Witam, Nazywam się Daniel, mam 26 lat. Przed chwilą założyłem tu konto i mam nadzieję, że piszę w odpowiednim dziale. Ostatnio zastanawiam się czy nie dopadła mnie mała depresja.Zaczęło się w zeszłym roku, kiedy po skończeniu studiów zdecydowałem się na kontynuowanie edukacji w innym mieście.Miałem wtedy dziewczynę, czułem coś do niej, ale nigdy nie potrafiłem jej o tym powiedzieć, cały czas zwodziłem ją że może jednak nie wyjade na studia, ale jednak stało się, pewnego dnia powiedziałem jej, że wyjeżdzam, że będziemy się rzadziej spotykać.Na poczatku zamieszkałem w innym mieście z dwoma znajomymi, ale tak to całkowicie nowe środowisko, nowi ludzie, nowi miejsca.Jako, że zostałem przydzielony na studiach do istniejącej już grupy, był problem z integracją, wszyscy się już znali, a mnie traktowano z góry jako "nowego" i raczej ciężko było mi nawiązać z kimkolwiek kontakt.Czułem ogromną presję otoczenia, rówieśnicy na studiach cały czas starali się udowodnić mi, że jestem gorszy, ja natomiast wcześniej studiując troche inny kierunek starałem się za wszelką cenę im dorównać, ambicja nie pozwalała mi być gorszym.Przez to moje stosunki z dziewczyną się pogorszyły.Pewnego dnia mocno pokłóciliśmy się i stwierdziliśmy, że to koniec.Po opadnięcu kurzu stwierdziłem jednak że ją kocham i za wszelką cenę starałem się do niej wrócić, jak się później okazało nieskutecznie.Od tamtej pory zauważyłem że wszystko leci w dół po równi pochyłej.Za wszelką cenę starałem się odreagować odrzucenie przez dziewczynę, wplątując się w krótkie związki z góry skazane na porażkę, w pewnym momencie zauważyłem że moje życie zrobiło się strasznie schematyczne: na codzień uczelnia, praca i nauka, w weekend picie na umór z kumplami i imprezy.Byłem niedawno temu w jednym związku, ale całkowicie nie potrafiłem się zaangażować, a przykro jest mi tym bardziej, że druga osoba jednak się zaangażowała.Nie potrafiłem tak funkcjonować, musiałem z nią zerwać przez co miałem ogromne wyrzuty sumienia.Zauważyłem, że w ogóle nie potrafię się zaangażować w związek, w chwili kiedy staje się on poważny o prostu uciekam, lub od razu blokuje uczucia i szukam w dziewczynie na siłę wad, tylko po to żeby się nie angażować, bo z góry zakładam, że to się nie uda i że będę cierpiał.Ostatnio praca bardzo mnie męczyła, czułem że się wypaliłem i nie mogę dalej tego robić, rzuciłem to.Obecnie mieszkam sam, właściwie nie mam znajomych (2 z nich nie ma nigdy czasu i spotykamy sie co najwyżej co któryś weekend żeby się napić), nic nie robię, semestr na uczelni się skończył, szukam bezskutecznie pracy i prawdę mówiąc całymi dniami nic nie robię, bo nie mam nic do roboty.Wiem z góry jak będzie wyglądał kolejny dzień, właściwie to nawet nie chce mi się wstawać z łóżka, na niczym mi nie zależy, nie odczuwam przyjemności z niczego i nic nie sptawia mi radości.W dodatku odcinam się od ludzi, unikam kontaktów z rodziną, czasem bez powodu jestem niemiły dla ludzi.Obecnie moim jedynym marzeniem jest znalezienie pracy lub jakiegokolwiek zajęcia, żeby dzień szybciej mi mijał. Njagorsze jest to, że kiedyś tak nie było a teraz nie wiem co ze sobą zrobić.Wszystko mnie dołuje, jestem pesymistą, z góry zakładam że nic się nie uda, w dodatku coraz trudniej jest mi się dogadać z kimkolwiek, odtrącam od siebie ludzi i boję się, bo to się pogłębia. Nie wiem za bardzo co mam robić, raczej nie zdecydowałbym się na wizytę u specjalisty, nie potrafię rozmawiać o moich emocjach z nikim, duszę wszelkie emocje w sobie i później rozładowuje to na różny sposób, druga sprawa to to, że chyba ego nie pozwoliłoby mi udać się na "terapię".Czy można sobie jakoś samemu z tym poradzić?Leków też raczej starałbym się unikać, bo i tak prowadzę niezdrowy tryb życia, więc nie chciałbym się "truć" jeszcze bardziej. Z góry dziękuję za wszelką pomoc. Pozdrawiam.

