Witam, mam 25 lat, 170 cm wzrostu i obecnie ok. 60 kg wagi (najwyższa dotychczasowa, najniższa to było 44, dość długo utrzymane). Na zaburzenia odżywania cierpię od kilku lat. Mniej więcej od dwóch walczę z bulimią. Obecnie problemem jest to, że nie potrafię opanować przymusu jedzenia słodkich rzeczy, nie mam ochoty jeść nic innego, wręcz nie jestem często w stanie się zmusić, za to teraz już codziennie obsesyjnie myślę o jedzeniu słodyczy. No i myślenie kończy się tym, że wieczorami pochłaniam tony czekolady, ciastek itd...

Nie potrafię tego przerwać, nie wiem jak miałabym powstrzymać się od zjedzenia tego wszystkiego, a nawet jak wytrzymam jeden dzień, to następnego mocno spada mi poziom cukru we krwi i źle się czuję. Z drugiej strony po nocnym obżarstwie wcale nie czuję się lepiej. Pytam, co zrobić, ponieważ zaczyna to znacząco wpływać na moje zdrowie fizyczne (głównie na układ trawienny, wygląd skóry i włosów itd.). Robiłam różne badania, hormony są w porządku, tarczyca też, mam niewielki niedobór białych krwinek, ale taki stan utrzymuje się już ok. 4 lata, a taka ogromna chęć na objadanie się słodyczami jest powiedzmy od dwóch lat. Brałam chrom, ale nie pomógł, ponad rok brałam lek przeciwdepresyjny xxxix, też nie pomogło (wręcz właśnie na nim przytyłam 14 kg). Sama nie wiem, co mam teraz robić. Czy jest jakiś sposób, aby zahamować taki ciąg do cukru? Z góry dziękuję za odpowiedź i pozdrawiam.

Jestem mamą 10-latka. Jest bardzo wyrośnięty, jak na swój wiek. Ma 166 cm i waży 72 kg. Pediatra powiedziała, że powinien schudnąć ok 8 kg. Dodam od razu, że jest bardzo ruchliwym dzieckiem, dwa razy w tygodniu chodzi na trening z koszykówki, po szkole na podwórku z kolegami codziennie grają w piłkę. Bardzo lubi pływać, niedawno się nauczył i chętnie chodzi na basen. Staram się pilnować tego co je. Rano zjada zupę mleczną, jajecznicę lub musli z jogurtem. Do szkoły dostaje bułkę wieloziarnistą, zazwyczaj z serem lub twarożkiem. Do tego woda lub sok bez cukru i "mleczna kanapka". Wolę mu to dać niż pieniądze, bo wiem, że w sklepiku to kupi batona, jakieś żelki lub chipsy. Ogólnie bardzo lubi słodycze, ale ograniczam mu. Zupełnie ich nie wyeliminuje, bo w szkole widzi, że dzieci jedzą i mu przykro, że on nie ma. Obiad je w domu, jedno danie. Niechętnie je surówki i warzywa, chociaż u nas w domu zawsze są one obecne. Lubi owoce. Nie je dużo chleba, jeśli już to razowy lub wieloziarnisty. Lubi chrupkie pieczywo lub wafle ryżowe, np. z serem lub twarogiem. Nie je wędlin, żadnych. Czasami tylko parówki na ciepło. Ogólnie nie przepada za mięsem, czasami kotlet drobiowy zje. Nie wiem co jeszcze powinnam zrobić, teraz ruchu mu nie brakuje, do domu nie mogę go zaciągnąć, tyle w piłkę gra. Proszę o jakieś rady. Ogólnie nie wygląda na otyłego, po prostu jest duży i trochę ma brzuszek. Wiem, że gdyby schudł, byłoby mu łatwiej na lekcji w-f i ogólnie byłoby mu lżej. Jak zapytałam pediatrę, to powiedział, że zamknąć lodówkę i tyle. Pozdrawiam i proszę o odpowiedź.

Witam. Mam 14 lat, 167 cm wzrostu i ważę 44 kg. Od pewnego czasu mam problem z jedzeniem. Na początku ważyłam 49 kg i chciałam schudnąć do 45. Jednak dalej jestem niezadowolona ze swojej figury i panicznie boję się przytyć. Nie mogę normalnie jeść, bo teraz nawet po niewielkiej porcji jest mi niedobrze, a gdy zjem normalną porcję - wymiotuję. Nie mogę nad tym zapanować. Wiele osób z mojego otoczenia mówi mi, że coś jest ze mną nie w porządku. Czy to może być anoreksja?

Ja jem... wczoraj, gdy zjadłam 500 kcal, to miałam takie wyrzuty sumienia, że po co i w ogóle. Dziś też tyle zjadłam i miałam ochotę pójść i zwymiotować, lecz czuję już takie chrapanie w płucach, oskrzelach i przełyk mnie boli... gardło... to dziwne. Chcę schudnąć, wzięłam 2 tabletki przeczyszczające i waga jest 57,2 kg, chcę 48. Mój problem? Że ja nie umiem siebie zaakceptować. Jak dla mnie jestem gruba i brzydka, po prostu, tak, ale wie Pani, niektóre z nich się odżywiają po 1000 kcal, więc dobrze. Słucham. Ponad 1500 kcal? Wow, ale naprawdę?

Ostatnio uświadomiłam sobie i przyznałam - przesadziłam z odchudzaniem. Początkowo w to nie wierzyłam, ale teraz wiem, że mam anoreksję, chociaż nie w najgorszym stadium. Jestem 20-letnią dziewczyną, 170 cm i 48 kg. W ciągu 9 miesięcy schudłam 14 kg i muszę przyznać, że różnie szło. Ostatnio jednak nastawiłam się na ograniczenie kalorii - spożywałam średnio 500 kcal. Od pewnego czasu spożywam więcej, około 700 kcal. Dodam jeszcze, że zawsze odżywiałam się zdrowo, mam wstręt do fast foodów i dużej ilości słodyczy.

Od kilku lat byłam semiwegetarianką, od roku jestem wegetarianką, co było spowodowane głównie przez moje przekonania, a nie chęć schudnięcia. Jak już wspomniałam, przed moją drakońską dietą 500 kcal odżywiałam się zdrowo i teraz chciałabym wrócić do tamtego jadłospisu, aczkolwiek nie chciałabym wrócić do wagi wyjściowej, czyli 62 kg. Wiem, że odpowiednia waga dla mnie to minimum 55 kg. Zatem moje pytanie jest, czy jeśli zacznę spożywać 1000-1500 kcal czeka mnie sławetny efekt jo-jo? Mam nadzieję, że nie napiszecie mi, że nadal myślę jak anorektyczka, bo waga 55 kg była zawsze moim ideałem, a teraz widząc siebie w lustrze mam wrażenie, że jest mnie za mało i te 7 kg więcej, by się przydało. Z góry dziękuję za pomoc!