Dzień dobry. Jestem kobietą i mam 18 lat. Ostatnio odchudzałam się i chciałam wrócić do normalnego odżywiania się. Mój dzienny jadłospis wygląda mniej więcej tak: śniadanie: kromka chleba przenno-żytniego z masłem, wędliną (czasem zamiast wędliny jest ser, lub konserwa rybna), plaster pomidora. Do tego herbata bez cukru. obiad: "pewna ilość" zupy (to są jakieś dwie mniejsze nalewajki), czasami trochę ziemniaków, udko z kurczaka gotowane, jakaś sałatka, często również zamiast takiego drugiego dania zjem pampucha (kluska na parze) lub naleśnik, herbata bez cukru. kolacja: pół kromki chleba z masłem i wędliną/serem/konserwą rybną lub serek homogenizowany, herbata bez cukru. Niekiedy pomiędzy posiłkami zjem jabłko, czasami dwa. Nie jem w ogóle słodyczy.

Nie wiem czy to jak teraz jem jest wystarczające dla dobrego funkcjonowania mojego organizmu. Dlatego proszę o wskazanie moich błędów i poprawienie ich. Nigdy nie jestem głodna, dlatego mam wrażenie, że jem za dużo. Czasami jestem zła na siebie, że skusiłam się na jeszcze jedno nieplanowane jabłko. Moim kolejnym problemem jest to, że nie mogę poradzić sobie z codziennością. Czekam i obliczam godziny, żeby dzień w końcu minął. Jak najprędzej chcę wstać i zacząć nowy dzień. Czekam żeby dzień już się skończył, a zaczął następny. Nie potrafię cieszyć się dniem. Nic mnie nie cieszy. Moje myśli dotyczą tylko tego, żeby przetrwać jakoś tych nudnych kilka godzin i wstać, choć i tak wiem, że nic się dobrego nie wydarzy. Najgorsze jest jednak to, że nie potrafię dobrze się wysypiać. Ostatnio codziennie budzę się około 5 godziny i nie potrafię choć trochę dłużej spać. O czym marzę. Nieraz nawet gdy mam czas ( w niedzielę czy w sobotę) nie mogę ani chwili dłużej poleżeć w łóżku. Marzę, żeby w końcu wstawać o 8 godzinie i mieć w końcu dobry humor. Spać kładę się o 22 czy 23. Bardzo proszę i dziękuję za pomoc.

Witam, mam 18 lat. Ciężko mi pisać. W sumie wciąż czuję, jak obsiadają mnie myśli ironii i śmiechu na ten temat. Teoretycznie wydawałoby się, że powinnam być dorosłym, poważnym człowiekiem... Niestety w rzeczywistości jest trochę inaczej. Mam problem z sobą. Owszem, każdy ma... Otóż od 7 lat głodzę się, ćwiczę, wymiotuję, wyniszczam, zabijam i walczę o moje złudne, cho***e szczęście od nowa. Każdego dnia, każdego ranka... Etap w moim życiu jest obecnie taki - że depresja zjada mnie od środka. W realu nikt nie wie jak jest, nikt nie wie co się dzieje, jestem przecież tą dziewczyną 'wiecznie uśmiechniętą, dobrze się uczącą, miłą'... Niestety to nie jest prawda. To wszystko brednie. Okrutna maska, która przywarła do mnie... (w sumie to już nie wiem jakiej, nie wiem nawet jaka jestem ja sama...)

Nienawidzę siebie, generalnie to po tych wszystkich latach chyba całkowicie. Często mam ochotę skończyć to całe życie, ale powtarzam sobie, że to nie jest odwaga, odwagą jest żyć i stawiać czoło temu co dzieje się i spotyka nas każdego dnia... Tylko że to jest niezmiernie trudne. Jestem podobno osobą nadwrażliwą, na pewno - izolującą się od społeczeństwa (staram się z tym walczyć). Przez rok nie miałam okresu. Wrócił, jednocześnie zrzucając na mnie lawinę własnych myśli pod tytułem "i co szmato? Myślisz sobie, że jesteś chora? Bardziej chyba na głowę, albo na otyłość... nawet ta durna menstruacja wróciła!". Tak, wiem, to żałosne. Jak cała ja i moja egzystencja na co dzień. Problem w tym, że ja już nie mam siły - nikt tego nie rozumie - ale naprawdę jestem już tym zmęczona. Codziennym 6-7-nawet 8-krotnym zwracaniem. Tym całym zmarnowanym czasem. Brakiem przyjaźni, miłości. Brakiem normalnego życia. Pustką.

