Mam 19 lat. Jestem chyba w jakimś punkcie kulminacyjnym mojego dojrzewania. W tym roku jest matura (technikum), poza tym mieszkam sam od roku, mama wyjechała za pracą, zastanawiam się, czy mój stan wiąże się z tym, że buzują mi tak hormony, czy rzeczywiście zaczynam sobie nie radzić. Najgorsze jest to, że choruję na trądzik, a teraz wysypała mnie łuszczyca, co wywołało fale psychicznego nieszczęścia, oczywiście w każdej kategorii życia (niektóre problemy są naprawdę poważne). Znajdę coś co doprowadza mnie do szału - choć na pozór wydaje się być silny psychicznie to czuję się "rozłożony na łopatki". Irytują mnie ludzie w koło, ich bardzo płytkie i ślepe podejście do życia moje chude ciało ze skazami, wady w charakterze, rodzice, system, życia etc. i tak naprawdę teraz zdaję sobie sprawę ile czasu zmarnowałem zamiast po prostu cieszyć się życiem i olewać to czego nie zmienię. Czuję, że jest trochę za późno, mimo że idę do szpitala i ze zdrowiem się uporam (mam nadzieję), to po prostu czuję jakby życie wypadło mi z rąk, jakbym umarł wewnętrznie. I co ja mam teraz zrobić, żeby było lepiej? Dużo czasu spędzam z przyjaciółmi i wiedzą o moich problemach, ale nie robię z tego nie wiadomo jakiej katastrofy, bo przecież wiem, że na ziemi jest milion innych istnień, które mają gorzej od mnie, ale nie zmienia to faktu, że czuję się źle do tego stopnia, że trafiłem tu i piszę posta. Po prostu szukam sposobu aby wyjść z tego błędnego koła - czy mam po prostu czekać aż przejdzie? Mam dość dołowania się, stresowania i nieakceptowania wszystkiego w koło. Jak radzić sobie ze stanem, w którym nigdy się nie znajdowałem? Jak zaakceptować siebie i obecną sytuację? Jak poradzić sobie z kompleksami? Jak być szczęśliwym?

Witam, Mam 16 lat i odkąd pamiętam mam problemy towarzyskie. Co ciekawe, w szkole jestem osobą żywą, wygadaną, a gdy poznaję kogoś nowego i ten ktoś nie ma o mnie żadnej wcześniej nabytej opinii, jestem w stanie zrobić świetne wrażenie osoby sympatycznej i gadatliwej. A jednak jestem strasznym wrażliwcem i to mnie przygnębia. We wszystko bardzo się angażuję, nie mam dystansu, przez co moje życie, choć nie najgorsze (nie mam paczki przyjaciół, tylko jedną dobrą koleżankę - ale mimo wszystko zawsze mogło być gorzej) wydaje mi się być koszmarne. Często panikuję, żyję w ciągłym stresie, bo wszystko umie wyprowadzić mnie z równowagi. Wydaje mi się, że jestem głupia i brzydka (nie jestem pięknością, ale mimo wszystko ponoć też całkiem ładna więc skąd ta opinia?). Do gimnazjum byłam szkolną ofiarą i chyba stąd wciąż się boję. Teraz zdarzają mi się nieciekawe sytuacje, ale wiodę dosyć dobre życie. Nie mogę narzekać też na swój dom, chociaż jest pusty. Często siedzę sama w domu, nie mam rodzeństwa, ani zwierząt domowych i przez to czuję się samotna. Ludzie nie widzą, że mam problemy, bo je zwyczajnie zagaduję. Uwielbiam ludzi. Gdy jestem w towarzystwie, czuję, że żyję. Problem w tym, że w mojej miejscowości wszystko jest takie samo, puste, tęskniące za czymś żywszym. Nie ma tu nic, co by mnie zainteresowało, nie ma miejsc, gdzie mogliby być nowi ludzie, którzy lubią to, co ja. Szukałam. Każda nowa relacja to dla mnie nadzieja - przez co niedawno zaangażowałam się w coś chorego, co mnie zwyczajnie przerosło i kogoś zraniłam, jest mi z tym źle, ale myślę, że nieświadomie szantażowano mnie emocjonalnie. Jak można jednocześnie uwielbiać towarzystwo i nikomu nie ufać? Zawsze wydaje mi się, że ludzie są źli i złośliwi, że chcą wyrządzić mi krzywdę. Boję się. Wychowałam się w ciszy i to ona mnie zabija. Nie płaczę za często, wręcz okazjonalnie. W domu jestem smutna i milcząca, gdy jesteś z kimś, jest mi znacznie łatwiej. Od wielu lat tkwię w tym samym środowisku. To trujące. Może liceum mnie ocali. Ten list jest zwyczajnie głupi - ot, dziewczyna, która tak naprawdę nie ma prawdziwych problemów. Nie jestem w żadnej subkulturze, nie okaleczam. Jestem po prostu dziwna, ta dziwność mówi za mnie od dzieciństwa - kiedy stroniłam od ludzi i zmarnowałam setki szans od losu Mogłabym być teraz zupełnie gdzie indziej, niż żalić się na stronie o depresji. A może to już nerwica? Pozdrawiam

