Czuję się żałośnie pisząc tu. Mam dopiero 16 lat, jestem w pierwszej klasie liceum i z zewnątrz moje życie pewnie wygląda na całkiem ciekawe. Jednak ja sobie kompletnie nie radzę i mimo że bardzo, bardzo się staram, nie potrafię wyjść na prostą, dlatego szukam pomocy tutaj. I nie wiem jak to opisać, żeby być dobrze zrozumianą.

Moim głównym problemem (a może reakcją na inne problemy) jest jedzenie. Wszystko zaczęło się przez rodziców i dziadków - babcia wiele lat wciskała we mnie wszystko na siłę - jeżeli chciałam dostać lody, to musiałam najpierw zjeść galaretkę i banana. Natomiast moi rodzice są totalnie zagubionymi ludźmi bez celu w życiu. Śpią, idą do pracy, sprzątają, gotują, drą się i tak w kółko. Mama ma bulimię. Odkąd pamiętam. To patrząc na nią nauczyłam się zajadać problemy, tylko że nigdy nie odważyłam się sprowokować wymiotów.

Od mniej więcej dwóch lat moje życie wygląda tak, że rano staram się bardzo mocno motywować, idę do szkoły, czasem się zrywam, na lekcjach myślami odlatuję, perspektywa matury mnie przytłacza, wszystko we mnie krzyczy "nie dam rady!". Piekło zaczyna się po powrocie do domu. Jem obiad, deser, drugi deser, kolację, drugą kolację... Odwołuję spotkanie, wyłączam telefon gdy widzę, że ktoś dzwoni, siedzę przy komputerze, słucham muzyki, rozmyślam, kłócę się z rodzicami, ewentualnie płaczę, że mam zmarnowane życie...

Gdzieś we mnie jest wielka chęć do życia, która ujawnia się gdy jestem np. w górach z "pozytywnie zakręconymi" ludźmi. Mam często momenty, że wydaje mi się, że dam radę, ale trwają od kilku minut do najwyżej kilku dni. Zaraz potem załamuję się jeszcze bardziej, że nawet ze zwykłym życiem nie potrafię sobie poradzić. Zawalam wszystko - szkołę, kontakty z rówieśnikami, z rodziną, siebie (ostatnio potwornie przytyłam, czuję się jak krowa), wszystkie swoje plany i marzenia... Kompletnie nie potrafię się skupić na nauce.

Nawet kiedy się wezmę w garść (co jest naprawdę trudne!), to skrzydła przycina mi chora rodzina, albo pseudoprzyjaciele, którzy przypominają sobie o mnie, kiedy trzeba się wyżalić. Właściwie nie mam nikogo, komu mogę opowiedzieć o swoich wszystkich problemach... Wiem tylko, że jeżeli tak będzie dalej, to... nie dam rady...

Witam, mam 19 lat, ważę 83 kg, przy wzroście 181 cm. Postawiłem sobie za cel schudnąć do około 74-75 kg przez 2-3 miesiące. Założyłem sobie, że będę codziennie jeździć rowerem około godziny (średnio robię w tym czasie 17-18 km) oraz że będę także ćwiczył, by spalić tłuszcz (głównie z brzucha). Postanowiłem robić Aerobiczną 6 Weidera (robię już 12 dzień) i uzupełniać ją właśnie jazdą na rowerze.

Po pierwsze pytanie, czy to dobre połączenie na spalenie tkanki tłuszczowej? A po drugie, o co najbardziej chciałem zapytać, bo różnie ludzie na forach piszą, a mianowicie: Czy lepiej jest najpierw robić trening A6W (liczyłem sobie stoperem, to póki co na etapie 12 dnia z 42 trwa on jakieś 12 minut), a potem iść jeździć godzinkę rowerem, czy też odwrotnie: najpierw jeździć godzinkę rowerem, a po powrocie z trasy do domu zrobić trening A6W? Która kombinacja będzie dawała lepsze efekty spalania tłuszczu? Najpierw rower, potem ćwiczenia, czy najpierw ćwiczenia, a potem rower?

Bo ogólnie się mówi, że spalanie tłuszczu zaczyna się po około 30-40 minutach od rozpoczęcia aktywności fizycznej. Więc wynikałoby, że lepiej chyba najpierw jechać rowerem, a wtedy dopiero na "rozgrzanych" mięśniach robić trening A6W. Ale nie wiem, dlatego się was pytam, który sposób lepszy. Ale jeśli ktoś robi A6W (bez wspomagania inną aktywnością fizyczną, jak np. rower), to taki pojedynczy trening dzienny nawet tyle nie trwa (tych 30-40 min), więc nie wiem jak to może działać, a podobno efekty po A6W są zadziwiająco dobre.

Podsumowując. Która kombinacja będzie dawała lepsze efekty spalania tłuszczu? Najpierw rower, potem ćwiczenia (A6W), czy najpierw ćwiczenia (A6W), a potem rower? Ps. Co państwo myślicie o spalaczach tłuszczu? Czy warto je brać? Czy w ogóle je brać (np. o*** t*** lub o****)? Pozdrawiam