Jestem 14-latką. Od dłuższego czasu się odchudzam. Jem do 750 kcal dziennie, jednak stopniowo staram się powiększać ilość kalorii. Przeszłam etap bulimii, ale rodzina się zorientowała, że wymiotuję, więc zaczęłam malutko jeść. Na początku było 600 kcal na dzień, maksymalne kontrolowanie wagi... Po osiągnięciu celu (45 kg przy wzroście 164 cm), naczytałam się na temat efektu jo-jo i postanowiłam bardzo stopniowo dodawać jedzenie. Średnio co 2 tygodnie dodawałam 100 kcal. W święta jednak znowu zaczęłam się ograniczać. Teraz nawet nie sprawdzam wagi, bo znowu przesadnie zaczęłabym ją kontrolować. W każdym razie przy ostatnim ważeniu były 42 kg... Zwracam się do was z tym problemem, ponieważ zatrzymał mi się okres i zaczęłam się bać konsekwencji. Chciałabym żyć normalnie, ale na myśl o dodatkowych kilogramach robi mi się słabo. Może ta choroba (bo tak to mogę świadomie nazwać) to nie depresja, ale ma jakieś powiązanie. Ogólnie to wszystko zaczęło się przez coś w rodzaju depresji - siostra poniżała mnie, wbijała do głowy, że jestem gruba, miałam tego dość i uznałam, że odchudzanie to mój sposób na osiągnięcie szczęścia. Nie zgłoszę się do psychologa, nie mam na to siły. Poza tym rodziny na to nie stać. Jesteście moją ostatnią deską ratunku, błagam o wsparcie i jakąś radę, bo sama sobie nie poradzę, a mogę tylko zaszkodzić.

Szukam pomocy tutaj, bo nie wiem gdzie. Szukam pomocy, choć sama nie wiem jakiej. Więc tak: od sierpnia do początku grudnia schudłam 16 kg (47 kg przy 172 cm wzrostu), więc rodzice bardzo się zaniepokoili. Wyniszczyłam organizm, obecnie nie miesiączkuję. Zostałam zmuszona do normalnego jedzenia. Płakałam, kłóciłam się rodzicami, jadłam - przecież musiałam... Ale teraz się obżeram jak świnia! Bez przymusu. Na przykład dzisiaj na obiad zjadłam DUŻĄ miskę fasolki po bretońsku, z dwiema kromkami wieloziarnistego chleba; na śniadanie były platki ryżowe, zjadłam też dwa jabłka, marchewkę + 5 orzechów włoskich... To wszystko do godziny 14.00 od 7.00 rano. Od 14.00 nie jadłam nic. Takie objadanie (czasem jest jeszcze gorzej) jest teraz u mnie na porządku dziennym.

Nienawidzę siebie za to, mam wyrzuty sumienia, bolał mnie brzuch z przejedzenia. Trwa to już dwa tygodnie, dzień w dzień. Na początku wymiotowałam, ale teraz założono mi stały aparat na zęby i wiem, że nie mogę, próbowałam, ale nie dość, że całą rękę pocharatałam aparatem, to wiem, że zęby się niszczą. Przez to objadanie się przytyłam już całe 2 kg! Jak nad sobą panować? Ratunku... Chciałabym o wszystkim powiedzieć mamie, ale tak strasznie mi wstyd. Pomóżcie. Proszę.

Witam, że od roku mam problemy z jedzeniem. Zrzucam i przybieram na wadze. Gnębiące mnie nieustanne myślenie o jedzeniu, przeliczanie kalorii, myślenie co zjem, co zjadłam, co mogę zjeść, nastroje depresyjne z tego powodu. To wszystko składa się na mój problem, który jest nieco bardziej skomplikowany niż ten zarys. Zaczęło się od niewinnego odchudzania 1,5 roku temu, wówczas szybko schudłam, jednak bardzo szybko przytyłam. Zaczęłam się odchudzać ponownie pół roku później i tak zaczęły się kłopoty. Przeliczanie wszystkich kalorii, codzienne uprawianie sportu, nieustanne myślenie o jedzeniu, brak uczucia głodu i sytości, nastroje smutku, depresji, bezsensu. Czy brak odczuwania najedzenia jest efektem odchudzania? Czy to już anoreksja? W tej chwili ważę 55,5 kg przy wzroście 178 cm. Nie wiem, co mam dalej robić, bardzo proszę o pomoc.

Mam 28 lat, urodziłam 3 dzieci. Zawsze byłam szczupła, przy wzroście 163 cm ważyłam 55-58 kilo, teraz ważę 74. Próbowałam stosować różne diety i jeść regularnie posiłki, ale przy moim tempie życia, stresach jakie wiążą się z chorobą dziecka, jest to trudne. Jak uporać się z tłuszczykiem, który nagromadził się wokół mojej talii?

