Mam bardzo poważny problem. Zacznę może od tego, że mam 21 lat, 1,70 m wzrostu i obecnie ważę 60 kg. Około dwa i pół roku temu ważyłam 62 kg. Czułam się gruba i nieatrakcyjna. Z zazdrością patrzyłam na koleżanki, które są szczupłe, które dużo schudły, ale mnie zawsze brakowało motywacji. Pewnego dnia jednak wzięłam się w garść i postanowiłam schudnąć. Moim celem było na początku 57 kg. Zaczęłam zdrowo się odżywiać. Jadłam dużo warzyw, owoców, pełnoziarnistych i niskotłuszczowych produktów. Całkowicie zrezygnowałam ze słodyczy. Byłam pod wielkim wrażeniem swojej silnej woli. Jednak w niedługim czasie moje zdrowe odchudzanie przerodziło się w obsesję.

Zaczęłam ważyć się dwa, a nawet trzy razy dziennie i jeżeli za każdym razem wskazówka nie lądowała przynajmniej o dwie kreski mniej głodziłam się. Doszło do tego, że od mojego pierwotnego celu - 57 kg odejmowałam ciągle kilogramy. Czasami było tak, że jadłam tylko jedno jabłko dziennie i byłam przeszczęśliwa, jeżeli w sklepie nie było rozmiaru, który by na mnie pasował, bo wszystkie były za duże. Z jednej strony byłam szczęśliwa i zachwycona jak moja waga spadła poniżej 50 kg, a z drugiej byłam załamana. Głód najcześciej przesypiałam, obsesyjnie myślałam o jedzeniu, ale nic nie jadłam, bo motywowała mnie wizja jeszcze bardziej wystających żeber i widocznego kręgosłupa. Co najważniejsze, na ponad poł roku przestałam miesiączkować. Myślę, że były to początki anoreksji. I wtedy mama siłą zabrała mnie do lekarza. Po wizycie niechętnie wróciłam do jedzenia, ale jadłam bo bałam się o swoje zdrowie.

Kiedy wyprowadziłam się z domu i poszłam na studia, zaczęłam tyć. Jakieś dwa miesiące temu ważyłam 65 kg. Jestem bardzo nieszczęśliwa w swoim ciele. Wiem, że nie mam nadwagi (teraz ważę 60 kg), ale nie mogę znieść swojego widoku w lustrze, tego że nie mam już płaskiego brzucha i chudych nóg. Byłam u dietetyka, ale z braku czasu zaprzestałam korzystać z jego usług. Dowiedzialam się, że w moim organizmie nie ma zatrzymanej wody, ale mam bardzo rozregulowany metabolizm. Ponieważ nie potrafię się zaakceptować w takim ciele, jakie teraz posiadam, znów zaczęłam się poważnie odchudzać. Boję się jednak, bo nie chcę znów przechodzic przez to co przeszłam, lecz nie mogę znieść swojej obecnej sylwetki. Chciałabym ważyć co najmniej 6 kg mniej.

Jak to zrobić, żeby znów nie popaść w paranoję? Boję się ważyć, nie chcę mieć obsesji tak jak kiedyś. Kiedyś zaprzestałam spotkań towarzyskich, bo bałam się, że znajomi będą coś jedli i że będą mnie namawiać. Nie wiem, co mam zrobic. Jestem w kropce. Przez ostatni tydzień schudłam 2 kg. Boję się też efektu jojo. : (

Mam 13 lat, ważę 87 kg, mam 177 cm wzrostu. Staram się być aktywny fizycznie, próbowałem rok temu zrzucić te kilogramy, ale się nie udało. Byłem u lekarza, ale on powiedział, że wystarczy mi zwykła aktywność fizyczna połączona z brakiem słodyczy. Staram się nie jeść dań fast food i słodyczy i póki co udaje mi się to. Na obiady jadam zupy albo ziemniaki z sosami i mięsem. Czy zwykłe bieganie i ewentualnie jakieś inne ćwiczenia pomogą mi zrzucić zbędne kilogramy?

Witam, Mam 17 lat i od jakiegoś czasu wydaje mi się, że mam anoreksję. Praktycznie cały czas myślę o tym, co zjadłam lub zjem, co chwila sprawdzam swoją wagę i bardzo się denerwuje, gdy przytyje choćby troszeczkę. Mam 172 cm wzrostu i ważę 50 kg- jestem zadowolona ze swojego wyglądu, dużo osób mówi mi, że jestem szczupła i ja o tym wiem, dlatego tym bardziej nie rozumiem ogarniającej mnie paniki i lęku przed przytyciem. Chcę się zwrócić do kogoś o pomoc, ale czy 50 kg to nie jest trochę śmieszna waga jak na anorektyczkę? (one zawsze są strasznie chude). Poza tym boję się, że każą mi przytyć do wagi "normy", czyli przy mojej budowie (klepsydra) będę wyglądać jak spaślak. Bardzo proszę o pomoc.

Witam! Mam 13 lat, 151 cm wzrostu i ważę jakieś 43 kg.Według mnie jestem strasznie gruba i bardzo chciałabym schudnąć, tak gdzieś do 38! Mam grube nogi i pupę. Strasznie dużo ćwiczę! Codziennie! Jem dietetycznie i dalej jestem gruba. Co mam robić, żeby schudnąć? Muszę, bo uważam się za grubą! Pomocy

Witam, mam 13 lat, jestem dziewczyną, jestem bardzo wysoka jak na swój wiek, bo mam 170 cm wzrostu, ważę 71 kg. Często słyszę na swój temat nieprzyjemne uwagi, ale to akurat nie ma dla mnie znaczenia. Po prostu źle się czuję ze swoją wagą. Chciałabym ważyć maksymalnie 64 kg. Wstydzę się chodzić na basen, chodzić w spódniczkach, krótkich spodenkach, obcisłych bluzkach. Uprawiam sporty: gram w siatkówkę (to moja pasja), w koszykówkę, w piłkę ręczną.

Przed wakacjami ważyłam 65 kg. Po wakacjach już 75 kg. Kiedy zaczął się rok szkolny i zaczęłam uprawiać sporty, schudłam 4 kg. Niestety moja waga nie chce już dalej spadać. Co zrobić, żeby ważyć te moje wymarzone 64 kg? Niestety bardzo lubię słodycze i ciężko mi jest od nich się powstrzymywać. Jednak chciałabym wziąć się w końcu za siebie. Miałam plan, żeby codziennie wieczorem chodzić na plażę pobiegać (bo mieszkam nad morzem), ale pogoda się ze mną pokłóciła;) Poważnie zastanawiałam się nad zakupem pasa odchudzającego.

Ale pytanie... Czy osoba w moim wieku może używać takiego pasa? Oczywiście podkreślam, że to nie jest tak, że pas ma mnie sam odchudzić. Ja myślałam o tym, żeby połączyć treningi z dietą oraz działaniem pasa odchudzającego. Tylko jaką dietę stosować? I co zrobić, żeby nabrać lepszej kondycji? Najważniejsze jest dla mnie teraz pytanie: czy mogę używać takiego pasa odchudzającego? Zbliżają się wakacje, a ja nie chcę już zakrywać mojego sadełka rękami na plaży. Bardzo proszę o pomoc. Będę bardzo wdzięczna za rady i wskazówki. Sylwia