Mam 17 lat, od kilku lat mam lekką nadwagę. Do tego przyłączyły się jeszcze inne problemy jak: stres związany z nauką, problemy zdrowotne, wypadanie włosów. Od kilku lat też jestem bardzo zakompleksiona. Zawsze starałam się zostawać w cieniu, nie wypowiadać się publicznie. Z roku na rok jestem coraz bardziej zamknięta w sobie. Kiedyś ubierałam się kolorowo, jak normalna nastolatka. Teraz zazwyczaj noszę czarne ubrania, w nich czuję się mniej "widoczna". Bardzo chciałabym ubrać się w jakiś wyrazisty kolor, coś co przykułoby uwagę, ale nie potrafię. Tak samo nie potrafię porozmawiać z kimś o swoich problemach. Mam sporo dobrych koleżanek, w tym grubsze ode mnie, na które mogę liczyć. Ja jednak zamykam się w sobie coraz bardziej... Jak i czy mogę sobie z tym poradzić?

Mam 21 lat. Mam ze sobą problem. Nie mam chęci do życia, nic mi się nie udaje. Nie mam skończonej szkoły (mając 21 lat, tylko gimnazjum), przez co nie mogę znaleźć dobrej pracy i muszę pracować na budowie. Nie cierpię tej pracy, męczy mnie, ale muszę pracować, bo moja mama wzięła ogromną ilość pieniędzy w kredyt i nie dała rady ich spłacić, teraz jest zamknięta w szpitalu psychiatrycznym, a nam (mojej rodzinie) komornicy chcą zabrać dom i problem spadł na nasze barki, a ja boję się, że też wyląduję w dziekance. W pracy nikt mnie nie lubi, a ja zresztą za nimi też nie przepadam, chociaż chciałbym żyć z resztą załogi w zgodzie, to nie potrafię.

Nie potrafię rozmawiać z ludźmi, czasami nie umiem znaleźć tematu i siedzę w ciszy zamyślony nad tym, jak po raz kolejny coś schrzaniam. Chciałbym wtedy gdzieś uciec. Ogólnie rzecz biorąc, mam problem z kontaktem z ludźmi. Staram się, aby było wszystko dobrze, ale i tak zawsze coś się zepsuje i nie obarczam za to winą tylko siebie, ale również wszystko dookoła. Nie jestem lubiany, nie jestem duszą towarzystwa, jestem wieczne zaspany i wyczerpany, chociaż śpię dość dużo. Chyba że po alkoholu, wtedy gadam jak najęty, śmieję się, więc ostatnio piłem dość dużo. To wszystko jednak tylko fałszywa maska.

Nie mam dobrych kolegów, wszyscy komentują moje zachowanie, dogadują złośliwie, plotkują na mój temat. Czasami czuję się wtedy tak źle, że chce mi się wymiotować. Zresztą nie ma co się dziwić, cały czas kłamię, chcę przestać, ale nie mogę, nawet w sprawie nieistotnych rzeczy potrafię kłamać. Żeruję na innych, bo nie mam pieniędzy, a jeśli je mam, to natychmiast je tracę. Słyszę, co ludzie mówią na mój temat, ale nie potrafię wtedy nic powiedzieć i zamyślam się w ich słowa i nic nie robię, przyjmując na siebie kolejną serię ataków. Są chwile, w których chcę od nich uciec, pójść w swoją stronę, ale nie potrafię, a gdybym nawet to zrobił, to po kilku godzinach albo dniach znowu odbiorę od nich telefon albo sam się odezwę.