Jestem 15-letnią kobietą o wzroście 168 i wadze 57 kg. Na wakacje w tym roku 8 lipca trafiłam do Szpitala Zdroje w Szczecinie na Oddział Psychiatrii Dziecięcej i Młodzieżowej. Pod koniec sierpnia wyszłam stamtąd. Leczyłam się na anoreksję. Moja najmniejsza, przy której trafiłam tam to 41 kg. Dziś jest lepiej, choć raz przybieram na wadze, a raz tracę... niedużo, ale jednak. Przybieram, bo objadam się (ostatnio często ze względów stresowych, gdyż czeka mnie 16 grudnia tego roku kontrola tam... bardzo tym się przejmuję, a do tego problemy z nauką, brak miesiączki, wypadanie włosów), a chudnę też ze względów stresowych, gdyż zżera mnie stres, więc są wahania wagi nieduże, bo od 1 kg do 2 kg.

Przez pierwszy miesiąc przebywania w domu było w miarę dobrze (nie przejadałam się, jadłam często, ale w mniejszych ilościach, oczywiście bez żadnych wstrętów do jedzenia, bo jem wszystko, zarówno tłuste jak i słodkie; byłam szczęśliwa, pełna sił i radości do życia; niczym się nie przejmowałam). Później zaczęły się pojawiać problemy (zaparcia, wzdęcia, objadanie się, oczywiście bez wymiotów i bez stosowania żadnych środków przeczyszczających, częste bóle brzucha, żołądka, kolki żołądkowe, bóle głowy, a nawet chwilowe zawroty głowy).

Nie wiem, co dalej robić, a w szczególności z zaparciami, wzdęciami i przejadaniem się w chwilach zdenerwowania. Bardzo proszę o radę. Oczywiście chodzę co tydzień do psychologa, a gdzieś co miesiąc mam spotkania rodzinne z psychologiem... biorę leki na uspokojenie i na zaparcia, ale one dają odwrotne rezultaty. Z każdym dniem czuję się gorzej i gorzej... nawet nie czuje tej magii świąt, które są za kilka dni. Byłam już na kontroli w Szczecinie i tam usłyszałam to samo, co inni mówią, czyli nie objadaj się, a twój metabolizm się ustatkuje, ale ja tak nie potrafię. Bardzo się staram każdego dnia, by się nie objadać, ale jak się dostanę do jedzenia, to nie mogę się opanować. Czuję, jakby nikt mnie i moich potrzeb nie rozumiał... Czuję się sama z jedzeniem.

Mam 17 lat. Od 4 miesięcy choruję na anoreksję. Trafiłam do szpitala na depresję, miałam lekką niedowagę. Wtedy nikt jeszcze nie wiedział o tym, że się tak drastycznie odchudzałam. Przez przypadek wyszło to na jaw. Wyszłam ze szpitala z wagą 53 przy wzroście 174 cm. Teraz jest jeszcze gorzej. Jak wcześniej musiałam odmawiać sobie jedzenia, to teraz nie mam na nic ochoty. Nie chcę tej całej anoreksji, ale ona jest silniejsza ode mnie... Wiem, że muszę jeść, zmuszam się. Dziennie udaje mi się zjeść ok. 800 kcal. Ciągłe poczucie winy, ciągłe ograniczanie jedzenia... Ja już nie mogę tak dłużej żyć. Sama nie wiem, czego chcę. Czasami coś mi mówi, że dobrze robię, a innym razem wiem, że nie jest to dla mnie dobre. Co mam robić? Idę do psychologa od zaburzeń odżywiania, ale czuję, że nie dam sobie rady. Jest mi ciągle niedobrze, nic nie przyjmuję. Co robić? :(

Witam! Mam 14 lat, 163 cm wzrostu i ważę 46/47 kg. Nie jestem może jakaś gruba i niby mieszcze się w normie, ale chcę schudnąć szybko, co chyba jest kłopotliwe. Źle się czuję w swoim ciele, czuję się zbyt gruba. Kiedyś byłam szczuplejsza i znów chcę taka być. Moim celem jest około 42 kg, sądzę, że z taką wagą będę dobrze wyglądać. Nie jadam mięsa, co z góry chcę zaznaczyć. Moja przyjaciółka wpadła w anoreksje i nie chcę sama w nią wpaść, więc zwracam się o pomoc do specjalisty. Schudnąć muszę, tego jestem pewna, więc zapewnienia, że nie muszę i moje BMI jest w porządku, mnie nie będą interesować. Jeśli nie pomogą mi Państwo, będę się odchudzała na własną rękę. Najbardziej mi zależy bym schudła z ud, brzucha. Natomiast wolałabym, żeby nie zmalał mi biust i pośladki :D bardzo proszę o pomoc w wybraniu dla mnie dobrych ćwiczeń i diety bezmięsnej i by nie było w niej warzyw powodujących opaleniznę.