Kacper w kwietniu skończy 4 lata, od marca tamtego roku mieszka z nami moja przyjaciółka z 2,5 letnią córką (przejściowo jeszcze 3 miesiące). Syn gdy rozmawia z kolegami to przedstawia Julkę jako swoją siostrę, gdy jesteśmy w sklepie to zawsze kupuje np. czekoladkę dla siebie i dla Julki. Gdy jesteśmy w domu, ciągle jej coś zabiera, a ona w kółko płacze, jedzie samochodem (jeździkiem) to jej na palce wjeżdża, a ona płacze (czasem też płacze bez powodu o różne rzeczy, czy sytuacje). Nasze stosunki się pogarszają przez nasze dzieci i nie wiem, co robić. Stawiałam go w kącie nie pomagało, teraz izoluję się z nim w innym pokoju i jak się uspokoi, to z nim rozmawiam, ale moja przyjaciółka go zaczyna stawiać w kącie, bo już nie może znieść, że on jej córce ciągle coś robi!) Proszę mi pomóc... BŁAGAM BŁAGAM BŁAGAM

Moja córeczka od 2 tygodni zaczęła spać bardzo niespokojnie. Od dawna potrafiła zasypiać sama i przesypiać całe noce, ale ostatnio to się zmieniło. Budzi się w nocy po kilka razy, strasznie krzyczy tak jakby miała zły sen (ale każdej nocy?!) Usypia na naszych rękach (chociaż staraliśmy się do tego już nie wracać, bo w końcu to duża dziewczynka, ale okazał się to jedyny sposób), a jak ja odkładamy do łóżeczka, to zachowuje się jakbym ją kładła na rozżarzony węgiel. Strasznie się rzuca i zaczyna znowu krzyczeć. Na początku myśleliśmy, że to zęby i za każdym razem dawaliśmy jej paracetamol, ale to nie to! Jak się zrywa w nocy, to nie ma z nią kontaktu, wyrywa się z rąk, nie chce być w łóżeczku, bije się po głowie, ucieka. Taki 'atak' trwa około 40 minut.

Staraliśmy ograniczyć jej wszystkie niestandardowe wydarzenia w ciągu dnia, żeby wyeliminować dodatkowy stres, ale to nie pomogło. W ciągu dnia jest podobnie. Jak tylko nie może złożyć dwóch klocków, to od razu bardzo się denerwuje, zaczyna się gryźć w rączki i bić po główce. Ma już 9 zębów, więc ma czym gryźć, i się sama nimi rani. Próbuje również bić nas po twarzy i rzucać przedmiotami, przy czym bardzo płacze i krzyczy. Razem z mężem nie jesteśmy 'oazami spokoju', ale u nas w domu nigdy nikt nikogo nie bije i nie ma awantur, więc skąd taka reakcja małej? Również jak jest szczęśliwa, to nie potrafi sobie z tym poradzić (chociaż rzadziej). Ostatnio tak bardzo się cieszyła, że nie wiedziała jak ma to wyrazić, wiec, zamiast dać mężowi buziaka... z premedytacja ugryzła go w nos!

Jak nie pozwalamy jej wspinać się po meblach, albo rzucać jedzeniem, to mała reaguje tak samo - krzykiem i biciem siebie lub innych. Wcześniej, w takiej sytuacji, płakała, albo robiła 'pady' na podłogę, ale od dwóch tygodni to się zmieniło na gorsze. W ciągu dnia najchętniej byłaby cały czas na naszych rękach, odmowa kończy się tak jak powyżej. Staramy się być wyrozumiali, cierpliwi, uśmiechnięci, ale to nie pomaga. Proszę mi poradzić co robić i czym spowodowana może być zmiana w jej zachowaniu. Dlaczego jest taka agresywna? Naprawdę zaczynamy się martwić.

Witam, mam 25 lat, od ponad dwóch lat jestem mężatka, mam 7-miesięcznego synka. W ogóle nie pracowałam przed ciążą, bo mi się nie udaje w ogóle znaleźć pracy i nie wiem czy kiedykolwiek kiedyś coś znajdę, mąż pracuje i wyjeżdża za granice i dobrze zarabia, można powiedzieć, że nas utrzymuje. Od dłuższego czasu mnie wszystko denerwuje, trudno powiedzieć, czy od tego czasu jak synek się urodził - nie mogę się z mężem dogadać, nie ustępuję w ogóle, nie odzywam się jak mnie wkurzy lub jak mnie przeklnie i coś głupiego powie, a to jemu często się zdarza. On się czepia mnie o byle co i ja jego i po prostu już nie wytrzymuję z tą sytuacją, nawet zaczynam wrzeszczeć na moją mamę i mnie mama też denerwuje i o byle co się też czepiam i nie wiem dlaczego. Po prostu wszystkich się czepiam i o byle co czepiam się, a najbardziej mojego męża i mojej mamy najbardziej. Proszę, pomóżcie mi. Co ja mam robić? Czy ja już wariuję, czy po prostu nie mam takiego dobrego życia, żeby żyć, lub może już nie chcę żyć? No już sama nie wiem, a nie porozmawiam z mężem, bo nie można z nim w ogóle rozmawiać i nie da się z nim rozmawiać. Proszę, doradźcie mi, co ja mam z tym zrobić.

