Jestem 34-letnią kobietą. Jedenaście miesięcy temu urodziłam piękną, zdrową córeczkę. Mam kochającego męża, którego sama bardzo kocham. Z jednej strony wydaje mi się, że jestem szczęśliwa, a z drugiej, że bardzo nieszczęśliwa. To część problemu – sama nie bardzo wiem, co czuję. Dokucza mi samotność, bo mieszkamy za granicą, z dala od naszych rodzin. Niby mam tu wielu znajomych, ale nie chce mi się z nimi utrzymywać kontaktu. Wolę siedzieć sama z dzieckiem w domu. Z drugiej strony czasami wydaje mi się, że "dziczeję" z braku kontaktu z innymi ludźmi. Stale czuję się zmęczona, brak mi apetytu, źle sypiam, wielokrotnie budzę się w nocy, choć córeczka przesypia całe noce, więc nie muszę do niej wstawać. Łatwo się niecierpliwię, choć bardzo, bardzo kocham moją maleńką. Każde zniecierpliwienie wzbudza we mnie poczucie winy. Jak już wspomniałam, bardzo kocham męża, ale w ogóle nie mam ochoty na seks. Niby bym chciała, ale nie mogę się przemóc. To też wzbudza we mnie poczucie winy. Nie wiem, czy to ma jakieś znaczenie, ale dodam, że stosuję jednoskładnikową pigułkę antykoncepcyjną. Zdarzają się dni, kiedy mam więcej energii, ale bardzo rzadko. Głównie mam wrażenie, że nic nie ma sensu, dni przelatują mi przez palce, nic mi się nie chce, obowiązki wykonuję mechanicznie. Bardzo się martwię, że ranię męża, ale nie jestem w stanie sobie ze sobą poradzić. Bardzo proszę o opinię. Czy powinnam się udać do lekarza? I do jakiego? Psychologa, psychiatry? Z góry dziękuję za pomoc.

Witam, mam na imię Sebastian i mam 27 lat. Nie wiem, co się ze mną dzieje, ale wydaje mi się, że to, co robię, nie jest normalne. Wychowałem się w niezbyt dobrej rodzinie, następnie w wieku 12 lat trafiłem do domu dziecka, co mi na dobre wyszło. Wyszedłem z domu dziecka, ukończyłem średnią szkołę i wyrosłem na porządnego, wrażliwego faceta. Do 18 roku życia miałem straszny wygląd – miałem okropny trądzik, a w dodatku w młodości ludzie się ze mnie śmiali, bo straciłem 2 cm palca w wypadku. Przeprowadziłem się do dużego miasta po wyjściu z domu dziecka i siedzę już tu 8 lat. Mam pracę i jest OK.

Natomiast mój problem polega na tym, że pomimo tego, że dobrze wyglądam, wstydzę się ludzi. Kiedy jadę do pracy, unikam ludzi albo siadam gdzieś w kącie. Wracam do domu i zdarza mi się płakać. Ostatnio doszło do tego, że wszystko co zarabiam, tracę na bardzo drogie ubrania, nie potrafię wyjść z domu w niewyprasowanych ubraniach, a buty piorę codziennie, aby wyglądały jak nowe! Wiem, że przesadnie dbam o siebie. W Warszawie nie mam rodziny. Zdarza mi się, że jak mam gdzieś wyjść na dyskotekę, to musze się upić, bo bardzo źle się czuję. Jestem bardzo wrażliwym facetem, a w dodatku nikomu nie ufam i nie potrafię się zakochać, pomimo że potrzebuje kogoś. Nie wiem, co robić. Bardzo się z tym meczę. Nawet kiedy byłem w związku, moja zazdrość była okropna. W przeszłości leczyłem się psychiatrycznie, bo byłem nadpobudliwy, a teraz jest odwrotnie – zaszywam się w mieszkaniu i nie wychodzę nigdzie. Jestem bardzo spokojny, czasami nawet za spokojny. Mam dużo znajomych, ale ja niestety nie mam do nich zaufania, co powoduje, że nie odzywam się do nich. Moje życie to praca i dom. Bardzo proszę o poradę, bo czasami mam już dość wszystkiego. Miałem kilka razy myśli samobójcze, ale wiem, że nigdy bym tego nie zrobił. Nic mi nie sprawia radości. Nie potrafię się cieszyć.

