Mam pytanie. Jestem człowiekiem leniwym na sport i w dodatku pracuję jako doradca finansowy, to znaczy siedzę w pracy nawet po 10 godzin dziennie, wracam do domu zmęczony, zrezygnowany, a nawet wściekły. To rekompensuje sobie jedzeniem i nim się obejrzałem mam 110 kg, wzrost 180 cm. Wszystko działoby się dolej według mojego harmonogramu, ale zaczynają boleć mnie kolana, ciuchy przestają pasować i samopoczucie jest takie, że po pracy tylko odpoczywałbym. Czy znajdzie się ratunek? Pomóżcie co jeść, jaką dietę stosować? Czy dieta 1200 kcal, 1500 kcal?

Mój problem jest taki: jestem gdzieś od ok. października na diecie Dukana. Wcześniej byłam na innej diecie, ale łącznie schudłam 30kg. Od 1,5 miesiąca jestem już na fazie III-stabilizacji wagi. Na początku tej fazy wszystko było ok, waga utrzymywała się, czasem były skoki 2kg (szczególnie po tzw. uczcie, ale po 2 dniach wracało to do normy). Od jakiegoś miesiąca zauważyłam skok 3kg, który się utrzymywał, tak więc myślałam, że spowodowane jest to czasem przedmiesiączkowym (miesiączki nie mam od marca, ale mimo tego, że miesiączka nie występuje woda i tak zbiera się w organizmie). W czasie trwania tego okresu przedmiesiączkowego zaczęłam brać luteinę, którą przypisał mi lekarz (3 razy dziennie 2 tabletki przez 5 dni). Jestem już 6 dni po odstawieniu luteiny, okres nie występuje, a ja zauważyłam, że skok wynosi już 4kg, a do tego zauważyłam, że skok jest widoczny na twarzy, brzuchu, udach i ogólnie widzę, że przybyło mi prawie wszędzie. Jestem załamana, bo nie wiem dlaczego tak się dzieje. Przyczyny szukam wszędzie, ale nie umiem jej znaleźć. Czy po luteinie mogłam przytyć? Ale aż 4kg i czy aż tak byłoby to widoczne? Szukałam odpowiedzi na różnych forach i nic nie znalazłam konkretnego. Miałam robione badania w krwi, wszystko w porządku. Czytałam też, że zakwaszenie organizmu może powodować przytycie, byłam u lekarza, lecz w moim mieście nie wykonuje się takich badań. Wspomnę też, że ćwiczę codziennie hip hop, abs i rockin body z shaun t. Przestrzegam zasad diety. Czasem wydaje mi się, że może za mało kcal dostarczam organizmowi i on podczas uczt gromadzi tłuszcz. Ale nie umiem liczyć kcal. Choć wydaje mi się, że mój jadłospis jest w porządku: np. śniadanie - owsianka, przekąska - owoc, obiad - filet z kurczaka z warzywami, serkiem wiejskim i jajkiem, kolacja - jajecznica z rybą (różnie czasem z taka złowioną rzeczną, czasem kupczy filet, czasem tuńczyk w sosie własnym w puszcze, czasem makrela), warzywami, serkiem wiejskim, mięsem z kurczaka lub indyka. To taki przykładowy jadłospis, który najczęściej używam. W dzień, gdy mam ucztę jem tylko śniadanie jakieś lekkie, później obiad ucztowy (kilka uczt przegięłam, bo były to same słodycze w sporych ilościach, ale teraz próbuję unormować ucztę) i na kolację jakiś jogurt naturalny. Bardzo proszę o jakąś poradę, bo już naprawdę nie wiem co jest nie tak. Jestem załamana, bo mimo że przestrzegam zasad dzieje się coś takiego.

