Witam, jestem mamą 11-miesięcznego chłopca. Synek ruchowo rozwija się bardzo dobrze. Od ok. 3 tygodni chodzi z naszą pomocą. Martwi mnie to, że nie pokazuje paluszkiem, nie robi „papa”, nie klaszcze, nie robi „kosi-kosi”. Jak mu to pokazuję, to uśmiecha się do mnie, ale nie chce naśladować. Umie robić „Indianina” (mąż go uczył). Nauczył się od razu i teraz, jak mu się przypomni, to tak robi. Mamy z synkiem dobry kontakt, reaguje na imię, lubi towarzystwo, rozumie, gdy mówię mu, że nie może czegoś zrobić. Często śmieje się w głos, uwielbia się z nami bawić, przytulać. Martwi mnie tylko to, że nie naśladuje. Bardzo się martwię, odchodzę od zmysłów, bo synek w czasie ciąży doznał lekkiego niedotlenienia. Byliśmy pod opieką neurologa, ale jest wszystko ok. Bardzo proszę o odpowiedź. Z poważaniem.

Witam! Jestem mamą 2,5-rocznego synka. Od pewnego czasu zaczęło mnie bardzo niepokoić jego zachowanie. Pochodzę z małego miasta, gdzie ciężko o kontakt z dobrym psychologiem, nie mówiąc już o specjalistach, dlatego postanowiłam zadać kilka pytań Pani i być może uda mi się rozwiać kilka wątpliwości. Otóż synek rozwijał sie dobrze, ale od początku był dzieckiem bardzo niespokojnym. Ataki płaczu potrafiła ukoić tylko pierś, którą wręcz nałogowo ssał do 2 lat. Nie potrafił dłużej wysiedzieć w wózku ani zając się czymś sam na dłużej, prawdę mówiąc stale musiał ktoś przy nim być i uczestniczyć w zabawach. Biorąc pod uwagę fakt, iż wychowuję go samotnie i mieszkamy u dziadków, nie było to trudne, ponieważ zawsze mógł się ktoś nim zająć. W tej chwili nie wiem już czy moje dziecko jest do tego stopnia rozpieszczone i chowane po przysłowiowym "kloszem" czy coś jest z nim nie tak... Otóż mały nie lubi zabaw z dziećmi, irytuje go kiedy jakieś dziecko próbuje go zachęcić do wspólnej zabawy. Potrafi usiąść obok i bawić się sam, ale nie bierze udziału we wspólnej zabawie. Aktywnie bawi się jedynie z dorosłymi.

Kiedy jest tylko z nami potrafi ładnie się bawić i spokojnie wykonywać polecenia, ale kiedy pojawia się grupa dzieci paraliżuje go strach i zapomina najprostszych rzeczy. Synek od kiedy ukończył 1,5 roku obsesyjnie wręcz interesuje się literkami i cyframi. Wiem, że dzieci tak mają, ale w jego przypadku urosło to do rozmiarów obsesji. Liczy wszystko co widzi, nazywa literki, potrafi przeczytać proste słowa i stara się składać w jeden wyraz trudniejsze. Oglądając programy anglojęzyczne zaczął też interesować sie językiem angielskim i w tej chwili potrafi już oczywiście wszystkie literki i cyfry, mnóstwo piosenek i słów. Ktoś kto widzi go pierwszy raz zazwyczaj reaguje dużym zdziwieniem, koleżanki śmieją się, że to mały geniusz, ale jego genialność kończy się na niezwykłej wręcz pamięci i umiejętności liczenia, czytania i zapamiętywania.