Witam serdecznie. Właściwie nie wiem, od czego zacząć... Wydawało mi się, że jestem normalną osobą, a jednak jest inaczej. Mam 32 lata i zrozumiałam, że myśli o samobójstwie i śmierci stały się moją codziennością. Ciągle myślę, że mojemu mężowi i dzieciom będzie lepiej beze mnie. Z mężem jesteśmy prawie 3 lata po ślubie, w grudniu wyprowadził się z domu do rodziców, nie mógł już znieść moich złych stanów zachowania. Byłam zazdrosna o wszystko, kontrolowałam jego każdy ruch, każdy SMS w telefonie itd. Miałam do niego pretensję o to, co np. wydarzyło się w ciągu dnia, obwiniałam go o wszystko, a teraz, teraz nie umiem żyć. W całym moim nędznym życiu był jedyną osobą, która pokazała mi, że komuś na mnie zależy, że mnie kocha. Dlaczego tak się dzieje ze mną? Rodzice mnie nie chcieli, oddali, wychowywała mnie osoba, która nazywała się babcią, a tak naprawdę zgotowała mi piekło na ziemi. Czy moje życie już na starcie musiało być skazane na niepowodzenia? Bardzo bym chciała zacząć życie z mężem od nowa, bez porażek i gniewu, umiejąc rozmawiać i zwierzać mu się, gdy mi źle... On przyjeżdza do domu, a ja tylko płaczę, zalewam się łzami, a potem się dołuję i tak w kółko. Mamy 2 dzieci, córkę i synka. Czy naprawdę nie będzie im lepiej beze mnie, niż z taką osobą - wariatką? Napisałam tu, ponieważ szukam i potrzebuję pomocy. Boję się, że sama po prostu nie dam rady i skończę z tym życiem... a może warto? Pewnie nikt nie zauważy, że mnie nie ma, nikt o mnie nie wspomni...

Witam, mam 28 lat i od półtora roku cierpię na depresję. Na początku było bardzo ciężko, miałem lęki, bałem się kontaktu z ludźmi. Od prawie roku przyjmuję lek - jest naprawdę bardzo duża poprawa, tak jakby prawie wszystko mi przeszło, tylko czasami mam nawroty lęków. Mówiłem to swemu lekarzowi, ale powiedział, że to przejdzie z czasem. Depresji dostałem wydaje mi się od sterydów, nie brałem ich dużo, bo od razu nie spodobały mi się efekty, więc je odstawiłem. Czy powinienem jakoś to inaczej leczyć, czy w ogóle kiedyś mi to przejdzie na dobre???

Mam pytanie, mam 21 lat. Od kwietnia tamtego roku zaczęłam się gorzej czuć (bóle głowy, często mi słabo było, takie uczucie ciepła idące do głowy). W październiku, jak ja to nazywam, pierwszy atak miałam. Jadąć autem, nagle zrobiło mi się dziwnie uczucie pieczenia w rękach, jak bym była poparzona, uczucie takiego chłodu idącego w stronę głowy, szyi, kręgosłupa i klatce piersiowej. Dziwnie w głowie od razu mi się zrobiło, słabo, zaczęłam się trząść najpierw od środka, a potem cała się zaczęłam trząść. Potem miewałam takie ataki raz na miesiąc, tylko, że teraz nie mam uczucia zimna, tylko teraz mam uczucie ciepła w klatce piersiowej, uszy strasznie mnie pieką końcówki mam takie czerwone. Takie uczucie ogólnie tylko mam na klatce piersiowej, czasami na kręgosłupie, dodatkowo tak od razu mi się dziwnie w głowie robi, słabo się czuję, serce mi zaczyna bić, jakby miało mi wyskoczyć, czasami czuję ból w klatce piersiowej (takie ukucia),drętwienie rąk, ogólnie słabość. Teraz takie objawy mam czasami kilka razy dziennie po 9 razy. Teraz akurat po wynikach rezonansu magnetycznego głowy i kręgosłupa się uspokoiło, bo już tydzień nie mam objawów, a jak mi się zaczyna, to staram się nie myśleć o tym, zajmuję się czymś, żeby tylko nie myśleć i przechodzi. Byłam u wielu lekarzy. Jeden neurolog stwierdził, że od 20 lat nie widział tak znerwicowanej osoby (nie wierzyłam mu, bo byłam jakoś w sierpniu, a pierwszy taki atak miałam w październiku, i sobie myślałam, ja znerwicowana, nie). Niedawno byłam u neurologa, wypisał mi skierowanie na badania, właśnie rezonansu głowy, kręgosłupa szyjnego (wyniki wyszły OK, głowy - w granicach normy, a kręgosłupa - lordoza, przepuklina krążka miedzykręgowego w fazie protrusio, uciskający worek oponowy)(robiłam też EKG serca i mam dobre, badanie krwi - mam wysoki cholesterol). Dodam, że byłam u innego neurologa, też potwierdził nerwicę, że bardzo jestem osobą znerwicowaną. Moje pytanie jest takie: który z lekarzy może mi wskazać, jaka to nerwica, bo różne są objawy nerwic. Chodzę do psychologa, byłam już 4 razy, jak na razie nie daje efektów. Ale sama próbuję walczyć z tym. Czasem jest ciężko i to bardzo ciężko (ale doszłam do wniosku, że jak sama sobie nie pomogę, to nikt mi nie będzie wstanie pomóc). Bardzo bym chciała się wyleczyć, ale czasami nie wiem, jak mam się zabrać do tego, do kogo mam pójść. Zastanawiam się, czy to rzeczywiście nerwica. Bo lekarze twierdzą, że to tak, ale nie powiedzą mi jaka to nerwica .

