Witam, dramat mojej rodziny trwa już kilka lat. Powodem jest moja matka, która nie daje nam normalnie żyć, o wszystko nas obwinia, dla niej nic nie dzieje się bez przyczyny. Potrafi wpaść do domu i zrobić awanturę o to, że nie zdążyła na autobus i że to nasza wina, bo my w tym maczaliśmy palce. Awanturę potrafi wywołać również fakt, gdy ktoś w domu zbyt głośno się zaśmieje, bo u mamy od razu wzbudza to podejrzliwość. Na każdym kroku trzeba uważać, co się mówi, bo ona za chwilę może to przeinaczyć i wpaść w złość. Wszystkich ludzi dookoła zna, wszystkich już gdzieś kiedyś widziała i spotkała. Nie można z nią normalnie porozmawiać, bo twierdzi, że wszystko co mówimy już było wcześniej, już się wydarzyło kiedyś. Na każdym kroku nas atakuje. Ja z bratem wyprowadziliśmy się z domu, ale został z nią tata, który jest teraz jej największą ofiarą. Martwię się o niego, bo tata często płacze, nie wytrzymuje już nerwowo, ma dość jej oskarżeń, bo niczemu nie jest winny! Jako jedyny pracuje i utrzymuje dom, a ona potrafi tylko drwić i wyśmiewać się z niego nawet przy ludziach! Cały czas straszy nas sądem, ostatnio złożyła donos w prokuraturze, że niby montowaliśmy podsłuchy w domu, ale z braku dowodów został oddalony. Najgorsze jest, że przez te jej złośliwości tata ma długi finansowe. Pomagam mu z całych sił jak mogę finansowo i duchowo, ale pomału tracę wiarę. Dodam, że mama za namową koleżanki podejmowała dwa razy próby leczenia, ale po wyjściu ze szpitala odstawiała leki i koszmar powracał i nadal trwa. Ona twierdzi, że to my jesteśmy chorzy a ona jest zdrowa i nikt z niej wariatki nie będzie robił. Jesteśmy jej największymi wrogami, żadne argumenty do niej nie docierają, nie mamy na nią żadnego wpływu, nikt nie ma! Na słowo lekarz reaguje jak płachta na byka. Nie wiemy co robić. Błagam o pomoc, jakąś wskazówkę, poradę, cokolwiek!

Witam! Mój przypadek jest dosyć wyjątkowy, od kilku miesięcy mam kłucia w klatce. Codziennie mam bóle głowy i ciągle mi się ciężko oddycha, tak jakbym nie mógł całych płuc nabrać powietrza. Pół roku temu rzuciłem papierosy. A wszystko zaczęło się dziać tak w grudniu 2011 r. Miałem robione echo serca i testy wisiłkowe i było wszystko ok. Zdjęcie płuc też ok. Lekarz rodzinny dał mi skierowanie do pulmonologa, bo mówi że to może być astma. Dała mi wziewne leki, ale one i tak nic nie dają. Już nie wiem co robić, piszę teraz do Państwa, boli mnie w klatce piersiowej i tak jak by mi coś w gardle stało.

Witam serdecznie! Mój problem jest, być może banalny, ale od pewnego czasu nie daje mi spokoju. Jestem bardzo nerwowa ostatnimi czasy. Wpływ na to miały rzeczy, które się dzieją wokoło, problemy, nieżyczliwi ludzie, codzienność. Moi bliscy wysyłają mnie do lekarza, bo odbija się to na moim zdrowiu. Mój atak nerwowy zaczyna się od lekkiej złości, później zaczynają trząść mi się ręce, boli mnie głowa, zaczynam się trząść wewnętrznie, boli mnie i ściska żołądek, nie mogę jeść. Czasem kończy się wymiotami. Źle sypiam, pocę się w nocy. Zawsze byłam choleryczką, ale ostatnio sama siebie nie poznaję. Nie potrafię się uspokoić wewnętrznie, małe rzeczy wyprowadzają mnie z równowagi. Staram się hamować, żeby nie obrywały przez moją złość najbliższe mi osoby, ale nie jest to łatwe. 2 miesiące temu miałam robioną gastroskopię i mam stan przedwrzodowy, więc tym bardziej nerwy nie są wskazane przy moim stanie zdrowia. Do jakiego lekarza mam się udać, bo bez tego raczej sie nie obejdzie. Mam 37 lat. Aleksandra Potrzebuję konsultacji medycznej, być może tabletek na uspokojenie...