Kiedy w grę wchodzą np. zabawy na placu zabaw, mały jest bardzo ostrożny, boi się żeby nie wejść w drogę innym dzieciom, zjeżdżając ze zjeżdżalni woli trzymać się mojego palca, przyjmuje postawę asekuracyjną i najczęściej po krótkiej zabawie odchodzi na bok i zaczyna liczyć, np. kamienie. Bardzo mnie to niepokoi. Z jednej strony nie wykazuje typowych dla autyzmu zachowań, bo mówi ładnie, potrafi przytulić sie do mnie, powiedzieć że mnie kocha, odpowiada na pytania, choć zdarza mu się jeszcze mówić o sobie "Wiktor". Z drugiej jednak strony ten lęk przed dziećmi i obsesyjne liczenie i czytanie wydają mi sie nienormalne. Ostatnio doszła do tego niechęć do ubierania. Nie było tego problemu wcześniej. Synek ucieka jak tylko próbuję cokolwiek na niego włożyć, kiedy w końcu robię to na siłę dochodzi do strasznych ataków histerii. Próby stawiania przed nim wyboru w postaci dwóch rzeczy albo zachęcania go do samodzielnego ubierania nie skutkują. Albo wymyśli trzecią rzecz, której nie mamy, albo ucieknie. Proszę o jakieś wskazówki, bo nie potrafię być obiektywna jeśli chodzi o własne dziecko. Czy powinnam zacząć szukać specjalisty, czy to po prostu taki typ. Z góry dziękuję i pozdrawiam!

Witam!

Mam pytanie odnośnie mojego synka. Pytanie dotyczy autyzmu. Synek ma 11,5 miesiąca, urodził się w 37 t.c. Całą ciążę musiałam leżeć, miałam przedwczesne skurcze. Synek był 3 razy owinięty pępowiną wokół szyi, według neurologa mógł być niedotleniony. Uczęszczaliśmy na rehabilitację, ponieważ miał obniżone napięcie mięśniowe. W chwili obecnej sam siedzi, raczkuje, wstaje i zaczyna chodzić (używa pchacza). Martwi mnie jednak kontakt wzrokowy z dzieckiem...

Synek mówi mama, baba, am, gryy, guu, ooooooo, jednak nie zna znaczenia tych słów, jest bardzo zainteresowany światem i wszystkimi czynnościami wykonywanymi przez dorosłych np. gotowanie, pranie itd. Gdy widzi coś, co go zainteresuje pokazuje palcem, żeby tam z nim podejść (jak jest na rękach) i entuzjastycznie mówi ooooooooo. Wymusza noszenie na rękach, gdy chce iść na ręce przychodzi do mnie, wstaje i wyciąga rączki żeby go wziąć, nie lubi być w łóżeczku, krzyczy i wyciąga ręce, żeby go zabrać. Umie pokazać (patrzy w tym kierunku czasem wskazuje palcem) gdzie jest lampa, telewizor, stolik, czasem okno, kwiatek, naklejka w łóżeczku, naklejka na ścianie, kominek, pstryk (wie że jak się naciśnie to się zapali lampa), podczas kąpieli jak zapytam gdzie jest hipcio i powiem, żeby go włączył to to zrobi, wie że pilotem włącza się telewizor i sam często to robi.

Uwielbia bawić się w chowanego (ja się chowam), w a kuku, lubi jak się go huśta. Gdy wracałam z pracy to przychodził do mnie, nie zdążyłam się rozebrać, ponieważ chciał, żeby go wziąć na ręce. Gdy miał około 9 miesięcy panicznie bał się nowych ludzi i miejsc, teraz jest odwrotnie - w nowych miejscach rozgląda się i nie boi się obcych. Gdy jesteśmy u rodziny i schowam się mu a później go wołam to przychodzi do mnie, czasem płacze jak zobaczy, że gdzieś wychodzę. Nie do wszystkich chce iść na ręce. Gdy jestem sama z mężem i pytamy się gdzie jest tata, gdzie jest mama to popatrzy się, ale jak jesteśmy w większym gronie to nie. Gdy mówię coś do niego to zazwyczaj na mnie nie patrzy, ale np. jak zapytam gdzie jest lampa to spojrzy na nią (nie patrząc w chwili zadawania pytanie na mnie).

