Witam! Mam 14 lat.Miesiączkuje od ponad roku, od 2 miesięcy pije herbate czerwoną ok 3-ech szklanek dziennie.Oczywiście w stosowaniu miałam czasem tygodniową lub dłuższa przerwe. Wczoraj miałam dostać planowany okres zamiast krwi pojawiła sie brązowa wydzilina z małą ilością krwi.Czy jest to skutek uboczny stosowania czerwonej herbaty?Wiem że takie pytania to raczej do ginekologa ale proszę o rade dietetyka.Będe bardzo wdzieczna za szybką odpowiedz bardzo się boję o swój okres.

Witam! Mam 16 lat. Moim problemem są zbyt grube uda. Dodatkowo, żeby było ciekawiej, są one bardzo umięśnione. Czytałam, że w tej sytuacji należy unikać jazdy na rowerze i przysiadów, które tylko rozbudowują tkankę mięśniową. Niestety na udach mam też znaczne ilości "pomarańczowej skórki". Nie wiem, czy mogę zastosować jakąś dietę w moim wieku, tym bardziej, że moja waga jest prawidłowa (mam 168 cm wzrostu i ważę 53 kg). Czy są jakieś ćwiczenia na uda, tak żeby nie rozrastały się ich mięśnie? Czy może wystarczy zmienić nawyki żywieniowe (bo muszę się przyznać, że nie jadam regularnie i uwielbiam słodycze)? Ile trzeba będzie czekać na rezultaty? Z góry dziękuję za odpowiedź i pozdrawiam.

Jestem Milena, mam 12 lat, 160 cm wzrostu i ważę około 70 kg. Strasznie szybko dojrzewam. W tym wieku mam już miesiączkę. Chodzę 4 razy w tygodniu na tenis po 1 godzine, zagram w siatkówkę z koleżankami, poganiam się z nimi. Strasznie dużo jem i nieregularnie. Ostatnio ograniczam słodycze, piję samą wodę, lecz gazowaną, żadnych innych napojów. Czasami zjem płatki z mlekiem. Bardzo chcę schudnąć, ale nie wiem jak to zrobić. Chciałabym schudnąć do 1 gimnazjum (czyli jeszcze rok), żeby gimnazjaliści się ze mnie nie naśmiewali... Proszę o jakiś plan, ile i o której muszę poćwiczyć i ile jeść. Z góry dziękuję :)

Witam. Jestem kobietą i ważę 61 kg, wzrost 164 cm. Mój tryb życia wygląda następująco: wstaję, pójdę na tv, później coś zjeść, następnie na komputer i już mogę tak do wieczora siedzieć, robiąc sobie przerwę na posiłki. Czasami wychodzę z koleżankami na dwór, jednak teraz bardzo trudno mi się zmotywować do tego, nie chcę, by ktokolwiek widział mnie taką, humor też rzadko mam, ponieważ jestem przygnębiona własnym ciałem. W wakacje mało co uprawiam sport, raz w tygodniu wyjdę na rower lub basen. Nie ćwiczę, ponieważ bardzo szybko się męczę, przez co zniechęcam się do czegokolwiek. Moje próby odchudzania zaczęły się teraz, dopiero jedynie próbowałam tabletki Linea, niestety przytyłam po nich ok. 2 kg. Nie stosowałam wcześniej diet, ponieważ moja rodzina uważa, że wszystko jest w porządku, a ja wyolbrzymiam. Mylą się, ponieważ nie mam nigdy humoru, cały czas jestem zmęczona, śpiąca, a mam dopiero 19 lat! Noszę szerokie ubrania, więc oni nie widzą problemu, ale ja go czuję, przeciskając się codziennie w ubrania, które były niedawno dobre. W mojej rodzinie występuje nadwaga, ale raczej po męskiej stronie. Nie, nie byłam u lekarza z moją nadwagą, ponieważ nie ma u mnie takiej możliwości. W pobliżu jest jedynie lekarz rodzinny, gdzie pracuje moja mama, więc lepiej nie pojawiać się tam, a w okolicy dietetyka nie ma. Nie choruję w ogóle. To, co jem, zależy od tego, co znajduje się w kuchni: na śniadanie chlebek w jajeczku lub kanapki z dżemem, paprykarzem, serem, serkiem topionym, owoce jakieś, zazwyczaj winogrona, biały, jabłka, banany, czasami jest również "sandwich", piję jedynie w ciągu dnia wodę niegazowaną lub zieloną herbatę. Śniadania jem jedynie przez wakacje, ponieważ w ciągu roku szkolnego nie znajduję na to czasu. Do obiadu podjadam co popadnie, a na obiad zazwyczaj są ziemniaki lekko polane tłuszczem, jakieś mięso do tego i sałatka ze słoika lub ogórek kiszony. Ja nie jem mięsa oprócz mortadeli smażonej w bułce tartej i tatar, poza tym nic więcej z mięsa. W każdy piątek jest ryba albo biała panga albo mintaj, do tego sałatki, czasami smażony szpinak:) i ziemniaki do ryby jak zawsze. Ponieważ moja mama pracuje, to obiady od poniedziałku do piątku są czasami koło 17, czasami ok. 19. Co do picia wypijam dziennie około jednej butelki żywiec zdrój niegazowaną i jedną szklankę herbaty. Kolacji jako tako nie ma. Po prostu jak jestem głodna, to robię sobie kanapki, często to jest około 23, 24, a zasypiam około 1 lub 2. Od tygodnia robię 100 brzuszków, działa to, bo mięśnie bolą. Co do wagi we wrześniu ważyłam 51 kg, nie wiem, co się stało, że tyle przytyłam, ale zauważyłam zmianę, nie mieszczę się w ubrania i widzę po swoich nogach cellulit, to jest ohydne, bo wcześniej nie widziałam. No i mój brzuch jakbym była w ciąży poczatkowej, a jak siedzę, podnoszę spodnie do góry, żeby fałdy znikły niestety i to już nie pomaga. Idę teraz na studia, mam cały wrzesień na schudnięcie, więc proszę o pomoc, by nie być tam spostrzegana jako osoba gruba. Spodnie mam założone, bo wylewa się coś, co nie powinno. Proszę o pomoc, bym mogła pokochać siebie. A i jeszcze nie wiem, czy to ważne, ale cały czas mam biegunkę od jakichś 2 miesiecy normalnego stolca nie robię. Ania