Cześć! Jestem dziewczyną i mam 20 lat, ale kogo to obchodzi w zasadzie. Jak opowiem swoją historię, to i tak nikt nie uwierzy, posypią się zjazdy na mój temat. I tu pojawia się pytanie: po co mam żyć? Czy trudno jest pojąć fakt, że szukam osoby, która mnie zrozumie? Pewnie teraz każdy myśli, że nie mam znajomych. Nieprawda, mam i to całkiem sporo. Nawet mam jedną przyjaciółkę (taka niby od serca, tyle lat razem). Tylko czy jest prawdziwa? Odbiła mi chłopaka w liceum. Pewnie wszystkich zastanawia fakt, czemu nadal się z nią przyjaźnię. Ja też się nad tym zastanawiam. Kiedyś sobie tłumaczyłam zaistniałą sytuację tak, że żaden facet nie jest warty zerwania przyjaźni. Damska solidarność. Nieprawda, nie ma się co oszukiwać, nadal mnie to boli, ale muszę ukrywać to przed rodziną, przed całym światem, a co najważniejsze - przed nimi. Ja nie okazuję słabości. To takie spartańskie wychowanie, gdy umiera ci ojciec w wieku 7 lat, postanawiasz sobie wtedy w duchu, że będzie z ciebie dumny. Jedyne, co pamiętam, to fakt, że on nie znosił słabości, ale kochał mnie, swoją małą, najmłodszą córeczkę. Bez rozczulania się nad sobą. W końcu życie jest piękne! Akurat! Chciałam mieć bajkowe życie, a tu trafił się film z serii dramat lub czarny humor. Kiedyś sobie z tym radziłam, do czasu tego, co mi się przytrafiło teraz. Pomyślicie sobie pewnie, że to brazylian, ale to moje chore życie, którego mam już po dziurki w nosie. Zakochałam się. Po raz kolejny. Wspaniałe oczy pana S., takie błękitne, jego charakter boski. No po prostu ideał. W szybkim tempie zapomniałam o poprzedniej tragedii, która bolała mnie baaaaaaardzo długo. Myślicie, że idylla trwała długo? Przecież to moje życie, a nie kopciuszka. tu nie ma happy endu. Z tego wynikł pewien łańcuszek. Ja kochałam pana S., a on pokochał moją przyjaciółkę. Przyjaciel pana S. pokochał mnie, ale to mniej ważne. Odebrała mi drugiego chłopaka. Drugiego, którego pokochałam. Nie chcę już żyć. Dlaczego z dwoma musiało stać się tak samo?! Najgorzej boli mnie fakt, że ona jest w związku z tym pierwszym, a zabajerowała mi jeszcze tego drugiego. Czuję się podle, płaczę bez powodu. Mam jakieś głupie huśtawki nastrojów. Raz się śmieję, za chwilę łzy mi lecą strumieniami. Zwariowałam? Pozostaje pytanie: z bólu czy nienawiści? Co ja mam teraz zrobić? Dodam tylko, że nie mam myśli samobójczych. Po co mam się zabijać, skoro mam chore nerki, jak jest mi pisana śmierć, to i tak umrę. Co ja mam robić? AMEN.

