Witam, już kiedyś pisałam (http://portal.abczdrowie.pl/pytania/co-to-ma-byc). Ale nie mogę przestać myśleć o sobie, swoim ciele, kaloriach... Ja chyba oszalałam... Powoli zaczęłam jeść normalnie, na wadze mi nie przybyło, ale tłuszcz się nagromadził. Mam już tego serdecznie dość. Mi się po prostu odechciało żyć, moja waga, wszystko co przeżywam śni mi się po nocach. To naprawdę okropne. Na pewno nie mam bulimii, bo nie mam tak, że nie jem, a potem się rzucam na jedzenie, nie wymiotuję, już nie biorę tabletek. Anoreksję też wykluczam, bo jem, sięgam po słodycze i nie jestem taka chuda. Mama na mnie krzyczy, że głupia jestem, że sobie wmawiam, wymyślam, ona mnie wcale nie rozumie, jedyne co mi powie "Idź się uczyć!!!" albo" "Zajmij się czymś, a nie wymyślasz, lekcje odrobiłaś? Jesteś taka sama jak ojciec!!!" Dodam, że mój ojciec 3 lata nie żyje, umarł na raka, tak jak i jego mama. Poza tym nigdy go nie poznałam, bo się mnie wyrzekł, chociaż mieszkał blok obok. Od 8 lat mam ojczyma.

Nie mam na nic ochoty, nic mi nie poprawia humoru, nie chcę chodzić do szkoły do znajomych, najchętniej zamknęłabym się w pokoju i spała. Od następnego tygodnia muszę zacząć składać papiery do szkół, a mam same pały, bo tak się zajęłam odchudzaniem, że wszystkich okłamywałam i się nie uczyłam. Średnia 2 coś, i masakra... Miałam dzisiaj pogrzeb kolegi, miał wypadek. Pragnę umrzeć tak jak on, ale zawsze moje próby samobójcze kończyły się niewypałem i bólem głowy. Czy ja już zawsze będę się odchudzać? Jak z tym skończyć? Dlaczego nikt mnie nie rozumie i tylko oskarżają?

Mam 15 lat, 176 cm wzrostu i ważę 71 kg. W ciągu ostatnich 5 miesięcy schudłam około 40 kg, bo ważyłam 108 kg. Teraz nie jestem na diecie, ale chciałabym jeszcze schudnąć tak z 5-6 kg. Ale mam problem, bo nie umiem już przejść na dietę. Mam straszne napady obżarstwa. Często wieczorami, gdy nikogo nie ma w domu, potrafię rzucić się na wszystko, co słodkie. Mam potem straszne wyrzuty sumienia. Na następny dzień często robię głodówkę, a potem kolejny dzień znów się obżeram. Potrafię na raz zjeść około 3000 kcal!!! To chyba już nie jest normalne? Proszę o pomoc. Co mi jest? Jak z tym walczyć? Nie wiem co robić! Nie chcę przytyć do poprzedniej wagi. Chcę utrzymać tę, co teraz mam, lub, jeśli się da, jeszcze troszkę schudnąć.

Wiem, że jest nie tak, jak powinno być. Nigdy wcześniej nie byłam dla siebie tak okrutna, nie miałam takiej obsesji na punkcie kalorii, wyglądu. Zaczęło się dość niewinnie. W trzeciej gimnazjum pokłóciłam się z rodzicami i w ramach odwetu byłam na tygodniowej głodówce. W sumie zdarzyło się to 2 razy w ciągu roku. Nigdy nie przeżywałam buntu wobec rodziców, miałam świetnych znajomych, świadectwa z wyróżnieniem (i mam).

Poszłam do liceum i w ostatniej klasie zaczęłam się odchudzać. Wcześniej też to robiłam, ale to były krótkie diety, szybki spadek wagi, dużo wypadających włosów i kompletna głupota. Postanowiłam, że tym razem zrobię to „z głową”. I zrobiłam. W 4 miesiące straciłam 9 kg przy wzroście 164 i wadze 57 kilo, zeszło poniżej 50. W czasie 2-3 miesięcy przybrałam na wadze, lecz nadal mieściłam się w poprzednie węższe ubrania. Ale każdy gram na wadze zaczął doprowadzać do furii. Staję przed lustrem i wyzywam się od grubych świń i innych niecenzuralnych...

Waga w dół - humor w górę i tak cały czas. Jeśli jest odwrotnie, zadręczam się i głodzę, by potem pochłonąć 6 kawałów ciasta. Oczywiście wszystkie środki na odchudzanie stanowią moją apteczkę. Założyłam zeszyt diet, a życie toczy się wkoło jedzenia. Dostałam obsesji! Nienawidzę swojego ciała i siebie. Patrzę w lustro i widzę wylewające się boczki, tęskniąc za moimi wystającymi kośćmi z grudnia. Tak bardzo siebie nie cierpię i nie potrafię sobie z tym poradzić. Czy ja zwariowałam?