Gdy posadzę sobie go na kolanach przodem do siebie i mówię coś do niego to na mnie nie patrzy tylko na coś innego. W samochodzie jak go wołam to czasem spojrzy na mnie a czasem w ogóle mnie nie zauważa. Jak jesteśmy na spacerze i podejdę do niego to spojrzy na mnie na sekundę i potem patrzy się na coś innego, ale jak mu np. pokaże palcem drzewo albo pieska to popatrzy się we wskazanym kierunku. Na dziadków, ciocie zwraca większą uwagę. Najbardziej uwagę zwraca na obcych. Na swoje imię reaguje gdy nie jest bardzo czymś zajęty, czyli np. jak jest w łóżeczku lub foteliku do karmienia, gdy bawi się zabawkami to rzadko kiedy reaguje na imię. Synek daje cześć, przybija piątkę, robił papa, ale teraz już nie. Jest bardzo zainteresowany światem, bardziej niż ludźmi. Martwi mnie kontakt wzrokowy z nim, czy może to być jednym z pierwszych objawów autyzmu?

Bardzo proszę o odpowiedź.

Proszę o pomoc. Jestem wdową z dzieckiem niepełnosprawnym umysłowo. Dziecko bardzo późno zaczęło mówić. Były to tylko pojedyncze wyrazy. Przedstawiam opinię psychologiczną, gdy dziecko miało 6,5 roku. Chłopiec posługuje się głównie pojedynczymi wyrazami (wyrazy onomatopeiczne, czasowniki rzeczowniki). Pojawiają się proste wypowiedzi - rzeczownik z czasownikiem. Zasób słownictwa obejmuje kilka słów: pan, pani, pieski, koło, misiu, tu, tam, tata, jedzie, idzie, miał jako kotek, ko-ko jako kura. Rozumienie poleceń jest oparte głównie na rozumieniu sytuacji, o ile dotyczą one sytuacji lub aktywności dobrze dziecku znanych, wielokrotnie powtarzanych, wykonuje je. Sfera społeczno-emocjonalna: chłopiec w znanej sobie sytuacji, o jasno określonych granicach, dobrze funkcjonuje.

W sytuacji, gdy nie rozumie, prezentuje zachowanie o typie nadpobudliwości ruchowej, dlatego też 2 lata był odroczony od etapu szkolnego. Od 3 lat występują zaburzenia zachowania i emocji. Dziecko ma problemy z komunikacją z rówieśnikami, nawet nie umie przekazać, co mu dolega, co go boli. Wszystkiego muszę się domyślać, bo nie umie przekazać. Ponadto występuje agresja wobec domowników i na siebie (chociaż ostatnio jest łagodniejsza). Rok temu stwierdzono cechy autystyczne. Dziecko ma nadmierny apetyt, zjada nawet papierki, gryzie ołówki, nawet próbuje gryźć kapsle i inne przedmioty. Od 3 lat występuje regres, który stale postępuje. Dziecko ma 15 lat. Obawiam się, że może cierpieć na autyzm, a nie tylko na cechy autystyczne. Gdzie mogę przeprowadzić badania w tym kierunku z NFZ?

Witam! Kasia ma 2 latka, urodziła się z obniżonym napięciem mięśniowym i asymetrią, od 3 miesiąca jest rehabilitowana metodą NDT bobath. Wszystkie etapy rozwoju motorycznego przeszła tylko z miesięcznym opóźnieniem, od 10 miesiąca raczkowała, chodzić zaczęła w 13 miesiącu. Początkowo chód był bardzo niestabilny, zresztą motoryka duża nie była mocną stroną. Od małego był dobry kontakt z Kasią. Niestety bardzo stresuje mnie brak mowy u Kasi. Mówi tylko pojedyncze słówka: mama, tata, baba, daj, tam, tu, tak, nie, ma to magi, ka to ketchup, kam to chyba chodź, gam tak określa bajki w tv, naśladuje i nazywa zwierzątka - ka to kaczka, ko to kura, mu - krowa, hau - piesek itp. Czy to nie jest objaw autyzmu?