Mam 15 lat i pół roku temu wyjechałam na stałe do Walii. Na początku (przed wyjazdem) cieszyłam się na ten wyjazd, popierałam rodziców w ich decyzji, ale rzeczywistość okazała się mniej kolorowa, niż to sobie wyobrażałam. Najbardziej nie lubię szkoły - przez to, że jeszcze nie znam dobrze języka osiągam o wiele niższe wyniki niż bym mogla. A jestem teraz w ostatniej klasie i od egzaminów (jeden z nich zdaje w tym tygodniu) zależny do jakiego collegu się dostanę. A raczej dobrze mi nie pójdą, bo chociaż całkiem szybko się uczę, to wiadomo :(. W szkole mam paru kumpli, chociaż koleguję się z nimi raczej z braku alternatywy, bo są trochę dziecinni. Stresuję się też kiedy jestem sama w klasie i muszę coś mówić po angielsku, w ogóle stresuję się rozmawiać z anglikami:( Nienawidzę siedzieć w klasie, kiedy każdy wokół mnie wesoło sobie rozmawia z innymi, a ja siedzę sama w ławce. Rozmawiałam z moimi rodzicami o powrocie do Polski, ale zbywali mnie mówiąc tylko: „nie narzekaj, tu ci będzie lepiej, poprawi ci się”. Nawet nie wiecie jakie to jest frustrujące, kiedy tak bardzo czegoś chce, a nie mam na to najmniejszego wpływu. Nie mówiąc już o tym, ze moi rodzice się bez przerwy kłócą, to są tak bezsensowne awantury, ale moja mama jest chyba najbardziej nerwową osobą na świecie, i kiedy zacznie się kłócić - nawet o jakiś bezsensowny szczegół - do wieczora rozkręci się okropna awantura. Zwykle dostaje się mojemu ojcu, ale czasem i ja mam przez to problemy. Myślę, że moja babcia chętnie by ze mną zamieszkała, zwłaszcza, że mieszka sama na wsi, jest chora, bez samochodu itp. - na pewno nie byłabym tylko ciężarem. Moja siostra ma 10 lat i tez niezbyt podoba się jej mieszkanie tu w UK. Tyle, że ona ma chyba jeszcze gorzej, nie mówi po angielsku w ogóle, chodzi ciągle smutna i apatyczna. Poza tym czuje się tu w UK jakoś tak niestabilnie, nie mam pomysłu co mogłabym robić po zakończeniu tej szkoły, gdzie iść do collegu potem ewentualnie na studia, ten system nauczania jest mi całkiem obcy. Jak namówić rodziców, żeby pozwolili mi wrócić do Polski? Nawet nie mówcie, żebym porozmawiała z rodzicami szczerze, na moją mamę to nie działa, kiedy zaczynam mówić o czymś, co jest jej nie na rękę, odwraca kota ogonem, zaczyna mnie atakować, albo olewa sprawę, jakby to były moje fanaberie. Pomocy! A to potencjalne zamieszkanie z babcia wymagałoby załatwiania jakich spraw? Przepraszam za długi post, ale nie mam pojęcia co robić.

Witam! Mam 15 lat. Od dłuższego czasu zauważyłam u siebie jakieś dziwne zachowania i reakcje, zastanawiam się czy jest to jakiś poważny problem. Jestem osobą bardzo nerwową i agresywną, a częste nerwy objawiają się nerwobólami stwierdzonymi przez lekarzy. Potrafię zadać ból fizyczny nawet swoim znajomym, np. pewnego dnia w szkolę gdy dostałam nagłego napadu złości, wbiłam koleżance kluczyk od szafki, który trzymałam w ręce w nogę. Na szczęście nie było to nic aż tak poważnego. Nie lubię ludzi, nie ufam im i nie bardzo lubię z nimi przebywać, choć to zależy od mojego nastawienia na dany dzień. Czasami po prostu mam ich dość, a czasami wolę spędzić dzień ze znajomymi, bo wtedy czuję się mniej samotna i szczęśliwsza - przez trochę. Od najmłodszych lat byłam osobą, którą inni gardzili, przezywali i znęcali się po prostu. Przez to mam bardzo dużo kompleksów na swoim punkcie i nie ufam ludziom, więc nie mam przyjaciół, a wszystko duszę w sobie. Chciałabym zostać fotomodelką i zajmuję się fotografią od 6. roku życia. Często daje mi to szczęście, niestety nie na długo. Czuję się okropna, wstrętna i znienawidzona przez ludzi i potrafię siedzieć i całymi wieczorami płakać z tych powodów. Mam duże problemy z myślami samobójczymi. Jeszcze niespełna rok temu dzień w dzień podcinałam sobie żyły zatapiając tak swoje smutki. Dwa razy również trafiłam do szpitala po przedawkowaniu tabletek. W dzieciństwie miałam już takie myśli i często płakałam, gdyż zdarzało się w moim domu, że były awantury z powodu pijanego ojca wracające do domu. Często słyszałam, że jestem niewystarczająco dobra, nawet od rodziców, a mój brat był ich przytulanką i nadal jest. Czuję się odrzucona przez nich i nawet gdy poprosiłam mamę czy poszłaby ze mną do psychologa zaśmiała się i powiedziała, że coś sobie wmawiam i nie potrzebuję przecież psychologa. Boje się rozmawiać już z nią na tego rodzaju tematy. Nie wiem co mam robić. Czekam na odpowiedź i pozdrawiam!

Witam, mam 25 lat, pracuję jako supervisor w sieci restauracji i kafejek w jednym z jej oddziałów. Kilka miesięcy temu pojawił się pewien problem, z którym nie potrafię sobie poradzić, a mianowicie jedna z moich emocji, którą jest płacz. W sytuacji stresowej dla mnie, a ostatnio nawet takiej, która nie jest jakimś wielkim problemem, zaczynam płakać, nie potrafię tego powstrzymać, nawet jeśli jest to przy klientach i czym bardziej się staram to robić tym gorzej i płacz się tylko nasila. Serce i wszystko w środku jest jakby ściśnięte i nie potrafię z siebie wydusić ani jednego słowa, a wszelkie próby kończą się porażką. Ostatnio dzieję się tak nawet bez żadnego powodu, przyczyny. Wystarczy ze zacznę coś analizować, ktoś coś powie nie po mojej myśli i od razu pojawia się to uczucie płaczu i łzy. Staram się wtedy wyjść i opanować, ale jeśli tylko ktoś wyjdzie za mną i zapyta co się dzieje to wszystko wybucha i znowu się zaczyna, płacz, brak słów - nie mogę tego zatrzymać. Czuję się bardzo niezręcznie gdy ten stan się pojawia. Nie chcę uchodzić w pracy za mazgaja. Mój chłopak daje mi duże wsparcie i próbuje pomóc, ale to nic nie daje. Czy to są objawy depresji?

