Mam 16 lat i chodzę do pierwszej klasy liceum. Nie mam problemów z nauką, uczę się dobrze. W domu także myślę, że jest w porządku. Na co dzień jestem sama z mamą, a tata przyjeżdża na weekendy. Mamy raczej dobre kontakty, poza drobnymi kłótniami jakie zdarzają się w każdej rodzinie. Tata dzwoni do mnie każdego dnia i rozmawiamy, chociaż nasz temat to głównie szkoła i oceny. Wiem, że on mnie kocha i ja jego także, ale nie potrafię mu tego powiedzieć. Mam kłopoty z wyrażaniem uczuć. Jest to mój pierwszy problem. Kiedy o tym myślę łzy cisną mi się do oczu. Drugim problemem jest brak jakichkolwiek chęci i obojętność, która pojawia się u mnie coraz częściej. Czasami myślę, że nie potrafię się już szczerze śmiać. Wszystko zaczęło się od tego, gdy w 3 gimnazjum wszystkie koleżanki odwróciły się ode mnie z niewiadomych do tej pory dla mnie powodów. Pod koniec listopada poprzedniego roku zaczęłam się spotykać z kolegą z klasy. Lubiłam go. Na początku wszystko było ok. Koleżanki wspierały mnie, chociaż ten kolega nie był zbytnio lubiany w naszym gronie. Mimo to nikt mi nigdy nie powiedział, żebym z nim zerwała albo coś. Wszystko stało się nagle. Moja "przyjaciółka" z ławki przestała się do mnie odzywać i z tego co dowiedziałam się później strasznie mnie obgadywała i np. jak do nich pochodziłam mawiała teksty w stylu: "jak mnie niektórzy stąd wkurzają". Pewnego dnia postanowiłam z nią pogadać i spytałam czemu jest dla mnie taka chamska ostatnio. Ona odpisała mi, że zmieniłam się odkąd jestem z tym kolegą i że ją teraz wkurzam z dopiskiem, że dopiero może być chamska. Załamałam się. Wiedziałam, że nie mam z nią szans. Była popularna, lubiana, miała chłopaka - miała po prostu wszystko co chciała. Kiedy przyszłam na drugi dzień do szkoły nikt się do mnie nie odzywał poza moim chłopakiem. Po dwóch godzinach nie wytrzymałam, rozpłakałam się i poszłam do domu. Dwie dziewczyny próbowały mnie zatrzymać, ale gdy spytałam się czemu są takie nie miłe nie potrafiły mi opowiedzieć w żaden sposób. Tłumaczyły coś, że już nie czują się dobrze w moim towarzystwie itp. Nic z tego nie rozumiałam. W domu pocięłam wszystkie wspólne zdjęcia, kiedy mama przyszła zorientowała się że coś jest nie tak. Kazała mi dać do niej numer i zadzwoniła. Tym bardziej było mi wstyd, że się w to wmieszała, ale z jednej strony ją rozumiem, że nie mogła już patrzeć na to jak ciągle płaczę. W tym okresie odzywała się do mnie praktycznie tylko jedna koleżanka, chociaż zależało jej bardziej na przyjaźni z nimi niż ze mną. Do mnie pisała tylko wtedy gdy one ją olały. W ciągu następnych dni "koleżanka" niby przeprosiła mnie, żeby jakoś załagodzić stosunki do końca roku, myślę, że reszta ją do tego namówiła, żeby nie wyszła na aż taką chamską. Było mi strasznie ciężko, straciłam cała radość życia i nie widziałam w niczym sensu. Nie chciałam dłużej chodzić do szkoły. Na szczęście rozpoczęły się wakacje podczas których nie miałam praktycznie z nikim kontaktu. Spędzałam dnie z chłopakiem i jego znajomymi lub tylko we dwoje. Okazał się dobrym przyjacielem. Wiem, że jest dobrym człowiekiem, chociaż nie wiem czy go kocham, ale boję się, że gdy mu powiem abyśmy zostali przyjaciółmi stracę go, a jest dla mnie bardzo ważny. W liceum na początku było ok. Miałam dwie koleżanki ze starej klasy, które mimo całego incydentu zachowywały się w porządku. Reszta klasy także okazała się całkiem fajna. Wszystko było ok. Jednak teraz czuję, że nie jest. Boję się, że stanie się to samo co wtedy. Boję się nawiązywać głębszych relacji z ludźmi. Druga rzecz to to, że ludzie ze starej klasy się spotykają, a ja jakby zawsze jestem pomijana. Nie potrafię się szczerze uśmiechać i śmiać. Nie umiem się bawić jak dawniej. Często nie czuję nawet potrzeby odzywania się do ludzi. Mogłabym siedzieć sama. Pomóżcie mi stać się znowu tą samą otwartą osobą co kiedyś! :( Nie mam także od 3 miesięcy miesiączki, czy to może być z tym związane?

Od wakacji miałam trudny okres w moim życiu. Moja mama tego nie zauważyła, ponieważ miała zbyt dużo swoich problemów. Ja nie chciałam z nią rozmawiać na moje sprawy prywatne, ponieważ uważałam, że zbyt dużo nie może wiedzieć, a zresztą nie chciałam aby przeze mnie na dodatek cierpiała. Moja mama bardzo często wyróżnia moją starsza o 5 lat siostrę. Wiele razy zwracałam jej na to uwagę, ale ona uważała, że tego nie robi. Mama tego nie widzi, ale wiele razy jest mi bardzo smutno i ciężko przez to, że jestem na drugim miejscu. Wiem, że rola matki to coś bardzo trudnego, ale nie można wyróżniać dzieci. Właśnie przez to czuję co raz większa wrogość do mojej siostry. Kocham ją, ale nie umiem się z nią porozumieć, bo trzyma stronę mamy i próbuje mnie wychować, ale przepraszam bardzo - ja nie wchodzę w jej prywatne sprawy z chłopakami albo innymi rzeczami. Niestety ona to robi cały czas, a mama popiera jej stronę. Czuję się bardzo odrzucona i przez to popadam w depresje i mam co raz więcej problemów. Co mam robić, jak rozmowa nic nie daje? Czekam z niecierpliwością na odpowiedź.