Kaśka zawsze była bardzo uczuciowym dzieckiem, dawała buzi i się przytulała. Martwią mnie jednak ostatnie poczynania, Kaśka często się zawiesza, czasem trzeba 2 razy powiedzieć, żeby zwróciła uwagę, uwielbia też się kręcić, co często robi, wykonuje też tzw. synkinezje (ruchy języka). W kontaktach z dziećmi jest raczej nieśmiała, nie inicjuje kontaktu, gdy dziecko do niej podchodzi, ona chowa rączki - przyciąga do siebie. Wciągana do zabawy trochę się bawi, a potem szuka swojego zajęcia, znów obserwuje, troszkę się pobawi i wraca do swoich zajęć. Z obcymi ma kontakt wzrokowy, często się uśmiecha, wskazuje paluszkiem na rzeczy lub osoby, o które pytamy, gdy czegoś chce również pokazuje paluszkiem. Wykonuje wszystkie polecenia, przynieś, podaj, chodź, skacz itd. Wciągam ją w tzw. codzienność, Kasia wiesza ze mną pranie, przynosi naczynia do zmywarki itp. Jeśli chodzi o jej zabawę to uwielbia prace plastyczne, malowanie farbami, pisakami, kredkami, lepienie z masy solnej, choć tutaj ma pewne opory - często dotyka tylko paluszkami.

Dziewczynka uczęszcza ze względu na obniżone napięcie na rehabilitację, basen i hipoterapię - co uwielbia. Lubi też oglądać książeczki, wskazuje paluszkiem na rzeczy, o które pytamy lub sama opowiada, lubi też niestety oglądać tv - bajki, na których się śmieje czy też wykonuje takie same ruchy jak bohaterowie bajek. Wiem, że tv może być za dużo u Kasi, jest to efekt tego, że jak była mała to była strasznym niejadkiem i jedynie jadła przy tv. Cały czas chodzi mi po głowie ten autyzm, ten brak mowy i inne zachowania (kręcenie się w kółko). Proszę o odpowiedź czy coś w tym kierunku robić, bo chyba oszaleję. :((

Witam serdecznie, jestem mamą 14-miesięcznego chłopczyka. Synek od zawsze jest bardzo ruchliwy i uśmiechnięty. Bardzo wcześnie siedział i chodził, jego rozwój motoryczny jest bardzo szybki. Niepokoi mnie to, że synek nie naśladuje naszych zachowań, nie da się go niczego nauczyć. Nie pokazuje paluszkiem, tylko całą rączką, a czasami kciukiem złączonym z palcem wskazującym. „Papa” zrobi tylko, kiedy podniosę jego rękę za łokieć do góry, sam nie zrobi. Umie robić „daj”, rozumie, gdy mówię „chodź” lub „nie wolno” (choć nie zawsze się stosuje;), wyciąga rączki do góry kiedy mówię „opa”, rozumie kiedy mówię „mniam” (wołam go na posiłek). Bardzo martwię się, że synek cierpi na jakieś opóźnienie rozwojowe pod względem społecznym, chociaż śmieje się, przytula do nas, mówi „mama”, „tata” oraz wiele sobie tylko zrozumiałych słów, zaczął też mówić „rrrrrrrrrrr”.

Przepada za innymi dziećmi, zwłaszcza za starszymi, do obcych podchodzi nieufnie, ale ogólnie reaguje normalnie, bawi się z dziećmi i śmieje. Zastanawiam się, czy może coś go blokuje, czy może ja coś robię źle i nie umiem go nauczyć, ale synek w ogóle nie wykazuje chęci do tego, aby uczyć się czegokolwiek. No i ten brak pokazywania palcem. Widzę, że dzieci w jego wieku już dawno pokazują paluszkami i robią papa, kosi kosi, posyłają całusa i wiele innych rzeczy, a mój synek póki co nic. Jak mogę mu pomóc, czy synek może cierpieć na autyzm? Albo czy powyższy opis sugeruje coś innego? Do jakiego specjalisty się udać, jak pracować z synkiem i czy powinnam się martwić? Bardzo dziękuję za odpowiedź i pozdrawiam! :)