Witam, mam 19 lat i od jakiegoś czasu problem z bezsennością. Zaczęło się od tego, gdy w wieku 17 lat próbowałam zasnąć i w momencie, gdy już zasypiałam, robiło mi się strasznie duszno. Działo to się zazwyczaj po sytuacjach, gdy byłam w jakimś zadymionym pomieszczeniu i stwierdzono u mnie alergię na dym tytoniowy, zażywałam leki i problem po ok. roku zniknął. Ostatnio z kolei, nawet gdy wszystko jest ok, mam problemy z zaśnięciem, zazwyczaj to zaczyna się, gdy zarwę jedną nockę, potem następnej mam przerażające myśli, że jak dziś nie usnę, to niebawem umrę z wyczerpania... I wychodzi na to, że śpię max. 4 godziny dziennie, terroryzowana wcześniej negatywnymi myślami przed zaśnięciem. A gdy jestem już naprawdę wyczerpana, wtedy dochodzą duszności, ból serca, pieczenie w klatce piersiowej... Naprawdę, nie mam już sił, jestem pogodną dziewczyną i staram się aktywnie przeżyć życie, a takie przykre sytuacje sprawiają, że powoli wpadam w depresję. Pewnie dużo osób zadało takie pytanie, ale ja także chcę wiedzieć, czy możliwa jest taka śmierć? Czy mimo wszystko, w pewnym momencie, organizm potrafi się wyłączyć mimo wszystko? Z góry dziękuję za odpowiedź.

Moja ciocia ma czworo dzieci w wieku 2, 5, 6, 8 lat. Jej mąż wiecznie jest w pracy. Nie pomaga jej przy dzieciach ani w domu. W dodatku jest hazardzistą, gra na automatach. Dodam do tego, że jest agresywny i często wraca do domu pod wpływem alkoholu. Dom traktuje jak hotel, a żona i dzieci go nie obchodzą. Często dzieci nie miałyby co jeść, gdyby nie pomoc rodziny. W dodatku dzieci są chore, mają wady serca, a najstarszy syn ma padaczkę i bardzo słabo się uczy, wymaga specjalnej opieki. W domu często są awantury, których świadkami są dzieci. Ta sytuacja sprawiła, że ciocia się załamała. A mianowicie: nic jej się nie chce, zrobi coś jak już musi. Najchętniej czas spędza poza domem, przesiaduje całymi dniami u rodziny. Ciągle mówi, że jest chora, że w głowie jej się kręci, że ją dusi w klatce piersiowej, że nie ma siły, że jej niedobrze i wszystko ją boli. Badania miała robione nie raz już i nie wykazały żadnej choroby. Ja podejrzewam, że ma depresję. Często mówi, że już ma dosyć tego życia, że najlepiej się powiesić. Była u psychologa, dał jej leki, które powodowały, że była senna i zasypiała, a dzieci zostawały bez opieki, dlatego przestała je brać. Lekarz mówi, że musi jej pomóc mąż, że musi się zmienić w stosunku do niej, ale jego ona nie obchodzi i nie pomaga jej w niczym. Ciocia często płacze, nigdy się nie uśmiecha. A co najgorsze, nie chce rozstać się z mężem, co by, moim zdaniem, jej pomogło. Cała rodzina nie wie, co ma robić. Dzieci są źle wychowane, psocą, nie słuchają się nikogo, są po prostu niegrzeczne. Jak jej pomóc? Co jej doradzić?