Mam 63 lata, mój wzrost to 150 cm. Jestem dość energiczną kobietą, ale od dzieciństwa jestem grubasem. W tej chwili ważę 80 kg, a przy moim wzroście to bardzo dużo. W tej chwili od 4 tygodni stosuję dietę Dukana, jak na razie z miernym skutkiem. Moje pytanie brzmi: Czy kobieta w moim wieku może jeszcze się odchudzać bez ujemnego wpływu na jej zdrowie? Zaznaczam, że dość solidnie trzymam się diety, a moje grzeszki są chyba niewielkie. Poza dopuszczalnymi potrawami od czasu do czasu zdarza mi się zjeść owoce, a owoców moja dieta zabrania. Moja próba odchudzania została podjęta nie ze względu na lepszy wygląd, ale ze względu na problemy z kolanami. Proszę mi odpowiedzieć szczerze: czy starsza kobieta może się jeszcze odchudzić?

Dzień dobry! Mój problem dotyczy braku spadku wagi mimo diet. Mam 38 lat, 166 cm wzrostu, 69 kg wagi. Odkąd pamiętam musiałam bardzo uważać na swoją wagę. Zawsze uważałam, co jem i kontrolowałam wagę co tydzień, jeśli przybyło mi 1-2 kg, od razu stosowałam jakąś dietę (np. ograniczałam ilości, wykluczałam niektóre produkty: słodycze, białą mąkę, smażone potrawy, ograniczałam tłuszcze, nie jadłam kolacji). To zawsze pomagało. W ten sposób udawało mi się utrzymywać wagę na mniej więcej stałym poziomie. Rok temu ważyłam 58 kg, postępując tak jak przez wiele lat utyłam 11 kg. Trudno mi się z tym pogodzić.

Zaczęłam stosować inne metody, diety bardziej restrykcyjne, ale waga nie spada, przeciwnie, rośnie. Próbowałam również diety Dukana wspólnie z mamą (miałam dzięki temu porównanie), bardzo restrykcyjnie przestrzegałam jej zasad. Jadłyśmy z mamą to samo, ale ja mniejsze porcje - takie mi wystarczały. W tym samym czasie mamie ubyło 5 kg, a mi nic. Waga nie spadła, ale też nie wzrosła. Dodam, iż jestem umiarkowanie aktywna fizycznie - 3-4 razy w tygodniu po godzinie aktywności (np. rower, aerobic, nordic walking). W ostatnim roku staraliśmy się z mężem o dziecko (mamy już dwoje i nie miałam wcześniej problemów z zajściem w ciążę). Po jednej z kolejnych prób zaczęłam badać poziom betaHcg i okazało się, że zaszłam w ciążę (poziom szybko rósł, a potem nagle spadał), doszło do wczesnego poronienia (2-3 tydzień). Stało się tak dwukrotnie i zrezygnowaliśmy ze starań. Czy jest możliwe, iż choruję na coś o czym nie wiem i to powoduje wzrost wagi i problemy z jej spadkiem? Podczas wizyty u lekarza ginekologa zapytałam o to, stwierdził, że po 35 roku życia to normalne (wzrost wagi), wczesne poronienia też się zdarzają. Nie skierował mnie na żadne badania.

Witam, mam 58 lat. Choruję od 25 lat na cukrzycę. Mam raka prostaty i miałem problemy z nerkami. Choruję na nadciśnienie, jestem po zawale 20 lat. Jestem po amputacji nogi, jeżdżę na wózku, nie chodzę wcale. Mam 173 wzrostu, niestety nie stanę na wadzę, a ważę gdzieś około 115 kg. Brak ruchu i siedzący tryb życia bardzo mnie męczy i tyję coraz więcej. Proszę o pomoc, czy w moim przypadku istnieje jakakolwiek dieta, która nie zaszkodzi? Chciałbym choć trochę schudnąć. Pozdrawiam.

Witam, mam 25 lat, 166 cm wzrostu i wagę 57-58 kg. Od roku zmieniłam diametralnie styl życia wycofałam wszystkie fast foody (kiedyś jadłam co tydzień), produkty smażone, jem więcej warzyw i owoców, z pieczywa tylko chleb orkiszowy, pieczywo wasa i wafle ryżowe, codziennie liczę kalorie i staram się aby dieta nie przekroczyła 1600 kcal. Dodatkowo 4 razy w tygodniu chodzę na trening aerobowy i siłowy gdzie spalam ok. 1000 kcal, a jeżeli nie idę to staram się chodzić na 2-godzinny spacer szybkim tempem i ograniczam w ten dzień kalorie.

