Mój syn ma 2 lata i 2 miesiące. W sumie na co dzień zachowuje się normalnie. Jest ruchliwy, lubi się bawić, szczególnie układać klocki, budować wieże, oglądać bajki. Niepokoi mnie tylko, że bardzo mało mówi. Niby wiem, że chłopcy zaczynają mówić później, ale czytałam, że gdy dziecko nie łączy dwóch wyrazów, to jest to opóźnienie. Rafał mówi: ,,mama”, ,,tata”, ,,nie”, ,,nie ma”, ,,pa pa”, ,,didi”, ,,jeje”. I tyle. Od niedawna zauważyłam, że lubi się kręcić w kółko.

Jestem nauczycielką przedszkola i pracuję w swoim zawodzie. Zauważyłam, że jedno z dzieci, konkretnie chłopiec lat 4, zachowuje się inaczej niż inne dzieci. Nie nawiązuje kontaktu wzrokowego z żadnym dzieckiem, ani osobą dorosłą. Bardzo ładnie mówi, szybko zapamiętuje treść wierszy, czy piosenek. Ale w zabawie dowolnej mówi do siebie, jest jakby w innym świecie. Np. przy obiedzie mówi coś o malowaniu, które kiedyś tam wykonywał. Często powtarza te same zdania. Bawi się jedynie małymi samochodami. Mama kiedyś wspomniała, że synek nie lubi, gdy jest głośno. Nie nawiązuje z nikim żadnego kontaktu. Gdy nauczycielce z grupy, w której jest ten chłopczyk powiedziałam, że jego zachowanie jest niepokojące, przypominają zachowania autystyczne obruszyła się na mnie i stwierdziła, że to cytuję: "niemożliwe, on jest taki mądry".

Nie wiem, czy zrobiłam dobrze, bo zainicjowałam rozmowę z mamą, w której próbowałam jej zasygnalizować problem. Mama stwierdziła, że rozmawiała z lekarzami (jak się później okazało z pediatrami) a oni nie stwierdzili nic niepokojącego. Widziałam, że mama odrzuca ten stan rzeczy. Więc się wycofałam i zakończyłam rozmowę. Następnego dnia moja p. dyrektor wezwała mnie i dosłownie nawrzeszczała na mnie, że ośmieliłam się rozmawiać z tą mamą na temat jej dziecka. Postanowiłam się więcej nie wtrącać, lecz cały czas myślę o tym dziecku. Z tego co wiem, im szybciej zacznie się terapię z takim dzieckiem, tym większe są szanse na jego wyleczenie. Jestem też matką i rozumiem, że to nie jest łatwe, ale chyba tej mamie należy się pomoc. Czy zrobiłam dobrze, czy źle rozmawiając z matką na temat jej dziecka? Czy można jej jakoś pomóc?

Proszę o radę.

Witam serdecznie,

do przedszkola, w którym pracuję jako nauczycielka, uczęszcza 4-letnia dziewczynka. Nie mówi, jedynie wydaje z siebie niezrozumiałe dźwięki, np.: kiedy ogląda książkę, wydaje przy tym dźwięki, jakby naśladowała czytanie. Unika kontaktu wzrokowego. Bawi się z reguły sama, czasami przyłącza się do grupy, ale nie bierze udziału w zabawie, choć próbuje. Kiedy czegoś chce, ciągnie wychowawcę za rękę, także nawiązuje kontakt niewerbalny. Nie unika kontaktu fizycznego, potrafi podejść bardzo blisko, usiąść na kolanach. Jeżeli się ją do czegoś przymusza, potrafi bardzo głośno krzyczeć, wpada w furię. Lubi dokuczać starszej siostrze, śmieje się wówczas. Często chodzi na palcach. Co to może być za zaburzenie? Serdecznie dziękuję za odpowiedź.

Pozdrawiam, Kacha.