Witam, jestem mamą 3-letniego synka i trochę się o niego martwię, gdyż dziwnie się czasami zachowuje, np. podczas zabawy czy oglądania bajek wstaje i zaczyna biegać od kuchni do pokoju i wydaje przy tym dziwne dźwięki, jest jakby nieobecny w tym momencie. Niekiedy gdy skrzyczę go, to stoi i się patrzy, słucha, a w pewnym momencie zaczyna się śmiać, jakby był w innym świecie i nic nie słyszał. Dodam jeszcze, że bardzo mało mówi, praktycznie na ten wiek to nic jedynie: mama, tata, baba, tam, mam.

Witam! Mam problem, gdyż wydaje mi się, że mój synek nie rozwija się prawidłowo. Ma 13 miesięcy, nie reaguje na swoje imię, nie pokazuje palcem, gdy coś chce, mówi mama, baba, ale nie wie, co to znaczy, nie patrzy na mnie jak to mówi. Kontakt wzrokowy jest czasami, gdy bawię się z nim, że go złapię, to wtedy patrzy, ale chwilę. Zabawkami bawi się, jak ja wezmę klocki, to bierze mi je z ręki i układa, jak książeczkę biorę, to weźmie i przegląda, ale gdy tylko próbuję go czegoś nauczyć, to bardzo się denerwuje. Jak miał 8 miesięcy robił kosi kosi, teraz już nie chce, robił papa, teraz już też nie robi. Cały czas mu pokazuję to, ale on tylko patrzy na ręce i nic. Często biega naokoło stołu w kuchni, zakłada sobie ubrania na głowę. Wydawało mi się do roczku, że rozwija się normalnie. Teraz wydaje mi się, że się cofnął i nie chce się niczego nauczyć. Proszę o poradę, czy to może być autyzm?

Witam! Moja córeczka ma obecnie 20 miesięcy i 1 tydzień. Od początku zauważyłam, że rozwojowo jest jakby kroczek za rówieśnikami. Mam wrażenie że cos jest na rzeczy... Zacznę od tego, co mnie najbardziej niepokoi: - mówi tylko papa, pić, am, imię brata, mijo (misio), dźwięki niektórych zwierzątek; - nie pokazuje gdzie ma części ciała; - nie pokazuje gdzie mama, tata, brat (ale czasem patrzy się w stronę wymienionej osoby); - rzadko reaguje na polecenie przynieś, zanieś itd., bardziej to jest przypadek...; - nie pokaże zwierzątkek na obrazku (ale nasladuje dzwiekowo niektóre zwierzątka); - nie woła mama, tata (używa tych słów, ale nie jestem pewna czy zna znaczenie). - nie rozpoznaje nikogo na zdjęciu.

Co umie: - reaguje na imię; - mówi i robi pa-pa, woła brata po imieniu (co prawda zniekształca); - umie bawić się w chowanego; - umie budować wieże z klocków, nakładać kółka na pałąk; - am, ale nie tylko na jedzenie. Kiedyś mówiła daj, ale zastąpiła to słowem "am"; - naśladuje np. odkurzanie (gdy ja odkurzam, ona wyciąga swój mały odkurzacz); - umie grać w piłkę (odrzucić rzuconą piłkę we właściwym kierunku); - nazywa misia "mijo", ale zwierzątka w TV też; - żywo reaguje, gdy widzi zwierzątka w TV; - ostatnio zobaczyła babcię w tłumie, rozpoznała i pobiegła do niej; - bije sobie brawo, gdy jej się coś uda i rozgląda się, czy my też bijemy brawo. Pierwsza rzecz, która mnie na samym początku zaniepokoiła to fakt, że uśmiechała się, ale tylko do jednej zabawki. Do nas zaczęła dużo później. Staram się do niej dużo mówić, tłumaczyć, ale mam wrażenie, że ona niewiele z tego rozumie. Tak mało mówi i praktycznie brak reakcji na polecenia. Jesteśmy co jakiś czas na kontrolach w szpitalu z powodu niskiej wagi. Wyniki niczego jak do tej pory nie wykazały. Wspomniałam lekarzowi o swoich niepokojach, ale powiedział że on nic niepokojącego nie widzi i żeby nadal obserwować. Dodam, że mam bratanka ze stwierdzonym autyzmem i posiadał niecharakterystyczne cechy -pięknie się uśmiechał, umiał tańczyć w rytm muzyki... a jednak ma diagnozę autyzm :(