Witam, Otóż mój problem, może nie do końca problem, ale pewna kwestia nurtuje mnie, szczególnie w przypadku poważnych problemów innych: jak skutecznie radzić i pomagać przyjaciołom? Chodzi mi o to, czy należy samemu wychodzić z inicjatywą za każdym razem, gdy zobaczymy, że coś złego dzieje się z bliską nam osoba, czy lepiej poczekać jak ona sama nas zapyta o pomoc? Jak pomagać, żeby było dobrze, a żeby komuś nie zaszkodzić, albo nie być natrętnym? Może opiszę to na przykładzie: Mój przyjaciel zakochał się. Jest to związek na odległość i miłość tylko z jego strony. Widzę, że jest zdołowany, często o tym rozmawialiśmy. Teraz już prawie wcale, bo powiedział, że nie chce już o tym myśleć i chce sobie to poukładać. Wiele razy pytał się co ma robić, rozmawialiśmy na temat jego sytuacji. Niestety mieszkamy daleko od siebie i rozmowa w "cztery oczy" jest często niemożliwa, więc rozmawiamy przez komunikatory. Najbardziej nurtuje mnie to, że nie bardzo wiem co w takiej sytuacji robić. Zwykle nie wiedziałem co mogę mu radzić, gdyż sam nie mam takiego doświadczenia. Nie ukrywam, brak pomocy jest dla mnie dość przykry, chciałbym pomóc. Po drugie, nie zaczynałem rozmów zwykle od siebie, bo nie chciałem przypominać mu ani wyjść na wścibską osobę, skierowywałem rozmowy na inne tory, żeby o tym nie myślał. Czasami zastanawiam się, czy po dłuższej chwili milczenia odezwać się, zapytać jak samopoczucie? Zdaję sobie sprawę, że moja sprawa może być trochę infantylna, ale chciałbym dowiedzieć się jak postępować w takich sprawach, żeby móc skutecznie pomagać ludziom, którzy do mnie się zwracają oraz czy robię dobrze. Będę bardzo wdzięczny za odpowiedź. Pozdrawiam, Czmielik

Witam, jestem 24 letnią kobietą. Mama, która wychowywała mnie razem z babcią nigdy nie pozwoliła mi dorosnąć, jest do granic możliwości nadopiekuńcza, do dziś żyję pod jej dyktando. W związku z tym mam trzy pytania: 1. Dowiedziałam się, że okres buntu jest u nastolatków czymś normalnym, że podejmują one próby walki o swoje i to jest zdrowe. Dlaczego ja, jako nastolatka nie byłam w stanie się zbuntować? Czy to znaczy, że ponoszę część winy za to, że żyję teraz w niewoli? Jestem na siebie bardzo zła, nienawidzę siebie z tamtego okresu i jednocześnie żyję marzeniami, żeby stać się na powrót nastolatkę by zmienić swoje zachowanie z tamtego okresu. Co prawda usprawiedliwiam się, że tak potężne awantury, jakie mi robiła z błahych powodów (np. chęć wyjścia do miasta na herbatę z porządnymi znajomymi w środku dnia w wieku 17 lat) skutecznie zniechęciły mnie do podejmowania dalszych prób walki o niezależność, ale przecież mogłam się stawiać, mogłam się nie poddawać… Czy ja też tu mam trochę winy? 2. Czemu odstręcza mnie cierpienie mamy? Czemu gdy ona płacze, zamiast współczuć jej odsuwam się z odrazą? Nie wiem na pewno, ale czasami czuję też pewną satysfakcję, gdy widzę, że czasami jej się nie udaje. Skąd to może wynikać, szczególnie to obrzydzenie do jej łez? 3. Czemu czuję rodzaj odrazy do więzi jakie łączą moja mamę z babcią? Wydaje mi się, że ich relacje są… obleśne, szczególnie mama przesadza z tym przywiązaniem. Wygląda to mniej więcej tak: mama ciągle powtarza, że jest z babcią jak siostry syjamskie, boli je ta sama część ciała, te same schorzenia, te same myśli w jednym czasie, ciągle się tym chwalą, żegnają się nawet jak się mają nie widzieć kilka godzin, tęsknią za sobą… Czy to jest normalne, (skoro obie nie mają mężów, to może po prostu liczą na siebie), czy tylko mnie odstręcza? Z góry dziękuję za jakąkolwiek poradę, będę wdzięczna.

Witam,   Mam 22 lata. Ludzie pozornie oceniają mnie jako dziewczynę z dobrego domu - studiuję, pracuję, mam pozornie dobre życie. Moim problemem jest moja matka. Krytykuje mnie stale, obraża prowokuje do kłótni. Wstaje koło 6 nad ranem, chodzi wokół mego pokoju i psioczy wyzywając mnie od najgorszych, że jeszcze śpię. Potrafi mówić o 6 nad ranem, że znowu śpię do południa. Nie mogę się wyspać - pracuję głownie nocami, aby opłacić studia i pogodzić to wszystko. Gdy tłumacze jej żeby tego nie robiła, wypiera się. Milczę więc, a im bardziej milczę, tym coraz bardziej mnie obraża. Niedawno dowiedziałam się, że mnie okłamywała - przez 2 lata przyjmowała na mnie alimenty i nie poinformowała mnie o tym, mimo tego ciągle robiła mi wyzuty, że się nie dokładam. Nie mogłam pójść na studia dzienne, bo stwierdziła, że nie będzie mnie utrzymywać. Podrobiła pełnomocnictwo podpisując się za mnie. Nie okazała skruchy, uznała, że miała prawo. Kiedy powiedziałam, że nie chcę z nią spędzać Wigilii uznała, że nie mam prawa spędzać z nią Wigilii i że ma nadzieję, że to mnie czegoś nauczy. Wszystko jej zdaniem robię źle. Przeszukuje mój pokój, otwiera moje listy. Sąsiadom opowiada niestworzone historyjki jak to bliskie dla siebie jesteśmy, jaka ze mnie dobra córka, a czając się pod moim pokojem używa słowa "suka" mówiąc o mnie. Kiedy milczę - prowokuje mnie bardziej, kiedy kłócę się i rzucam przedmiotami, każę jej się zamknąć, trzaskam drzwiami - uważa, że ją terroryzuję. Chcę iść z nią na terapię, ale jej zdaniem to ja jestem chora i należy mnie zamknąć w szpitalu, w którym już przez nią leżałam, gdy wmówiła mi, że jestem za gruba. Przestałam jeść. Potem jadłam, wymiotowałam. Wpadłam w bulimię. Ciałem się. Chciałam się zabić. Wyszłam z tego, choć nie raz słyszę w sytuacji, gdy ubieram coś, co jej się nie podoba, że jestem tłusta i nie może na mnie patrzeć. Mój ojciec ją zostawił, mnie również. Nie mam z nim kontaktu. Boję się, że będę taka jak ona, że zostanę sama z dzieckiem i będę niszczyć je tak, jak ona. Coraz częściej mi się to śni. Wiem, że mnie nigdy nie kochała i wiem, że nigdy nie będzie. Boję się pakować w związki, czuję przerażenie - jawne, wręcz namacalne, gdy ktoś chce się do mnie zbliżyć. Jestem sama, czuję, że tak już będzie i że nikt mnie nigdy nie pokocha. Bo czemu miałby? Nie chcę też nikomu pozwolić patrzeć na to co się dzieje w moim domu, bo jest mi wstyd jak za każdym razem gdy zapraszam kogoś bliskiego do domu, a ona robi mi scenę. Jestem zmęczona, za często płaczę, nie umiem się pozbierać. Jak z nią postępować? Nie mogę się wyprowadzić. Izoluję się jak mogę. Dokąd iść po pomoc? Czuję się nikomu niepotrzebna i coraz częściej rozważam, czy dalsze życie - a co za tym idzie - męka z nią ma sens. Skoro mam tak się męczyć, skoro mam się czuć dalej tak jak teraz, to czy nie lepiej to skończyć?

