Witam, zwracam się z ogromna prośbą o podanie numeru telefonu do poradni, która zajmuje się leczeniem bulimii, mieszczącej się we Wrocławiu. Moja 19-letnia córka od ponad roku cierpi na tę dolegliwość i razem postanowiłyśmy, że potrzebna jest jej pomoc specjalisty, bo ja już nie daję rady. Bardzo proszę o podanie, gdzie możemy się zgłosić we Wrocławiu, aby uzyskać pomoc w tej przykrej, trudnej chorobie. Będę wdzięczna za wszelką pomoc.

Byłam na diecie proteinowej, samo białko, zero tłuszczów (tylko ryby), zero węglowodanów. Póżniej dochodzą głównie zielone warzywa, a na koniec cała reszta. Trwało to chyba 3 miesiące. Po skończonej diecie zaczęły mi wypadać włosy (podobno to normalne) i zauważyłam, że w niektórych sytuacjach gorzej widzę z daleka, a to już dla mnie nie jest normalne, bo nigdy nie miałam kłopotów ze wzrokiem, ani też nikt w mojej rodzinie nie nosi okularów.

Jeśli to skutek tej dziwnej diety, przy której bardzo szybko się chudnie, to czy teraz można to naprawić zdrową, urozmaiconą dietą? Mam 34 lata i jestem tym załamana. Proszę o dokładną odpowiedź. Byłam u okulisty, ale dowiedziałam się tylko, że mam -0.25 o.l. i -0.5 o.p. Czy jest dla mnie nadzieja na powrót do normalnego, że tak powiem, zdrowego widzenia?

Mam 14 lat i od roku mam duże problemy z jedzeniem. Zaczęło się tak jak u większości, tym, że chciałam schudnąć - miałam 62 kg i 166 cm wzrostu. Ograniczyłam jedzenie, dużo ćwiczyłam itp. Z czasem jednak zauważylam, że jetem za chuda (45 kg) i po rozmowie z mamą poszłam do kilku psychologów. I to był błąd, gdyż powinnam iść do dietetyka (bo cały czas jadłam wszystko, tylko bardzo mało i nie wiedziałam jak wyjść z diety). Żaden psycholog mi nie pomógł, nie powiedział, jak mam jeść, żeby już nie chudnąć, ale żeby też nie przytyć do poprzedniej wagi. Ostatni raz byłam u psycholog, która wpisała mnie na tzw. oddział otwarty dla osób z problemami żywieniowymi. Zgodziłam się, gdyż miałam nadzieję, że wytłumaczą mi w końcu, jak je człowiek bez problemów - cały czas do tego dążę. Niestety, to był odział, na którym były osoby trochę niebezpieczne. Wytrzymałam tam 2 dni, a potem mama powiedziała, że to tylko wszystko pogarsza i już nigdy ze mną nie pódzie do nikogo.

Potem zaczęłam jeść wiecej, ale to się przerodziło w nałóg. Zaczęłam co prawda jeść więcej tłuszczy i rzeczy, które ograniczałam, ale jedzenie przerodziło się w moją rozrywkę. Nie mam co robić, to robię stos kanapek, ale zamiast je zjeść, ja przeżuwam je i wypluwam. Wiem, że to, co robię, jest złe. I właściwie w niczym mi to nie pomogło, ponieważ w ciągu ostatnich 2 miesięcy przytyłam ponad 10 kg. Potrafię tak przeżuwać nawet cały bochen chleba i żałuję, że kiedykolwiek zaczełam ''zabawę'' z dietami.

Myślę, że mam spowolniony metabolizm, i mimo tego jak postępuję z jedzeniem, codziennie jem śniadanie, obiad i kolację, gdyż nie chcę jeść tak mało jak przy 45 kg. Wiem, że najlepsze byłoby znalezienie jakiegoś zajęcia, by nie myśleć o jedzeniu i jeść tylko 4-5 posiłków, nie podjadać itp. Ale nie potrafię. Nie wiem, jak wrócić do normalności, a bardzo tego chcę, ponieważ wiem, że to, co robię jest pewnego rodzaju brakiem szacunku do samego siebie.

