Dzień dobry. Chciałam się dowiedzieć czy jestem nienormalna czy wszystko ze mną w jako-takim porządku. Otóż mam 21 lat, akurat jestem w 3 miesiącu ciąży. Nie mam zajęcia, przed ciążą pracowałam bardzo mało z dużymi przerwami.

Od jakiegoś czasu stale mam pogorszony nastrój, czasami jedynie jeśli się czymś zajmę, np. rozmowa z kimś, to czuję się trochę lepiej. Ale najbardziej przerażają mnie myśli, które ciągle mnie nachodzą. Otóż nękają mnie myśli na temat czy byłabym w stanie komuś krzywdę zrobić, albo np. pojawiają mi się obrazy, że np. komuś krzywdę robię. Staram się o tym nie myśleć, bo nie chce o tym myśleć.

Odczuwam przy tym często lęk przed choroba psychiczną, zwłaszcza schizofrenią, tworzę nowe myśli związane z poprzednimi, boję się, że jeśli jestem schizofreniczką to moje życie już nie będzie takie jak kiedyś itp. Przy tym zachowuję się normalnie, mam kontakt z rzeczywistością, nie mam omamów, nie robię żadnych dziwnych rzeczy.

Mam też lęki, czasami irracjonalne. Np. demony. Ale nie są to konkretne lęki ani myśli, po prostu np. strach przed złymi duchami lub demonami, ale zauważyłam, że często doklejam sobie łatkę tego co np. posłyszeć w telewizji lub od kogoś (mam na myśli negatywne odczucia). Przedtem nigdy nie miałam objawów tego typu, raz może ze 2 lata temu też się zastanawiałam nad tym czy mogłabym kogoś zabić, ale tez np. ta myśl wracała kiedy np. czytałam artykuł w jakiejś gazecie o seryjnych mordercach. Nie wiem czy coś ze mną nie tak.

Często wmawiam sobie różne rzeczy. Wiem przecież, że nie słyszę głosów, nie widzę np. ludzi, którzy nie istnieją, ale potem zastanawiam się czy na pewno tak jest, czy może jednak moje myśli to są głosy itp. To straszne. Nie mam zajęcia, siedzę po prostu w domu, ew. gdzieś czasem pójdę. Proszę ocenić moje słowa obiektywnie.

Witam serdecznie, mam 32 lata, 2 dzieci, szczęśliwy dom :) Byłoby jak w bajce gdyby nie lęk, który mnie męczy. Odkąd straciłam pracę (potem zdecydowaliśmy o 2 dziecku) "zasiedziałam się" w domu. Od 5 lat zajmuję się dziećmi, gotowaniem, sprzątaniem. Wychodzę jak muszę. Zdecydowanie wole wyjść z mężem (lub inna osoba towarzyszącą) niż sama. Każdego dnia odprowadzam dziecko do szkoły. Nie mam z tym problemu. Ale, np. zrobienie zakupów w dalszym sklepie sprawia mi kłopot. Wchodzę do sklepu - o ile do niego dojdę - i w ogromnym pospiechu kupuję. Nie ma mowy o staniu w kolejce. Wręcz biegiem załatwię to co mogę i oby szybciej wyjść - ręce mokre, serce wali Staram się unikać takich sytuacji, "oswoiłam" pobliski sklep, do którego chodzę i nie odczuwam lęku. Z mężem jadę autem (to dużo daje - mniejsze prawdopodobieństwo napadu paniki) do każdego sklepu i jakoś daję radę, choć czuję, że to nie to. Nie robię zakupów beztrosko, mimo wszystko chcę to załatwić szybko. Najlepiej czuję się w domu. Jestem nieśmiała, lecz znajomi uważają inaczej. Boję się wystąpień publicznych, unikam ich jak ognia. Nie wiem jak wrócić do stanu sprzed lat. Chce wyjść na zakupy, sama, bez męża, dzieci i cieszyć się tą chwilą. Nie umiem tego dokonać. Staram się stawiać małe kroczki - pierwszy mały sklepik, potem większy, trochę dalszy, ale następny krok już mnie przeraża po prostu, boję się iść dalej, do dużego sklepu, czuję się jak wariatka :(. Kopiłam psa żeby wychodzić częściej. Czy można wyleczyć moją przypadłość? Dodam, że nie chcę leczyć się farmakologicznie.