Czasami układa się wszystko dobrze, ale to rzadkie i pod względem ogółu nieznaczące przypadki. Manipuluję trochę ludźmi, a właściwie próbuję manipulować i to w bardzo nieudolny sposób, jak się okazuje. Nie chcę tego, ale tak robię - nie potrafię wytłumaczyć, dlaczego tak się dzieje, wykorzystuję ludzi, czasami nie szanuję. Jestem złym człowiekiem. Chcę od września wrócić do szkoły i wreszcie skończyć III klasę liceum i zdać maturę, ale na pewno znowu coś źle pójdzie, nie będę mógł dogadać się z resztą klasy i poddam się jak zwykle. Mam wiele pasji, ale żadnej nie pielęgnuję, jeżeli za coś się zabieram, to szybko tracę zapał do działania. Nie umiem sam znaleźć swojej drogi i się jej trzymać. Zaprzepaszczam wszystkie szanse. Co mam zrobić? Jak sobie z tym wszystkim poradzić?

Witam, Mam 25 lat, z moim chłopakiem jestem ponad rok, choć już od początku znajomości - około trzech lat jesteśmy sobie bliscy. Nie byłam z nim wtedy, gdyż chciałam budować związek, kiedy już nie będę myśleć o mojej dawnej niespełnionej miłości, chciałam być uczciwa. Później spotykałam się z chłopakami, z którymi relacja trwała krótko, z czasem zawsze wracali do swoich byłych dziewczyn, mentalnie lub całkowicie. Wchodziłam z ,,związku” w ,,związek”, mało było w tym miłości, najwyżej zauroczenia. Po zerwaniu zbierałam się zazwyczaj około tygodnia. Jak już wspomniałam, zawsze wracali do swoich byłych dziewczyn, a teraz, kiedy jestem w stałym, stabilnym związku z kimś, kogo kocham, wiążę duże nadzieje na przyszłość, przeszkadza mi to, że mój chłopak przed związkiem ze mną spotykał się z moją współlokatorką, o czym nie wiedziałam, mieszkając z nią. Nie utrzymujemy z nią kontaktu. Kiedy postanowiliśmy ze sobą być, dowiedziałam się, że ze sobą byli, co było dla mnie szokiem. Następnie przez ponad pół roku moja współlokatorka - psycholog niszczyła mnie psychicznie, nic nie mówiłam chłopakowi, do niedawna. Mówiła, że była z nim wcześniej i czy mnie to nie boli, rozmawiała o szczegółach, których nie powinnam wiedzieć. Byłam długo odporna, nie miałam gdzie mieszkać, więc mieszkałam z nią, ciągle między nami dochodziło do ostrych spięć. Na szczęście już z nią nie mieszkam, ale często mi się śni, że ją brutalnie morduję. Przypadkowe spotkania z nią potęgują nienawiść. Jestem zazdrosna o to, że z nim była, brzydzi mnie i nie jestem w stanie jej wybaczyć, że była z nim kiedy wiedziała, że chciałabym z nim być, i za to, co o nim mówiła, kiedy już z nim nie była. Tak bardzo jej nienawidzę, że chciałabym, żeby nie istniała. Po przeanalizowaniu mojej przeszłości myślę, że prawdopodobnie byłą mojego chłopaka traktuję jako zagrożenie, gdyż moi ex zawsze na koniec wracali do swoich dziewczyn, mimo, że wcześniej definitywnie z nimi nie byli. Poza tym duży uraz psychiczny spowodowany ciągłymi atakami (odpieranymi, ale jak widać, coś zostaje zawsze) nie pozwala mi czasami funkcjonować. Czasami jem niewiele albo dużo, śpię za krótko lub za długo, nie mogę się skupić. Jestem zazdrosna o koleżanki z pracy, o spotkania z nimi. Nawet kiedy z nim nie byłam i słyszałam, że ktoś do niego przychodzi, byłam zazdrosna. Nie mogę normalnie funkcjonować, często płaczę Wydaje mi się, że w końcu mnie zostawi, choć nic na to nie wskazuje. Mam poczucie winy. Często jestem smutna. Kiedy mój chłopak obejrzał się za koleżanką z pracy, miałam tydzień z głowy. Nie mam niskiego poczucia własnej wartości, jestem atrakcyjna. Poza tym ufam mojemu chłopakowi, a mimo to boję się. Doświadczenia z przeszłości nie pozwalają mi na zdrowe życie.