Jestem kobietą, mam 19 lat i przez ostatnie 2 lata zauważyłam diametralną zmianę w moim zachowaniu, nie tylko ja, ale również moi znajomi. Z początku myślałam, że może być to spowodowane zmianą klimatu i miejsca (ok. 3 lata temu wyprowadziłam się do Nowego Jorku). Dzieciństwo miałam trudne, mój ojciec bił mamę, wyzywał ją, wyrywał jej włosy. Zdradzał ją również z napotkanymi paniami. Później mama zaczęła się "nosić" z obcymi facetami. A na wszystko patrzyłam ja. Byłam dla nich także "przedmiotem", gardzili mną. Kiedy byłam trochę starsza (miałam ok. 14 lat) mama, mówiła że nic nie osiągnę, wyzywała mnie od najgorszych, poprzez szm*ty, k*rwy itp. Życzyła mi przyszłości takiej, jakiej chciałam uniknąć. Ten okres był najgorszy w moim dotychczasowym życiu, jednak jeszcze wtedy potrafiłam być spokojna, wrażliwa, dużo się uśmiechałam, bez problemu mówiłam o swoich uczuciach etc. Teraz wszystko się zmieniło, irytuje mnie rodzina, znajomi, zwierzęta. Wydaje mi się, że jestem od wszystkich lepsza i mądrzejsza. Mam problemy z wyrażaniem uczuć i często jestem agresywna w stosunku do innych, robię afery (nawet o byle błahostkę). Czasem czuję się jakbym miała dwie twarze, dwie osobowości, kiedy przebywam ze znajomymi jestem duszą towarzystwa, a gdy wracam do domu czuję tę przygnębiającą samotność, z którą sobie nie radzę. Bywa, że czuję na sobie wzrok w pustym mieszkaniu. Miewam stany, kiedy jestem tak naładowana negatywną energią, że potrafię rozwalić nie jedną rzecz, zdarza się również, że potrafię uderzyć ze złości lub nawet zacząć bójkę. Straciłam paru znajomych na takich "wybrykach". Ostatnio zauważyłam też, przy kontaktach z mężczyznami, że pociąga mnie sadyzm wszelkiej postaci. Kiedyś również się okaleczałam, podejmowałam próby samobójcze, jednak zawsze kończyło się to "złotymi myślami", że kiedyś im wszystkim pokażę, że będę kimś! Takie "nawroty" trwały zwykle do kilku godzin, a potem znowu to przytłaczające uczucie, ta niechęć do środowiska, to beznadziejne nastawienie do życia. Chociaż bywa, że niespodziewanie, odczuwam euforię. Z nieznanego mi powodu, potrafię mieć doskonały humor, który dość łatwo zepsuć. Te stany są tak przemienne, że jestem niezdolna do pracy. Sięgam wysoko, mam ambicje, duże ambicje, ale przeszkadzają mi w tym moje "humory", nie wiem jak z tym działać. Czy może to być choroba psychiczna? Proszę o pomoc i "diagnozę problemu". ;)

Od trzech tygodni mam nogi jak z waty, zawroty głowy. Poszłam do lekarza dostałam tabletki na spanie. Następnie na wiotkie nogi i zawroty głowy. Po nich dostałam palpitacji serca, nie spałam całej nocy. Miałam wrażenie, jakby mi serce się zatrzymywało i przyspieszało. Robiłam badania krew14, mocz, ECHO, EKG. Wszystko dobrze. Raz wzywałam pogotowie, drugi byłam na pogotowiu dostałam zastrzyk. Lekarz stwierdził nerwicę, kazał mi wyrównywać oddech. Boję się sama spać, co chwilę sprawdzam sobie puls w nocy, mam wrażenie, że zaraz przestanę oddychać, ucisk w klatce, mam lęki. A od dwóch dni mam znowu słabe nogi, jakbym miała zemdleć. Piję 5 razy dziennie melisę i biorę magnez, nawet wzięłam dziś 5 kropli Mentolu, ale jestem taka senna. Kazali mi kupić sobie nerwosol. Już sama nie wiem co mam brać. Nie chcę być taka otępiała. Jutro wracam do pracy. Co zrobić, żeby nie paść i tak nie myśleć. Staram się odgonić te myśli, ale co dalej. Chcę być zdrowa, co robić?

Witam! Mam 26 lat, jestem mężczyzną i od 12 lat choruję na nerwicę natręctw. Na początku brałem Zoloft, potem Anafranil SR75 (trochę mi pomogły) potem przez jakiś czas byłem bez leków. Około 4,5 roku temu (nie brałem żadnych leków wtedy) zaczęły się stany zmęczenia i senności, które trwają do dziś. Obecnie biorę Setaloft 200mg na dobę (odpowiednik Zoloftu), Spamilan 15mg na dobę oraz Rispolept 1mg na dobę. Problemów z zaśnięciem raczej nie mam, rzadko budzę się w nocy (przynajmniej tak mi się wydaje), ale mam problemy ze wstawaniem (jestem śpiący). Staram się spać ok. 8 godzin, ale nawet wtedy nie jestem całkiem wyspany. Natręctwa są umiarkowane, chodzę na psychoterapię, ale dokucza mi bardzo częsta senność i uczucie zmęczenia. Byłem u lekarza rodzinnego, miałem robione badania krwi i moczu, wyszły dobrze (tylko dość niski poziom żelaza albo hemoglobiny, jeśli dobrze pamiętam). Lekarz stwierdził, że zmęczenie to prawdopodobnie wskutek nerwicy, polecił brać doraźnie (czasami) Biotropil. Chciałbym się jednak wybrać jeszcze do innego lekarza, może uda się coś więcej na to poradzić. Mam pytanie do jakiego lekarza powinienem się udać (chodzi mi o diagnozę i leczenie zmęczenia a nie nerwicy, gdyż do psychiatry chodzę)? Internista, neurolog, psychiatra? I czy da się na to coś poradzić, jeśli powodem jest nerwica? Dziękuję i pozdrawiam!