Witam, uprzejmie proszę pomoc lub wskazanie mi drogi, którą powinnam podążać, ponieważ czuję się coraz bardziej zagubiona i czuję, że tracę kontrolę nad swoim życiem. Mam 26 lat, mieszkam w dużym mieście z rodzicami, nadal studiuję (drugi kierunek). Od szkoły średniej miałam krótsze lub dłuższe "momenty", w których czułam się bardzo smutno, źle, bardzo samotnie. Nigdy nie czułam się dobrze w dużej grupie, zawsze miałam tylko kilka bliskich koleżanek (chociaż innym zazdrościłam, że są tacy towarzyscy, otwarci). Na początku studiów postanowiłam nawet skorzystać z pomocy psychologa, gdyż zauważyłam, że separuję się coraz bardziej od ludzi, uznając tylko dwie osoby za "godne zaufania" (które notabene totalnie zawiodły mnie w ostatnim roku i obie utraciłam), każdego uważałam wówczas za lepszego ode mnie, ciekawszego, mądrzejszego, uważałam, że nikt mnie nie może mnie polubić, nikt mnie nie lubi. Jednak nie czułam, że wizyty coś mi dają, chodziłam ponad rok, (poza tym przestało mnie na nie stać), kiedy je przerwałam poczułam, że teraz mam właśnie kontrolę nad swoim życiem, czułam się świetnie, unikałam sytuacji, które mogłyby spowodować we mnie negatywne emocje, tak było kilka lat. Do niedawna, bo obserwuję, że wszystko to powraca, a ja strasznie nie chcę przez to znów przechodzić. Od czerwca zauważyłam u siebie radykalny spadek progu wytrzymałości na jakiekolwiek sytuacje stresowe, a nawet na zwykłe zwrócenie uwagi przez mamę czy mojego chłopaka. Krzyczałam, złościłam się i w tym samym czasie płakałam z wściekłości na siebie, że tak się zachowuję, bo czułam, że dzieje się to niezależnie ode mnie. Problem zauważył chyba też mój lekarz pierwszego kontaktu, który zapisał mi dość silną mieszankę leków uspokajających i nasercowych, jednak przestałam ją zażywać, bo spałam po niej po kilkanaście godzin dziennie (co teraz nie brzmi jak najlepsze wytłumaczenie). Na jesieni po raz kolejny zaczęłam odczuwać silne, przeciągające się, o ile nie ciągłe (zwłaszcza wewnętrzne) rozdrażnienie, któremu w różnych momentach dawałam upust złoszcząc się na mamę lub chłopaka, potem płacząc, że tak się zachowuję - oboje byli, są bardzo wyrozumiali, on podsunął mi pomysł, że być może mam nerwicę - jak coś mnie przestraszy (najmniejszy nawet drobiazg) przechodzą mnie silne drgawki, jestem bardzo emocjonalna, wszystko, każdy negatywny komentarz przeżywam, w zachowaniu innych niby przypadkiem doszukuję się złych intencji, tego ze mnie nie lubią (a doszukując się, wcale nietrudno się ich niestety doszukać) czasem ciężko złapać mi oddech... Jednak zdecydowałam się napisać do Państwa, ponieważ to, co wczoraj się stało prawdziwie mnie przestraszyło - zaczęłam się kłócić z tatą, z którym generalnie od zawsze miałam trudności z dogadaniem się, zawsze na mnie krzyczał, a raczej wrzeszczał o byle co, że drzwi do kuchni nie zamknęłam, że światła w pokoju zapomniałam zgasić, że za głośno się śmieję, gdy on w drugim pokoju chce spać, wczoraj - że butów dobrze nie wytarłam wchodząc do domu, chciałam spokojnie wytłumaczyć- że mam 38 stopni gorączki, że nie zauważyłam i tak od słowa do słowa i nagle zaczęłam wrzeszczeć, cała prawa część ciała zaczęła mi drżeć, trząść się, nie mogłam tego opanować, a potem nie mogłam chyba z 15 min złapać oddechu tylko tak głośno "skrzeczałam". Nie wiem co mam robić, nie mogę z sobą poradzić sobie, może to niedojrzałość emocjonalna, nie przeczę, nie wiem tylko jak to zmienić, nerwica - może, tylko co wtedy z tym "fantem" zrobić? Znów też zaczęły pojawiać się myśli o braku akceptacji u innych, zwłaszcza wśród znajomych mojego chłopaka. Wiem, że trudno mi samej powiedzieć kiedy mam rację, kiedy nie, bo nie mam wyczucia już kiedy coś wyolbrzymiam a kiedy nie. Nie chcę przez swoje wewnętrzne problemy ani stracić chłopaka, na którym bardzo mi zależy ani swoich znajomych, ani jeszcze bardziej zrazić do siebie jego znajomych...