Witam, chodzę do szkoły i mam taki problem, iż z koleżanką X mamy konflikt z koleżanką Y. Chodzi o to, że nie odzywamy się do koleżanki Y, olewamy ją, nie chcemy problemów, kłótni itp., traktujemy jak powietrze. Lecz w przeciwieństwie do nas, dziewczyna Y cały czas szuka problemów, obgaduje nas do każdego z klasy, że powoli wszyscy się od nas odwracają. Do tego biega na przerwach do wychowawcy i nadaje na nas. Jak przeszkadzamy w jakiejś lekcji ona już wszystko mówi wychowawczyni. Minusem tego wszystkiego jest to, że podlizuje się do niej, udaje dobra koleżankę, a tak naprawdę podpuszcza innych do złych rzeczy, a później idzie poskarżyć się, że ktoś coś zrobił i w ten sposób zbiera plusy, a ja z koleżanka X same minusy, bo nagaduje na nas i wychodzimy w oczach nauczycielki na te "złe". Może ten problem wyda się błahy, lecz my naprawdę nie wiemy już co robić przez taką jedną osobę. Nie zwracamy uwagi jak nas obgaduje do innych i wyśmiewa się, ona jest bezkarna, ale jak można temu przeciwdziałać? W naszej szkole zgłoszenie problemu do pedagog kończy się tylko na obiecywaniu, gadaniu np. "poczekajmy jeszcze, może przejdzie, a jak nie, to wtedy porozmawiam" a jak już rozmawia to i tak to nie przynosi żadnych efektów. Proszę o jakaś poradę, bo mnie to już wykańcza. Nie mogę skupić się na nauce przez to. Dodam jeszcze, że rozmowa z nią sam na sam nic nie da, bo wyśmieje i będzie jeszcze gorzej, że się boimy itp.

Witam, Mam 22 lata i jestem jedynaczką. Jak można się domyślać, piszę z powodu moich rodziców. Psychicznie już nie daje rady więc liczę na jakąkolwiek pomoc lub wskazówki co mam dalej robić. Dzieciństwo. Odkąd pamiętam moja mama mną dyrygowała. W szkole musiałam mieć jak najlepsze stopnie, w przeciwnym wypadku czekało mnie lanie po tyłku i kary, czyli zakazy korzystania z komputera, zero wychodzenia na podwórko. Gdy miałam tzw "wiek buntowniczy" 16-17 lat to był to najgorszy rok w moim życiu. Ciągle zakazy, nakazy co mam robić, usłyszałam też słowa, których nigdy nie zapomnę, że jestem nikim i nic w życiu nie osiągnę. W liceum mama wybierała mi towarzystwo, z którym mogę się spotykać, a z którym nie, powroty do domu o 21. Na zdaną maturę usłyszałam, że mogło być lepiej... Studia licencjackie - trochę więcej swobody jeśli chodzi o wychodzenie, lecz dalsze krytykowanie moich znajomych. Obroniłam licencjat i usłyszałam, że rodzice się cieszą, ale czy słowa "jesteśmy z Ciebie dumni" to tak wielki wysiłek z ich strony? Kilka słów, a jak mocno by mnie podbudowały... Cały czas słyszę jaka to jestem zła, niedobra, że nie doceniam tego co oni dla mnie robią. Nie docenienie to dla mojej mamy pyskowanie. To, że przychodzi z pracy na gotowy obiad, do wysprzątanego domu to mało - ja powinnam to robić, uczyć się i jeszcze pracować, ale podejrzewam, że i to by było mało. Z pracą jest ciężko, bo jestem po dziennych studiach i nie mam doświadczenia, lecz szukam pracy, ale to dla mojej mamy niewidoczne, bo lepiej wyzwać mnie od leniwych i nienadających się do pracy, bo jestem beznadziejna i nikt nie chce mnie zatrudnić. Ostatnio nawet był spokój, na krotko. Moja mama zawsze znajdzie coś żeby się uczepić, a potem przechodzi do kolejnych tematów, tak więc powstaje 2-godzinna kłótnia. Najgorsze jest to, że od roku mam chłopaka, którego moja mama widziała raz i już zakazała mi go przyprowadzać do domu i powiedziała, że mam z nim skończyć. Powiedziałam, że to moje życie i że ja sobie będę wybierać chłopaków, na co ona, że póki żyję pod jej dachem to ona będzie decydować. No i też tak zrobiła. Nie mogłam jeździć do niego, nie wypuszczała mnie z domu, cały czas wykrzykiwała jaki to on nie jest, że stać mnie na lepszego itd. (przypominam, że widziała go raz i nawet nie zamieniła z nim zdania). Mija rok i ona dalej nie odpuszcza - na wakacje z chłopakiem mnie nie pościła, a teraz sylwester. Chcę jechać w góry z chłopakiem i z znajomymi i boję się, że moja mama mnie nie puści i co wtedy? Wzywać policję jak mnie zamknie w domu czy uciec? A co na to tata? Tata pantoflarz, kiedyś byłam córeczką tatusia, a teraz tata trzyma z mamą, więc nie mam w nim oparcia. Nasuwa się pytanie czemu nie porozmawiam z nią na ten temat? Odpowiadam: nie da się! Już psycholog mi to doradził, próbowałam i się nie da. Wyparła się, że kiedyś powiedziała, że jestem nikim - czyli mechanizm obronny, a co do mojego chłopaka nie zmieni zdania i lepiej by było, jakbym sobie znalazła innego. Mam dość takiego życia, mam 22 lata, a mama decyduje i żyje za mnie, boję się jej przeciwstawiać, bo później atmosfera w domu jest jeszcze gorsza. Jest coś co mogę zrobić, by tą sytuację zmienić? Daję sobie radę tylko dzięki mojemu chłopakowi, który mnie wspiera i pracuje bardzo ciężko by jak najszybciej wyrwać mnie z tego toksycznego domu i na dzień dzisiejszy nie chciałabym nawet utrzymywać kontaktu z rodzicami za to wszystko co przeżyłam, ale czy to dobre wyjście? Proszę, doradźcie mi, co mam zrobić... Z góry dziękuję.