Witam, mam 64 lata, od dwóch lat ma przepisywany i zażywam Efevelon - antydepresant. To oczywiście zalecenie lekarza specjalisty. Teraz chciałabym zastosować u siebie taką kurację oczyszczająca przy pomocy Colonix Program firmy Dr Natura. Zastanawiam sie, czy nie ma przeciwwskazań? Na początku kuracji antydepresyjnej pytałam lekarza o stosowanie innych preparatów. Powiedział, żeby tylko nie łączyć z dziurawcem. Dlatego bardzo proszę o podpowiedź, czy mogę spróbować tych preparatów Colonix? Będę wdzięczna za podpowiedź. Wizytę u lekarza mam dopiero za kilka miesięcy. Dziękuję.

Witam! Mam 17 lat. W maju zapaliłem marihuanę, miałem " złą fazę". Dodam, że nie była też ona spowodowana sama w sobie zapaleniem marihuany, tylko wydarzeniem, które miało przy tym miejsce. Na drugi dzień dostałem nerwicy lękowej. Objawy same stopniowo ustępowały. Minęły 3 miesiące i nie mam już raczej żadnych objawów nerwicy. Moja mama ma chad. Przeczytałem praktycznie wszystko o chad, co jest w Internecie. Wiem o mojej podatności na tę chorobę. Nie potrafię żyć z myślą o tym. Straciłem poczucie wartości własnego życia i szacunek go niego. Moje życie w jak najbardziej negatywnym znaczeniu tego słowa zmieniło się o 180 stopni. Porzuciłem wszystkie marzenia i plany na przyszłość, o której jeszcze niedawno uwielbiałem myśleć. Wciąż codziennie czytam różne fora i strony o tej tematyce. Wiem jak wygląda życie z tą chorobą, szczególnie bez większego wsparcia. Historie ludzi z tym zaburzeniem są delikatnie mówiąc nieciekawe. Nie potrafię z tym żyć, czuję się jakbym siedział na bombie, która może w każdej chwili wybuchnąć. Straciłem zupełnie ochotę do życia i nie wiem jak dalej z tym żyć. Nie potrafię "po prostu żyć i nie przejmować się tym" i nie wiem jak z tym żyć. Do tematu mam kilka dodatkowych pytań:

1. Czy genetyczny chad jest cięższy? Czy typ i przebieg chadu, który ma źródło genetyczne jest nieco podobny do przebiegu chad u rodzica (czy jeśli u mojej mamy występują, np. pełne manie to u mnie będzie podobnie?)

2. Wiem że marihuana "wyciąga" ukryte zaburzenia. Dlaczego, więc u mnie wyciągnęła właśnie nerwicę?

3. Czy jest szansa, że nie będę miał w przyszłości żadnych zaburzeń? Jeśli tak, to na ile jest to prawdopodobne?

4. Czy jest możliwe że w przyszłości nie będę miał chad, tylko np. nerwicę?

5. Szukam wiele informacji o badaniach nad nowymi lekami, nowinkach psychiatrycznych itd. (w moim położeniu nie muszę mówić dlaczego), ale jest o tym bardzo niewiele. Czy może istnieją jakieś strony o tej tematyce? Czy rzeczywiście psychiatria jest szybko rozwijającą się teraz dziedziną? Bardzo interesuje mnie czy istnieje szansa na poprawę w leczeniu w najbliższej przyszłości.

Witam!

Mój problem trwa już 2 lata, mianowicie mam myśli natrętne, np. że zrobię krzywdę synkowi. Obraźliwe myśli na osoby mi bardzo bliskie, które bardzo kocham a one mnie. Przyszło to z dnia na dzień, do tego wszystkiego mam stan niepokoju i lęku, który mi dokucza. Mam uczucie spowolnionych ruchów i jakbym był pod wpływem alkoholu, mam problem spojrzeć ludziom w oczy, czego wcześniej nie było. Jak się patrzę w lustro to się o coś obwiniam, powracają mi myśli z lat młodzieńczych, które w myślach analizuję. Dodam, że mam 36 lat, gdy mam sytuację stresującą to moje ciało zaczyna drżeć a głowa trząść. Dodam, że zanim to mnie dopadło byłem osobą, która szybko nawiązywała kontakty, patrzyła na przyszłość, a dzisiaj brak mi chęci i siły. Chodzę śpiący, chociaż śpię po 8 godz. na dobę. Proszę o informację, czy są jakieś leki, żeby wrócić do normalności. Ukrywam ten stan przed żoną, bo mi ciężko mówić co mnie dopadło. Dodam, że mam kochającą rodzinę.