  Mam 23 lata, właśnie kończę studia. Miałam trudne dzieciństwo, pamiętam częste awantury w domu wszczynane przez mojego ojca, półtora roku temu zmarła moja mama. Było mi z tym bardzo ciężko lecz cały czas wydawało mi się, że zarówno ze wspomnieniami z dzieciństwa, jak i ze śmiercią mamy poradziłam sobie, także z dużą z pomocą przyjaciół. Ostatnio czułam się wyjątkowo dobrze, miałam dużo energii, wszystko toczy się raczej po mojej myśli. Dwa tygodnie temu stało się jednak coś dziwnego. Poczułam się zupełnie zagubiona w swoim życiu, tak, jakbym nie wiedziała kim jestem i co się dzieje. Obniżył mi się apetyt, bardzo dużo spałam. Czułam się zagubiona. 3 dni temu w pracy nie mogłam się skoncentrować, cały czas chciało mi się płakać. Następnego dnia po przebudzeniu wstałam, próbowałam coś zjeść, ale zrobiło mi się niedobrze. Położyłam się i zaczęłam płakać. Płakałam 2 godziny i poczułam dużą ulgę. Choć tego dnia jeszcze raz płakał (około pół godziny) ogólnie poczułam się lepiej. Na resztę dnia wrócił mi apetyt. Dziś rano było tak samo, z tym że płakałam silniej. Czuje wewnętrzne napięcie i niepokój. I odczuwam dużą ulgę, gdy się rozładuję. Bardzo pomocne okazują się także rozmowy z przyjaciółmi i bratem, czy nawet zwykłe wypłakanie się im. Chcę wybrać się do lekarza rodzinnego, by wykluczyć ewentualne dolegliwości fizyczne, tym bardziej, że moje pogorszenie się stanu zdrowia zbiegło się z objawami zatrucia pokarmowego u mojego brata, z którym mieszkam. Myślę także o poszukaniu profesjonalnej pomocy u psychologa. Równocześnie jednak zmniejszyła mi się zazwyczaj bardzo duża w okresie zimowym ilość wyprysków na twarzy. Czuję się jakbym zupełnie nie była sobą, zwłaszcza, że na co dzień jestem zazwyczaj osobą energiczną i zazwyczaj umiem poszukiwać w życiu pozytywów. Moje objawy zbiegły się także w czasie z próbą rzucenia palenia papierosów (po około 7 latach palenia). Nie wiem, co robić, nie wiem, co się stało czuję się bardzo zagubiona, a do lekarza mogę pójść dopiero w poniedziałek. Będę bardzo wdzięczna za jakąkolwiek ocenę z zewnątrz mojego stanu.

Witam, Mam 16 lat. Jestem bardzo nerwową, a przede wszystkim wybuchową dziewczyną. Łatwo popadam w konflikty. Na ogół ludzie postrzegają mnie jako ładną dziewczynę z dużym poczuciem humoru i rzeczywiście tak jest. Lubię się śmiać i w sumie jestem duszą towarzystwa. Często jednak popadam w dołki, z którymi ciężko mi sobie poradzić. Dzieje się tak wtedy, gdy pokłócę się ze swoją przyjaciółką. Nie mam pojęcia czemu tak jest. Automatycznie spada moja samoocena, radykalnie zmienia się nastrój. Nie umiem tego kontrolować. I czuję się przez nią niedoceniana(przez przyjaciółkę). Gdy jestem z nią i innymi znajomymi mam wrażenie, że jest ode mnie lepsza, zabawniejsza, że ludzie wolą bardziej z nią rozmawiać niż ze mną. Może to zazdrość? Nie wiem, czy przykre doświadczenia z przeszłości mogą mieć na to wpływ. Będąc małą dziewczynką byłam molestowana. Wielu rówieśników o tym wiedziało i nabijali się ze mnie. Rodzice nie mają o tym pojęcia. To jest zbyt poniżające doświadczenie żeby się z nimi o tym dzielić. W domu nie zawsze było różowo. Zdarzało się, że ojciec na moich oczach bił mamę, gdy rodzice się kłócili bardzo się bałam. Jak mama mówiła ojcu o rozwodzie - groził samobójstwem i raz mało brakowało by je popełnił (zawiesił się na linie i się dławił), jednak brat szybko do niego poszedł i odciął linę. Miałam wtedy bodajże 11 lat. Miało oczywiście to wpływ na moją naukę. Jak miałam 13 lat mama wyjechała za granicę. Ojciec wtedy posądzał ją o zdradę i niemało razy usłyszałam jaka to ona nie jest wg mojego ojca oraz rodziny z jego strony. Często wtedy pił wyżywając się psychicznie. Nieraz mówił mi, że to przeze mnie nie układa mu się z mamą (gdy dzwoniła, zwierzałam się jej jak mi jest ciężko z powodu taty). W międzyczasie bardzo pokłóciłam się z przyjaciółkami, doszło do przykrych wyzwisk. Był to chyba najgorszy okres w moim życiu, który ciągnął się przez rok. W ostatnie wakacje wyjechałam za granicę na miesiąc do pracy z przyjaciółką, koleżanką i jej mamą. Koleżanka miała wielki żal o wiele spraw związanych z nami. Niestety doszło do takiej kłótni, przez którą do tej pory nie utrzymujemy kontaktu. Przez cały miesiąc pobytu izolowałam się od pozostałych, siedziałam sama. Było mi strasznie smutno, bo przyjaciółka wykazywała większe zainteresowanie koleżanką, niż moją osobą. Czułam się gorsza. Wtedy najbardziej jej potrzebowałam, a ona nie była w stanie mi pomóc. Co mam zrobić, by się zmienić, bo przez moją nerwowość, brak dystansu do siebie, niskiej samoocenie i wiele innych wad, wykańczam się.