Mam 16 lat, chodzę do LO, nie mam zbyt wielu znajomych, nigdy ich nie miałam, chociaż jestem osoba bardzo otwartą i kontaktową, zawsze uśmiechniętą. Gdy już poznam jakąś przyjaciółkę po roku o niej zapominam i szukam kogoś nowego, przez to teraz straciłam niemal wszystkich, na których mi zależało. Czuję się strasznie samotna. Znalazłam chłopaka, z którym byłam rok, jedna w ogóle go nie kochałam, po prostu chciałam mieć kogoś przy sobie, w razie gdybym już wszystkich straciła. Nie potrafię się w nikim zakochać, nie mam ani jednej przyjaciółki, w gimnazjum chorowałam na anoreksję, jestem w liceum i wciąż mam problemy z odżywianiem, tym razem z bulimią, poza tym od kilku lat się tnę, boję się jednak, że moja rodzina to zauważy, tylko oni mi zostali, zawsze przy mnie są, nie chcę ich zawieźć. Żeby znaleźć przyjaciół chciałam się nawet przenieść do innego liceum, gdyż w tym do którego uczęszczam nie znalazłam nikogo takiego. Nie wiem czy to dobry pomysł? Co powinnam zrobić, jak znaleźć przyjaciół? Czy mam depresję? Mam tak dużo pytań…

Witam, Mam 19 lat i moim problemem jest moja rodzina, która ma na mnie dłuży wpływ. Mój ojciec jest biernym alkoholikiem i od 8 lat nie pije i nie pali. Miałam brzydkie dzieciństwo przez jego alkoholizm. Obecnie zmienił się, pracuje, na wsi wyremontował mieszkanie drugie, dba o ogródki, hoduje gołębie, kury, króliki. Jest bardzo pracowity i jak o 6 rano wstaje do pracy tak wraca dopiero o 21 do domu, gdyż o 15 godzinie jedzie od razu na wieś aby obrządzić te kurki, króliki itd. Czasami na kilka dni jedzie na wieś i tam nocuje. Mało jest w domu i rzadko z nim rozmawiam, a gdy dochodzi do rozmowy to kończy się kłótnia i tak zawsze jest. Nie potrafię z nim rozmawiać, śmiać się, nie czuję więzi z ojcem. Następny problem to moja mama. Z mamą to już jest masakra. W ogóle z nią nie rozmawiam ;( Ciągle mnie krytykuje, nawet to, że rano piję w dużym kubku kawę, bo jej zdaniem powinnam w małym - i tak jest ze wszystkim. Źle składam ubrania, źle rozwieszam pranie. Staram się pomagać w domu jak najwięcej, sprzątam, robię zakupy, gotuję jak mam czas. A zawsze słyszę, że ja nic nie robię. Tak samo jest z nauką - bardzo się staram, bo obecnie jestem w 4 klasie technikum ekonomicznego, nie jest łatwo, ale staram się, zawsze mam dobre oceny, ale ona uważa, że nie uczę się, że nic nie robię. Cięgle mi powtarza, że nie zdam matury. Próbuję z nią rozmawiać, zagadać, żebyśmy pogadały jak koleżanki, ale ona albo udaje, że nie słyszy, albo coś od niechcenia odpowie. Usłyszałam od niej, że jestem bachorem, że nie jestem jej córką, że jestem potworem, że przeze mnie jej serce krwawi. Naprawdę jestem dobrą córką i wiele razy plączę w nocy, że nie mam wsparcia, że nie potrafię się z rodzicami dogadać, że nie mogę mamie się wyżalić - bardzo mnie to boli, osłabia mnie. Ona zawsze ma rację, zawsze musi być tak, jak ona tego chce i ona jest najmądrzejsza - moja mam tak uważa, lecz ja czasami mam inne zdanie, ale mama tego nie akceptuje, musi być tak, jak ona chce i koniec. W wakacje było tak, że szła przez miasto, mijała mnie i udawała, że mnie nie zna ;(. Trwa to już bardzo długo. Mam chłopaka, z którym też się kłócę i często wyładowuję się na nim - przez sytuację w domu odtrącam go, wyzywam i nawet potrafię uderzyć. Nie panuję nad emocjami, nie potrafię sobie z nimi poradzić. Często bardzo czuję się słaba psychicznie, tak jakbym była chora i cały dzień plączę, bo przez cały dzień jestem w domu i moja mam ze mną nawet nie chce porozmawiać :(. Czuję się jak w obcym domu:(. Co mam robić? Zastanawiam się czy nie udać się do psychologa.

Witam, Mam problem i się zastanawiam czy to jest depresja. Gdzieś tak od 10. roku życia mam problemy z rodzicami i ogólnie rodziną. Aktualnie mam 12,5 roku i jestem dziewczyną. Nie umiem się komunikować z rodzicami. Boję się mówić im o swoich problemach, dziwnie się przy nich zachowuję, ogólnie czuję do nich wielką nienawiść, nie wiem czemu. W dzieciństwie mnie nie bili, zawsze mi kupowali to co chciałam. A teraz mam z nimi takie problemy, że szok. Jak odrabiam lekcje z ojcem z matematyki to jak on mi tłumaczy coś, to jakoś od tak nie chce mi się go słuchać. On się denerwuje, krzyczy i zaczyna wypalać papierosy. Strasznie mnie denerwuje dym tytoniowy i on dobrze to wie jak mu powiem „nie pal” to on wpada w szał rzuca czasami czym popadnie i wychodzi z agresją z domu. Boję się go i chyba dlatego tak nienawidzę. Czasami oni myślą, że ja im coś robię na złość np. nie rozumiem czegoś, lub nie chcę jeść (raz tak było, że nie chciałam w ogóle nic jeść z racji tego rodzice myślą, że wpływ na mnie ma kuzynka, która ma anoreksję, ale przecież to nie było wcale tak, po prostu nie akceptuję swojego ciała, z resztą wyglądu też nie) albo jak było mi źle i płakałam to brałam coś ostrego i cięłam się po rękach. Rodzice to dopiero zauważyli chyba po 2 tygodniach. Zdenerwowali się jak zawsze i krzyczeli na mnie, a moja mama mi zaczęła grozić czymś, że jak jeszcze raz tak zrobię, że mnie zbije. Pozabierali mi moje książki nie wiem czemu, uważali, że niby stamtąd wzięłam ten pomysł z cięciem się. Ciągle płacze w swoim pokoju bez powodu i jak mama przyjdzie do pokoju i pyta się czemu płacze, a ja nie chcę powiedzieć to też na mnie krzyczy i mi też grozi. Leci do taty i to mu mówi krzyczą na siebie, kłócą się - to też mnie przygnębia. W szkole też mi jest strasznie źle. Boję się chodzić na lekcje, ogólnie się boję, że nie zdam. Boję się strasznie nauczycieli od matematyki i niemieckiego, bo strasznie krzyczą i nie rozumiem ich, ale boję się powiedzieć, że nie rozumiem. Ogólnie nie mogę zaakceptować środowiska szkolnego, uczniów, nauczycieli. Ciągle chodzę do szkoły w wielkim strachu przed nie wiem czym. Bardzo mi zależy na zmianie szkoły, ale rodzice jak to oni nie pozwalają mi. Namawiałam, błagałam nic to nie daje. Obwiniam zawsze ich za to, że jak byłam mała nie umieli mnie przypilnować - mama była zawsze zabiegana albo w pracy była na bardzo długo, bo musiała wyjeżdżać do Niemiec, bo trudno o prace w Polsce. Tata jest emerytem i nie pracuje, ale zawsze był na budowie i budował nowy nasz dom. Więc praktycznie byłam na okrągło z opiekunką, też za to, że nie zauważyli mojego schorzenia w dzieciństwie i muszę mieć rehabilitację. Zawsze tracę nadzieję ze mi się nie uda wyleczyć i po prostu nie wyrabiam sobie tego. Mam tyle problemów w życiu, że często myślę o śmierci, ale się jednego boję, że mogę przeżyć i wtedy nie wiem co by mi rodzice zrobili. Całymi dniami siedzę w domu i rozpaczam, nie mam żadnego dobrego przyjaciela, który by mnie wspierał, bo trudno mi nawiązywać z ludźmi kontakty. Zawsze rodzice mówili na mnie ciepła klucha, bo nawet się boję podejść do sklepu i coś kupić lub spytać o godzinę. Wkurza mnie też w to rodzicach, że nigdy mnie nie doceniali tylko ganili. Albo porównują mnie do mojej siostrzenicy, np. patrz jaka Malwinka odważna! Ty byś nigdy tak nie podeszła do kogoś i spytała się, albo Malwinka jest od ciebie o wiele mądrzejsza. Albo mój tata rozpieszcza moją siostrzenicę zawsze kupuje jej jakieś duperele drogie, a szkoda mu nawet mi kupić zasran*j gazetki. Czasem nawet myślę co by było, jakby oni nie byli moimi prawdziwymi rodzicami tylko się pomyliło coś w szpitalu. Albo jak by mnie jakaś młoda, ładna fajna para adoptowała z domu dziecka. Tak bardzo się różnimy od siebie (chodzi mi o rodziców)… Nie mogą mnie oni nigdy zrozumieć. Tak w ogóle to nikt nie może.