Witam! Mam 23 lata i mam wrażenie, że coś jest nie tak, a przede wszystkim trwa to za długo. Bo już kilka miesięcy od ukończenia studiów, ponieważ nie mogę znaleźć pracy, nie udaje mi się zdać egzaminu na prawo jazdy, mam problemy finansowe i w związku. Mam ogromne poczucie pustki i samotności, ponieważ nie mam oparcia w rodzicach, a mój partner nie rozumie mnie, niestety. Pomijając codzienne problemy, mam kłopoty w podejmowaniu nawet najłatwiejszych decyzji, nic mnie nie cieszy, mam wrażenie, że działam schematycznie i wypełniam obowiązki, aby inni widzieli, że jest dobrze, natomiast gdybym mogła, to bym całymi dniami siedziała sama w domu i nigdzie nie wychodziła. Nie mam ochoty nawet na spotkania z osobami mi bliskimi, z reguły są to wymuszone spotkania i coraz częściej muszę udawać, że jestem szczęśliwa, bo zaraz każdy pyta, co się stało? A właśnie nic się nie stało, to mój stały stan, szczególnie, gdy jestem sama. O samobójstwie myślałam, ale wiem, że tego nie zrobię, ponieważ za bardzo się boję, i jednak mimo poczucia beznadziei, myślę o najbliższych, chociaż czasami myślę, że mieliby lepiej beze mnie. Jeśli z kimś zaczynam rozmawiać, to wiem, że myślą, że się użalam, więc już nikomu się nie żalę, i czuję zresztą, że nikt mnie nie rozumie. Ciągle towarzyszy mi smutek, żal i przygnębienie, a także dziwne poczucie winy. Postrzegam siebie jako życiowego nieudacznika, bez perspektyw na życie. To ciągłe uczucie rozbicia jest straszne. Pomaga mi trochę alkohol, tzn. wiem, że nie pomaga, ale chwilowo daje ukojenie. Jestem ciągle zmęczona, natomiast nie daję tego po sobie za bardzo poznać, więc wszystko sprowadza się do tego, że ciągle udaję. Nic mnie nie boli, jem jak już naprawdę jestem głodna, a jeśli chodzi o seks, to całkiem nieudana sfera mojego życia, więc jeszcze bardziej czuję się spięta i zdenerwowana. Do tego jestem płaczliwa i nie panuję nad sobą jak kiedyś. Mam bardzo niską samoocenę i w kontaktach międzyludzkich czuję się bardzo nieswojo.