Witam, postanowiłem napisać, gdyż problem, z jakim przyszło mi się zmierzyć, całkowicie mnie zaskoczył i nie wiem, jak go rozwiązać. Otóż, od kilku lat jestem lektorem w kościele i wykonuję m.in. czytania mszalne, a więc występuję publicznie. Odkąd pamiętam, nigdy nie stresowałem się z tego powodu, podchodziłem do swojego zadania z odpowiednim dystansem, pewnością siebie. W szkole średniej brałem udział także w podobnych przedsięwzięciach (konferansjer, aktor w przedstawieniach) i nawet myślałem, że poczyniłem pewne postępy w sytuacjach stresowych (na ogół jestem osobą nieśmiałą). Niestety, ostatnio (jakieś 2 tygodnie temu) zacząłem strasznie stresować się przed czytaniem, wpadam niemalże w paniczny strach - cały się pocę, drżę, mam tachykardię, nie kontroluję oddechu (przez co nie jestem w stanie nawet płynnie i wyraźnie czytać). Zupełnie nie wiem, skąd się wziął ten problem, bo przecież nic się nie zmieniło. Pierwszy raz po prostu odczułem taki stres już podczas czytania, pomyliłem się (co także do tej pory mnie nie stresowało, bo przecież każdy może się przejęzyczyć). Następnym razem myślałem, że wszystko wróci do normy, ale było tragicznie - tuż przed czytaniem poczułem się na tyle źle, że musiałem wyjść na świeże powietrze. Nie wiem, czy to ma związek z moim problemem, ale ogólnie ostatnio podczas czytania publicznie, ciężko jest mi się skupić, czytam niemal mechanicznie, rozmyślając przy tym jednocześnie, czy np. dobrze czytam (co wydaje mi się absurdalne) - jakbym obserwował siebie z boku. Teraz nie wiem, co robić, bo nie chcę rezygnować z czegoś, w czym doskonale się realizuje i co do tej pory nie sprawiało mi najmniejszego problemu. Skąd w ogóle wzięła się taka sytuacja? Jak ją skutecznie wyeliminować? Czy może zrobić sobie przerwę? Ale z drugiej strony boję się, że uciekając od problemu, nie rozwiążę go. Z góry dziękuję za odpowiedź.

Witam, mam 24 lata. Mój problem polega na tym, iż wydaje mi się, że od 3 lat zachowuję się dziwnie. Mam trudności z poznawaniem nowych ludzi, z relacjami, ciągle myślę, że oni knują przeciwko mnie, wszystko o mnie wiedzą. Nieraz jak jadę np. autobusem to wydaje mi się, że się na mnie patrzą, że się śmieją ze mnie, chociaż wiem że to nieprawda, ogarnia mnie lęk i najchętniej to bym wyskoczył z autobusu w czasie jazdy. Mam problemy z koncentracją, mam strasznie niską samoocenę, kiedy przebywam ze znajomymi dają mi odczuć, że się zmieniłem, że już nie jestem taki jak kiedyś wesoły i sympatyczny, a to pogarsza moja sytuację. Nie mam problemów ze snem, niekiedy zaczynam zdanie i w połowie zapominam o czym mówiłem, mam trudności z wyrażaniem swoich uczuć, śmieję się sztucznie, nic mnie nie cieszy, mówię coś bez sensu, tylko żeby mówić. Dużo razy myślałem, żeby z sobą skończyć, w ogóle mam takie założenie, że jak sie pogorszy to jeszcze została mi ucieczka na tamten świat. Problemem jest nawet utrzymywanie kontaktu wzrokowego przez 5 sekund. Biję się ciągle z myślami, nic mi się nie chce. Kiedyś wyrywałem laski na porządku dziennym teraz jestem jakiś nieśmiały zamknięty w sobie i w ogóle mam trudności z prowadzeniem konwersacji, tak jak już pisałem, unikam kontaktu wzrokowego. Strasznie się denerwuję, ogarnia mnie lęk i to wszystko utrudnia mi myślenie o tym, o czym rozmawiam z daną osobą. W danej chwili izoluję się od ludzi, wolę siedzieć sam w domu, grać na komputerze niż iść gdziekolwiek, bo wiem, że się źle będę czuł. Nieraz mam dobre dni, że się śmieję szczerze i ogólnie zachowuje sie normalnie, ale to się zdarza sporadycznie bardzo rzadko. A teraz mój życiorys. Do 17 roku życia mieszkałem z babcią, mamą, dziadziem tatem oraz siostrą i właśnie wtedy się wszystko zaczęło. Przeprowadziliśmy się, zbuntowałem się mamie, zacząłem uciekać z domu, wpadłem w towarzystwo, które piło alkohol, zażywało różne narkotyki, między innymi (extazy, MDMA, amfetaminę, marihuanę, Mefedron) i można powiedzieć, że była to zorganizowana grupa przestępcza nieletnich. Trafiłem na rok do kryminału, po połowie wyszedłem, najadłem się tam tonę stresu. Marihuanę palę 8 lat, można powiedzieć, że co 3 dzień paliłem inne używki, zażywałem sporadycznie i do tego alkohol - wszystko mieszałem razem. Dodam, że byłem u psychiatry, zapisał mi sedam i chloropotixen, czy jakoś tak, ale to kompletnie mi nie pomagało. Zaproponował, żebym poszedł do szpitala na 2 tyg., w celu zdiagnozowania choroby, ale się nie zgodziłem, myślałem że tabletki pomogą, ale nic z tego. Proszę napisać, co mam robić, na jaką chorobę to wygląda.