Witam, Jestem kobietą, która - jak mi się wydawało - wie, czego chce, ale stało się odwrotnie - wszystko, czego dokonałam, zrobiłam wydaje się jakby legło w gruzach, Jestem bardzo surowa wobec siebie, ale wobec innych także, moi współpracownicy dzielą uczucie pomiędzy lubię - a b. nie lubię. Krytykuję ich, ale także krytykuje siebie, staram się wieść "normalne życie", ale mi nie wychodzi, jestem zagubiona, pracuję bardzo dużo i jak się okazuje za wiele osób, później spotykam się z reakcją odwrotną, czyli z czymś, co mnie dziś spotkało - źle, że to robiłam. Moja praca została oceniona jako nieefektywna, ponieważ zostawałam dłużej za kogoś. Lubię mieć perfekcyjny porządek, ład, kocham to co robię, w dniu dzisiejszym zarzucono mi poprawianie pracy po kimś jako nieefektywne - rzeczywiście jestem sobie winna, ale dlaczego odbieram tak bardzo osobiście wszystko co mi mówią? Nie wiem, wydaje mi się, że zaczyna się era innej ja - tej zagubionej, niefajnej, może gorszej… Próbowałam coś zrobić, zmieniłam część pracy, ale w ten sposób osiągnęłam odwrotny skutek - jeszcze więcej pracy, jeszcze więcej starania się o swoje miejsce w szeregu… Mówią, że potrafię się sprzedać, bo mam osobowość, ale to gaśnie z każdym dniem. Nie wiem co robić, czuję, że nie daję rady.

Jestem w drugiej klasie liceum. Wszystko mi się wali. Nie potrafię się skupić, zająć nauką. Potrafię siedzieć kilka godzin nad książkami i tylko się w nie wpatrywać. Nie wiem co ze mną jest nie tak. Nigdy nie pałałam wielką miłością do uczenia się, ale zawsze kiedy trzeba było przysiadałam i robiłam co do mnie należy. W pierwszej klasie uwielbiałam język francuski, teraz nawet na niego nie mam ochoty. Nie wiem czym jest to spowodowane. Być może ma to jakiś związek z wydarzeniami z wakacji. Ojciec uderzył mnie kilka razy, odgrażał się. Najgorsze, że zrobił to bez powodu. Zawsze były przez niego same nieprzyjemności, kiedy byłam mała też zdarzało mu się mnie zbić bez powodu. Zawsze się awanturuje, wyzywa. Już jako mała dziewczynka czułam do niego odrazę i nienawiść. Okropne jest to, że w mojej rodzinie wszystko zamiatane jest pod dywan, jakby nic złego nie miało miejsca. A mama po tym, jak mnie uderzył tego lata, miała mi tylko do zaoferowania cukierek na pocieszenie. Teraz ciągle prosi mnie żebym się z nim pogodziła. Tylko że dla mnie miarka się przebrała, nienawidzę tego człowieka całym sercem, nie rozumiem jak mama może pozwalać przez całe życie tak sobą pomiatać. Nie pozwolę żeby znowu wszystko uszło mu na sucho. Nie rozmawiam z nim, traktuje go jak powietrze i doszło do tego, że to ja jestem tą złą. Siostrze o tym nie powiedziałam, wie, że coś jest nie tak, ale ja nie chcę o tym rozmawiać. Wstydzę się tego chyba. To była najbardziej upokarzająca rzecz jaką mi zrobił. I nawet nie pomyślał, żeby przeprosić. 4 lata temu miałam problemy z anoreksją. Nie trafiłam do szpitala, mama nie zapisała mnie do psychologa. Powiedziałam jej, że sama sobie poradzę. Ale nie miałam nawet z kim porozmawiać o bólu jaki czułam i nadal czuję po śmierci mojej koleżanki, zmarłej na anoreksję. Poznałam ją na jednej ze stron, zaprzyjaźniłyśmy się. Ona zmarłą i uratowała mnie. To dzięki niej przestałam bawić się w odchudzanie. Ale nie ma nocy, której nie proszę Boga o śmierć. Chciałabym czasem po prostu zniknąć. I teraz ta sytuacja w domu. Chyba już sobie z tym wszystkim nie radzę :(.