Dzień dobry,

jestem mamą niespełna trzy letniego chłopczyka. Mój synek w chwili obecnej w ogóle nie mówi (wydaje dźwięki, wokalizuje i mówi pojedyncze sylaby) oraz ma problem z nawiązywaniem kontaktu wzrokowego. Byliśmy u różnych specjalistów, m. in. neurologa, logopedy, psychologów, którzy zdiagnozowali moje dziecko jako dziecko z cechami autystycznymi. Jednak jeden psycholog był bardziej "ostrożny " w postawieniu diagnozy i powiedział, że rzeczywiście Michałek ma w/w problemy rozwojowe, jednak po jednym spotkaniu nie jest w stanie stwierdzić czy rzeczywiście Michałek jest dzieckiem z cechami autystycznymi. Wszyscy specjaliści zgodnie stwierdzili, że Michałek na pewno nie jest dzieckiem autystycznym. Pragnę dodać, że mój synek jest dzieckiem bardzo radosnym, spontanicznym, pomysłowym. Czy problemy mojego synka rzeczywiście wskazują cechy autyzmu, czy może Michałek jest zdrowym chłopcem z problemami rozwojowymi nie związanymi z autyzmem? We wrześniu Michałek ma rozpocząć edukację w przedszkolu czy jego problemy rozwojowe pozwolą mu funkcjonować wśród rówieśników?

Dziękuję za zainteresowanie moim zapytaniem i odpowiedź.

Piotruś ma 3 lata, ale nie chciał iść do przedszkola, dlatego został w domu, opiekuje się nim babcia. Niedawno zaczął mówić, ale przeważnie powtarza jak echo to, co usłyszy od kogoś. Albo wypowiada jednostajnie jedno zdanie. Mamy wrażenie, jakby nas nie dostrzegał, patrzył jakby przez nas, a nie na nas. Kiedy jesteśmy z nim na ulicy lub w sklepie, nagle zaczyna piszczeć albo gwałtownie podskakiwać bez żadnej przyczyny. Właściwie nigdy nie wyciągał rączek do żony, nie lubił się przytulać. Początkowo myśleliśmy, że „ma nas w nosie”. Ale teraz się niepokoimy, że mamy takie dzikie dziecko. Uwielbia tylko godzinami słuchać muzyki, a najbardziej „Czterech pór roku” Vivaldiego.

Piszę w imieniu mojej siostry, która chyba nie jest świadoma tego, że jej córeczka jest chora. Ola ma 5 latek i piękne błękitne oczy. Kiedy się bierze ją na kolana, od razu się usztywnia albo krzyczy. Zauważyłam jednak, że lubi, kiedy siostra zaczyna mocno szorować jej plecy, wtedy chętnie wskakuje na kolana i tuli się plecami. Potrafi wówczas powiedzieć do mamy: „Trzymaj mnie mocno”. Słyszałam, że w ten sposób dzieci autystyczne realizują swoją chorą „potrzebę bycia dociskanym”. Poza tym Ola nie biega, lecz drepcze. Mam takie wrażenie, jakby nie była spontaniczna, nigdy nie podskakuje jak inne dzieci w jej wieku, nie lubi wychodzić na podwórko i bawić się z dziewczynkami, choćby grać w klasy. Ale doskonale liczy, potrafi dzielić i mnożyć w pamięci lepiej od swoich rówieśniczek, zna na pamięć rejestracje wszystkich samochodów na podwórku. Czy z Olą jest wszystko w porządku?

Mój brat studiuje fizykę. Zawsze był samotnikiem. Kiedy ktoś przychodził do domu, zamykał się w swoim pokoju, mówiąc, że ma do odrobienia lekcje. Potem ciągle się uczył, przygotowywał do egzaminów. Jego hobby to zbieranie miniaturek starych samochodów, zajmuje się tym od dzieciństwa. Nigdy nie miał dziewczyny ani żadnego przyjaciela. Adam mówi, że chce zostać w przyszłości naukowcem, interesuje go fizyka jądrowa. Tylko ja się o niego martwię, bo widzę, że coś z nim nie tak. Czy mój brat może mieć autyzm? A jeśli tak, to co robić?

Witam serdecznie.

Niepokoi mnie zachowanie wnuczki, w maju ukończy 3 latka. Wnuczka jest bardzo ruchliwa, biega, nie ma kontroli, upada ciągle na głowę. Nie usiedzi na miejscu, czasami ślini się, nie mówi zdaniami, powtarza pojedyncze słowa. Nie potrafi bawić się z rówieśnikami, przeszkadza. Urodziła się przez cesarkę, waga wnuczki była w normie, od czwartego miesiąca bardzo przybierała na wadze, do tej pory ma nadwagę. W nocy był problem ze spaniem, ciągle płakała. Wnuczka czasami kładzie się na podłodze, napina się, zaciska rączki, patrzy w sufit i nóżkami uderza w podłogę. Polecenia wykonuje. Czasami zwraca się do nieznanych osób, powtarzając jeden wyraz (np. w sklepie wołając ,,halo'' kilkakrotnie), wnuczka mieszka w Niemczech. Wnuczka uczęszcza do przedszkola, jest problem, a mianowicie musi być cały czas pod kontrolą przedszkolanki, ponieważ cały czas upada. Córka jest wzywana na rozmowę, córka twierdzi, że ma dziecko zdrowe. Serdecznie dziękuje za odpowiedź.