Witam! Mam na imię Ewa i jestem z Łodzi. Postanowiłam zwrócić się do Państwa z problemem, z którym borykam się już od kilku miesięcy, a mianowicie coraz częściej popadam w stany depresyjne i mam problemy ze swoimi emocjami (staje się coraz bardziej rozdrażniona i agresywna!). Nie umiem wyjść z poczucia krzywdy i bezsilności. Mam wrażenie, że trwanie w urazie zawładnęło mną zupełnie, pozbawiając radości życia. Dotychczas zawsze bagatelizowałam i spychałam niechciane myśli i negatywne emocje. Jednak poważniejsze problemy zaczęłam zauważać już jakieś 2 lata temu, a teraz wszystko się nasiliło... Wciąż próbuję odsunąć od siebie bezsensowne, uporczywie i dokuczliwe myśli, nad którymi nie mogę zapanować (jeżeli spróbuje się im przeciwstawić, nie przynosi to żadnego efektu, jeśli im ulegnę, pogłębia się jeszcze bardziej moje złe samopoczucie oraz nasila złość). Złe samopoczucie nasiliło się po przypadkowym spotkaniu znienawidzonych przeze mnie koleżanek ze szkoły średniej. Od tej pory cały czas czuję rozdrażnienie, czuję się słaba i smutna. Niby niepozorny kontakt skończył się dla mnie chandrą i bólem głowy. Znów odżyły we mnie spychane dotąd, negatywne emocje. Cały czas unikam kontaktów z tymi ludźmi, nie przyznaje się do nich (przecież wyrządzili tyle krzywdy mnie i innym ludziom). Bardzo duży uraz i niesmak został mi po szkole średniej, która stanowiła siedlisko chamstwa, głupoty, zawiści, intryg, fałszu i obłudy. Miałam bardzo podłych, bezwartościowych ludzi w klasie, na samą myśl o nich czuje rozdrażnienie, spadek nastroju i paraliżującą niemoc. Obracałam się z egoistami, ludźmi bez serca, osobami, które nie mają współczucia i zrozumienia dla innych.. Od tego czasu zaczęły się moje natręctwa i nie potrafię sobie z nimi poradzić do dziś. Cały czas odchorowuje te rany z przeszłości, chciałabym się uwolnić, "wyczyścić" z przeszłości, uzdrowić siebie. Te emocje nadal są tak świeże, jakby to miało miejsce wczoraj. Mam do siebie żal, czujęe się słaba. Czuję, że wszystko przez tych wstrętnych, wścibskich, zawistnych, okrutnych ludzi, którzy utrudniali życie mnie i innym, chcąc zgnębić, zniszczyć, doprowadzić do myśli samobójczych, depresji lub wykolejenia, bo tak miło było im popatrzeć na porażki, zły koniec i upadek innych... tylko, aby komuś dokuczyć, dopiec, ośmieszyć, upokorzyć, oczernić, zniszczyć... Nie jestem w stanie tego odeprzeć, moje myśli ciągle krążą wokół przeszłości. Czuję, że pozbawia mnie to coraz bardziej radości życia i siły, prześladuje.. Nie potrafię sobie tego wytłumaczyć. Nie przeżywałam jeszcze czegoś podobnego. Za wysoką cenę, za to płacę. Mam ochotę wyrównać straty. Coraz częściej myślę o skrzywdzeniu tych osób.. Bardzo chciałabym z tym walczyć, przestać się dręczyć. Ale sama obecność ich w moich myślach pozbawia mnie energii życiowej. Czuję osłabienie i brak motywacji. Cały czas czuję napięcie i wewnętrzny niepokój. Coraz bardziej izoluję się od otoczenia, nie spotykam się ze znajomymi, nie mam ochoty żyć. Dziwi mnie, że tacy ludzie nie ponoszą kary za swoje winy. Przy tym wszystkim obwiniam się za wszystko, co złe, o swoje porażki i o to, że nie umiem sobie pomóc. Miotam się strasznie. Moja dusza cierpi - ciało też. Chciałabym zacząć żyć, znów cieszyć się z przyjaźni, miłości, wyjazdów... Mam dobrą pracę, ale nie potrafię skupić się na codziennych obowiązkach. Czuję dręczące napięcie psychiczne, wewnętrzny niepokój, jestem rozdrażniona i smutna. To zaczyna odbijać się też na moich kontaktach z bliskimi. Dlaczego dopadła mnie taka bezsilność? Analizowałam to, dlaczego na mnie to trafiło. Nie chcę, aby to zawładnęło mną zupełnie, chce się uwolnić. Mam bardzo duże poczucie winy, że jestem osobą słabą, wrażliwą, podatną na wpływ i manipulacje, nie potrafię tego odeprzeć. Nie potrafię się odciąć od tych toksycznych, destrukcyjnych ludzi. Nie chcę się temu poddać! Nie znajduje odpowiedzi na dręczące mnie pytania, jak się przed tym bronić, dlaczego ludzie są tacy źli, zepsuci, po co oni w ogóle żyją ? Nie wiem jak przezwyciężyć w sobie ten stan rzeczy. Mam nadzieję, że kiedyś coś się zmieni. Chciałabym, żeby się zmieniło.. Nie wiem, co mam robić, albo przynajmniej jak zapomnieć. Bardzo proszę o radę. Ewa. Pozdrawiam Państwa serdecznie!