Witam! Od miesiąca biorę Rispolept 0,5 ml. Przez jakiś czas brałam Effexor 150 mg. Nowy psychiatra, u którego podjęłam leczenie kazał mi zmniejszyć stopniowo dawkę Effexora. W tej chwili przyjmuję dawkę 37,5 mg. Jak byłam na dawce 75 mg Effoxora czułam się dość dobrze. Miałam dobre nastawienie i prawie nie miałam myśli kompulsywnych. Po pięciu dniach brania dawki 37,5 mg zaczęłam się czuć źle. Myśli kompulsywne powróciły. Ponieważ mój psychiatra jest na urlopie chcę się dowiedzieć czy mogę zwiększyć dawkę z powrotem na 75 mg czy nie ma sensu i czy będę musiała w przyszłości brać nowy antydepresant. Proszę o poradę.

Drodzy Państwo! Bardzo proszę o poradę w mojej sprawie. Od kilku tygodni mam "napady", które powodują uczucie, iż jest mi słabo, mam wrażenie jakby gardło mi się zatykało i miała się zaraz udusić. Zacznę od początku: Nastąpiła u mnie jeszcze zimą tzw. pokrzywka, która przeleczyłam lekami. Nie mniej jednak warto o tym wspomnieć, gdyż Pani dermatolog powiedziała mi wtedy, że jak leki nie pomogą muszę natychmiast udać się do szpitala, bo mogę się udusić. W lutym byłam w szpitalu (zupełnie inny temat) jednego wieczora dostałam jakieś uczulenie na ciele, (to było wieczorem, ale rano zjadłam owsiankę na śniadanie, mimo, że w dzieciństwie byłam na nią uczulona) od razu mi się skojarzyło z tą pokrzywką/reakcją uczuleniową na owsiankę dlatego poszłam do dyżurki po lek antyalergiczny, po którym niestety dostałam atak ściśniętego gardła, miałam wrażenie, że język mi puchnie, całą twarz miałam bardzo purpurową - "odratowano" mnie silnymi lekami. Wszystko było w porządku przez jakiś czas, dopóki nie zaczęłam dostawać podobnego uczucia jak w szpitalu jak tylko widziałam, że moja skóra się robi lekko czerwona itp. Jestem alergikiem, pomyślałam, że to może w mojej głowie tylko i po wzięciu leków antyalergicznych jakby przechodziło. Niestety objawy zaczęły się nasilać po pewnych posiłkach np. po zjedzeniu ciastek, których wcześniej nigdy nie jadłam, sorbetu ananasowego u teściowej po obiedzie, teraz mam uczucie, że jestem na wszystko uczulona i boję się już cokolwiek jeść poza chlebem z szynką... Zakupiłam testy na alergię, w tej chwili nie biorę żadnych leków, żeby wyszły prawidłowe, zrobię je we wtorek. Przy każdym "ataku" biorę Calcium, czasem kilka razy dziennie, żeby jakoś to przetrwać. Moje pytanie do Państwa - czy to może być nerwica lękowa spowodowana uszczerbkiem na psychice wywołaną przez Panią dermatolog i sytuacją ze szpitala? Czy może powinnam się zgłosić do specjalisty? Dodam, że palę papierosy, ale nie sądzę, żeby one były przyczyną, ponieważ są dni, że palę kilka papierosów i nic mi nie jest. W celu opisania bardziej problemu również dodam, że mimo iż sytuacja się powtarza od kilku tygodni to od kilku dni też przed tymi "atakami" (choć chyba, nie zawsze) czerwone place na ciele - nie jakaś duża ilość, ale swędzą. Może pokrzywka mi wróciła, a duszności są niezależną sprawą? Pozdrawiam Marta

Bardzo mnie martwi to, że mam dziwne myśli o zabijaniu. Często nachodzi mnie ochota, żeby komuś zrobić krzywdę. Boję się, że coś ze mną jest nie tak i że kiedyś nie wytrzymam i coś komuś zrobię. Ja naprawdę tego nie chcę. U psychiatry byłam nie raz, ale jeszcze nie odważyłam się mu tego powiedzieć. Proszę o poradę i diagnozę. Małgosia, lat 13