Mam 20 lat, nienawidzę siebie i nie wiem, jak z tym sobie radzić. Od ok. 3 lat się tnę. To dobre nie jest, ale inaczej nie umiem poradzić sobie z emocjami, nienawiścią do siebie. Nienawidzę swojego charakteru, nie umiem dopasować się do ludzi i otoczenia, izoluję się od ludzi, nigdzie nie wyjeżdżam, w ogóle nie wychodzę ze swojego pokoju, no chyba że już naprawdę muszę, a do tego nienawidzę swojego wyglądu. Chciałabym jakoś przestać to robić - tak samej bez psychologa, ale nie wiem jak.

Witam serdecznie!!! Nigdy tego nie robiłam, ale może to i błąd... mam poważny problem ze sobą, zawsze byłam niezwyciężona, pełna energii i uśmiechu na twarzy, od jakiegoś czasu przestałam taka być, nawet nie wiem czemu, wszystko ze starej mnie zanikło. U ludzi widzę tylko zawiść i fałszywość, a sama taka się robię, w domu cały czas się wyżywam na bliskich, a przede wszystkim na mężu, przeprowadziliśmy się do moich rodziców i od tego momentu nie da się ze mną wytrzymać!!! ja już ze sobą też nie...

Doszło nawet do tego, że wczoraj mąż się wyprowadził, bo zrobiłam kolejną bezsensowną awanturę. Nie widzę sensu w śmianiu się ani w potrzebie bycia z innymi ludźmi, tęsknię za tamtą ja, a nie potrafię do niej wrócić, choć tak bardzo chcę... Nie wiem już co mam robić ze sobą, żeby wszystko było jak kiedyś. Jak mam w siebie uwierzyć? Jak mam wierzyć w cały świat, który tak bardzo kochałam, nie wiem nawet czemu się tak ze mną stało? I kiedy? Pozdrawiam serdecznie, benunia.

Witam.

Zastanawiam się, czy powinnam zgłosić się do specjalisty po pomoc. Jestem młodą osobą 25l., która miała trudne dzieciństwo (spowodowane pijaństwem ojca oraz jego chorobą psychiczną) i która w życiu dorosłym zle radzi sobie ze stresem. Pomimo wielu przykrych wydarzeń rodzinnych, stram się iść na przód i realizować swoje plany. Tylko, że dużą cenę za nie płacę, bo bardzo często się denerwuję i martwię, że sobie nie poradzę. Każdego dnia wybieram pomiędzy swoją ambicją a lękiem, co jest bardzo męczące. Stosuję różne techniki antystresowe, lecz to tylko obniża poziom napięcia a nie likwiduje lęku, który nieustannie odczuwam.

Kilka lat temu leczyłam się (farmakologicznie i psychologicznie) na depresję lękową -przez rok czasu. Po czym, kiedy nastąpiła poprawa, odstawiłam leki i kontynuowałam sesje psychoterapeutyczne. Bardzo mi to pomogło. Zrozumiałam wiele spraw i nauczyłam się z nimi żyć. Jednak od pewnego czasu (ok. pół roku), znów czuję obniżenie nastroju, brak pewności siebie. Denerwuje mnie to, że odczuwam chroniczny stres i lęk. "Fizycznie" radzę sobie z różnymi zadaniami, lecz emocjonalnie często nie (wycofuję się, odwracam uwagę od problemu, zamartwiam się, objadam się, oglądam TV itd.) Zastanawiam się, czy powinnam się zgłosić do specjalisty, czy przeczekać trudny okres?