Witam! Mam 18 lat. Od ponad 11 miesięcy mam chłopaka. Na początku naszej znajomości uprzedził mnie, że jest chory na laterogenię i w związku z tym ma asymetrię twarzy. On bardzo przywiązuje wagę do swojego wizerunku, więc to dla niego istny koszmar, w szkole nawet boi się, że ludzie się na niego dziwnie patrzą, choć sama wada jest mało zauważalna, nie patrzy nawet w lustro. W wakacje będzie miał operację. Na początku wszystko było między nami OK - był dla mnie kochający, czuły itp. Jednak z dnia na dzień jest coraz gorzej, nie interesuje się mną, mało rozmawiamy, ma zły humor i się wyżywa na mnie, izoluje się ode mnie i od innych. Mówi, że mu teraz ciężko i że jak będzie już po operacji, to "wróci do siebie". Nie ukrywam, że mi samej z tym ciężko, bo o cokolwiek go nie spytam, wygląda, jakby mnie lekceważył. Mówi jednak, że mnie kocha, ale potem mówi, że on nie wie, czy jest gotowy do związku (też ma 18 lat), choć przecież jeszcze parę miesięcy temu wspominał nawet o ślubie, a jest to człowiek porządny, spokojny i stały w uczuciach. Boję się właśnie, że to jego zachowanie względem mnie nie dotyczy tylko depresji, ale też tego, że się mną znudził, czy coś w tym rodzaju, on jednak zaprzecza, gdy pytam go otwarcie. Chciałabym mu pomóc, ale on od dziecka był wychowywany na pustelnika, egoistę i zamkniętego w sobie człowieka, jak mu smutno, wszystko go denerwuje. Dodam jeszcze, że on ogólnie ma dość trudny dla mnie do zrozumienia charakter... ma może coś jak nerwicę natręctw? Ciągle myje ręce, bo boi się zarazków, myje włosy parę razy, bardzo dba o porządek i higienę, aż do przesady... mocno dba o swoją własność, nie stawia nic na półce, bo się boi, że mu się na komputer zawali, nie mogę się często do niego przytulić nawet, bo jest zmęczony albo czuje wewnętrzny dyskomfort. Od paru miesięcy ma problemy z okazywaniem uczuć, nawet pocałować mnie nie chce, chyba że z konieczności, nie mówi też, że mnie kocha. Co mogłabym zrobić? I czy jego zachowanie rzeczywiście wynika z tego, że już nie darzy mnie uczuciem? Dodam jeszcze, że boję się, że on po tej operacji faktycznie się nie zmieni co do postępowania ze mną, że już będzie taki zawsze... a przecież nie był taki. Dziś mi powiedział, że nie wie, czy mnie kocha... że nie wie, czy nie byłoby mu lepiej samemu. Mówi, że ma mieszane uczucia i nie umie sobie wszystkiego poukładać. A jeszcze wczoraj mówił, że kocha... Czy to też ma związek z jego depresją?

Witam, mam na imię Emilia, rozwiązałam test na tej stronie internetowej: "Czy mam depresję?". Uzyskałam maksymalną liczbę punktów, tzn. na każde z 9 pytań odpowiedziałam d, czyli po 3 punkty. Zapewne mam depresję i w sumie się nie dziwię, ale nie bardzo wiem, co dalej, i szczerze mówiąc, nie mam chęci na żadne leczenie, a zwłaszcza na tabletki antydepresyjne. Proszę o pomoc i z góry serdecznie dziękuję. Pozdrawiam, Emilia

Mam 18 lat i mam ochotę pożegnać się z tym światem. Nie chce mi się żyć, nie mam sił. Jest tyle czynników, które to powodują. Od kilku miesięcy mieszkam z mamą, bo odeszłyśmy od ojca. Myślałam, że kiedy to nastąpi, to minie mi to wszystko, i tak było początkowo. Remonty nowego mieszkania, nowy pokój, meble. Ale po tych kilku miesiącach znowu to się dzieje ze mną. Nie chcę żyć. Może grzeszę, może będę za te myśli potępiona, ale nic na to nie poradzę. Czuję, że wszyscy się ode mnie odwracają. Boję się, że popadnę w alkoholizm jak ojciec. Boję się siebie, że będę taka jak on. Podobno mam dużo cech po nim. Znajomi - czuję, jakby mnie za plecami obgadywali. Nie wychodzę z nikim nigdzie, bo czuję, że nie chce mnie nikt. W szkole mi idzie coraz gorzej. Znów zaczynam wagarować. Nie chcę z łóżka wstawać. Płaczę często. Słucham muzyki i piszę wiersze, większość pesymistyczna. Mój chłopak mieszka na 2 końcu Polski i dziś przyszło mi do głowy, że chyba ma kogoś, bo jakoś chyba nie jest tak jak kiedyś, a jesteśmy 2 lata razem... Boję się, że w końcu coś sobie zrobię. W wieku 14 lat już miałam próbę samobójczą i jak widać, nieudaną. Boję się, że znowu to zrobię. Ale kiedy myślę, że mamę zostawię samą na świecie, to jeszcze większy dół mnie dopada. Nie wiem, co mam o sobie myśleć. Po prostu chcę umrzeć... Pomóżcie, bo nie daję rady...