Witam! Syn ma 2,5 roku. Mówi mama, tata, min, pić, baba, dada, baja, reszta to pojedyncze sylaby z wyrazów. Jeśli pytam o kotka to mówi "miał", piesek "chauł", zamiast wymawiać nazwy zwierząt naśladuje je. Zabawki np. klocki lub narzędzia układa w rządku. Co jakiś czas chodzi na palcach. Nadal ma pampersa. Nie potrafi się dzielić - wpada w szał z płaczem, tylko zamiana coś na coś jest możliwa. Czasami budzi się w nocy i się buja. W dzień (bardzo rzadko, sporadycznie 1-2 na tydzień) zacina się tak jakby był w innym świecie ok. 1 minutka. Reaguje na imię, utrzymuje kontakt wzrokowy. Wykonuje wszystkie polecenia. Uwielbia bajki - przychodzi z pilotem i mówi baja. Jeśli uderzy się reaguje i szuka pocieszenia. Bawi się w udawanie. Lubi się przytulać i często mnie całuje. Lubi odkurzać i suszarkę oraz inne urządzenia, natomiast na głos auta. motoru (głośnego) - panicznie się boi i zatyka uszy. Potrafi samodzielnie pić i jeść. Lubi jak mu się czyta bajki. Umie pokazać co jest na obrazkach. Lubi przeglądać się w lustrze. Czy mam powody do niepokoju? Czy to może być autyzm?

Witam,

jestem mamą chłopca, który skończył 2 latka i 2 miesiące. Nie miałam żadnych zastrzeżeń, jeśli chodzi o jego rozwój do momentu aż skończył 20 miesięcy. Fakt, że akurat wtedy przeprowadziliśmy się do innego miasta i tu popełniliśmy błąd, bo dziecko od momentu urodzenia się aż do przeprowadzki spało z nami w jednym pomieszczeniu, a po przeprowadzce zaraz pierwszej nocy, usypialiśmy go w jego nowym, własnym pokoju i łóżku, a nie w łóżeczku jak to było wcześniej. Na początku bardzo nam posmutniał, był apatyczny, nie chciał się bawić, nic go nie interesowało, byliśmy pewni że to dlatego, że to nowe miejsce i musi mieć czas, żeby się zaaklimatyzować. Ale niestety potem było tylko gorzej. To co potrafił zanim się przeprowadziliśmy zaniknęło, przestał robić cokolwiek, wcześniej mówił mama, tata, baba, dada, naśladował zwierzęce odgłosy, pokazywał gdzie co ma, niestety to wszystko zanikło, nawet teraz nie mówi nic, oprócz swojego własnego języka, nie wspomnę już o kontakcie wzrokowym, bo tego praktycznie nie ma, na imię nie reaguje, nie reaguje na żadne polecenia, kiedy mu coś pokażę, czyli np. wezmę buty albo kurtkę to rozumie, że będziemy wychodzili, ale jak mówię do niego chodź założę ci buciki, kompletnie mnie ignoruje. Ciężko go czymś zainteresować, uwielbia kulki i wszystko czym się bawi układa jedno przy drugim i to perfekcyjnie jak przy linijce, przy tym potrafi spędzić nawet pół dnia. Kiedy wychodzimy na spacer i próbuję go zainteresować kwiatkami, czy ptaszkami, czy zwierzętami reaguje tak jakby tego w ogóle nie widział. Sprawdzaliśmy słuch dwa razy i wszystko jest w jak najlepszym porządku, więc naprawdę nie wiem co mu dolega. To już ponad pół roku, a postępu praktycznie nie ma żadnego. Mieszkamy za granicą, a opieka tutaj jest jaka jest, czekam na spotkanie z pediatrą do którego ma skierować mnie logopeda i po rozmowie z logopedą jestem podłamana, bo logopeda stwierdziła, że mój syn jest opóźniony w rozwoju. Czy na podstawie tego co opisałam jest mi ktoś w stanie powiedzieć, czy coś złego dzieje się z moim dzieckiem? Nie oczekuję diagnozy, chcę tylko wiedzieć czy to normalne czy może jest jakiś poważny problem. Z góry dziękuję za odpowiedź.

