Wiem, że przy tej diecie produkty muszą być bogate w chrom, magnez, cynk. Wiem, że nie można pić mocnej kawy, herbaty, jeść produktów z dużą zawartością tłuszczu. Ale czy można jeść np.: ziemniaki. Co można jeść z takich podstawowych dań? I wiem, że trzeba zwracać uwagę przy zakupach produktów spożywczych na ich skład, czy mają dużą ilość przynajmniej jednego z tych 3 minerałów. Ale dużo, czyli ile, np. ile % lub gram na 0,5 kg?

Witam, moje pytanie dotyczy zapotrzebowania na białko u kobiet. Otóż ostatnio trafiłam przez przypadek do gabinetu trenera wellness, który przeprowadził u mnie analizę składu ciała. Stanęłam na urządzeniu przypominającym wagę, a w ręku trzymałam coś w rodzaju hantli połączonych z tą wagą. Ogólnie moje wyniki: wiek – 25 lat, wzrost - 169 cm, waga – 55,80 kg, tkanka tłuszczowa - 22,8%, nawodnienie - 56,9%, masa mięśni - 40,90%. Metabolizm spoczynkowy - 1314 kcal, wiek metaboliczny - 14 lat, masa kości - 2,2 kg, tłuszcz brzuszny – 1, ocena fizyczna – 5.

Jestem osobą prowadząca zdrowy tryb życia i ćwicząca 3-4 razy w tygodniu po 2 godziny (fitness+ siłownia), ale ćwiczenia są raczej mało forsujące. Umiarkowane tempo na fitnessie, a na siłowni małe obciążenia. Poza tym pracuję w biurze (praca siedząca 8.00-16.00). Pan który przeprowadzał to badanie, stwierdził, że potrzebuję dostarczyć organizmowi 95 gram białka na dobę. Hmm, trochę dużo. Przedstawiałam mu moją dietę, z której wynika, że dostarczam za mało białka dziennie, dlatego zaproponowano mi koktajl odżywczy. Miałabym go pić 2 razy dziennie, rano i wieczorem (2 łyżki proszku + 250 ml mleka). Taka porcja dostarcza 17 g, czyli koktajl dostarczyłby mi 34 g białka dziennie. Oczywiście z rozpędu kupiłam ten koktajl płacąc ok. 135 zł. Z moich obliczeń wynika, że potrzebuję 2 takie opakowania na miesiąc.

Wróciłam do domu i zaczęłam przeglądać internet i czytać... Ogólnie nie wiem, co o tym myśleć i dlatego proszę o poradę. Czy taka ilość białek jest mi potrzebna? Czy mogę pić koktajl tylko wieczorem po treningu? Czyli w dni, kiedy nie ćwiczę, nie będę go pić. Czy mam go wypijać zaraz po treningu? Kończę treningi ok 19.00-20.00, a chodzę spać ok. 23.00. Czy w ogóle takie koktajle są bezpieczne? W internecie jest dużo sprzecznych informacji i nie wiem już, które są prawdziwe, dlatego liczę na pomoc i z góry dziękuję za poświęcony mi czas.

Witam, 3 dni temu w nocy miałam mdłości, wymioty, biegunka (która trzyma się do dnia dzisiejszego) w nocy mama wezwała pogotowie, podali mi zastrzyk i biorę jakieś leki. Zaatakowała mnie tak zwana "jelitówka" grypa jelitowa. 3 dni nic nie jem, nie mam na nic ochoty.. co wezmę do buzi to wymiotuje, wiem że powinnam stopniowo jeść, ale od czego zacząć? Dzisiaj rano zjadłam 2 łyżeczki jogurtu i pije dużo wody. Czy nic mi się nie stanie gdy tyle dostarczam? co jeść by nie mieć wymiotów? Boję się, że wpadnę w anoreksje bo czuje obrzydzenie do jedzenia.. może to być powód jelitówki tego też nie wykluczam.. ale opadają mi już ręce, w trzecim dniu zjadłam 2 małe łyżeczki jogurtu.. czuje się osłabiona, boli mnie brzuch i czuje głód. Jak powoli zacząć jeść i od tego zacząć?

Witam. Jestem dziewczyną mam 15 lat 170 cm wzrostu, ważę 52 kg. Mam wielki problem niedawno podjęłam z rodzicami decyzję, że kiedy od przyszłego roku zacznę chodzić do liceum zamieszkam w internacie. Bardzo tego chce, ale jest jedna rzecz, która mnie martwi. Może opowiem całą swoją historie od początku.

Kiedyś tz. ok 2,5 lat temu ważyłam jeszcze 60 kg przy wzroście 168. Bardzo chciałam schudnąć, więc zaczełam się radykalnie odchudzać. Jadłam bardzo mało ok 500 kcal dziennie. Teraz wiem, że to było niezdrowe, ale wtedy nie przejmowałam się tym. Ta dieta trwała jakieś trzy tygodnie. Byłam tak osłabiona, że babcia, pod której opieką wtedy byłam kazała mi natychmiast przestać się odchudzać. Mówiła mi o tym wcześniej, ale ja jej nie słuchałam i kiedy podawała mi jedzenie dawałam je psu. Gdy po tych trzech tygodniach moja waga spadła do 50 kg byłam bardzo szczęśliwa, choć chciałam dalej się odchudzać. Jednak przestałam, ponieważ kręciło mi się w głowie, byłam senna i nic mi się nie chciało. Miałam wtedy ochotę umrzeć.

