Witam, mam nurtujące mnie od wielu miesięcy pytanie, które wiąże się z przebytą anoreksją. Mam teraz 26 lat w wieku, 15 lat zachorowałam na anoreksję i 4 długie lata nie miałam miesiączki:( Przed anoreksją miesiączka była tylko kilka razy - niezbyt regularnie, potem już tylko choroba. Wyzdrowiałam i od około 7 lat miesiączkuję normalnie - są to 3-4-dniowe, często bolesne okresy. Choroba została dawno temu fizycznie pożegnana, ale strach o macierzyństwo pozostal:( Tyle się naczytałam o bezpłodności po tej chorobie...

Mam męża i myślimy rozpocząć starania o dziecko za kilka miesięcy. Mój lekarz ginekolog nic nigdy nie wspominał o jakichkolwiek wadach układu rozrodczego, zanikach przy badanich kontrolnych usg, które często występują po anoreksji. Ogólnie czuję się zdrową osobą, ale panicznie wręcz boję się, że czasu nie da się cofnąć, że był to jednak zbyt szkodliwy dla organizmu kobiety zanik :( Czy są szanse, że będę mogła mieć normalne, zdrowe dziecko? Czy jest jednoznaczne badanie, które mi to określi?

Tyle słyszy się o zdrowych kobietach, które czegoś takiego nie przeszły, a jednak mają ogromne problemy z zajściem w ciążę:( więc co dopiero kobiety po tak strasznie niszczącej chorobie... Myślę, że nie ma większego bólu dla kobiety niż świadomość, że nie może posiadać tego największego skarbu, jakim jest dziecko - tylko jedno, jedyne, ale własne i zdrowe... Czy moja panika jest uzasadniona? :(

Witam serdecznie. Mam 34 lata i jestem przeszczęśliwą mamą. Póltora roku temu urodziłam pięknego synka z czego jestem dumna jak każdy rodzic,ale największym problemem jest moja aktualna waga - 74 kg przy wzroście zaledwie 160 cm (do tego rzuciłam palenie papierosów). Jak spróbować sobie poradzić, by waga w końcu ruszyła w dół? Próbowałam głodówek, ograniczałam jedzenie, nawet przez dwa miesiące próbowałam odchudzić się na tabletkach Meridia 15, i co? Nic nie dało, żadnego rezaltatu... Zaczynam wątpić w swoje starania. Proszę bardzo ukierunkować mnie w odpowiednią stronę... Bym znów mogła zacząć wierzyć w siebie i swoją siłę. Czekam niecierpliwie na jakąkolwiek podpowiedź, radę... Pozdrawiam, Małgorzata

Witam, mam 18 lat, ok. 170 cm wzrostu i 54-55 kg wagi. Ok. 1,5 roku temu ważylam dużo więcej, ok. 69 kg, przy niższym wzroście niż ten ww. Moje pytanie brzmi następująco. Otóż przed świętami ważyłam 51-52 kg i wtedy czułam się świetnie! Niczym się nie przejmowałam, czułam się doskonale. Po świętach i siedzeniu w domu przytyłam 2 kg. Czuję się grubsza. Widzę sama po sobie, że mam niestety tendencję do tycia (pokazał się brzuszek, żebra już nie wystają), a szczerze powiedziawszy, moja psychika myśli wyłącznie o kcal, kg i po głowie chodzą mi myśli typu, że jestem gruba.

Kiedy stoję przed lustrem, widzę same wady i siebie sprzed 1,5 roku. Czy takie ww. symptomy są objawami jakieś choroby (np. bulimii psychicznej?)? Dodam jeszcze, że podejrzewam u siebie cukrzycę, ale żadne badania tego nie potwierdzają (boję się iść na nie, ponieważ w mojej głowie utworzyła się myśl typu "zaczniesz brać leki - przytyjesz"). Co mam zrobić? Jak postępować względem siebie? Jak mogę zrzucić 2-3 kg, aby utrzymać wagę 50-51 kg? Tak naprawdę to nie wiem, czy dobrze trafiłam, ponieważ wypowiadałam się na różnych forach internetowych, jednak nie uzyskiwałam zadowalającej mnie odpowiedzi lub nie odpowiadano mi w ogóle.

Witam. Od 5 dni odchudzam się (chciałabym spaść z 58 kg do 50-48 kg). Jednak ostatnio przez dwa dni czuć było z mojej buzi aceton. Teraz to troszkę ustąpiło, ale nie wiem o co chodzi. Byłam u lekarza, ale on nic nie stwierdził (cukier mam w porządku). Teraz mama cały czas za mną chodzi i pyta, czy wszystko OK i chce mi zrobić badania. Boję się, że coś wyjdzie i wtedy rodzice będą zmuszać mnie do jedzenia. Jak można się tego pozbyć? Dodam, że mam 15 lat, 168 wzrostu i obecnie ważę 52,7 kg.