Mój problem jest dość skomplikowany, a moje pytanie nie dotyczy jednej rzeczy. Myślę, że należy zacząć od tego, że podejrzewam u siebie zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne. Już w młodości (mniej więcej podstawówce) miałam natrętne myśli, które jednak z czasem udało mi się zwalczyć. Pojawiały się jednak później co jakiś czas (np. myśli o śmierci). Stałam się zamknięta w sobie, skryta, niepewna siebie, raczej źle czułam się w otoczeniu ludzi. Okres liceum wspominam nieco lepiej - w szkole szło mi dobrze, zyskałam wspaniałą przyjaciółkę, która jest zdecydowanie moją bratnią duszą. Nasze podobieństwo wciąż mnie zadziwia. Mimo to, dalej czułam się najlepiej sama, z niecierpliwością wyczekiwałam możliwości powrotu do domu, byłam raczej milcząca, a niechęć (jeśli to nie za mocne słowo) do ludzi i moją aspołeczność obracałam w żart. Natrętne myśli powróciły kilka dni temu. Przez pierwsze dwa dni były tak silne, że miałam trudności z zaśnięciem, a gdy już udało mi się zasnąć, budziłam się wcześnie, chodziłam zamyślona, nieobecna, ze łzami w oczach, czując bezsilność i bezsens. Nie mogłam odgonić natrętnych myśli choć starałam się z całej siły. Próbowałam przemówić sobie do rozsądku, ale to nie skutkowało. Nie wiedziałam co robić - jakby coś kazało mi myśleć o tym samym wciąż i wciąż. Gdy udało mi się choć trochę się uspokoić, myśli wracały i "musiałam" przemyśleć wszystko od początku, wytłumaczyć sobie, że moje myśli są absurdalne, wyliczyć na palcach wytłumaczenia i tak w kółko. Jakiś czas wcześniej miałam "obsesję" na punkcie sprawdzania, czy kurki od gazu są zakręcone. Dokręcałam po kolei każdy z nich, nie raz kilka razy. Wzbudzało to śmiech u mojego brata i ja sama zauważyłam niedorzeczność swoich działań i udało mi się przestać to robić. Obsesyjnie sprawdzałam (i nieraz dalej to robię) czy mam telefon w torebce. Kilka razy naprzemiennie otwierałam i zamykałam torebkę aby upewnić się, czy telefon jest w środku, a nawet pytałam o to kogoś, choć sama widziałam, że telefon tam był. Do tego zauważyłam, że zaczęłam bardzo często myć ręce lub na przykład liczyć, ile rzeczy zjadłam danego dnia lub/i ile miały kalorii. Natrętne myśli nie pozwalają mi się skupić na niczym innym, czuję się jak w amoku, odcięta od otaczającego mnie świata. Myślę jednak, że to moje lęki mnie "zżerają", czy mam rację? A może to stres? W końcu zdałam ostatnio maturę, musiałam wybrać studia (wybrałam uczelnie bardzo oddaloną od mojego domu, co jest dla mnie wielkim przeżyciem, bo jestem bardzo związana ze swoją rodziną), teraz czeka mnie złożenie dokumentów i oczekiwanie na wyniki i kilka innych czynników raczej mniej ważnych, ale też bardzo mnie stresujących (jestem niesamowicie wrażliwą osobą). W każdym razie zwierzyłam się ostatnio mamie, że mam natrętne myśli i czego dotyczą, ponieważ już nie radziłam sobie z nimi. Trochę mi to pomogło, lecz na następny dzień wszystko wróciło (choć chyba mniej nasilone). Przejdźmy jednak do sedna i tego, co jest dla mnie problemem obecnie. Jak już wspomniałam jestem bardzo wrażliwą osobą, denerwuję się i stresuję sto razy bardziej niż powinnam, obmyślam wszystko, doszukuję się itd. Razem z moją przyjaciółką jesteśmy raczej romantyczkami. Nasze rozmowy dotyczą uczuć, miłości - tej jednej, wielkiej, na całe życie. Oglądamy i czytamy romanse. I tu chyba pojawił się mój lęk - że będę sama, że nigdy nie spotkam tej jedynej osoby lub wręcz przeciwnie - że już ją poznałam. I tu zaczyna się cała historia. Postaram się opisać ją jak najzwięźlej. Około 4(?) lata temu poznałam chłopaka (w zasadzie kojarzyłam go wcześniej, ale to wtedy jakby "należeliśmy do jednej paczki"). Ja miałam 15 lat, on był o 2 lata młodszy(!). I wtedy zaczęły się jego zaloty, jednak ja go odtrącałam. On jednak nie dawał za wygraną, a ja zaczęłam mięknąć (bo ile można się opędzać, jeszcze gdy ktoś powtarza, że mu zależy i wyznaje miłość, obejmuje, okazuje czułość?). Wciąż twierdziłam, że nie chcę być z nim - przecież był ode mnie młodszy, było mi głupio przed innymi, ale też nie czułam fascynacji jego osobą. Jednak jego objęcia sprawiały mi przyjemność - i może właśnie tu chodziło o bliskość, która była tak przyjemna i akceptację, której tak mi brakowało. Jednak nie do końca wierze, że jego uczucie do mnie było prawdziwe. Na początku pisaliśmy esemesy, spotykaliśmy w gronie znajomych i chyba wtedy zaczęłam się przywiązywać. W wakacje on wyjechał, później wrócił i nie odzywał się do mnie jakiś czas, co mnie zabolało, było dziwne, bo przecież podobno tyle dla niego znaczyłam. Następnie sytuacja się powtarzała. Gdy spotykaliśmy się w gronie znajomych, byliśmy blisko, on twierdził, że żywi do mnie uczucie, ale później, potrafił się długo nie odzywać, jakbym na co dzień nie istniała w jego świecie. Może też dlatego, że wciąż go odtrącałam (choć w jego obecności miękłam i pozwalałam mu być blisko). W ciągu roku szkolnego potrafiliśmy się do siebie praktycznie nie odzywać, może raz czy dwa, a gdy już myślałam, że wszystko między nami skończone i udawało mi się wszystko uporządkować, on burzył to, co budowałam do tej pory i znów zapewniał mnie, że mnie kocha. Później jednak było troszkę inaczej. Nie pisaliśmy ze sobą na co dzień, może raz, dwa w roku szkolnym, a w wakacje, gdy gdzieś się spotykaliśmy (nigdy sami, zawsze ze znajomymi), było nam dobrze w swojej obecności, w sumie raczej nie rozmawialiśmy wiele - może po prostu chodziło nam o bliskość i zainteresowanie, których nam brakowało. Gdy w tamtym roku myślałam, że wszystko między nami skończone i czułam się z tą świadomością lepiej (choć on pojawiał się dość często w moich myślach, spotykaliśmy się czasem przypadkiem to w autobusie, to na ulicy), on znów sprawił, że runęło to, co sobie ułożyłam w głowie. Znów zapewnił mnie o swojej miłości, był czuły, a ja się temu poddałam. Stwierdziłam, że jeśli wciąż, po tak długim czasie, on o mnie myśli w ten sposób, może naprawdę mnie kocha i biorąc pod uwagę to, że ja też o nim myślę, może warto jest spróbować. Odważyłam się więc i poprosiłam go o rozmowę. On oczywiście się zgodził, lecz wciąż "nie miał czasu", choć miał go dla kolegów. Pewnego dnia nie wytrzymałam i wymusiłam na nim tą rozmowę. Twierdził, że bał się tego, co mu powiem. Ale ja nie potrafiłam mu powiedzieć nic poza tym, że nie jest mi obojętny, nie nazwałam swoich uczuć wprost (bo sama chyba nie byłam pewna tego, co czuję, ale też bałam się tego, co powiedzą inni). On mnie pocałował, stwierdził, że straciliśmy tak dużo czasu, umówiliśmy się na następny dzień. Jednak następnego dnia jemu coś wypadło, a potem już się nie odezwał. Nie rozmawialiśmy o tym. Niedługo potem po jakiejś imprezie odprowadził mnie do domu, gdy się żegnaliśmy próbował mnie pocałować, nie chciał mnie puścić, przeprosił mnie, ale był wtedy pod wpływem alkoholu. Powiedziałam mu, że miał swoją szansę i ją zmarnował. Do tej pory nigdy więcej o tym nie rozmawialiśmy. Wiem, że nasza relacja była skomplikowana. Czy jest możliwe, żebyśmy w tak młodym wieku żywili do siebie prawdziwe uczucie? Czy on naprawdę mógł mnie kochać? A może mam wyrzuty sumienia, że przez ten cały czas go odtrącałam, a z drugiej strony dawałam nadzieję? Myślę, że to, co mogło trzymać nas przy sobie to chęć poczucia bliskości drugiej osoby, zainteresowania, czego nam brakowało, a także jak już wspomniałam - akceptacji - której potrzebowałam. Nie czułam się nigdy duszą towarzystwa, nie byłam specjalnie rozmowna, nie miałam wielu koleżanek, może nawet czułam się samotna. Gdy patrzę na to z perspektywy czasu myślę, że gdy byłam pod ręką lub czuł się samotny wiedział, że wystarczy parę słodkich słówek, a ja szybko zmięknę, dając mu poczucie bliskości. Może po prostu mną manipulował, jego zapewnienia nie były szczere, po prostu jest typem uwodziciela? Czy to moja wrażliwość i poczucie winy nie pozwalają mi o tym zapomnieć i każą rozpamiętywać to od nowa? Może była to po prostu bardziej młodzieńcza fascynacja drugą osobą, pierwsze odczuwanie czyjejś bliskości, które było tak ekscytujące? Może nie chodziło nam o siebie, bo przecież mimo tego, ile czasu minęło mam wrażenie, że wcale się nie znamy, a o czyjąś obecność? Może wytworzyła się między nami chemia, pierwszy raz odczuwaliśmy coś takiego i dlatego wydawało się to takie intensywne, wyjątkowe i głębokie? Nie mogę przestać o tym myśleć, choć teraz, gdy to z siebie wyrzuciłam, czuję się o niebo lepiej... Jednak dalej męczy mnie myśl: "dlaczego znów zaczęłam o tym, o nim myśleć?" Myślę, że przyczyną może być film o nieszczęśliwej miłości i wielkich emocjach, który oglądałam wcześniej z przyjaciółką. I może to on wywarł na mnie takie wrażenie... Bo to z nim związane były moje pierwsze silniejsze emocje tego typu... I tu narodził się lęk, że to było to jedyne, wielkie uczucie i że już nigdy nie poczuję czegoś takiego do nikogo. Będąc beznadziejną romantyczką dręczą mnie pytania wciąż tkwiące w mojej głowie: Co jeśli on mnie naprawdę kochał? Co jeśli już nigdy czegoś takiego nie poczuję? Co jeśli go skrzywdziłam? Co jeśli nigdy się w nikim nie zakocham, a jaki sens ma życie bez miłości? Wiem, że to prawdopodobnie była ta "pierwsza miłość", którą przeżywa się tak intensywnie, bo pierwszy raz czuje się czyjąś bliskość i chemię... I mam nadzieję, że ta następna będzie dojrzalsza, ale może będzie już mniej ekscytująca. Chcę aby mój związek kiedyś nie opierał się tylko na takim pociągu ale na głębszych relacjach - chcę znaleźć kogoś, przy którym będę umiała się otworzyć (co zdarza mi się rzadko) i z kim będę potrafiła rozmawiać. Czy to ma jakiś sens? Czy moja sytuacja jest naprawdę tak beznadziejna jak mi się wydaje? Jak sobie z tym poradzić gdy nie potrafię uspokoić sama siebie, a moje myśli sprawiają, że chcę rwać włosy z głowy? Teraz, gdy to wszystko opisałam czuję się lżej... Czuję absurdalność mojego lęku... Wiem, że nie jestem pierwszą i nie ostatnią dziewczyną, która przeżyła intensywnie pierwszą miłość, ale oddałabym wszystko za zapewnienie, że to nie był ten jedyny i że będę z kimś szczęśliwa nie myśląc o nim... Ale jak mam o nim nie myśleć, gdy mieszka niedaleko mnie i w każdej chwili mogę go spotkać... Myślę, że gdyby udało mi się wyjechać na studia, może złapałabym dystans do całej sytuacji... Przepraszam za milion pytań, ale kłębią się one w mojej głowie nie dając się odgonić i sprawiają, że chce mi się wyć z bezsilności...