Jestem mamą 19-miesięcznej dziewczynki. Urodzona z 10 punktami w skali Abgar o wadze 2800g. Dziecko ulewające do 1 roku życia. 4-miesięczna była rehabilitowana ze względu na wzmożone napięcie mięśniowe, jednak szybko uznano, że rehabilitację można zakończyć. Dziecko bardzo ruchliwe. Gdy zaczęła sztywno trzymać główkę, była często brana na ręce i podczas noszenia mocno wymachiwała nóżkami i rączkami, do tego piszczała. Zaczęła siedzieć jak miała 10 miesięcy, a raczkować po 12 miesiącach. W 13 miesiącu wstawała podpierając się, wchodziła na tapczan, raczkowała po schodach, stała do 30 sekund. Pod koniec 16 miesiąca, zaniepokojona jej niechodzeniem, poszłam do lekarza neurologa dziecięcego. Zaniepokoiło go jej energiczne machanie nóżkami i rączkami, piski, brak dystansu wobec obcych (nie boi się obcych), a także jej rozwój intelektualny. Zalecił zbadać ją u psychologa.

Oto najważniejsze fragmenty z opinii psychologicznej (badana w 16 miesiącu życia): dziecko pogodne, jednak nauczyła się wymuszać i angażuje się tylko w sytuacje, które sprawiają jej przyjemność; mało zainteresowana poznawaniem świata, ogranicza uwagę do niewielu bodźców zewnętrznych; znacznie opóźniony rozwój psychoruchowy we wszystkich kryteriach diagnostycznych; najlepszymi umiejętnościami są umiejętności manipulacyjne i motoryczne, choć w stosunku rówieśników odbiega ona w poziomie ich wykonywania o kilka miesięcy; dziecko manipuluje przedmiotami, potrafi przyciągnąć zabawkę; pamięć, percepcja, myślenie, mowa kształtują się na poziomie 5-miesięcznego dziecka; ma wybiórczą koncentrację, interesuje się rzeczami nie wymagającymi od niej wysiłku, jednak należy zaznaczyć, że rodzice do tej pory podążali za jej żądaniami; dobrze rokuje na przyszłość, ponieważ stwarza szanse do akceleracji rozwoju; niepokoi poziom zachowań społecznych, nie reaguje spontanicznie uśmiechem na uśmiech i inne emocje, nie powtarza wokalizacji rodziców; nie przejawia zniekształceń ciała charakterystycznych dla zespołów genetycznych.

Wystraszeni opinią neurologa w ciągu 3 dni nauczyliśmy ją chodzić za rączkę, bardzo chwiejna i niestabilna. Samodzielnie chodziła już po miesiącu. Obecnie porusza się bardzo sprawnie, biega, wspina się na krzesła. Jednak nadal wydaje się niestabilna i chwiejna. Biega bez zastanowienia, jednak skręca gdy widzi przeszkody. Na dworze „kolankuje”, zachodzi drogę i wyciąga rączki do góry by ją wziąć na ręce. Córcia jest rehabilitowana od 2 miesięcy. Rehabilitant zaniepokoił się chodzeniem na palcach, wyginaniem główki w tył, biciem się rączkami w głowę oraz skakaniem na kolanach. Już po trzecim zabiegu przestała chodzić na palcach, reszta systematycznie ustępuje.