Witam, mam 37 lat, jestem mężczyzną. Od około 10 lat choruję na nadczynność tarczycy, ale czuję, że jest to coś więcej. Od prawie 2 lat tarczyca jest w normie, nie sprawia mi kłopotu, badania wychodzą dobrze, ale lęk, niepokój, drżenie całego ciała i paniczny strach prowadzący do zawrotów głowy jest nadal. Poza tym źle sypiam, czasami nie mogę zasnąć albo wydaje mi się, że wcale nie spałem, jestem ciągle zmęczony, nie mam dobrej koncentracji, mam ciągłą pustkę w głowie. Nawet mam kłopoty ze wzrokiem, chociaż konsultacja z okulistą nic nie przyniosła, ponoć wzrok mam dobry, chociaż miałem kłopot z odczytaniem liter, ale to jest przejściowe, ponieważ choruję na tarczycę i może to być tym spowodowane. Zaczynam chować się w domu, jakby izolować przed światem, nie umiem się już uśmiechać, mam kamienną twarz. Lekarz endokrynolog powiedział, że tarczyca jest w porządku, a ja dalej się czuję, jakbym był chory. Co prawda nie czuję, żeby tarczyca mi jeszcze dokuczała, to jakby było coś innego. Nie wiem, gdzie iść, kogo prosić o pomoc. Przyznam, że jakieś 10 miesięcy temu byłem u psychiatry, ale wizyta nie przyniosła dobrego skutku. Lekarz powiedział, że mam symptomy depresji, ale... i właśnie się zaczęło - tarczyca znów wzięła górę, że niby ma podobne objawy, przepisał lek, ale nie wytłumaczył dlaczego i co mi się dzieje. Przyjmowałem go jakieś 3 tygodnie, później za namową rodziny odstawiłem. I teraz nie wiem, co dalej. Dolegliwości są i wiem, że to nie tarczyca, bo przecież dwa lata wyniki są dobre. Czy mam się poddać i iść do endokrynologa, czy do innego psychiatry? Proszę o wytłumaczenie, pomóżcie. Jeśli napisałem niezrozumiale, wybaczcie, jest mi ciężko poskładać to do kupy i wytłumaczyć, o co mi chodzi. Pozdrawiam cały zespół abc.

Dzień dobry! Zmagam się z następującymi objawami: nieustanne przygnębienie, bóle mięśni (bóle karku) – średnio co trzy dni, zmęczenie i ociężałość – codziennie, poważne problemy z pamięcią, niemożność koncentracji uwagi – setki myśli w głowie, a czasami pustka, brak radości mimo tego, że jest się z czego cieszyć. Planuję ślub, a nie mam motywacji, siły, ochoty, żeby iść do sklepu kupić sukienkę ślubną – nie umiem się do tego zabrać. Ciężko mi zabrać się za wysyłanie zaproszeń, ustalanie listy gości itd. – wszystko stoi w miejscu. Do tego jestem skłonna do płaczu – co drugi dzień mam mokre oczy, brak mi energii i zadowolenia z życia. Mam problemy w kontaktach z ludźmi, czuję się brzydka i nieatrakcyjna, czuję, że wyglądam coraz gorzej przez mój nastrój. Rano nie mam siły wstać z łóżka i najchętniej nie wstawałabym do 11 – czy to można zaliczyć do zaburzeń snu? Mimo że śpię 10 godzin, wstaję jak z krzyża zdjęta i jestem przygnębiona. Apetyt mam prawidłowy, ale osłabione libido. Czuje się zagubiona i nie potrafię podejmować decyzji – nawet co do tego, jaki film chcę obejrzeć – mam z tym trudności. Mam "kamienną twarz", nie zauważam szczególnych oznak niepokoju, chociaż często jestem podenerwowana. Przy mojej przyjaciółce jednak uśmiecham się, potrafię się uśmiechać do ludzi, chociaż pewnie ktoś może powiedzieć, że uśmiech jest sztuczny czy wymuszony, ale ja w gruncie rzeczy jestem osobą pogodną, i uśmiech to mój naturalny odruch. Do tego zmuszam się, żeby pójść do kina, teatru czy potańczyć – w takim razie, czy to jest depresja, skoro mam na to siłę? Przyznam, że świadomość, że mam iść do kina jest ciężarem i myślę o tym, jak dam radę tam dojść, wysiedzieć na filmie, czy dam radę wrócić – ale jednak wychodzę, gotuję, spaceruję – nie lenię się. Czy w takim razie są to objawy depresji? Czy to minie samoistnie, czy raczej stres związany ze ślubem może ten stan pogłębić? Czy jest sens leczenia tego inaczej niż psychoterapią? Serdecznie proszę o odpowiedź. Dziękuję i pozdrawiam.