Witam, jestem mamą bliźniaczek - córeczek w wieku 5 lat. Są to kochane, dobrze rozwijające się dzieci, ale jak wiadomo wymagające stałej atencji. Matką zostałam dosyć późno, bo w wieku 34 lat. Po urodzeniu się dziewczynek, myślę że miałam jakieś - nieodkryte przez lekarzy stadium depresji poporodowej. Przez pierwsze 3 miesiące życia nie dopuszczałam do nich nikogo oprócz ich taty, oczywiście i mojej siostra - cała reszta rodziny miała zakaz wstępu. Po 3 miesiącach zaczęliśmy wychodzić do ludzi;) I wszystko było ok. w 8 miesiącu ich życia wróciłam do pracy, a dzieci zostały z nianią do 3 roku życia, a potem - przedszkole. Największym szczęściem dla mnie było wyjście z domu do pracy... Praca to mój odpoczynek. W ostatnim czasie (mniej więcej od pół roku), coraz chętniej przebywam z dziewczynkami w domu i już tak bardzo nie jestem zachwycona, że muszę je na cały dzień opuszczać (pewnie dlatego, że są starsze i coraz łatwiej jest się z nimi dogadać)... Po odebraniu dziewczynek z przedszkola zazwyczaj idziemy na długaśny spacer, a potem dom i wszystkie związane z nim obowiązki. Mąż mi pomaga, choć nie w takim zakresie jak bym oczekiwała. Zazwyczaj jest tak, że o 21 padam na twarz! A wtedy pojawiają się pytania - może film, może sex i czemu taka jesteś...? Życie wg takiego schematu delikatnie mnie frustruje, a objawia się to bardzo częstymi moimi wybuchami - krzyczę na dzieci, jestem nerwowa, wiele rzeczy mnie drażni. Ostatnio doszłam do wniosku, że sama sobie ze sobą nie poradzę, że potrzebuję pomocy specjalisty, że pewnie bez leczenia farmakologicznego się nie obędzie. Co robić?