Rozwój intelektualny znacznie opóźniony. Nie pokazuje palcem (pokazała tylko trzy razy bańki mydlane). Nie nazywa rzeczy. Sylabizuje: mama, tata, baba, jaja, gęgę, kaka, nienie, mówi rrrrr, jednak nie powtarza zasłyszanych sylab. Nie reaguje na swoje imię, mały kontakt wzrokowy. Spojrzy na mnie, gdy powiem głośno i wyraźnie: „Asiu, spójrz na mnie”. Umie włożyć tylko 3 kształty po uprzednim pokazaniu jej, jak należy to zrobić. Szybko się zniechęca. Wkłada okręgi na pałąk, po uprzednim zachęceniu i pokazaniu, jednak nie umie ich ułożyć w kolejności. Umie zapalić i zgasić światło. Gdy słyszy nalewanie wody do wanny biegnie i wrzuca do niej swoje zabawki kąpielowe. Umie pokazać, gdzie nosi spinkę, jak się czesze, używa wacika do twarzy, zakłada beret, zakłada korale i bransoletkę, jednak najczęściej wszystko to po uprzednim pokazaniu, a nie tylko wydaniu polecenia. Jak widzi buty, nawet nieswoje, podchodzi do nich i próbuje je zakładać. Umie jeść widelcem, ale tylko parówkę i jak jest głodna. Szuka taty na polecenie, o ile jest w innym pomieszczeniu, czasami na komendę otwiera i zamyka drzwi. Ponadto, umie kosi-kosi łapki, gdy usłyszy od zabawki: „rączkami umiem klaskać, jeeeee klaskanie to klaszcze”. Na polecenie włóż kulkę do kubeczka, wkłada ją. Umie pokazać lampę wzrokiem. Ogląda książeczki, przewraca książkę o ile jest ona do góry nogami. Często się dekoncentruje. Nawet nasz pediatra określił to, że dziecko żyje w swoim świecie.

Sytuacja uległa poprawie. Często naśladuje. Zastanawia mnie jej ogromna wybiórczość, i dlaczego nie wykonuje tych rzeczy za każdym razem. Powiedziałabym, że rzadko wykonuje polecenia. Nadal się nie koncentruje, choć i ta strefa wygląda już lepiej. Wymusza płaczem, choć jest dzieckiem pogodnym. Zachęcana, często odwraca się i idzie tam gdzie ją interesuje, bądź płacze, że jej każemy. Martwi mnie także to, że śmieje się do kolorowych opakowań, reklam na plakatach; to, że wielokrotnie uczona jak robią zwierzątka, nadal nie umie ich naśladować. Zasypia bardzo ciężko, bo zasypia godzinę kręcąc się, przewracając po materacu. Potrafi także zaskoczyć: podsuwa sobie krzesło aby dostać się do książeczek na parapecie, bądź na biurko. Wydaje się, że czasami odpowiada „nie” i kiwa głową w odpowiedniej sytuacji. Rozumie znaczenie „nie wolno”. Choć czasem i tak się nie posłucha. Jak się jej zabrania potrafi uderzyć bądź uszczypnąć. Boi się schodzić po schodach, krawężniku. Karmiona jest przy reklamach bo w innym przypadku nie je. Drga przy oglądaniu reklam (zdarzyło się 4 razy), dlatego też w domu u nas telewizja nie istnieje, wyłączając posiłki. Płacze jak wychodzimy do pracy. Do obcych rzadko czuje dystans.

Proszę o konkretną poradę, co dalej robić (zalecono EEG i badanie hormonów tarczycy, co oczywiście zrobię). Zaznaczam, że ciąża przebiegła w ogromnym stresie i że dziecko wychowywane jest przez ponad 70-letnią prababcię, która robi to, co dziecko chce.