Witam. Agnieszka, 31 lat. Od ośmiu lat jestem mężatką wychowującą córkę. Niedawno straciłam pracę i zaczęłam kłócić się z mężem o p******, np. że źle położył kubek z herbatą itp. Wpadam w szał. Wszystko mnie dookoła denerwuje. Nie radzę sobie sama ze sobą. Dla mnie życie jest w szarych barwach. Nic mnie nie cieszy. Zamkęłam się w swoim małym świecie i ciężko mi samej z niego wyjść. Proszę o radę.

Nie wiem jak zacząć, więc napiszę, jak się czuję. Boję się obudzić, gdy wstaję rano, ogarnia mnie strach tak duży, że nie mogę wstać, ciężko mi zrobić cokolwiek, nie mogę się wyrazić, boję się, że mam schizofrenię, jestem nerwowy i gdy kładę się spać, chciałbym obudzić się martwy, wtedy wszystkie problemy by zniknęły. Boję się iść do pracy, czuję zagrożenie ze strony innych ludzi, nie lubię z nimi obcować, chociaż bym chciał. Ciężko jest mi wyrazić się, wątek, który podejmuję np. w rozmowie umyka mi, w kontaktach z ludźmi jestem nerwowy (gdy jestem w towarzystwie, chciałbym się rozluźnić i odpocząć, dobrze bawić się, ale nie mogę, więc wycofuję się, nie rozmawiam z ludźmi, wydaje mi się, że z mojego powodu panuje cisza, którą powinienem przełamać, ale nie umiem, gdyż nie mam nic ciekawego do powiedzenia).

Mam problemy z koncentracją, z podejmowaniem i kończeniem zadań. Czuję się samotny. Dla mnie relacje międzyludzkie to ciągła walka, kto jest lepszy, a ja tę walkę przegrywam. Napiszę jeszcze, że pomaga mi diazepam, po nim czuję się dobrze, lęki znikają, ale przecież nie o to chodzi, żeby być na lekach. Po zapaleniu marihuany moje lęki wyolbrzymiają się i nie jestem w ogóle w stanie funkcjonować. Po extasy jestem duszą towarzystwa, potrafię każdą laskę poderwać. Ogólnie mam problem z pamięcią, podskakuję na dźwięk dzwonka, trzaśnięcie drzwiami. Gdy spotykam znajomych, ogarnia mnie strach, gdyż na pytanie, co słychać, ja chciałbym powiedzieć "gówno". Gdy słyszę niektórych ludzi, miałbym ochotę co najmniej ich skrzyczeć. Czasami nakręcam się tak, że nie mogę skończyć robić czegoś, mimo że mnie to męczy, czytam szybko i bez zrozumienia, po paru linijkach zpominam, co było na początku.

Często napalam się, żeby coś zrobić i naprawdę mam na to ochotę, ale za chwilę wątpię, ogarnia mnie poczucie bezsensowności tego (po co to robić) i rezygnuję. Boję się wyzwań, trzęsą mi się ręce, nikt mnie nie lubi, rodzice się na mnie zawiedli, jestem w beznadziejnej sytuacji, w takim jakby zawieszeniu, z którego nie mogę się wyrwać. Często myślę nad swoim życiem i po prostu nie mogę, s****** je po prostu. Jestem nikim, nie mam niczego, nikogo, jestem sam, to chyba dlatego boję się rano wstać. Moje emocje są raz na wielkim minusie, łagodnie mówiąc, a raz nie ma ich wcale. Ogólnie jestem pełen wątpliwości na temat wszystkiego, chciałbym znaleźć ujście tych emocji, ale nie wiem jak to zrobić, normalnie chce mi się wrzeszczeć, niszczyć, mordować. Duszę w sobie emocje. Dziękuję za odpowiedź i przepraszam za niepoukładany list.