Nie mam depresji ,chociaż wcześniej miałam ,ale zauważyłam ,że się tylko nad sobą użalam i w tym powstał mój problem , mam 14 lat i jestem strasznie zamknięta w sobie , śmieje się i zachowuje normalnie ,ale nie potrafię powiedzieć o swoich problemach, i uczuciach ,oduczyłam dzielenia się z nimi. Wiem ,że nikogo to nie obchodzi ja zresztą też bo takie jest życie ,czuję się obrzydliwie samotna. Wiem ,że teraz się strasznie nad sobą użalam ,ale jak długo można wszystko co w nas siedzi tępić ?

Od jakiegoś czasu myślę, że coś się ze mną dzieje. Codziennie, kilka razy dziennie, płaczę. Czasami potrafię siedzieć, oglądać film i nagle się rozpłakać. Ciągle myślę, że mój partner mnie zostawi. Przytyłam i myślę, że mu się nie podobam mimo że on mówi, że jest inaczej. Czuję, że nie jestem nikomu do niczego potrzebna, że wszystko co zrobię jest złe… a.

Witam serdecznie, Szukam odpowiedzi na moje problemy i za każdym razem gdy wejdę na forum wszystkie objawy większości chorób do mnie pasują. Sama nie wiem co się ze mną dzieje. Od jakiegoś czasu jestem nie do zniesienia, zarówno dla męża, jak i przyjaciół. Złe samopoczucie nie daje mi spokoju. Wszystko wydaje mi się smutne i pozbawione perspektyw. Nie mam ochoty wychodzić z domu, nie chcę spotykać się z przyjaciółmi, boję się spojrzeń innych ludzi. Cały czas porównuję się do innych i dochodzę do wniosków, ze wszystko w moim życiu jest gorsze, a każdy jest ładniejszy, lepszy i mądrzejszy ode mnie. Do tego ta zazdrość o męża... Zabroniłam mu chodzić na siłownię, spotykać się ze znajomymi i sprawdzam go na każdym kroku - oszaleję, a może już zwariowałam. Co ze mną nie tak?

Witam, mam na imię Ania, mam 15 lat. Codziennie zmagam się ze sobą, próbuję pokonywać barierę strachu przed otoczeniem. Co jakiś czas obiecuję sobie "nie będę już nieśmiała" jednak nie wychodzi mi to. Otóż w każdej stresującej i tak naprawdę nie stresującej dla "normalnego" człowiek sytuacji czerwienię się i drga mi górna warga po lewej stronie, to straszne uczucie, gdy rozmawiam z kimś i nagle zaczyna "tańczyć" mi mięsień twarzy, a mój rozmówca patrzy z zakłopotaniem nie wiedząc co zrobić, jak się zachować, czy patrzeć jak palę się ze wstydu, czy odejść, żebym mogła się uspokoić. Stresujące jest dla mnie życie codzienne, boję się rozmowy z ludźmi, nie mówiąc już o wystąpieniach publicznych. Marzę o normalnym życiu, bez czerwienienia się za każdym razem, gdy ktoś coś do mnie powie, drgania mojej wargi, gdy się stresuję, pocenia się rąk. Jako dziecko miałam tiki nerwowe, wizyty u psychologa poprawiły stan mojej psychiki. Jednak teraz objawy są znacznie silniejsze. Nie chcę dalej tak żyć, staram się pokonywać nieśmiałość, ale zaraz dają o sobie znać moje czerwone policzki (i nie tylko one) i skacząca nerwowo warga. Objawy potrafią ukazać się nawet, gdy po prostu idę po korytarzu szkolnym, nie mówiąc już o przejściu koło przystojnego chłopaka. Serdecznie proszę o poradę, z góry dziękuję - Ania :)

