Witam.Nie mam już siły, cały czas kręci mi się w głowie, od 2 miesięcy nie mam miesiączki. Jem tylko jeden kawałek chleba z pomidorem obiad a później nic.Odchudzałam się i już teraz nie potrafię normalnie jeść ciągle myślę o kaloriach a później jak ja będę wyglądała. I ćwiczę. Mam 16 lat, waga:43 kg, wzrost: 164 cm. Co robić dalej. Dziękuję za pomoc.

Wiek 29, wzrost 164 cm, waga 73 kg. Moja waga przez całe liceum i do IV roku studiów wahała się w granicach 53-58 kg. Później w ciągu dwóch miesięcy przytyłam kilkanaście kg (był to najprawdopodobniej skutek zażycia jednorazowej dawki mocnych leków hormonalnych), pozbycie się wagi na diecie 1200 kcal zajęło mi 3 miesiące. Od tego czasu do 1,5 roku temu ważyłam między 58-63 kg. Z początkiem zeszłego roku przez około 3 tygodnie nie mogłam prawie nic jeść, nie udawało mi się wcisnąć w siebie nic, poza jedną parówką lub dwoma jabłkami w ciągu dnia w ogóle nie chciało mi się jeść. Po tym okresie w ciągu następnego miesiąca przytyłam do 73 kg. Zrobiłam badania krwi, 5 ze zbadanych wskaźników było poza normą, ale mój internista zapewnił, że nie ma powodów do obaw, że to już wiek, w którym kobiety bardziej tyją. Od tego czasu do końca zeszłego roku walczyłam o utrzymanie tej wagi, było różnie, ponadto poprzednia praca, jeden posiłek w ciągu dnia ok. 18, ciągła ochota na słodycze, waga oscylowała 73-76 kg. Od 4 miesięcy jem 4-5 posiłków dziennie, regularnie zwiększyłam znacznie aktywność fizyczną, pomimo tego waga nadal jak zaklęta 72-74 kg. Jaki mogę popełniać błąd? Mój jadłospis dzisiejszy: śniadanie (7,30), 3 łyżki platków kukurydzianych, szklanka mleka 0,5%, drugie sniadanie - (9,30), kanapka z ogórkiem i pasztetem + nektarynka + kawa, 13,00 lunch kanapka jw. jabłko, obiad (17,000 mizeria z jogurtem naturalnym, 2 ziemniaki, kolacja 20,00 1 pieczywo ryżowe 1 marchewka). Pewnie jest to dużo. Praca biurowa po pracy, spacer 6 km, później zwykle obowiązki domowe. Na co powinnam zwrócić uwagę, pewnie popełniam masę błędów. Proszę o pomoc.

Witam. Mam 19 lat. Od roku mam bulimię (wiem, że temat nie za bardzo wiąże się z depresją). Nie umiem 'żyć' bez wymiotów. Leczę się oczywiście, ale rezultatów zbyt wielkich nie ma. Coraz częściej nachodzą mnie myśli typu "Jak by to było, gdyby mnie tu nie było" itp. Nie umiem przestać wymiotować, jestem od tego uzależniona - bez tego czuję się winna, mam wyrzuty sumienia. Odkąd wymiotuję, jestem zupełnie inną dziewczyną - smutną, szarą, cichą,  której nic się nie chce. Mam wrażenie, że nie jestem sobą, nie wiem co się ze mną dzieje. Straciłam wszelką nadzieję na wyleczenie z bulimii. Wydaje mi się, iż nikt mnie nie rozumie i nie zrozumie - żaden lekarz ani inny specjalista.

Coraz ciężej mi żyć, każdy dzień jest trudniejszy od poprzedniego. Nienawidzę siebie ani swojego ciała, ostatnio wszyscy mnie irytują, stałam się drażliwa, najchętniej zamknęłabym się w swoim pokoju i przespała wszystkie problemy związane z bulimią. Nie mam sił na walkę, odnoszę takie wrażenie, iż się powoli poddaję. Każdego dnia torturuję swój organizm. Mam problemy zdrowotne związane właśnie z tym zaburzeniem. Co robić? Jak znów być sobą? Jak powrócić na starą ścieżkę? Pozdrawiam

Hej:) Mam problem, którym jest bulimia. Mam 17 lat, trzy lata temu bardzo chciałam schudnąć, najpierw bardzo chciałam zostać anorektyczką, ale potem stwierdziłam, że "lepiej" będzie, jeżeli będę jadła normalnie, a potem będę wymiotowała. Z czasem zaczęłam jeść coraz więcej, teraz już nie potrafię nad tym zapanować, jem ile mogę, a później mam okropne wyrzuty sumienia i wymiotuję. Moja waga ciągle się zmienia o kilka kilogramów +/- . Nie chcę już się obżerać i wymiotować, chcę być szczupła i żyć normalnie. Proszę o jakieś rady.