Nie mogę usnąć... usypiam o 3-4, czasami nawet 5-6 w nocy... mam takie napady wściekłości, smutku i wielkiej radości... nie chce mi się wychodzić z domu nigdzie... mogłabym cały dzień przeleżeć i nic nie robić... mam też tak, że się wszystkiego boję... nie wiem co się dzieje, co robić i w ogóle... to się dzieje już z miesiąc albo więcej... chcę prosić o jakąś poradę, wskazówkę, co bądź...

Wciąż coś mi nie pasuje , zadręczam siebie i mojego partnera. Wybucham czesto wyrzucam swoje nerwy na bliskich. Często płacze i popadam w zalamanie nerwowe. Chce umrzec ale boje sie tego boje sie zycia bez Mojego partnera tak dlugo o niego walczylam . Mam zal do siebie .. ze kiedys oszukiwalam rodzicow .. Że bralm narkotyki... teraz czesto nie dogaduje sie z partnerem boje sie ze mnie zostawi . Niewiem czy potrrafie ufac.

Mam 15 lat i jestem dziewczyną. Od 4 miesięcy czuję się inaczej... Z jednej strony jest super, a z drugiej niezbyt przyjemnie. Wszystko zaczęło się w maju ubiegłego roku. Nie pamiętam dokładnie, co się wydarzyło, ale nie umiałam sobie z tym poradzić i się cięłam. Gdy pojechałam na obóz, historia się powtórzyła. Tam pomogła mi dziewczyna mojego trenera. Rozmawiała ze mną i w ogóle. Gdy przyszłam do szkoły po wakacjach, codziennie rozmawiałam z moimi przyjaciółkami. Układało się super. No ale jak u każdego bywały kłótnie, przez co i bywały nowe rany na moim ciele... Zaczęłam rozmawiać z nauczycielką, która bardzo mi pomogła. Ale w marcu moje przyjaciółki podeszły do mnie i powiedziały, że chcą zakończyć przyjaźń.

Po tej sytuacji poszłam na trening karate. Dopiero po jakiejś godzinie dotarło do mnie, że straciłam coś bardzo cennego. Nie chodziłam do szkoły i w ogóle... W maju br. podpisałam taką umowę z jedną koleżanką z klubu. Ja nie będę się okaleczała, a ona mi pomoże inaczej. Jest to dorosła osoba, ale nie wiem, czy mi można pomóc. Jeszcze jest taka sytuacja, że ja się nie potrafię zaakceptować. Było tak: przez 3, 4 dni nic nie jadłam, żyłam na energetykach, żeby schudnąć. Ale wszyscy wkoło mówią, że dobrze wyglądam... Jednak ja tak się nie czuję... Mam 162 cm wzrostu i ważę 53,5 kg. Moje BMI wynosi 20,2, czyli niby jest w normie... Ale ja widzę, że mam za grube uda, brzuch i w ogóle... Czy mogę uzyskać jakąś radę, jak z tym walczyć... Jak się zmienić??? Chcę zacząć w siebie wierzyć, ale nie potrafię...

Mam 19 lat i jestem mężczyzną. Dawniej byłem szczęśliwym, pełnym życia człowiekiem, całe dnie spędzałem na malowaniu obrazów, a radość, jaka z tego płynęła, była nie do opisania. Od 3 lat cierpię na niezależne zmiany nastroju - codziennie czuję w sobie pustkę, a rzeczy, które kiedyś mi sprawiały radość odeszły, moje wszystkie pasje stały się źródłem cierpienia, całe dnie spędzam, leżąc na łóżku, często płacząc i obwiniając się, a małe sprawy doprowadzają mnie do płaczu bądź furii. Tak wygląda dzień, a wieczorem często tryskam przez około godzinę energią i odzyskuję wiarę w siebie - ten stan jest swego rodzaju odurzeniem, po czymś takim jestem totalnie wyczerpany, i do tego dochodzi przytłaczające uczucie straty po przebudzeniu następnego dnia, utrzymujące się cały dzień.