Czego mogą dotyczyć moje objawy? Przy najmniejszym zdenerwowaniu, a nawet podekscytowaniu występuje drżenie rąk i całego ciała oraz przyspieszone bicie serca, nie mogę się skupić. Poza tym jest mi ciągle zimno, ubieram się grubiej niż wszyscy i ciągle marznę, i bardzo dużo piję wody, bo mam częste uczucie pragnienia. Jeśli to ma jakiś związek to pół roku temu okazało się, że mam łysienie plackowate, ale objawy opisane wyżej występowały już przed tą chorobą. Zawsze byłam osobą dającą się łatwo wyprowadzić z równowagi, ale ostatnio to najdrobniejszy szczegół mało istotny sprawia, że wpadam w furię. Jestem ciągle poddenerwowana i "nabuzowana", mało co mnie cieszy, wszystko postrzegam negatywnie. Jak nigdy dotąd. Szczerze to tylko dzięki dziecku się jakoś trzymam i dzięki niemu jeszcze zdarzy mi się odczuwać jakąś radość.

Mam 21 lat i boję się, że mogę mieć schizofrenię. Od dłuższego czasu jestem bardzo podenerwowana, smutna, płaczliwa, cały czas bije mi serce, trzęsą mi się ręce oraz co najgorsze, ciągle nachodzą mnie natrętne myśli dotyczące różnych rzeczy. Ciągle mnie coś dręczy, męczy, czasem już nie wiem nawet co. Cały czas myślę o tym, chodzi mi coś po głowie, wracają do mnie rzeczy, kiedy coś złego zrobiłam, mam wieczne wyrzuty sumienia. Czuję się jakbym zwariowała. Nie mogę o niczym normalnie pomyśleć, wszystko muszę zapisywać, bo mnie to męczy. Do tego nienawidzę wychodzić z domu, mam wrażenie, że wszyscy się na mnie patrzą, śmieją się, że mnie, rozmawiają o mnie. Wejście do tramwaju czy innego środka transportu mnie przeraża. ;( Boję się, że zwariowałam. Co to może być? Obawiam się najgorszego - schizofrenii...