Witam. Proszę o poradę, jakie mam łykać suplementy. Lekarz onkolog poinformował mnie, że pacjenci onkologiczni (chorowałam parę lat temu) nie powinni łykać witamin syntetycznych (procz wit. B6), tylko jeść wszystko to co w naturze. Czy to jest opinia powszechna? Ponieważ rownież nie jem mięsa (jajka, żółty ser, biały ser tak), chciałabym się dowiedzieć, co mogłabym łykać, by uzupełnić ewentualne niedobory. Dziękuję i pozdrawiam.

Witam. Chciałabym się dowiedzieć, jakie ćwiczenia są najlepsze na zgubienie skóry po ciąży na brzuchu i ujędrnienie ud i pośladków. Dodam, że nie chcę schudnąć, gdyż mam 172 cm wzrostu i ważę 57 kg, co wydaje mi się i tak za mało. Mój wiek to 28 lat. Jakie serie powinnam wykonywać? Dziękuję.

Mam 13 lat, moja waga to 57,6 kg i wzrost 1,60 cm. Chciałabym schudnąć, a wprost przepadam za słodyczami, nie umiem też wybrać sobie diety. W lato jeżdżę na rowerze po 10 km, ale w zimię przeważnie siedzę w domu (chyba, że idę na jazdę konną), ale to nic nie pomaga, ostatnio przez miesiąc przytyłam 2 kg. Co zrobić?

Mam 21 lat, 171 cm wzrostu i ważę 60 kg. Kiedy mialam 18 lat, zaczęłam się odchudzać. Najmniej ważyłam 48 kg, potem wyszłam z tego. Wszystko niemal wróciło na swoje miejsce, choć od tamtej pory inaczej zaczęłam patrzeć na jedzenie, na wagę. Na studiach na pierwszym roku przytyłam, na drugim roku schudłam. Teraz jestem na III roku i znowu przytyłam. W jednym miesiącu się pilnuję i jem zdrowo, a w drugim miesiącu, niemal co drugi dzień, objadam się. Najgorzej jest, kiedy się denerwuję, zwłaszcza teraz, kiedy jest sesja i doszły problemy rodzinne. Dziś potrafiłam zjeść na śniadanie 2 kromki z serem, po dwóch godzinach rogala z czekolada, 2 kajzerki z nutellą i całą paczkę hitów, popijając kawą. I nic mi nie było. Nigdy nie wymiotowałam. Po dwóch godzinach zjadłam zupę i 3 jabłka... ciągle czułam głód, więc po godzinie dokończyłam opakowanie nutelli 300 g. A na koniec zjadłam jabłko. Wczoraj np. zjadłam pół chleba! A na kolacje całą czekoladę i loda!

Nie wiem, jak mam to powstrzymać. Potem mam straszne wyrzuty sumienia. Mimo że specjalnie kupuję dużo warzyw i gotuję zdrowe obiady, to na wieczór i tak jestem głodna na tyle, żeby zjeść produkty niezdrowe. Jestem głodna - na słodycze. Dopóki nie zjem czekolady lub czegoś prawdziwie słodkiego, dopóty będę otwierać lodówkę i zajadać wszystko, co znajdę, aż w koncu pójdę do sklepu po czekoladę. Tak bardzo chciałabym z tym skończyć. W mojej rodzinie wielką wagę przywiązuje się do jedzenia. Rodzice od razu zauważają czy przytyłam, czy schudłam, i mówią o tym. Nie akceptuję siebie i boję się tego, jak się zachowuję:(

Mam 20 lat, przy wzroście 1,61 m ważę 65 kg. Mój problem jest o tyle nietypowy, że bardzo dobrze czuję się w swojej figurze. Nie obrastam w tłuszcz, czuję się bardzo atrakcyjnie, co dają mi odczuć inni (zarówno kobiety, jak i mężczyźni), chwaląc moją figurę. Wyglądam zdrowo. Jedyne na co mogę narzekać, to większy niż płaski brzuch. Aczkolwiek zdaję sobie sprawę, że moje BMI jest na granicy normy. Bardzo nie chciałabym wyglądać szczuplej, ale wolałabym ważyć niecałe 60 kg. Co zrobić, by stracić wagę w niewidoczny sposób?

Witam,

jestem 16-latkiem o wadze 54 kg i wzroście 174,5 cm. Moim głównym problemem są posiłki, gdyż nie wiem jakie i ile posiłków dziennie powinienem spożywać oraz w jakich ilościach, aby nie czuć się przejedzonym. Myślę, że jestem dość aktywny, gdyż mam 8 godzin wf. w tygodniu. Nie wiem, czy moja waga jest odpowiednia do mojego wzrostu i co powinienem zrobić, aby wyglądać dobrze i zdrowo się odżywiać. Proszę o szybką odpowiedź, gdyż bardzo mi jest potrzebna pomoc eksperta w tej dziedzinie. Z góry dziękuję za pomoc.

Dzień dobry! Jestem 22-letnią kobietą. Mój problem jest dość złożony. Problemy z jedzeniem zaczęłam mieć w wieku 13 lat - odstawiłam słodycze, smażone potrawy, jasne pieczywo. Chciałam trochę schudnąć, chociaż nie byłam gruba (150 cm wzrostu i 41 kg). Robiłam to dla Matki - wciąż powtarzała, że "w moim wieku była szczuplejsza" itp. Kupowała mi ubrania w rozmiarze L, bo podobno "brzuch mi się wylewał ". A ja tak bardzo chciałam, żeby mnie akceptowała.

Ograniczyłam kaloryczność posiłkow do 1000-1200 i ćwiczyłam 1 godzinę dziennie. Nie schudłam gwałtownie i nie czułam się źle. Do końca gimnazjum ważyłam 37 kg. Potem przez rok przytyłam do 43 i po skończeniu pierwszej klasy liceum, znowu zaczęłam się odchudzać. Tak, że w drugiej i trzeciej klasie ważyłam 38 kg. Miesiączkowałam w 6 klasie i 1 gimnazjum, potem przerwa i potem jeszcze przez rok w 1 klasie liceum. Od tego czasu nie mam okresu, czyli już prawie 6 lat.

Obecnie jestem na studiach, ważę 33 kg, mam tylko 151 cm wzrostu. Wiem, że mam niedowagę, ale tak naprawdę nigdy się nie głodziłam, nie jadłam mniej niż 1000 kcal. Teraz jem ok.1300. Jem 5 małych posiłków. Fizycznie czuję się dobrze. Więc to chyba nie jest anoreksja? No właśnie - niby wszystko jest OK, ale czy ten długoletni brak miesiączki ma jakiś istotny wpływ na organizm poza niepłodnością (i tak nie chę mieć dzieci) i osteoporozą (jem dużo nabiału, więc to mi chyba nie grozi)? Gnębi mnie jeszcze jedna sprawa: panicznie boję się przytyć. Przy moim wzroście nawet "normalna" waga wygląda na nadwagę. Nie chcę być niska i gruba, wolałabym, żeby zostało tak jak jest. Czy to jest możliwe? Takich ludzi jak ja - skrajnie niskich - nie warto przecież leczyć. A ja nie wiem już, co ze sobą zrobić. Dziękuję.