Nie jestem w żaden sposób w stanie kontrolować swoich uczuć, nawet kiedy spotykam się z ludźmi, których kocham. Jestem totalnie zdołowany, wszyscy to zauważają, nieważne, co robię, nie mogę odnaleźć szczęścia, wcześniej wystarczyło zrobić coś, co sprawia przyjemność, a teraz nawet nic nie czuję, poza swoim ciałem, które mnie uwiera i sprawia tylko ból - po prostu nie mam życia emocjonalnego. Teraz tylko przypominam sobie, jak było kiedyś, zostało mi tylko wspomnienie tego, jaki kiedyś byłem. Wizyty u psychologa nie pomogły. Nieważne jakbym się starał, próbował czy wierzył w lepsze jutro, zmienił nastawienie, epizody szczęścia i rutynowego smutku są niezależne od mojej woli i bardzo wyniszczające, zarówno psychicznie, jak i fizycznie.

Kobieta 27. 3 lata temu wyszłam za mąż z miłości aczkolwiek chyba mało w tym było rozsądku. Kochałam i nienawidziłam w jednym. Był dla mnie okrutny, ciągle krzyczał, wszystko wg niego robiłam zle. Do wszystkiego podchodził z nerwami. Czułam się zle i beznadziejnie, ostatnio w ogóle nie wychodziłam z domu (tylko do pracy) i ja zaczęłam być nerwowa, nie potrafiłam z nikim spokojnie rozmawiać. W styczniu nazbierałam wszystkie siły jakie w sobie miałam, aby w końcu skończyć ten chory związek. Początkowo czułam się szczęśliwa, zaczęłam odczuwać spokój, poznałam wspaniałego mężczyznę z którym czuję się bardzo dobrze. Ale uczucie beznadziejności powraca mimo to. W pracy presja, która mnie zaczyna wykańczać. Uczucie beznadziejności w stosunku do samej siebie. Wspaniały mężczyzna- mimo to czuję się jakbym nie pasowała do jego świata, czuję się gorsza, a przez to beznadziejna. Chcę być z nim, bo jest wspaniałym człowiekiem, a z drugiej strony nie chcę być jego kulą u nogi. Płaczę bez przerwy, bo sama nie wiem już co mam zrobić, chcę zrobić coś, ale nie potrafię.

Witam! Z tego, co widać, chciałabym się doradzić w pewnej sprawie. Mam 15 lat i jestem dziewczyną. Od 1,5 miesiąca nie zachowuję się tak jak zwykle. Obawiam się, że mogę mieć depresję, jednak nie jestem w tej dziedzinie fachowcem, dlatego proszę o pomoc. Od dłuższego czasu jestem zmęczona, nic mi się nie chce, rzadko chcę widywać się ze znajomymi, ponieważ wolałabym siedzieć w domu, zasypiam zwykle ok. 3.30 nad ranem, ponieważ wcześniej nie chce mi się spać. Od mniej więcej miesiąca mam napady strasznego głodu, bardzo dużo jem, i choć chcę to ograniczyć, to nie jestem w stanie tego zrobić. W ciągu 3 tygodni przytyłam 2 kilogramy.

Dodam, że jestem osobą otyłą, i to ciągłe jedzenie oraz wzrost wagi dołują mnie jeszcze bardziej. Czasami po zjedzeniu czegokolwiek czuję wręcz, jak to jedzenie mnie "powiększa", jak rozchodzi się po ciele, zadomowiając się w różnych jego częściach. Czasami jestem też strasznie nadwrażliwa, mam problem z kontrolowaniem emocji i szybko popadam w złość. Nie konsultowałam się jeszcze z żadnym specjalistą, ponieważ nie wiem, czy warto narażać się np. na jakieś niepotrzebne badania. Proszę o pomoc.

Dowiedziałam się, że moja mama ma raka, przez 2 tyg. miałam histerię, biegunkę nerwową, nie mam apetytu, schudłam 6 kg z nerwów, nie mogę się skupić i ciągle myślę o tej chorobie. Bez przerwy płaczę, nie widzę sensu życia i panicznie boję się utraty mamy, ciągle widzę śmierć przed oczami, ogarnia mnie panika, nie radzę sobie z pozytywnym myśleniem, choć najblizsi ciągle starają się mi pomóc, ale do mnie nic nie dociera.