Jestem studentką (za rok kończę studia) i mieszkam z rodzicami. Zawsze miałam tę wygodę, że wszystko miałam zapewnione - ciepłe jedzenie, własny kąt etc. Jednak od kilku lat moje relacje z rodzicami są bardzo trudne i nieustannie wybuchają konflikty, zwłaszcza z mamą, która poświęciła mi całe życie, zrezygnowała z pracy kiedy się urodziłam i teraz jest ode mnie uzależniona, więc nie może zaakceptować faktu, że jestem dorosła i potrzebuję wreszcie mieć szansę stanąć na własnych nogach. Właściwie nie chce tego nawet przyjąć do wiadomości, wciąż próbuje wmówić sobie i mi, że jestem nieodpowiedzialnym, małym dzieckiem, które bez niej sobie nie poradzi. Im bardziej ja domagam się niezależności, tym bardziej ona próbuje mnie kontrolować.   Nie chodzi o to, że czekogokolwiek mi zabrania, ale nawet przy tak drobnych sprawach jak wyjazd na tydzień na wakacje czy podjęcie pracy próbuje szantażować mnie emocjonalnie wpadając w histerię i obwiniając mnie za swoje złe samopoczucie. Od pół roku sytuacja jest nie do zniesienia, ponieważ mama nie może pogodzić się z moimi prywatnymi decyzjami (m.in. z tym, że rozstałam się z chłopakiem, którego bardzo lubiła i jej zdaniem zrujnowałam tym sobie życie, zatem jest to "niezbity dowód, że pomieszało mi się w głowie i nie jestem w stanie podejmować dojrzałych decyzji"). Prawie w ogóle nie mamy ze sobą kontaktu, nie potrafimy nawet przebywać w jednym pokoju, nie mówiąc już o rozmowie na jakikolwiek temat. W tym momencie mam stały dochód wystarczający na wynajęcie kawalerki z przyjaciółką. Wreszcie czuję się na to gotowa psychicznie. Radością i entuzjazmem napawa mnie myśl, że mogłabym wreszcie być sama odpowiedzialna za siebie, sama sobie gotować, prać, mieć emocjonalną przestrzeń dla siebie nie nasyconą poczuciem winy. W tym momencie komfort mieszkania w domu jest mi najmniej potrzebny. Jednak za każdym razem, kiedy zbieram się do rozmowy z rodzicami, ogarnia mnie panika, boję się konfrontacji, bo wiem, że rozpętam tym awanturę, a bardzo chcę tego uniknąć. Wiem, że bardzo zranię mamę i że nie będzie nawet starać się zrozumieć - będzie uważać, że to dlatego, że jest złą matką, ale powie, że to ja jestem złą, niewdzięczną córką, która chce ją wpędzić do grobu. W takich sytuacjach zazwyczaj wycofuję się ze swoich decyzji, bo nie mogę patrzeć jak ona strasznie przeze mnie cierpi (nawet jeżeli to jej cierpienie jest przerysowane w stosunku do sytuacji, ale wiem, że ona tak to odczuwa, więc co z tego, że to subiektywne). Boję się, że rzeczywiście dostanie zawału, tak jak straszy, kiedy próbuję zrobić coś wbrew niej. Także teraz wycofuję się i jestem już gotowa zrezygnować z tej wyprowadzki, chociaż uważam, że jest mi bardzo potrzebna. I że to szansa na poprawę naszych kontaktów. Nie wiem co mogę powiedzieć mamie, żeby zminimalizować przykrość, jaką jej sprawię, jak z nią porozmawiać, żeby mnie wysłuchała, zrozumiała i zaakceptowała moją decyzję bez stawiania tego na ostrzu noża. I jak zrobić, żebym nie wycofała się, kiedy zacznie płakać nazywając mnie okrutną itd. Na tatę za bardzo nie mogę liczyć, bo on w tej sytuacji także się obrazi, ale nawet jeśli przyjmie to do wiadomości, będzie stał po stronie mamy i nie będzie w stanie przemówić jej do rozsądku. Nie wiem jak to logistycznie rozplanować, żeby było jak najbardziej bezbolesne. Czy powiedzieć jej tuż przed wyprowadzką i już za parę dni przenieść się? Czy dać jej czas i powiedzieć z wyprzedzeniem? Czy zapytać ją o zgodę czy po prostu poinformować, że taką podjęłam decyzję? A może to znaczy, że to nie jest jeszcze czas na wyprowadzkę, że powinnam to odłożyć i poczekać?

Mam 14 lat i często myślę o tym, by popełnić samobójstwo. W szkole nie radze sobie najlepiej, a do tego nie mam przyjaciół. Moi rodzice bardziej zajmują się moim 10-letnim bratem niż mną. Moje 2 zagrożenia na semestr zamknęły to, co miałam zarazie miłego. Boję się, że jak rodzice się o tym dowiedzą to nie będzie wesoło dopóki tego nie poprawie. Mam często takie myśli, że nikomu nie jestem potrzebna i nikt nie będzie za mną płakał. Boję się następnego dnia co się może zdarzyć.

  Sytuacja wygląda tak: matka, która wiele w życiu złego przeszła, wychowuje samotnie (z pomocą babci) dorosłą 26letnią córkę. Poświęciła dla niej niemal całe życie, tworzyła wygodne warunki i otoczyła opieką i pomocą. Czuje się bardzo samotna, bo nie ma męża i mieszka tylko ze swoją matką i tą córką. Córka od zawsze była dziwna, nielubiana w szkole, nie dało się z nią rozmawiać, zbyt wrażliwa. Zawsze wymyślała jakieś głupoty, że chce iść to tu to tam, nie wystarczało jej, że ma w domu dobrze, to szukała sobie rozrywki. Ciągle męczyła mamę i babcie jakimiś swoimi pomysłami, a to, że skróci włosy, a to, że chce iść na wesele do kolegi i ciągle przez nią były jakieś kłótnie w domu. Problem powstał taki, że córka chce wyjechać na stypendium za granicę. Chce zostawić matkę i babcie, które całe życie jej poświęciły i szuka szczęścia z dala od domu. Ma zapewnione studia tu, na miejscu, nikt jej z domu nie wygania, a jedzie ryzykować do nieznanego kraju, do obcych ludzi. Matka i babcia bardzo to przeżywają, proszą ją o zmianę decyzji, babcia jest słabego zdrowia i źle to znosi, czuje się przez wnuczkę jeszcze gorzej, matka czuje się zawiedziona. Co powiedzieć takiej córce, która ryzykuje wyjazdem za granicę (przecież może jej się nie udać, może ją tam spotkać krzywda) i w dodatku nie przejmuje się zdaniem mamy i babci oraz ich wątłym zdrowiem? Proszę o szczerą poradę.

Są chwile kiedy mama jest dla mnie wyjątkowo miła, wtedy czuję, że ją strasznie kocham... Idzie do pracy, ja zostaję w domu sama, a następnie zobaczyłam, że kazała mi posprzątać ubrania, a ja sobie myślę: "Ty idiotko, sama sobie posprzątaj" albo rozmawiam z nią przez telefon, ona mówi coś zabawnego, a ja myślę "to nie było śmieszne, kretynko". Ja nie wiem co mam zrobić, strasznie ją kocham i jest mi okropnie z tym jak podświadomie ją obrażam, mam dość... Czy mam się tego bać, czy to złe, czy da się coś z tym zrobić? Czy zostawić tę sprawę, nie przejmować się i czekać, aż to minie? Mam takie myśli tylko wtedy, gdy mam bardzo dobry kontakt z mamą. Miałam ostatnio natręctwa z rok temu i nagle powróciły dziś... Proszę o pomoc!

