiliśmy się wspierać. Teraz może rutyna się wdarła, nie wiem. Na pewno te kłótnie nasze, ale to jest powód, żeby się odjechać? W nim tak jakby odżyło dzieciństwo i nie tylko, no po prostu wszystko jest źle i może nie wszystko, ale dużo było źle, ale nic nie mówił. Nie wierzę, trochę chyba teraz naciąga, nie wiem. A mógł inaczej postępować. On wszystkiemu winien prawie, bo w 80%, złości się jak ja biorę winę na siebie, rozmijamy się w rozmowie, myśleniu. Co mam robić, jak z nim postępować? Błagam o radę, tak mało rzeczy zabrał, ale nie wróci do domu, bo nie tak mówi i to jest odpowiedź dorosłego człowieka - nie bo nie :(. To w skrócie wielkim wszystko. Wiem, że podczas kłótni padały słowa, gdzie raniliśmy się, no ale to powód na taką odmianę człowieka o 180 stopni?

Proszę o poradę, o pomoc, czy to już koniec nas? Co z nim się stało? Opisałam szczerze wszystko. Czy człowiek może się tak zmienić? Jakiej pomocy on wymaga, czy się dźwignie? Jak ta miłość może się pojawić na nowo? Nie będąc razem? Czy zatęskni? Tak nas wiele łączyło i mocne uczucie naprawdę. Wszyscy na około są w szoku, że my, że on taki chłopak i my ponoć wzór pary, wzór małżeństwa, to tak znajomi mówią, każdy mówi, że coś nie tak, że to jakaś grubsza sprawa, ale co? A widzę, że mąż bije się z myślami. Mówi, że wcale tak świetnie samemu mu tam nie jest, no ale co ma zrobić. Pozostaje mu sobie tylko w łeb strzelić. Proszę o pomoc wiem, że jest uparty i już sama nie wiem czy złośliwy? Czy to co robi jest w pewnym sensie niezależne od niego? Jest bardzo wrażliwy. Zawsze był bardzo pobożny, teraz odszedł od Boga. Zastanawia się, czy Bóg w ogóle istnieje, bo go na próbę wystawia od dzieciństwa. Nie chodzi do spowiedzi, kościoła, a był mega pobożny, pielgrzymki itd. Był z nami tylko w Wigilię, święta spędził sam. Płakał, bo jak dzwonił, to płakał, ponoć dużo spał. Co chwile choruje, bo się nie doleczy no i pewnie stres, obniżona odporność, a miał końskie zdrowie, że się tak wyrażę. Ta sytuacja i mnie już przerasta, no i dziecka szkoda. Zresztą mąż pyta o dziecko, czy zdrowe, jak tam, czy chore i się interesuje. Nawet w sobotę będzie na urodzinach synka, tylko my będziemy i nasz synek - tak w trójeczkę.