Ostatnio zaczęłam się odchudzać, bo mam nadwagę, ale to mało, musiałabym do tego ćwiczyć. Tylko nie wiem, jakie ćwiczenia dobrać. Właściwie na nic nie mam czasu ;( W szkole spędzam 7 godzin dziennie, po powrocie się uczę mniej więcej do 17, później oglądam przez półtorej godziny TV i znów się uczę. Jazda rowerem odpada, bo jest coraz zimniej i ciemniej na dworze w porach, gdy ewentualnie mogę na nim jeździć, basen też odpada, bo mieszkam na wsi i musiałabym dojeżdzać, a poza tym, wstydziłabym się pływać przy kimś. Jogging? Ja i jogging? Aha, 2-minutowy....;/ Przez ok. miesiąc ćwiczę w każdy poranek po 15 minut, ale to nic nie daje. Wiem, że to niedużo, ale nie mam czasu na więcej. Proszę o poradę; co mogę ćwiczyć, by schudnąć? PS. Dodam, że chodzi mi o schudnięcie głównie w okolicach brzucha i bioder ;)

Witam. Mam 16 lat, jestem uczennicą 1. klasy Liceum Ogólnokształcącego i chyba mam mały problem. Otóż: od kilku miesięcy nie mogę uwolnić się od panicznego lęku przed przytyciem, wskutek czego wciąż chudnę. Mam 174 cm wzrostu i ważę 57 kg. Wiem, że moja waga najzupełniej mieści się w normie i nie chcę już chudnąć, jednak nie potrafię skomponować diety w ten sposób, aby jednocześnie nie przytyć, ponieważ sama myśl o przybraniu na wadze napełnia mnie odrazą i sprawia, że chce mi się płakać.

Nie rozmawiam o tym z mamą, bo boję się, że uzna mnie za osobę próżną, która zamiast skupić się całkowicie na nauce, zajmuje się tak błahym tematem jak własny wygląd. Mój jadłospis jest dość ubogi i mało zróżnicowany, przez co zaczyna mi brakować różnych witamin i mikroelementów, co objawia się m.in. szarą cerą, zajadami w kącikach ust. Bardzo proszę o radę - jak powinnam prawidłowo się odżywiać, aby dostarczyć organizmowi wszystkich potrzebnych składników i jednocześnie nie doprowadzić do zamienienia ich w tkankę tłuszczową? Dodam jeszcze tylko, że nie uprawiam wyczynowo żadnego sportu, ale zużywam sporo energii podczas nauki. Z góry serdecznie dziękuję za pomoc!

Od kilku tygodni choruję na bulimię. Niektórym może się wydać, że przecież można samemu z tego wyjść, ale to bzdura! Zaczęło się niewinnie. Poszłam do lekarza (na rutynową kontrolę chodzę co 3 miesiące do lekarza rodzinnego i stomatologa oraz do dermatologa co miesiąc, bo mam problem z trądzikiem), ale nieważne, i pani doktor powiedziała mi, że mam nadwagę 10 kg i jak to ona powiedziała "pasowałoby schudnąć kochaniutka". No i starałam się schudnąć...

Na początku wstawałam i szłam do szkoły i żułam gumę cały dzień, a jedyny posiłek jaki zjadłam, to był obiad... No, ale później jakoś zaczęłam jeść dużo, naprawdę dużo, pochłaniałam wszystko, co mi wpadło w ręce. Jadłam parówki z czekoladą i schabowe moczone w nutelli, i śledzie z kisielem. Rozumiecie - wszystko. I tyłam 2 kg, 3 kg i w końcu stanęłam przed lustrem w szpilkach (10 cm) i pomyślałam "Kurde, nie chcę mieć takich ohydnych nóg" i zaczęłam... Na śniadanko soczek tymbark (ok. 10 rano, a wstaję o 7), na obiad to zupka i schabowy albo coś... I dotąd byłoby dobrze, ale wracam do domu i opycham słodyczami. Pewnego dnia chorowałam i ciągle wymiotowałam i schudłam 3 kg! I wtedy pomyślałam "Kurczę, to świetna metoda!" i tak się zaczęło... Jem, rzygam, jem, rzygam... i tak od 3 tygodni.