Nie wiem co chcę - co chciałabym robić. Każdy ma wobec mnie jakieś oczekiwania - plany, ale ja tak stricte to w sumie boję się wszystkiego. Począwszy od rutyny (tej chorej i tej normalnej, statystycznej) jutra, przyszłego tygodnia, roku. Skończywszy na śmierci moich najbliższych. Nie radzę sobie z sobą. Nie mogę zebrać się nawet na podróż do psychologa. Mimo że mieszkam w dużym mieście. Matka ostatnio stwierdziła (osoba wykształcona, niegłupia, na wysokim stanowisku) 'jeśli wierzysz w tych cholernych psychologów to idź! Idź i powiedz jaka jesteś głupia'. Ja sama nie wiem co myśleć. Nie rozmawiałam o tym praktycznie prawie z nikim (jest jedna chora koleżanka, o której dolegliwości nie wie nikt również). Czasami wydaje mi się, że to nie jest prawda, że to niemożliwe, że po prostu wmówiłam sobie, że coś jest nie tak, ale zdanie zmienia się diametralnie, kiedy stoję nad umywalką/sedesem patrzę w lustro i wyję, kiedy nie mogę znieść siebie w tym ciele. W sobie. Tolerować. Kiedy boję się każdego następnego dnia, siebie, ludzi, życia.

Nie potrafię sobie pomóc. Wiem, że wszyscy mają problemy. Ale widocznie ja jestem za słaba, za mała w tym wszystkim, a spadłam już tak nisko, że aż samej ciężko mi w to uwierzyć. Obecnie przy 171-2 cm wzrostu ważę tragiczne 42-3kg. Wstaję rano, myję zęby, 'nakładam uśmiech', wychodzę i udaję, że żyję. Gram, że na czymś mi zależy... Wmawiam sobie, że coś znaczy i wierzę naiwnie, że coś się zmieni... Tylko jest tak samo... Wszystko płynie, a ja stoję w miejscu. Coraz mocniej zgaszona. Jak mogłabym sobie pomóc? Może to i głupi pomysł napisać tutaj, ale jakieś prostsze wyjście. Jakiekolwiek. Bo nie daję już sobie rady.

Moje życie to tylko waga, żarcie, ewentualne zwracanie i wszystko, co jest z tym związane. To jest część mnie, element nieodzowny, nie wyobrażam sobie istnienia bez tego. Przytycia - rzecz jasna również. Pocieszający jest fakt, iż np. moja matka nie jest specjalnie zmartwiona moją wagą, siostra, ojciec, znajomi - wszyscy się przyzwyczaili. Jest normalnie. Może to tylko jakiś rodzaj hipochondrii? A może to ja zabijam się ukradkiem przez tyle lat. Nieustannie wmawiając sobie bezmyślnie, że tak będzie lepiej, będę szczęśliwa, jakaś, jakakolwiek. Bo to szczęścia nie daje. Tylko złotą klatkę i pustkę zżerającą aż po szpik. Zabierającą wszystko. Pozdrawiam. 

Witam. Mam 18 lat i jestem kobietą. Od jakiegoś czasu, przynajmniej tak mi się wydaję, mam jadłowstręt psychiczny. Nie potrafię normalnie zjeść jakiegoś posiłku, nie mając przy tym wyrzutów sumienia. Prowadzę kilkudniowe głodówki, a później się obżeram. Po obżarstwie mam ochotę się zabić. Nie potrafię spojrzeć w lustro i nie płakać. Najgorzej jest właśnie wtedy, gdy się obżeram. Ryczę i rozwalam wszystko, co mam pod ręką.

Gdy zjem nadprogramowo, czy też się objem, tzn. gdy się obżeram, biorę masę środków przeczyszczających. Stosuję X****. Gdy kilka lat temu odkryłam, że jest coś takiego chętnie się przeczyszczałam, by poczuć ulgę, z czasem doszła fascynacja modelkami i ich chudością. Od jakiegoś roku biorę po 15 tabletek (czasem nawet kilka razy w miesiącu. I tak w kółko, od roku). Ale gdy po przeczyszczeniu mam napady, jem tyle ile się da, i później brzuch mam strasznie wielki i tak jakby w brzuchu był balon, czy też woda, okropne uczucie. Zaraz po załatwieniu się zauważyłam, że w kale było coś dziwnego, tak jakby część jelita, czy odbytu się oderwała. Naprawdę nie wyglądało to dobrze. Sama nie mogę uwierzyć w to, co zauważyłam, to wyglądało, tak jakby jakaś część się oderwała, a na pewno to nie był kał. Potrafiłam to rozróżnić.

Trochę się boję, bo nie za bardzo wiem, co mam z tym zrobić, a wstydzę się iść do lekarza i powiedzieć o tym. A gdyby moi rodzice się o tym dowiedzieli, że nadużywam środków przeczyszczających, nie byłoby dobrze. Bardzo proszę o odpowiedź jak najszybciej...

Witam,

jestem za gruba i to mój problem. Mam 12 lat, ale chcę się odchudzać. Mam bardzo grube nogi i duży brzuch. Chciałabym się jak najszybciej pozbyć tych kilogramów. Jak mam się odżywiać? Czy powinnam zacząć ćwiczyć? Dodam, że niezbyt lubię w-f, ale jeśli trzeba, zacznę ćwiczyć, a nawet biegać.

Proszę o szybką odpowiedź.