Pozdrawiam, Maria.

Moje dziecko zdiagnozowano jako niedosłyszące. Ale ja zauważyłam, że reaguje czasem nawet na ciche dźwięki, które lubi. A zatem to chyba sprawa nie słuchu, ale innej choroby. Krzysiek dziwnie bawi się zabawkami, np. samochód służy mu do tego, aby rączką kręcić jego kółka, może to robić godzinami. Martwi mnie, że chłopiec nie lubi przebywać z innymi dziećmi, na ich widok ucieka. Jako mała dziewczynka też byłam zamknięta w sobie. Ale chętnie bawiłam się w Królewnę Śnieżkę czy Kopciuszka. Natomiast ja nigdy nie widziałam, aby Krzyś udawał, jak inni chłopcy, policjanta czy strażaka.

U naszego 1,5-rocznego synka wystąpiło podejrzenie o autyzm. Ale na konkretną diagnozę czekamy w kolejce do specjalistycznego ośrodka, od ok. roku. Dziecko często płacze i nocami nie sypia, ma często biegunkę. Po zorientowaniu się w temacie, jak bardzo istotną rolę odgrywa czas w sprawie leczenia, postanowiłam nie czekać, bo i kto by to wytrzymał, i poszukać pomocy gdzie indziej. Trafiliśmy do prywatnej przychodni, gdzie dzieci z autyzmem leczone są biomedycznie. Obecnie malec jest na diecie bezglutenowej, bezmlecznej i bezcukrowej. To bardzo trudne, ale dajemy sobie radę. Chłopiec jakby się uspokoił. Leczenie trwa już 2 miesiące. Kiedy możemy spodziewać się konkretnych efektów? I czy to leczenie faktycznie pomaga na autyzm?

Witam serdecznie.

Nasza 3,5 letnia córka ma zdiagnozowany autyzm. W przedszkolu ma 2,5 godzinna terapie w języku angielskim. W domu posługujemy się językiem polskim. Mieszkamy w Stanach. Moje pytanie brzmi: czy dwujęzyczność może stanowić problem i barierę w terapii dziecka autystycznego? Mam takie odczucie, ale być może się mylę. Jaka jest Pani opinia na ten temat?

Pozdrawiam.

Wiktor ma 4 latka i jest zdiagnozowany jako autystyczne dziecko. Już się nie łudzę, że jest taki, jak inne dzieci, bo zachowuje się jednak inaczej. Jedyne, co mnie pociesza, to fakt, że nie ma skrajnego autyzmu. Przez ostatnie 2 lata pracowaliśmy bardzo ciężko, aby wydostać moje dziecko z tego „fascynującego świata”, i śmiało mogę powiedzieć, że rezultaty są widoczne. Od niedawna moje dziecko zaczęło składać krótkie zdania. A kiedy powiedziało, że mnie kocha, to zalałam się ze szczęścia łzami. Ale jednak boli mnie, że syn dalej jest „z tyłu” i nie wiem, czy będzie kiedyś taki jak inni. Proszę o nadzieję.

Zauważyłam, że Staś przestaje się bawić zabawkami, a najwięcej przyjemności sprawia mu opłukiwanie rączką różnych przedmiotów i słuchanie dźwięków. Nie patrzy prosto w oczy, kiedy do niego mówię. Przestał mówić. Czuję się tak, jakby mój syn zamknął się w swoim świecie, w swojej bajce, jak Lisek z „Małego Księcia”. Czy to jakaś choroba?

Filip ma 3 lata. Przeszedł niedawno ciężką infekcję, brał antybiotyki. Po chorobie wyraźnie mniej mówi. A poza tym, jeśli chce pić, to ciągnie mnie za rękę do kuchni i pokazuje palcem sok. Chodzi na palcach. Często skarży się na ból brzuszka, ale nie zauważyłam, aby miał biegunkę czy zatwardzenie. Kiedy chcemy go wyciągnąć z wanny, to wrzeszczy, płacze. Czy to mogą być objawy autyzmu?