Jedynymi moimi grzeszkami są jedzone ok. 2 razy na tydzień płatki śniadaniowe typu nestle fitness lub nesquik, ale też na niesłodzonym mleku sojowym, mleko 3,2 % pite do kawy, czasem cukier biały, ale to ok. 3-6 łyżeczek na tydzień, słodkie jogurty typu jogobella czy froop i raz na tydzień czy dwa rogal maślany. Słodyczy się staram nie jeść w ogóle, jeżeli już to wybieram biszkopty, galaretkę z owocami, kisiel, suszone owoce, czekoladę deserową - czasem mleczną, lody w małej ilości, raz na tydzień 100 gram makaronu. Z mięs jem tylko drób, królika i polędwicę wieprzową oraz tłuste ryby, masła i oleju też nie stosuję, przetworów mięsnych nie jem (pasztetów, parówek, kiełbas). Jem bardzo dużo płatków owsianych górskich oraz wszelkiego rodzaju kasz. Piję tylko kawę zbożową, wodę niegazowaną i herbatę bez cukru.

Mój problem polega na tym, że przed zmianą stylu życia mój cholesterol w lipcu 2011 wynosił 182 mg/dl, natomiast wczoraj odebrałam wyniki i okazało się, że mam 264 mg/dl, czyli urosło o 1/3 w ciągu 8 miesięcy. Nie potrafię też schudnąć, a mało tego jeszcze waga odrobinę idzie w górę. Oprócz tego dodam że pozostałe wyniki w normie, tarczyca wyniki niskie ale norma. Dodatkowo problem dla mnie stanowi to, że od momentu zmiany stylu życia i ograniczenia tłuszczu i słodyczy mam ogromną chęć na słodkie rzeczy, stanowi to dla mnie ogromny stres, bo potrzeba jest ogromna, a przez większość czasu mówię sobie nie i walczę ze sobą na każdym kroku, a jest to na tyle silne, że jedzenie słodkie jest jedyne na jakie mam ochotę (chociaż go nie jem).

Witam, 1,5 tygodnia temu zdecydowałam się zrobić 2 dni I fazy dukana - dałam porwać się modzie, nie zapoznawszy się do końca z tematem ;/ - po 2 dniach weszłam w fazę II już niestety nie standardową, bo tylko przez 6 dni udało mi się utrzymać rytm 1/1. kolejne trzy dni byłam na proteinach+warzywach, jeden dzień białkowy i teraz jestem pierwszy dzień na warzywach z białkiem. Waga - 3,5 kg (planowałam zrzucić 5 - mam boczki, brzuszek, bioderka). Szczerze mówiąc, zaczęłam bać się o zdrowie z racji nadwyrężania nerek i przeraża mnie stosowanie nawet jednego dnia proteinowego w tygodniu i chcę z tej diety się wycofać, przejść na inną zdrowszą, bo wychodzi na to, że to zbyt ryzykowne. Nie chcę jednak stracić spadku tych 3,5 kg, tym bardziej, że bycie w rytmie proteinowo-warzywnym mi odpowiada. Nie chcę jednak nadwyrężać organizmu samym białkiem. Planuję teraz ją zakończyć, pozostając przy nawykach z niej - tych dobrych - np. śniadanie nabiałowe (łosoś wędzony z serkiem, bułeczki z otrębów owsianych z wędliną i sałatą, placek otrębowy z łososiem, chleb wieloziarnisty z wędliną), obiad drób/ryba z warzywami (kalafior, brokuł) albo surówka. Kolacja też nabiałowa albo warzywna.

Czy jeśli utrzymam się z dala od tłuszczu/smażenia, makaronów, mąki, węglowodanów (raz na jakiś czas brązowy ryż, makaron do rosołu), bez cukru, słodyczy, ale pijąc dużo wody, herbatek owocowych (używając tylko słodzika), to czy taka modyfikacja własnej diety będzie zdrowa? Do tego owoce, np. pomarańcze, grapefruity. Czyli z dukana zatrzymałabym jakby III fazę (proteiny, warzywa, otręby owsiane, nabiał odtłuszczony, kurczak, czasem uczta) - czy takie odżywianie się byłoby ok? Chciałabym uniknąć jojo i uzyskać jeszcze spadek 1-3 kg z masy ciała. Dziękuję za odpowiedź.