Witam! Mam 14 lat, 171 cm wzrostu, 52 kg. Rok temu podjełąm decyzje o odchudzaniu się. Ważyłam wtedy 60 kg. Na początku zrezygnowałam po prostu ze słodyczy. Potem jadłam coraz mniej. W sierpniu tego roku ważyłam 45 kg. Nie miałam okresu, nie mogłam spać, włosy wychodziły mi graściami. To był taki przełomowy moment w moim życiu. Postanowiłam przytyć. Dzisiaj mam już prawie prawidłową wagę, ale nie mogę uwolnić się od odchudzania. Okres wrócił we wrześniu, ale włosy nadal wychodzą. Mam dni, kiedy zjem wszystko. Przychodzą też takie, kiedy liczę kcal, żeby nie przekroczyć 1000. I myślę, jak wyglądałam, kiedy ważyłam 45 kg. Co mogę zrobić, aby całkiem wyleczyć się z odchudzania? Zaznaczę również, że bardzo zależy mi na figurze ; ))

Mam 23 lata i ponad 10 lat zmagań z chorobą. Obecnie ważę ok. 29-30 kg na 159 cm wzrostu. Codziennie wymioty, nieważne czy zjadłam chrupki chleb, czy 12 czekolad naraz. Anoreksja i bulimia przeplatają się wzajemnie i paraliżują moje życie w 100%. Nie mam już sił na nic. Kolejne metody leczenia nie dają rezultatów, non stop myślę o tym, by to wszystko skończyć... By przestać być ciężarem dla bliskich... Czy jest szansa, by mi jeszcze pomóc? Czy jest jakiś ośrodek, oddział wyspecjalizowany w zaburzeniach jedzenia, który działa w ramach NFZ? Nie stać mnie na prywatne leczenie :( Nie mam już sił na wstawanie z łóżka, ale nie chcę tak skończyć. POMOCY:(

Mam 15 lat. Mój lekarz psychiatra ustalił ze mną, że dolna waga, do jakiej nie mogę dojść, to 45 kg przy wzroście 172 cm. W przeciwnym razie trafię do szpitala. Teraz ważę 46 kg. Nie została postawiona żadna diagnoza, jednak ja panicznie boję się tego, że mam bulimię... Moje odżywianie wygląda tak, że zjadam dziennie maksimum 500 kcal, jednak czasem nie mogę powstrzymać się od zjedzenia np. batona i wtedy wymiotuję... Poza tym, kiedy zjem za dużo, np. zupy, też wymiotuję. Od trzech miesięcy nie mam miesiączki. Chciałabym schudnąć do 40 kg, bo wydaje mi się, że to byłaby moja prawidłowa waga, nie chcę ważyć mniej. Wydaje mi się, że te moje 46 kg to bardzo dużo... Jaka powinna być moja prawidłowa waga? Czy mam bulimię?

Mam 18 lat, jestem kobietą. Przy wzroście 175 cm ważę 46 kg. Jakiś miesiąc temu byłam u gastrologa, który wykrył u mnie bakterie w żołądku. Przez 10 dni zażywałam silny antybiotyk, a po nim tabletki ochronne na żołądek. Staram odżywiać się zdrowo, jem przede wszystkim owoce i warzywa, nie są to jakieś wielkie ilości. Nie mogę jeść słodyczy ani chipsów, które kiedyś tak bardzo lubiłam, bo gdy zjem nawet mały kawałek czegoś słodkiego, zaraz odczuwam ból w brzuchu. Muszę się przyznać, że rok temu się odchudzałam i z 56 kg spadłam do 50 kg, stosowałam dietę i dużo ćwiczyłam. Nadal prowadzę bardzo aktywny tryb życia i cały czas próbuję się zdrowo odżywiać. Co dodatkowo powoduje u mnie strach, to brak miesiączki od prawie 6 miesięcy. Co mam dalej robić? Czy to przez te bakterie, czy może to już anoreksja?

Mam 16 lat, mój wskaźnik BMI wynosi ok. 21, na ogół noszę rozmiar M, więc wagę mam w normie, ale problem w tym, że wcale tak nie uważam. Kilka razy byłam na diecie, po czym nastąpił oczywiśice efekt jo-jo. Jeśli chodzi o diety, mam wsparcie mamy, która chciałaby mieć córkę-modelkę. Krytyka zaczyna się, gdy znów przybieram na wadze. Aktualnie zażywam tabletki (na receptę), które przynoszą efekty, bo w ciągu 3 mies. schudłam 8 kg. Problem w tym, że moje napady jedzenia nie zależą od uczucia głodu. Nie wymiotuję, choć nieraz próbowałam się do tego zmusić i nie potrafię tego robić. Czuję do siebie wstręt za to, co robię, bo codziennie ''od jutra'' kończę z jedzeniem. ''Jeszcze tylko dzisiaj się tak najem, po raz ostatni, więc zjem jak najwięcej wszytskiego, a od jutra już się głodzę''- takich myśli mam wiele.