Po tej głodówce przyszedł okres, kiedy zaczęłam się opychać jedzeniem, a aby nie przytyć wymiotowałam. Wtedy czułam się idealnie, po każdym "oczyszczeniu" miałam ochotę znowu jeść mogłam to robić cały czas i nie bać się, że przytyje. Trwało to około roku. Moi rodzice, ani babcia nic o tym nie wiedzieli (do dziś nie wiedzą), dlatego, że nauczyłam się to robić cicho, prawie bezgłośnie. Pewnego dnia spała u mnie moja przyjaciółka. Byłyśmy same w domu (ona nie wiedziała, ze mam bulimię), zamówiliśmy sobie pizze, a ja jak zwykle po jedzeniu poszłam do toalety, żeby ją zwrócić. Moja koleżanka myśląc, że myje zęby weszła do środka i przyłapała mnie. Opowiedziałam jej o wszystkim, a ona natychmiast kazała zgłosić mi się do psychologa, bo inaczej powie moim rodzicom. Bardzo nie chciałam, żeby się dowiedzieli, ponieważ nie miałam z nimi dobrych kontaktów, zwłaszcza z mamą.

Pani psycholog pomogła mi się z tego wydostać. Trwało to długo i było bardzo trudne, ale można powiedzieć, że mi się udało. Mam skoliozę, dlatego przyszło mi skierowanie do sanatorium. Bardzo nie chciałam tam jechać, ponieważ wiedziałam że nie wytrzymam trzech tygodni bez sprawdzania swojej wagi. (musiałam to robić ok trzech razy dziennie) Bałam się, ze przytyje, dlatego, jak tam pojechałam to znowu zaczęłam bardzo mało jeść, żeby nie przytyć, a do tego jeszcze musiałam tam ćwiczyć dwie godziny dziennie. Odwodniłam się, zemdlałam w czasie ćwiczeń. Pani kazała iść mi się położyć.

Postanowiłam wieczorem pójść do lekarza (ponieważ już od odruch tygodni nie opróżniałam się ).Lekarz zbadał mnie dokładnie. "Nie robisz kupy, bo za mało jesz"- powiedział. Sprawdził moje oczy i coś go zaniepokoiło. Widziałam to. Nic nie powiedział. Spojrzałam do lustra- moje białka były żółte. Zrobili mi w sanatorium badania krwi i moczu. Po trzech dniach rano do mojego pokoju przyszła pielęgniarka i oznajmiła mi, że z sanatorium przenoszę się do szpitala. Kazała mi się pakować i wyszła. Serce zaczęło mi szybko bić, bałam się, że ktoś dowie się o mojej tajemnicy.

W szpitalu robili mi różne badania. Podejrzewali, że mam żółtaczkę. Okazało się, że to jakaś inna choroba. Dziwna nazwa, nie pamiętam i jest nieuleczalna, ale nie zagraża mojemu życiu. Kazali mi przytyć. Ważyłam 45 kg. Powiedzieli, że jestem przeraźliwie chuda (a ja głupia się jeszcze z tego ucieszyłam). Kiedy wróciłam do domu po szkole już chodziły plotki, że mam anoreksję. Było strasznie. Koleżanka znów zgłosiła mnie do psychologa. Poszłam do niego i zaczęliśmy całą terapię od początku. Pani powiedziała, że najlepiej byłoby, żebym pojechała do specjalnego ośrodka, ale jeśli nie chce powiedzieć o tym rodzicom to nic z tego nie będzie. pomału zaczęłam normalnie jeść. Tz 4 posiłki dziennie (śniadanie, II śniadanie, obiad i kolacja) do tego jeszcze jakaś przekąska np jabłko. Czułam, że jest coraz lepiej.

Przytyłam teraz do 52 kg jem regularnie, zdrowo, moja waga się zatrzymała, ale jeśli zjem choć odrobinę więcej to w ciągu dnia może podskoczyć nawet dwa kilo. Dlatego pilnuje się. Musze jest regularnie. Od dawana już nie odchudzałam się, ani nie wymiotowałam. Jestem teraz można powiedzieć zadowolona. No i teraz przechodzę do problemu. internat. Czy tam nie wróci bulimia? Jak się odżywiać tam, żeby nie przytyć (a będę mogła się ważyć tylko raz w tygodniu, kiedy na weekend będę wracała do domu). Może internat to dobry pomysł i pozwoli mi sprawdzić, czy potrafię już żyć normalnie? Wiem, że to są pytania do psychologa, ale zależy mi na opinii dietetyka i odpowiedzi na moje pytanie. Przepraszam, że się tak rozpisałam, ale inaczej nie mogłabym opisać całego mojego problemu. Pozdrawiam