Szczerze nie jestem pewny co tu napisać, ale czy jest miejsce gdzie można stwierdzić u mnie psychopatię nieodpłatnie?

Z internatu ciężko jest mi wywnioskować czy mam ową przypadłość czy też takowej nie posiadam, ponieważ ciężko mi twierdzić iż jestem psychopatą z prostej przyczyny: czytając w internecie jest zbyt wiele rożnych teorii i każdy owy psychiatra, który badał psychopatów, ukazuje rożne objawy.

Ja nie posiadam uczuć, nie posiadam sumienia - przykładów nie ma sensu podawać - ludzie są dla mnie istotami bezwartościowymi, a co się z tym wiąże, ich towarzystwo mnie nudzi i irytuje, manipuluje innymi głównie opierając się na ich słabościach no i głównie dlatego, że jest to dość ciekawe i lepiej dzięki temu pojmuję niektóre sprawy. Agresja - ciężko orzec czy mam z nią problemu przynajmniej w moim otoczeniu nie jest to zbytnią nowością lub rzadkością.

Jedynie niszcząc kogoś, sprawiając ból, głownie psychiczny, odczuwam przyjemność. Jedyny konflikt z prawem to kilka mandatów za picie z miejscu publicznym i innym mało znaczącymi rzeczami i bardzo powszechnymi.

Witam. Od dłuższego czasu zmagam się z pewnym problemem. Nie wiem co dalej z tym robić, nie umiem sama sobie poradzić więc postanowiłam napisać. Myślałam już o tym aby udać się do psychologa, lecz nie wiem czy dałabym radę opowiedzieć coś osobie, gdyż nie jestem osobą wylewną i nie potrafię tak od razy komuś zaufać i się zwierzać. Może dlatego też piszę gdyż jest mi łatwiej.

Przechodząc do konkretów: otóż jestem rozwrzeszczaną gadułą, ale tylko i wyłącznie wśród osób, które bardzo dobrze znam, a tych z kolei jest bardzo mało. Wśród nieznajomych "tracę język", nie wiem co powiedzieć i zastanawiam się nad każdy wypowiedzianym słowem. Staram dostosować się wtedy do innych. I w tym jest problem, że boję się strasznie odrzucenia, że ktoś mnie zrani i zostanę sama. A tego bardzo nie chcę. Dlatego też nigdzie nie wychodzę w obawie przed kompromitacją czy odrzuceniem. To jest także powód tego, że mam mało znajomych i czuję się taka samotna. Czasem mam wrażenie, a ostatnio się to nasila, że wszyscy w koło mnie obgadują. Nie mam pojęcia czemu tak jest. Nie potrafię chyba nawiązywać kontaktów z innymi. Strasznie mnie to przytłacza, gdyż czuję, że życie przemyka mi gdzieś z boku, i tracę radość z życia.

Najbardziej boję się przyszłości, że zostanę sama, a tego nie zniosę. Ostatnio ciągle chce mi się płakać, czasem nawet zastanawiam się nad samobójstwem. Może to jest chore, ale często nie widzę innego wyjścia. Nie mam pojęcia jak zrobić, by wszystko się zmieniło, bym czuła się szczęśliwa, bo naprawdę tego chcę. Proszę o pomoc, bo dłużej już nie wytrzymam.

Zacznę od tego, że mam 17 lat i chodzę do 1 klasy LO. W zeszłym roku porzuciłam szkołę, ponieważ nie radziłam sobie - koleżanki się na mnie uwzięły i naśmiewały, po paru miesiącach byłam już kompletnie załamana i powiedziałam rodzicom o wszystkim, szkoła praktycznie nic nie zrobiła z tą sprawą, więc postanowiłam zrezygnować.

Teraz wróciłam do szkoły, w klasie nic się nie dzieje, a ja nie chcę chodzić do szkoły - codziennie mam bóle brzucha, nie mam ochoty na nic, najlepiej bym siedziała tylko w domu i nikomu się nie pokazywała. Nie wiem skąd to się wzięło. Nie chcę chodzić do szkoły, kombinuję na wszystkie sposoby, żeby tylko tam się nie pojawić, taki mam strach przed tym miejscem.