Moim problemem jest niespójność osobowości. Mam 25 lat, jestem od 2 i pół roku w związku na odległość (dzieli nas 500 km) i widujemy się przeważnie raz w miesiącu. Mój chłopak zauważył jeszcze na początku naszej znajomości, że kiedy piszemy ze sobą smsy, to ja zachowuje się zupełnie inaczej, dużo lepiej, jestem weselsza, bardziej otwarta, wyrażam swoje myśli, i on taką mnie polubił, a kiedy jestem na żywo nie umiem być taka, jestem zupełnie inna, zamknięta, małomówna, zbyt skupiona na sobie, jakbym była inną osobą. Dlaczego tak jest? Zamknięta w sobie i małomówna byłam już w szkole podstawowej, potem w liceum. Miałam dużo kompleksów, z których głównym był mój wygląd - miałam trądzik, jak ktoś się na mnie patrzył, to zawsze myślałam, że przez to i czułam się brzydka, zwłaszcza kiedy słyszałam komentarze na ten temat, nie potrafiłam nawiązywać przez to kontaktów, bo czułam się nieakceptowana przez środowisko. Jednak kompleksy w późniejszym wieku zostały pokonane, zrozumiałam, że nikt nie jest lepszy lub gorszy przez to jak wygląda i już obecnie nie przejmuję się tym tak i łatwiej nawiązuję kontakty. Jednak przy nim czuję jakąś blokadę, potrafię napisać o sobie, co czuję, a nie potrafię powiedzieć a jak mówię, sztucznie to brzmi. Czy to ma jakiś związek z moją przeszłością?Co ze mną jest nie tak i jak mam sobie z tym poradzić?

Mam parę problemów, pewnie wydadzą wam się one błahe, ale ja sobie już z nimi nie mogę poradzić od dłuższego czasu, przez co moje życie jest takie smutne i brak w nim radości. Przede wszystkim za dużo rozmyślam o pewnych rzeczach. Analizuję, oczywiście nie dochodzę do jakiś rozsądnych wniosków, tylko się jeszcze bardziej zadręczam. Bardzo boli mnie krytyka, trenuję pewien sport od kilkunastu lat, jest (albo był) całym moim życiem, jednak trener tę pasję zniszczył. Byłam w tym naprawdę dobra, teraz przechodzę kryzys i fizyczny i psychiczny, trenerowi zdarza się powiedzieć parę przykrych słów, które siedzą mi w głowie, stale o nich myślę. Trener jest wybuchowy, to wiem, mówi dużo rzeczy zanim pomyśli, ale jego słowa bardzo mnie bolą. I ja z tym nie mogę sobie poradzić, bo trenowanie sprawiało mi ogromną radość, a teraz czuję, że się w tym duszę, od paru dni niby jest dobrze, ale jak tylko powie coś przykrego wiem, że to wszystko wróci. Chciałabym tego nie brać do siebie , teoretycznie wiem, że to co mówi to nieprawda, ale nie wierzę w siebie tak mocno żeby tego nie rozpamiętywać i nie płakać nocami przez to. Drugim problemem jest to że myślę że nie jestem nikomu do niczego potrzebna, nie mam chłopaka, czuję się bardzo samotna…

Jestem uczniem LO o profilu biol-chem, chodzę do II kl. Jeżeli w najbliższym czasie nie znajdę tego o co na prawdę chodzi w życiu, będę chciał możliwie szybko zejść już z tego świata. W końcu każdy kiedyś umrze. Nie chcę się w tym miejscu za bardzo rozpisywać nad powodem mojej decyzji, po prostu ani religia, ani biologia z chemią, ani NIC, żadna inna dziedzina życia nie dała mi odpowiedzi na pytanie po co w takim razie żyjemy, skoro i tak po śmierci ustają procesy chemiczne w naszych umysłach i zapadamy w długi "sen". Wszystko nie ma sensu i chcę temu jak najszybciej wyjść na przód - wydaje mi się, że im szybciej tym lepiej. Jakiś czas temu, poznałem wspaniałą dziewczynę i zakochaliśmy się w sobie, z wzajemnością. Niestety teraz dopiero doszło do mnie jak straszny błąd popełniłem - nie chcę, żeby kolejna osoba cierpiała z powodu mojego odejścia. Dobrze, Pani Psycholog - skoro napisałem wcześniej - wszystko nie ma sensu - to także logicznie rzecz biorąc, moja miłość nie ma sensu, bo jest to po prostu sprawa dosyć silnych hormonów oddziałujących na moją psychikę. To wszystko to po prostu taki połączony zwykły popęd płciowy, połączony z przyzwyczajeniem i najprostszymi zwierzęcymi odruchami = miłość – słowo, które wymyślili ludzie na opis tego zjawiska. W każdym razie każdy proces kiedyś się kończy, co to za różnica czy za 80 lat czy za rok. Chciałem zostać lekarzem. Teraz już nie chcę, bo życie ludzi mnie odtrąca. Brzydzę się tym, nie chcę tego zaakceptować. Dobrze, koniec mojego światopoglądu, teraz pora na punkt główny, a w zasadzie jedyny powód dla którego piszę do Pani/Pana. Jak już wspomniałem dosyć długo jestem z pewną dziewczyną i na prawdę nie chcę, żeby cierpiała. Dlatego nie proszę o porady dot. samego mnie (doradzam wizytę u psychologa/psychiatry, itp.) tylko proszę o konkretne porady jak mam się zachować w stosunku do mojej dziewczyny. Powiedzieć jej o tym co myślę/czuję? Nic nie mówić? Czekać na rozwój wypadków?