Mam 19 lat i jestem z moim chłopakiem od 8-9 miesięcy (on ma 20 lat). Zazwyczaj się dobrze rozumiemy i się dobrze ze sobą czujemy, jednak jego matula jest tym ogromnym problemem. Zaczęło się od tego, że latem wyjechała za granice, do Anglii. Miała tam być przez 3 tygodnie. Jednak pobyt się jakoś przedłożył i została tam niemalże 2 miesiące! Kiedy wróciła to okazało się, że jest ponownie mężatką z facetem, który dalej mieszka za granicą, plus w ciąży! Byłam w szoku kiedy chłopak mi to oznajmij i nie chciało mi się wierzyć, że stara baba takie coś by odstawiła swoim dzieciom, bo oprócz mojego chłopaka to ma jeszcze jednego piętnastoletniego syna. Młodemu nic kazała nie mówić, jedynie mojemu chłopakowi wyznała, że wyszła za mąż. Oczywiście nie zapraszając najbliższej rodziny. Jednak jeszcze wtedy jej aż tak dobrze nie znałam i nawet, że byłam zaszokowana, to zdecydowałam się baby nie oceniać z góry. Kiedy już w końcu była w domu to ją także w końcu trochę lepiej poznałam. Kobieta się okazała być jak niedojrzała nastolatka. Kiedy siedziałyśmy i gadałyśmy to zaczęła obgadywać moją koleżankę, której nawet nie zna, i jej rodziców. Następnie zaczęła obgadywać ojca swojego młodszego syna i oczywiście także jego rodzinę. Ja sobie siedziałam zdziwiona i słuchałam, jak baba nawija o bardzo mało inteligentnych rzeczach. I wtedy zaczęła mi się wyrabiać opinia na jej temat. Była przede wszystkim zła o to, że ojczym (czyli ojciec jej młodszego syna) traktuje mojego chłopaka jak swojego syna i że niby chce "rządzić", chociaż oni są rozwiedzeni i ze sobą nie mieszkają. Mój chłopak kocha piłkę nożną i w nią gra, ojczym jest zawsze na jego meczach, ale starej nigdy nigdzie nie można ujrzeć i zwala winę na rodzinę ojczyma, bo ich nie lubi, a oni tam zawsze są. Chłopak mi się zwierzył i powiedział, że stara za nim nie przepada. Okazało się, że oni mieszkają ze sobą zaledwie 4 lata, czyli on i jego matka. Matka go na dobrą sprawę zostawiła u swojej rodziny i go wzięła do siebie kiedy miał mniej więcej 17-18 lat. Tak poza tym traktuje go nie za ciekawie. Chłopak sprząta, chodzi na zakupy, robi pranie - praktycznie wszystko, a stara nie potrafi tego nawet docenić mówiąc, że on np. dzisiaj nic nie zrobił wiec mu kazała się wziąć za jedno lub za drugie... On do dziś nie ma pozwolenia zostać w kraju, wiec nie wiem czy tego się lęka. Stara mu nie pozwala nawet u mnie nocować! Traktuje go jak malutkie dziecko, a młodszemu bratu pozwala na prawie wszystko. Teraz jest także w ciąży, czyli jak nasz związek będzie wyglądał jak dziecko się urodzi? On będzie 24/7 h niańką? Bo przecież się lęka matki i jej nie odmówi. Powiedziałam mu jedno, że jeżeli on z ojczymem nie pomówi, to ja to zrobię za niego, gdyż i ja się źle z tym czuję, kiedy on się przez nią czuje, ewentualnie kiedy matka nam po swojemu próbuje niszczyć związek. Zależy mi na nim, jest dość słaby psychicznie, ale jednak nie chcę żeby nasz związek się zakończył przez nią, to by było bezsensowne moim zdaniem. Umówiłam się z jego ojczymem i pomyślałam, że pomówię z nim żeby się zajął moim chłopakiem, tzn. żeby nad nim w jakiś sposób "czuwał". Wiem, że to na swój sposób może i jest ryzykowne, ale coś muszę i ja zrobić. Jego ojczym go kocha jak własnego syna, a mój chłopak nie ma żadnego ojca, bo ten zmarł kiedy był małym dzieckiem.