Nie wiem jak o tym wszystkim powiedzieć rodzicom, boję się ich reakcji, a naprawdę nie wiem co robić - najlepiej bym zrezygnowała ze szkoły i w wieku 18 lat poszła do jakiejś zaocznej. Nie wiem skąd się bierze mój strach przed szkołą. Proszę o pomoc i radę co mam robić.

Zacznę od tego, że moje samopoczucie się pogarsza. Nie mam czasami już na nic siły, cały czas jestem zmęczona i boli mnie głowa.

Najgorsze jest to, że zaczyna mi być wszystko obojętne, a w tym roku zdaję maturę – wiem, że takie podejście na pewno spowoduje iż jej nie zdam, ale czasami nie mam siły skupić się na tych wszystkich lekcjach. Cały czas zastanawiam się czy np. nerwica nie mogłaby się narodzić przez moje dzieciństwo - nie było łatwe, mama biła mnie za oceny poniżej 4, które raczej zdarzały się rzadko, ale jednak były, lub za to, że zapomniałam czegoś zrobić, miałam siniaki po ciele, a teraz mimo tego, że mnie nie bije, to cały czas krzyczy, że jestem zła, że nic nie umiem, że nic w życiu nie osiągnę, że nic nie robię (a staram się jak mogę). Czasami brakuje mi chociaż tych słów, że mnie lubi.

Czuję się dziwnie. Nigdy nie byłam u lekarza nie leczyłam się na nerwicę. Większość objawów nerwicy się zgadza. Czy mogę jakoś sama z tego wyjść, bo to już się robi męczące?

Moja diagnoza przez lekarza psychiatrę (który zresztą stawiał sporo diagnoz, ale zaprzestał na tej) brzmi: zaburzenia osobowości z nawarstwieniem lękowo-depresyjnym. Powiedział mi, że z tego można wyjść, że nie jest to nic groźnego itd aczkolwiek leki raczej mi nie pomogą a pomóc mi może psychoterapia. Podobno można dojść do normalnego stanu. Czy jest to choroba psychiczna? Czy to jest wyleczalne? I co to dokładnie jest za choroba? Z góry dziękuje i czekam na odpowiedź.

Mam na imię Maciej i mam 17 lat. Mój problem polega przede wszystkim na nagłych lękach.

Czasem, nie wiadomo skąd, przyjdzie mi do głowy jakaś sprawa, nawet błaha, i zaczyna mnie nękać - wtedy zadaję ludziom dziwne pytania, a gdy ich odpowiedź mi nie pasuje, doszukuję się w niej ukrytego znaczenia. Wtedy się denerwuję i uderzam w rożne przedmioty co nieraz doprowadza mnie do płaczu. Często też,  gdy dzwonię do jakiejś osoby, a ona nie odbiera lub blokuje połączenie, wydaje mi się jakby miała do mnie o coś pretensje i od razu budzi to we mnie niepokój i agresję, zaczynam do niej dzwonić co chwilę. Często w rożnych sytuacjach, które realnie mnie nie dotyczą, ja doszukuję się swojego udziału.

Czasami mam wrażenie jakby siedziały we mnie dwie osoby i kłóciły się ze sobą. Co to może oznaczać? Proszę o odpowiedź.

Witam mam na imię Karolina. Mój problem to nie chodzenie do szkoły. Boję się, ale nie tego, że ktoś mi coś zrobi, tylko presji nauczycieli.

Jak mam iść do szkoły to wymyślam sobie milion powodów, dla których nie pójdę i usprawiedliwień dla własnego sumienia. Ciągle kłamię koleżankom i nauczycielom. Najchętniej przestałabym chodzić do szkoły, wolałabym pracować. Nie wiem jak sobie z tym poradzić, jestem w 3 technikum i jak tak dalej ze mną pójdzie, to nie zdam. Wiem, że cześć nauczycieli mnie za to nie lubi i to mnie martwi, jestem dobrą uczennicą i zawsze się im kłaniam.