Pewnego dnia próbowałam przestać, ale nie dałam rady, a nawet jeśli mam 1 dzień bez wizyty z "głową w klopie", to następnego dnia już wracam do nawyków. "Odchudzać" zaczęłam się po tym, jak chłopak moich marzeń powiedział, że jestem gruba, a patrząc na moją siostrę, która jest mega laską, chce mi się płakać. Wszyscy mówią, że jestem ładna (mam długie blond włosy, duże niebieskie oczy i moje ukochane duże usta) i to w sobie kocham, ale moje ciało to masakra. Chcę być chuda, ale nie wiem jak bez bulimii.

Mieszkam w małej miejscowości, tutaj nie ma psychologa, mamie nic nie chcę mówić, bo jak kiedyś czytałam o bulimii i weszła moja mama, to powiedziała "O, bulimia, to tak, co się tam tak rzyga". Jak dorosnę, chcę być psychologiem i pomagać takim ludziom, jak ja. Chcę z tego wyjść i nie przytyć! Na razie nie wypadają mi włosy ani nic, ale już dawno powinnam mieć okres, a go brak! Bardzo wstydzę się mojego ciała, i jak patrzę na modelki, to aż mam łzy w oczach, bo chcę być taka jak one. Bardzo podobają mi się takie kobiety.

Proszę, pomóżcie mi, nie chcę mieć bulimii i chcę schudnąć. Dziś miałam już 2 napady obżarstwa i rzygania, jestem osłabiona i głodna, a jest już po 18 i nic nie zjem. Jestem ciągle na antybiotyku od dermatologa i jak go wezmę, to już nie rzygam, bo się poprostu boję, no, ale nie rzygam. Nie jem, a jak mam napad, że muszę coś zjeść, to idę na kompa i włączam film i nie mogę przestać go oglądać i nie jem. Proszę, pomóżcie mi, jak pozbyć się bulimii i jak schudnąć, bo to jest na pierwszym miejscu. Ważę 71 kg przy wzroście 168 cm;(

Mam 16 lat i 162 cm. Zawsze miałam niedowagę. Moja największa waga wynosiła 40 kg. Wiem, że to mało ;/ Od wakacji unikałam jedzenia. Przez 6 miesięcy schudłam do 30 kg ;/ Wiem, że wyglądam okropnie. Od października odżywiam się normalnie. Można powiedzieć, że nawet jem więcej niż niektórzy domownicy, a moja waga nadal stoi w miejscu i nie mogę przybrać na wadze ;/ Miałam robione wyniki, niby wszystko w porządku, ale ja się boję, no i źle czuję w swoim ciele. Co może być tego powodem, że nie tyję? :< Pomocy! Nie nazwałabym tego anoreksją, gdyż uwielbiam jeść. Potrafię zjeść nawet 5 kanapek przez cały chleb, np. na kolację.

Witam, mam 21 lat, 170 cm wzrostu i ważę 53 kg. Jestem bez wątpienia chora, jednak nie dostałam konkretnej diagnozy, co do mojego przypadku, czy to jest anoreksja bulimiczna, czy bulimia. W moim przypadku zaczęło się od drastycznej 2-miesięcznej diety. Schudłam po niej 10 kg. Następnie ogarnął mnie strach, że jak zacznę znowu jeść, to przytyję i wrócę do dawnych 70 kg. Aby temu zapobiec zaczęłam od 4 miesięcy wymiotować, uzależniłam się też od preparatów odchudzających. Schudłam do 53 kg.

Nie mam dnia bez wymiotów. Za każdym razem, gdy po wielkim obżarstwie idę do łazienki, mówię sobie: przecież i tak nie da się zwymiotować absolutnie wszystkiego, a pochłonęłam dużo za dużo kalorii, które zostaną i i tak mnie utuczą! Wymiotuję, popijam wodę i wymiotuję, aż zwracam już samą wodę. Ciągle wydaje mi się, że jestem za gruba, w lustrze dalej widzę ogromne uda, które wydają mi się ciągle tak samo grube. Skupiłam się na tej części ciała tak, że nie zwracam uwagi już na nic innego. Cały czas myślę, że mimo wymiotów mam w sobie za dużo kalorii! Mam dość tej choroby, 3 razy zmieniałam psychologa, teraz leczenie podejmuję od nowa, tym razem u psychiatry. Mam nadzieję, że na tym lekarzu już przystanę i wyjdę z tego!