Witam, od trzech lat jestem w związku z fantastycznym Mężczyzną, jednak ostatnio coś się zaczyna psuć. Dokładniej rzecz biorąc, z Jego strony nasuwają się pewne wątpliwości, czy aby na pewno to jest to, czy to aby nie jest czasem przywiązanie do drugiego człowieka i lęk przed byciem samemu. W tym miejscu muszę dodać, że jesteśmy dla siebie pierwszymi partnerami, poznaliśmy się w wieku 18-19 lat i od tamtej pory jesteśmy razem, więc w sumie faktycznie tak naprawdę nie wiemy (teoretycznie), jak to jest żyć bez Drugiego. Ale nie w tym tkwi problem. Otóż od pewnego czasu mój partner twierdzi, że już nic nie odczuwa, żadnej złości, zdenerwowania, zadowolenia, radości czy smutku. Nie widzi za bardzo sensu życia, które toczy z dnia na dzień. Jednym słowem, stał się bardzo apatyczny. Ja powiem szczerze, iż nie zauważyłam za bardzo zmiany w Jego zachowaniu, choć faktem jest, że nic nie dostrzec także się nie da, ale do czego zmierzam - od jakiegoś czasu, a dokładniej od września, zmuszeni jesteśmy do życia na odległość. Taki stan będzie się utrzymywał do czerwca, więc jeszcze przez jakiś okres. Warto dodać, że nie jest to nasza pierwsza próba, ponieważ przez pierwszy rok nasz związek również był na odległość, więc wydaje mi się, że to nie jest problemem. Przechodząc do rzeczy, Partner sam mi wyjawił, jaki stan go ogarnął, twierdząc, że utrzymuje się on już od dłuższego czasu, a On sam nie ma już siły udawać, że się stara w naszym związku i że w ogóle nie ma siły udawać, iż odczuwa w życiu jakiekolwiek emocje. Próbowałam nakłonić go na wspólną wizytę u psychologa, ale jak na razie bez większych rezultatów. Czytam bardzo dużo artykułów na temat apatii i wiem, że może się to przerodzić w depresję (jeżeli to już nie są początki tej choroby). Nigdzie nie ma odpowiedzi na pytanie, jak pomóc, kiedy nie ma bliskiej osoby obok. Oczywiście wie, że ma we mnie wsparcie duchowe i może na mnie liczyć, ale w momencie, kiedy dzieli nas ponad 300 km i widzimy się 2 razy w miesiącu, jest to trudne. Co zrobić, jak Mu pomóc? Częsty kontakt telefoniczny nie wchodzi w rachubę, ponieważ Go drażnią rozmowy o niczym. Bardzo proszę o pomoc. Pozdrawiam serdecznie, Bączek.

Od roku... czuję się dziwnie. Czytam dużo na temat depresji... oto kilka objawów, które mnie męczą - smutek, przygnębienie, niemożność odczuwania radości, zmniejszenie zainteresowań, uczucie ciągłego zmęczenia, brak energii, trudności w koncentracji i zapamiętywaniu, poczucie beznadziejności, niska samoocena, dolegliwości bólowe (bóle głowy, brzucha, bóle w klatce piersiowej, nerwobóle) - przeważnie w zimie mnie to atakuje. Niestety, ale nie ma żadnej przyczyny... i myślałam nad depresją endogenną... nie wiem, czy zgłosić się do lekarza, czy poradzę sobie sama... proszę o pomoc.