Inni nie maja problemu z chodzeniem, a nawet to lubią, bo się spotykają ze znajomymi. Nie przejmują się tak, jak ja. Za dużo rzeczy biorę sobie do serca. Proszę o pomoc. Pozdrawiam.

Witam. Mam 16 lat i chodzę do I klasy liceum (dodam, że jest to liceum, w którym poziom jest bardzo wysoki). Od kiedy zaczęłam tam chodzić, nie mogę sobie poradzić ze sobą. Nie wiem czy to przez to, że moje oceny są naprawdę słabe, a w gimnazjum i w podstawówce były bardzo dobre.

Nie umiem się za nic zabrać. Robię tylko zadanie. Bo mimo, że się uczę na kartkówkę czy sprawdzian to dostaję słabe oceny typu 3 albo 2. Teraz już kompletnie przestałam się uczyć, bo wiem, że i tak nie dostanę pozytywnej oceny. Nie mam w ogóle siły do życia. Zawsze byłam radosna, spontaniczna, wszędzie było mnie pełno. A teraz nawet moja mama stwierdziła, że jestem dziwna. Chciała nawet, żebym zmieniła szkołę. Ale nie w moim stylu jest poddanie się. Nie wiem jak mam sobie z tym poradzić. Co zrobić żeby uwierzyć w siebie i nabrać chęci do życia?! Ja już naprawdę nie daję rady. Zawsze rano budzę się 2h wcześniej z okropnym bólem brzucha. Trzęsę się i chce mi się płakać.

Mama chcę zabrać mnie do lekarza, ale ja mam nadzieję, że mi to jakoś samo z czasem przejdzie. Wszyscy mówią, że w I klasie zawsze jest ciężko... Proszę, powiedzcie mi co mi jest i czy wizyta u psychologa jest konieczna?

  Jakiś czas temu, gdy oprowadzałam córkę do szkoły zrobiło mi się słabo. Na początku zrobiło mi się bardzo gorąco i oblały mnie poty, po chwili przeszło. Po jakimś tygodniu miałam dziwne dolegliwości: zaczęło mi się kręcić w głowie, a przy tym miałam widzenie za mgłą. Zgłosiłam się do lekarza neurologa, zrobiono mi badania na zapalenie błędnika i komputerowe badanie głowy - wyniki wyszły dobre. Od jakiegoś czasu mam strach gdy wychodzę z domu na zakupy, mam dziwne uczucie gdy idę po chodniku, myślę że zaraz się przewrócę. Nie wiem jak mam sobie z tym poradzić. Pozdrawiam.

Witam. Męczy mnie to już od dłuższego czasu i nie potrafię sobie z tym poradzić. Mam 16 lat, chodzę do 1 kl. technikum, ale czy chodzę - w sumie nie mogę tego powiedzieć, miesiąc szkoły już za nami, a ja byłam tylko ok. 2 tyg i to tak w kratkę, teraz w szkole nie było mnie tydzień i 3 dni.

Nie chcę tam chodzić, nie mogę się tam odnaleźć, nigdy nie radziłam sobie z nauką i może to mnie przygnębia jeszcze bardziej, wstydzę się jeśli dostanę jedynkę i to jest strasznie upokarzające przed nową klasą. Nawet nie ma takiej opcji żebym zaczęła chodzić, jednak muszę, bo jaka przyszłość mnie czeka? Mama mi to tłumaczy, rozumiem to i doceniam co dla mnie robi, ale u mnie zawsze jest tak, że zdecyduję się zacząć jeszcze raz, a jak przychodzi co do czego znów czuję ten lęk i nie idę - jak mam sobie z tym poradzić?