Mam 15 lat, 173 cm wzrostu i ważę 63 kilo... niestety. Znajomi i rodzice mówią mi, że jestem szczupła i nie powinnam się odchudzać. No ale moja sylwetka nie podoba mi się, szczególnie uda. Od kilku dni zaczęłam bardzo mało jeść. Na śniadanie zjadam zazwyczaj 2 kanapki, a potem do około godziny 18 nie jem nic, czasami tylko może z 2 wafle ryżowe. O godzinie 18 lub też wcześniej zjem obiad, byleby nie za duży. Czy to mi nie zaszkodzi? Moja wymarzona waga to 58-59 kg, obliczając BMI byłaby ona prawidłowa do mojego wzrostu. Pozdrawiam.

Witam. Mam 17 lat. Ważę 44 kg, a mam 162 cm wzrostu. Moje BMI to 16,8. Czasami nie ciągnie mnie do jedzenia lub nie chcę jeść. Wszystko zaczęło się od rozstania z chłopakiem i tak już mi zostało. Mam depresję... Nie wiem, co o tym wszystkim sądzić? Czy to już objawy anoreksji?

Wiem, że nie jest tak, jak być powinno. Nigdy wcześniej nie byłam dla siebie tak okrutna, nie miałam takiej obsesji na punkcie kalorii i wyglądu. Zaczęło się dość niewinnie. W trzeciej gimnazjum pokłóciłam się z rodzicami i w ramach odwetu byłam na tygodniowej głodówce. W sumie zdarzyło się to dwa razy w ciągu roku. Nigdy nie przeżywałam buntu wobec rodziców, miałam świetnych znajomych, świadectwa z wyróżnieniem (i mam). Poszłam do liceum i w ostatniej klasie zaczęłam się odchudzać. Wcześniej też to robiłam, ale to były krótkie diety, szybki spadek wagi, dużo wypadających włosów i kompletna głupota. Postanowiłam, że tym razem zrobię to „z głową” i zrobiłam. W 4 miesiące straciłam 9 kg przy wzroście 164 i wadze 57 kilo, zeszłam poniżej 50. W czasie 2-3 miesięcy przybrałam na wadze, lecz nadal mieściłam się w poprzednie węższe ubrania. Jednak każdy gram na wadze zaczął doprowadzać mnie do furii.

Staję przed lustrem i wyzywam się od grubych świń i innych najgorszych. Waga w dół, humor w górę i tak cały czas. Jeśli jest odwrotnie, zadręczam się i głodzę, by potem pochłonąć 6 kawałków ciasta. Oczywiście wszystkie środki na odchudzanie stanowią moją apteczkę. Założyłam zeszyt diet, a życie toczy się wkoło jedzenia. Dostałam obsesji! Nienawidzę swojego ciała i siebie. Patrzę w lustro i widzę wylewające się boczki, tęskniąc za moimi wystającymi kośćmi z grudnia. Tak bardzo siebie nie cierpię i nie potrafię sobie z tym poradzić. Czy ja zwariowałam?

Jestem dziewczyną, być może mam depresję, ale może tylko przesadzam... Mam 14 lat i słabą psychikę. Od 2 lat jestem nieszczęśliwie zakochana w chłopaku, który ma obecnie 17 lat. Moja przyjaciółka nie bierze nic serio, jest denerwująca i przy niej ciągle mam beznadziejny nastrój. Staram się wejść do klasowej elity, ale jedynym warunkiem, którego nie spełniam jest modny ubiór. Mam wyczucie stylu, ale rodzice traktują mnie jak dziecko i są skąpi w tej kwestii.

Mam BMI ok. 16,5, ale czuję się wiecznie gruba, znajomi powtarzają, że wpędzam się w anoreksję. Nic mnie nie cieszy, ciągle płaczę, nic mi się nie chce. Moje życie to dno. Parę razy się głodziłam i cięłam, ale każda opatrzona rana, czy powrót do jedzenia jest dla mnie jak kolejny dowód na to, że do niczego się nie nadaję. Co bym nie zrobiła, ogarnia mnie poczucie beznadziei. Każdego dnia udaję wesołą, ale to tylko pogarsza moją sytuację. Boję się poprosić kogoś o wizytę u specjalisty, bo mnie wyśmieją. Przyjmuję leki na alergię, R***, i L*** na odchudzanie. Co mam ze sobą zrobić?