Witam. Rok temu zachorowałam na anoreksję. Początkowo była to tylko chęć zrzucenia zbędnych kilogramów i pozbycia się dużego brzucha i masywnych ud. Zawsze miałam kompleksy i już wcześniej kilka razy się odchudzałam, ale wtedy wiedziałam kiedy przestać. Tym razem było inaczej... Zachęcona szybkimi efektami jeszcze bardziej ograniczałam swoje posiłki, aż doszło do tego, że jadłam tylko kilka łyżek kaszy lub ryżu i jeszcze miałam wyrzuty sumienia. Do tego dużo ćwiczyłam. To był sposób na oczyszczenie się z winy, że tyle zjadłam. Obsesyjnie przeliczałam kalorie. I te zjedzone i te spalone. Moje myśli krążyły tylko wokół jedzenia, a raczej niejedzenia.

W ciągu 6 miesięcy moja waga spadła z 64 do 38 kg przy wzroście 164cm. Wiedziałam, że ze mną jest źle. Chciałam wyzdrowieć, zrozumiałam swój błąd i zaczęłam się leczyć. Zależało mi, miałam nadzieję i wsparcie bliskich (przynajmniej tak mi się wydawało). Niestety nadal chudłam, a rodzina ciągle urządzała mi awantury, że nic nie jem i wpychała mi jedzenie. Czułam się strasznie samotna i niezrozumiana. Ja naprawdę się starałam, ale nikt tego nie dostrzegał. Dla mnie zjedzenie trzech posiłków dziennie było już ogromnych sukcesem, chociaż nadal bałam się przytyć. Powolutku zaczęłam przybierać na wadze. Im tylko o to chodziło. Tym co się działo w mojej głowie w ogóle się nie przejmowali. Tylko żeby nie patrzeć na moje wychudzone ciało, bo zżerało ich poczucie winy. A przecież ja sama chciałam.

W końcu wzięłam się w garść. Zaczęłam jeść coraz więcej, przestałam ćwiczyć, brałam psychotropy, różne suplementy diety i zastrzyki. Chodziłam do lekarzy, próbowałam rozmawiać z rodziną o tym co mi leży na sercu. Jednym słowem chciałam żyć. Miałam nadzieję, ale moi bliscy pozostali głusi na moje wołanie. Ich obchodziło tylko to, żebym przytyła! Więc podświadomie zamknęłam się w sobie i udawałam, że wszystko w porządku. A tak naprawdę zaczęłam się objadać, strasznie obżerać za co się nienawidzę. Przy każdym napięciu, przypływie emocji, nerwach tylko obżeranie mnie "uspokajało". Miałam ogromne wyrzuty sumienia, ale nie umiałam wymiotować. Początkowo nie było rezultatów. Później jednak zaczęłam tyć i przytyłam już 30 kg. Znienawidziłam siebie totalnie. Uważam się za kompletne dno. Jestem gruba i brzydka. Przestało mi zależeć na czymkolwiek. Totalnie olałam znajomych, a raczej specjalnie się od nich odsunęłam. Przestałam wychodzić z domu i rozmawiać z rodziną.

Czasem gdy już nie wytrzymuję i poczuję przypływ nadzieji próbuję porozmawiać z tatą, ale zawsze kończy się krzykiem i moim płaczem. A oni nie chcąc mnie denerwować poprostu zchodzą mi z drogi, unikają rozmów. A ja bym tak bardzo chciała zostać wysłuchana, zrozumiana, czasem nawet ich prowokuję żeby wykrzyczeli mi co tak naprawdę myślą, czują, ale pozostaje to bez echa. W końcu podjęłam się terapii u psychologa. Zrozumiałam, że źródło moich problemów leży w nieprawidłowych relacjach w rodzinie. Nieumiejętność nawiązywania prawidłowych relacji, brak akceptacji siebie. Wiele lęków i ogromna chęć wycofania się z życia. Wszystko to ma jedno źródło. Poznałam swoje lęki, dowiedziałam się o ogromnym żalu i skrywanej złości do rodziny. Niby wszystko powinno się zaczęć układać, ale z moją psychiką jest coraz gorzej. Nadal się wycofuję z życia, rezygnuję ze wszystkiego, nawet już nie próbuje naprawiać relacji z rodziną, chyba mi już w ogóle nie zależy. I coraz częściej myślę o śmierci jako sposobie na pozbycie się bólu. A jednocześnie wiem że to wołanie o pomoc.

Czuję że jestem z tym wszystkim sama, że nikt mnie nie rozumie. Ciągle płaczę i czuję sie bezsilna. Nie wiem co mam robić. Powoli brakuje mi sił na walkę z samą sobą. A na pewno brak mi odwagi, by podjąć jeszcze jakieś działania. Dziękuję za tę stronę. To naprawdę wspaniałe, że można się "wygadać", wyrzucić to z siebie. Proszę o jakieś wskazówki lub poprostu słowa zrozumienia. Nie wiem co mam ze sobą dalej zrobić.