Mam 18 lat. Od około 3-4 lat mam często napady smutku, które powtarzają się co kilka dni, a czasami tygodni. Jednego dnia potrafię być wesoły i roześmiany, drugiego przygnębiony i załamany. W dzieciństwie zawsze wymagano ode mnie niemożliwego. Wspaniałych wyników w nauce, których nie potrafiłem osiągnąć. Rodzice są rozwiedzeni - bardzo często po spotkaniu z tatą byłem w domu pomiatany. Od około 2 lat zaczęły się napady agresji, potrafiłem rzucać przedmiotami w pokoju z byle jakiego powodu, zwykle szybko to przechodziło.

Przeszłość odciska piętno na moim życiu - bardzo często jestem załamany wieloma przeżyciami z wczesnego dzieciństwa oraz rzeczami, które na pozór są błahostkami (powiedzenie czegoś nietaktownego bądź nie na miejscu). Praktycznie jedyną przestrzenią życiową jest mój pokój - nie utrzymuję kontaktów towarzyskich poza internetem. Lękam się ludzi, czuję się przy nich bezsilnie. Często zdarza się, iż wchodzę we własny świat, w którym jestem kimś ważnym. Nie mam motywacji do robienia czegokolwiek - wszystko co zrobię wydaje mi się złe i bezwartościowe. Rodzice nie widzą we mnie nic dobrego - jedynie krytykują, iż nic ze mnie nie wyrośnie. Proszę o pomoc!

Witam,jestem monika,mam 31 lat.Zawsze byłam osobą o zmiennych nastrojach,dość nerwową,bardzo wrażliwą,ale zawsze lubianą ,często uśmiechnietą .Moje życie już od wielu lat( ok5,straciłam rachubę.....) dzieli się na okresy :ten w miarę dobry i ten okropny nie do wytrzymania( myśli samobójcze,drażliwość,brak uśmiechu,kołatanie serca itd) coraz częściej zastanawiam się czy to nie czasem depresja ale jak mam dobre dni to świat nalezy do mnie,mogłabym wtedy zrobić wszystko ,natomiast w te ''czarne dni'' chcę być sama,płaczę,niepotrzebnie denerwuję siebie i bliskich,którzy zresztą już mają dosyć moich nastrojów.Może to tylko zaburzenia chormonalne a nie objawy depresji( mam nadzieję).Pewnie powinnam iść do lekarza,sama już nie wiem,proszę o poradę.Z góry dzięki,pozdrawiam

WITAM MAM 27 LAT. JESTEM MAtką 3 letniej dziewczynki, mam męża. od dłuższego już czasu coś się dzieje ze mną złego. ciągłe wyrzuty sumienia, mój mąż skutecznie potrafi wyprowadzać mnie z równowagi. niby jest dobrym męzem i na pewno ojcem, ale było kilka sytuacji wq których mnie zaskoczył. potrafił nawet uderzyć mnie dwa razy w twarz, niie lubię się z nim kłócić i gdy ma do tego dojśćwybucham. będąc w ciąży wykrzyczałam mu nawet że nie chcę ani jego ani dziecka. mam teraz wyrzuty sumienia, nie wiem czy obwinianie siebie za wszystko, brak chęci do czwgokolwiek to depresja, mam straszne huśtawki nastroju, i ogromne napady złości, wtedy nie potrafie panować nad sobą, np> strasząc męza że nałykam się leków i popełnię samobójstwo, wiele razy udawałam teżpodczas kłótni że coś mi dolega, że np się duszę, a za moment śmiałam się w głos. mąż uważ że coś sie ze mną dzieje.mam silne bóle główy, hce mi się tylko spać, ciągle boję sie o moje dziecko, że spotka mnie kara za każda popełnioną rzecz. proszę opomoc