Kiedy nawet głodówka wychodzi, to jeśli tylko zjem coś niezgodnie z planem, wściekam się i tracę już nad jedzeniem kontrolę, bo skoro zjadłam, to już mogę zjeść wszystko, co mam w domu. Tak jakby umysł mi się odłączał i jem, nie mogąc przestać. Wstyd mi, bo o jedzeniu i utracie wagi myślę praktycznie cały czas. To już jest tak oczywiste, jak mycie zębów. Są oczywiście dni, a nawet tygodnie, kiedy czuję się cudownie, bo chudnę w mgnieniu oka, ale dzieje się to za sprawą np. obecnie tabletek. Po jakimś czasie nadchodzi dzień jedzenia i usprawiedliwiam się, że skoro tyle schudłam, to nie zaszkodzi mały wyskok, który ma być jednodniowy, a trwa nawet 3 dni. Nie brakuje mi ruchu, więc wydaje mi się, że dlatego mam wagę w normie. Nie mam siły już żyć według schematu odchudzania, a później jedzenia na umór przez 30 min., rujnującego moją tygodniową pracę.

Ta sytuacja trwa już od długiego czasu, lecz od kilku miesięcy zaczęłam nałogowo oglądać zdjęcia aktorek i modelek w internecie, co zabiera mi tak dużo czasu, że nie zawsze starcza mi na naukę. Nie oznacza to oczywiście, że zaniedbuję naukę, bo przyszłość mam zarówno zaplanowaną przez rodziców, jak i przez siebie automatycznie. Czasami, kiedy mam kryzys z jedzeniem, wali się już wszystko, i wtedy tylko wydaje mi się, że medycyna jest marzeniem rodziców, a nie moim. Mam całą masę kompleksów, ale wstydzę się również tego, co robię i o czym myślę. Jestem tu anonimowa, dlatego po raz pierwszy napiszę to.

Moim największym marzeniem jest anoreksja. Nie wyobrażam sobie za kogo musi uznać mnie odbiorca, czytając moją wypowiedź... Mam duży zasób wiedzy na temat anoreksji i bulimii, i zdaję sobie sprawę, jaką skrajnością są te choroby. Od pewnego czasu męczy mnie pytanie, czy choruję na bulimię, czy po prostu wmawiam problem sama sobie. Brałam pod uwagę drugi typ tej choroby, bo choć wiele razy próbowałam, to nie potrafię zwrócić pożywienia, a oczywiście bardzo bym chciała. Chorobą jest na pewno moje myślenie... wolałabym być poważnie chora na anoreksję czy bulimię i być chuda jak patyk. Jest to pierwszy raz, kiedy napisałam coś takiego i na pewno nigdy nie powiedziałabym tego na głos.

Nie rozumiem sama siebie, bo przecież nie wszystkie aktorki to wytwór photoshopa, i wiem doskonale że nie ma ludzi idealnych, a jednak nie potrafię przeżyć dnia bez marzenia o sylwetce rozmiaru XS. Obwiniam siebie, bo wydaje mi się, że gdybym tylko trochę bardziej się starała, to osiągnęłabym idealną wizję swojej osoby. Wszystko przecież w mojej osobie jest w porządku, mam nadzieję, że nie będzie narcyzmem, jeśli powiem, że moja uroda nie jest przeciętna... Aczkolwiek nienawidzę się i brzydzę się sobą za to, że nie potrafię schudnąć bez efektu jo-jo i w każdej chwili mojego życia jestem gotowa zjeść wszystko, co możliwe, zagryzając słodkie słonym, a później obiecać sobie, że skończę z tym od jutra i jeść dalej. Nienawidzę też w sobie braku silnej woli i tego, że mój humor ściśle zależy od tego, co zjadłam i obecności wyrzutów sumienia i gniewu po każdym zjedzonym posiłku. Czasami udaje mi się głodować cały dzień i nagle dzieje się coś, czego nie potrafię opanować, wściekając się na siebie... np. o godzinie 22.00 zaczynam odłączać się od świata i jeść jak maszyna... Przepraszam, że tyle napisałam, ale proszę, bardzo proszę mi pomóc...