Moim problemem jest nadwaga (bądź otyłość). W tym roku skończę 16 lat, a dokładniej pod koniec sierpnia. Mam ok 160 cm wzrostu i dopóki nie przyszły święta ważyłam 71,5 kg. Wczoraj ważyłam 76,6 kg, a dzisiaj już 77,6 kg. Wcześniej zdarzało się, że jednego dnia ważyłam 71,5 kg, a następnego 74,5 kg. Martwi mnie to, ponieważ to duża różnica wagowa jak na dwa dni. Jednak to nie jest największy problem. Od 5 lat albo od 8 lat jem normalne posiłki w pośpiechu. Można powiedzieć, że cały czas jem to samo, ale nie do końca. Mój dzień wygląda tak: Wstaję o godzinie 6. Wykonuję toaletę i 0 6.30 zjadam jak najszybciej płatki czekoladowe/zwykłe jeżeli nie ma innych i biegnę się ubierać, a następnie pakować do szkoły. W pośpiechu zamykam psa i biegnę na autobus o 7.15. Do szkoły mama zaczęła robić mi kanapkę, jednak tylko dlatego, że mam 7-letnią siostrę - wcześniej kupowałam sobie bułkę słodką w sklepie obok szkoły ok. godz. 10-11. Obiad szkolny mam niestety dopiero o godzinie 12.30 i jest to zupa lub drugie danie na zmianę, czasami jako dodatek jest owoc lub coś słodkiego. Do domu wracam zazwyczaj o godzinie 15.30. Do godz. 16 jem domowy obiad bądź kanapkę, nic. Później jest czas na odpoczynek (raczej rzadko) albo dodatkowe zajęcia (korepetycje, sks-y, własne zainteresowania - czasami wracam do domu o 21). Mój ostatni posiłek jest maksymalnie o 19. Chodzę spać w przedziale 22 - 1 w nocy. Bardzo często chce mi się słodkiego, czasem piję kawę, nienawidzę wody - za to wolę soki. I tak codziennie...

W weekendy robię zadania domowe, staram się odpocząć. Jednak moi rodzice stale kładą nacisk na moją wagę - odkąd skończyłam 7-8 lat próbują mnie odchudzić. Na samym początku skorzystali z pomocy dietetyka, który sprzedał nam jakieś drogie prochy, które nie pomogły. Przez 4 lata krzyczeli, że muszę schudnąć, wziąć się za siebie, bo w wieku 18 lat nie wyjdę o własnych siłach z domu. W 1 klasie gimnazjum mama zapisała się ze mną na siłownię-fitness klub: 3-4 razy w tygodniu po 2 godz. (bieganie, jazda rowerem elektrycznym, zajęcia siłowe). To też nie pomagało, nawet w połączeniu z dietą. Mama jedynie się wykosztowała, bo korzystanie z takiego fitness klubu nie jest tanie. Teraz jest sporo reklam z produktami odchudzającymi, ale to tylko świństwa. Widziałam w internecie stronę o owocach acai, lecz co do nich nie jestem pewna. Mogłabym spróbować wegetarianizmu, o którym mówi dieta związana z grupą krwi - ja mam A.

Można powiedzieć, że próbowałam wszystkiego - z mojego punktu widzenia - i dalej przybieram na wadze. Nie wiem, co mam zrobić w takiej sytuacji. Nie chcę prosić rodziców o pomoc. Jedynie przez nich bardziej się stresuję i zaniżam swoją samoocenę. W pewnych momentach specjalnie zjadam coś niezdrowego, żeby bardziej ich zdenerwować, lecz gdy jestem w swoim pokoju bardzo przeżywam to, co zrobiłam. Zdarza się, że ze szkoły wracam z płaczem. A w sumie cały czas jestem zestresowana, zazwyczaj wystawiana przez koleżanki, kolegów, przyjaciół. Widzę, że mój wygląd bardzo wpływa na moje samopoczucie, wyniki w szkole. Być może jest na odwrót...?