Witam, Mam problem. Moja mama rozwiodła się z moim tatą już jakieś 9 lat temu, było lato, ja w tym czasie byłam na wakacjach z koleżankami, a mój brat w domu. Kiedy przyjechałam do domu zastałam nowego faceta mojej mamy. Co się okazało, miał za parę dni u nas zamieszkać - był to dla nas szok. Mama z góry założyła, że mamy go zaakceptować, staraliśmy się, lecz on tak omotał mamę, że zaczęła skakać koło niego jak służąca, jeśli zwróciłam jej uwagę to wydzierała się na mnie, że jestem gówniara i że mam się hamować - ja z płaczem uciekałam do pokoju. Doszło do tego, że mama przepisała wszystko jemu, czyli nas wydziedziczyła, w ostatniej chwili zmieniła papiery i uwzględniła nas, ale mam wrażenie, że tylko przez to, że ją zostawił i ponoć zdradzał jak dowiedział się, że mama tonie w kredytach. Doszło do tego, że wyrzucili brata do ojca do Krakowa, przez to, że świeżo po maturze nie miał pracy, i on nie będzie lesera utrzymywał, ja postanowiłam na próbę zamieszkać z chłopakiem - w ten sam dzień już pozbyła się moich mebli i pokoju, nie miałam do czego wrócić. Miałam dość. Usypiała nawet psa, bo jemu przeszkadzał. Ona nie widzi w tym problemu. Od tej pory minął jakiś czas, mama poznała pana, jest z nim do dziś. Na siłę próbowali mnie zapoznać z jego dziećmi i wnuczkami, ja nie chciałam i odmawiałam, bo nie czułam takiego obowiązku i potrzeby. Po jakimś czasie mama musiała sprzedać mieszkanie żeby spłacić długi, zrobiła tyle przy tym niepotrzebnych błędów, że musiała zapłacić podatek od wcześniejszej sprzedaży - jak się okazało nie miała na to, bo wzięła kolejną pożyczkę na remont mieszkania, które musiała gdzieś wynająć sobie, poprosiła mnie, żebym wzięła na nią kredyt (20.000) na cześć tego podatku. Po długich wahaniach stwierdziłam, że pomogę jej - wzięłam kredyt tylko dlatego, że obiecywała, że jej pan weźmie kredyt na firmę i to spłacą, tak się nie stało, bo kredytu nie dostał, bo za stary. Po przyjechaniu do nich i rozmowie oczernili nas - on umył ręce od wszystkiego, a mama powiedział mojemu chłopakowi w oczy, że ja to powinnam spłacać. Jest to dla mnie niezrozumiale - jak matka może tak pogrążać własne dziecko?Tyle ja jej pomogłam jak potrzebowała kasy, przebaczyłam błędy jakie popełniała z tamtym facetem co do mnie i brata, a ona tak się zachowała? Teraz mam 25 lat, w styczniu biorę ślub, spodziewamy się dzidziusia z narzeczonym :), z którym jestem od 7 lat odkąd się mnie w jakiś sposób "pozbyli''. Mama oznajmiła mi, że nie zostanie na weselu do końca, bo musi wracać do swego faceta, bo będzie siedział sam - powiedziałam mamie, że mi przykro, że czuję, że nie zależy jej na tym żeby była ze mną do końca wesela, przecież jestem jej dzieckiem - ona zgodziła się na to i przyznała mi rację, powiedziała, że zostanie. Na drugi dzień zadzwoniła i powiedziała, że jednak nie, że rozmawiała ze swoim panem i nie może zostać, bo musi pościelić łóżko jemu i jej przyjaciółce z mężem, którzy mieli spać w ten dzień u nich. To jakiś koszmar - to co jest ważniejsze, ślub córki, czy facet, pościelenie łózka? Absurd, wciąż się kłócimy. Ostatnio powiedziała mi, że on też jest ważny dla niej (rozumiem) i nie zostanie przez to do końca wesela i że on się czuje urażony tym, jak się zachowaliśmy w sprawie kredytu, że mieliśmy do niego pretensje. No trudno żebyśmy ich nie mieli, jak nas wrobili w spłatę przez 7 lat, chyba normalna ludzka reakcja w takiej sytuacji - nie jesteśmy dziećmi, a on mnie tak traktuje i mama też, każdy mój sprzeciw jest odbierany przez nich jak atak. To, że nie chcę się spotykać z jej dziećmi i wnukami to tylko dlatego, że chcę ich rozdzielić - tak powiedziała mama i on. Absurd, co ma piernik do wiatraka? Mama jak jest sama mówi co innego, potem pogada z nim i już zmienia zdanie o wszystkim, raniąc mnie strasznie. Czuję się odrzucona przez nią. Co mam robić? Pomóżcie! Dlaczego moja mama ma klapki na oczach i jego zdanie jest kluczowe i końcowe oraz nie ma odwrotu? Proszę o odpowiedź szybką.

Chyba mam depresję. Ostatnio nie mam motywacji do niczego, chciałbym, by ludzie zostawili mnie w spokoju, czasami mam dość wszystkiego, myślę, że nie daje rady, ale najpierw wszystko po kolei.

Mam 17 lat i rodziców, którzy ciągle się kłócą - powodem jest brak pracy dla mojego ojca; to matka wszczyna awantury, grozi opuszczeniem domu - gdybym jej nie szantażował tym, że popełnię samobójstwo, to już by dawno opuściła dom :(. Mój ojciec nie pracuje od 3 lat, nie jest jakimś alkoholikiem, nie bije żony, jest normalnym fajnym tatą, tylko że ma wykształcenie średnie i nie ma ofert pracy dla niego, ale matka mówi, że praca leży na ulicy i tylko dla nierobów nie ma. Wiem, że tata żyje w stresie (raz miał z tych stresów zawał i teraz też zaczyna go boleć serce), bo oprócz mnie i brata (jest na studiach ,a to sporo kosztuje) nasza rodzina utrzymuje jeszcze babcię, przez co musimy pożyczać pieniądze :(. Denerwuje mnie takie stwierdzenie, bo wiem, że ojciec szuka pracy, ale przecież nie będzie tego robił 24h na dobę.

Rozumiem matkę - w końcu ma prawo domagać się aby ojciec też zarabiał pieniądze, ale ona jest jakby ślepa - nie widzi, że go boli serce, jak chciałem jej wytłumaczyć to mówi, że jestem za młody na to, co mnie bardzo denerwuje. Ostatnio ją zaszantażowałem, że popełnię samobójstwo - sam już nie wiem co robić, proszę o radę albo chociaż słowo pocieszenia :(

Witam serdecznie, 2 lata temu urodziłam dziecko, poród straszny, cesarka, zespół popunkcyjny. Po porodzie myślałam, że wszystko teraz będzie dobrze, jednak w wychowaniu dziecka za bardzo pozwoliłam decydować mojej mamie. Do dziś czuję, że to ona je wychowuje, a ja tylko "jestem". Ona mi mówi kiedy ma dostać jeść, co ma zjeść, że mam iść na spacer, albo gdy chcę wyjść to mi nie pozwala, bo za zimno itp. Mąż próbował jej wytłumaczyć, że takim postępowaniem mnie rani nie pomogło. Ona ma charakter władczy i musi być tak jak ona chce. Zaczęłam się źle czuć, mama zaproponowała psychiatrę, nie spałam w nocy z dzieckiem, oddawałam na noc do mamy, w dzień byłam u niej z nim, aż mąż wracał z pracy. Nie chciałam być sama. Psychiatra nafaszerował mnie lekami, chodziłam jak pijana, ciągle płakałam, nie mogłam w takim stanie wrócić do pracy - nie wróciłam. Kiedy mąż stwierdził, że ja nigdy taka nie byłam, że to wina leków odstawiliśmy je. Starałam wziąć się w garść, wróciłam do pracy, do ludzi. Dziecko nadal spało u mamy, bo my wcześnie wychodziliśmy do pracy, późno wracaliśmy. Nie chciałam budzić dziecka z rana żeby zawozić do mamy. Myślałam, ze jest lepiej, ale nadal czułam presję mamy w wychowaniu dziecka. Poszłam do psychologa - świetna kobieta, wychodziłam od niej pełna zapału do życia, robiłam to, co mi podpowiadała. Cieszyłam się, że w końcu dam radę: poradzę sobie ze wszystkim, zabiorę dziecko nawet na noc - to nic, że muszę iść do pracy. Niestety psycholog musiała zrezygnować ze swoich "usług". Znowu jestem sama. Wydaje mi się, że dziecko jest, kocham je, ale przez mamę jakby nie było moje, tylko jej. Mąż twierdzi, że on z nią nie umie rozmawiać i mam sama rozwiązać ten problem. Czuję się samotna, opuszczona, przez nikogo nie zrozumiana. Nie chcę szukać innego psychologa, bo ciężko mi zaufać ludziom i tej, której zaufałam nie ma. Nie wiem co zrobić, jak przetłumaczyć sobie, że może jednak pomoc mamy i jej zaangażowanie to dla mojego dobra? Wszystkie jej sugestie odbieram ze złością zawsze powtarzam, że nie chcę być taka jak ona.