Kto ma mi pomóc żebym to zrozumiała, bo sama nie dam rady! Nie chce mi się uczyć, nie radzę sobie z tym, chce mi się płakać, nie chce mi się żyć, wstydzę się teraz iść do szkoły po tak długiej przerwie - jak mam się zachowywać? Co robić? Sama już nie wiem, może po prostu przestać istnieć? Help! :(

Witam serdecznie. Przez okres pół roku paliłem marihuanę, prawię przy każdym paleniu miałem lęki, po odstawieniu, czułem się czasami tak jakbym był na haju, później miałem ogromny napad lęku, bałem się o życie i uczucie haju się nasiliło. Następnego dnia zgłosiłem się do socjoterapeuty. Stwierdził, że te uczucie haju to derealizacja wywołana przez lęki, a lęki przez brak poczucia bezpieczeństwa (dorastałem w rodzinie z problemem alkoholowym, gdzie ciągle były kłótnie i cały czas się o coś bałem). Teraz wszystko się zmniejszyło, ale czuję się czasami taki odrealniony i często boję się o to że zachoruje psychicznie, u psychiatry nie byłem żadnych leków nie brałem. Czy to odrealnienie może być przez coś innego? Mam je od 5 miesięcy, oczywiście jest mniejsze, ale jest. Czasami zdaje mi się tak jakbym naglę się obudził, albo jak nagle zmienia się muzyka to tak jakbym śnił i wtedy pojawia się lęk. Pozdrawiam

Od ponad roku spotykam się z mężczyzną, u którego stwierdzono zaburzenia schizotypowe, borderline, niedojrzałość emocjonalną. Czterokrotnie był hospitalizowany w szpitalach psychiatrycznych.

Nasze spotkania mają luźny charakter, Marek jest osoba aseksualną, niemniej jestem jedyną osobą, z którą rozmawia na pewne tematy, jedyną, która stara się go wysłuchać. Wielokrotnie w rozmowach nawiązuje do przeszłości, do zła, które kiedyś rzekomo uczynił. Oczywiście nie mówi o co chodzi a ja wiem, że nie jest zdolny do popełnienia czegoś strasznego. Jednak ten wątek co jakiś czas powraca i wtedy pojawia się przygniatające poczucie winy, myśli samobójcze, fuga, depresja, w końcu przestaje brać leki (bo nic mu nie pomagają), trafia do szpitala i tak w kółko.

Czy ja mogę w jakiś sposób pomóc? I co mogę zrobić? W jaki sposób przekonać go do psychoterapii, w jaki sposób dotrzeć do niego, skoro tylko ze mną ma odwagę rozmawiać?

Witam, mam na imię Piotrek, podejrzewam u siebie n. neurasteniczną. Pamiętam, odkąd byłem dzieckiem, że nigdy nie mogłem się skupić, jednak prawdziwe problemy pojawiły się w gimnazjum - zacząłem opuszczać lekcje. W końcu nauczyciele nie byli tak pobłażliwi i zostałem wyrzucony z technikum, a następnie po 2 latach z następnej szkoły. Zawsze wiedziałem, że robię źle nie chodząc na zajęcia, a jednak nie wiem dlaczego to robiłem, zawsze to sobie jakoś wytłumaczyłem.

Teraz mam 24 lata, jestem bez szkoły, co roku zapisuję się do zaocznej a i tak nie chodzę, tak samo z pracą - 5 dni to chyba max, nigdy nie mogłem wytrzymać dłużej. Nie pasują mi ludzie, zawsze szukam pracy z przyjaciółmi czas jaki tracę robiąc codziennie to samo, wstając z rana - często nie mam chęci do niczego, jestem zmęczony, chociaż nic nie robiłem no i najgorsze: natręctwa myśli.

Znalazłem to na stronie internetowej i w sumie jest to to co czuję: wątpliwości co do słuszności własnego postępowania, czy to, co się mówi i robi, jest właściwie rozumiane przez innych, czy aby na pewno właściwie zostały wykonane obowiązki, czy niczego się nie zaniedbało; myśli związane z zagadnieniami moralnymi, religijnymi - pseudofilozoficzne rozważań dotyczących sensu życia, spraw ostatecznych; długotrwałe poszukiwanie w myślach zapomnianej nazwy, nazwiska albo liczenia w myślach do określonej liczby przed wykonaniem czegoś (arytmomania - przymus liczenia).

Czy jest na to jakiś lek? Bo do wizyty u lekarza jakoś się nie mogę przekonać. No i może jeszcze dodam, że jest u mnie w w rodzinie osoba, która była leczona na nerwicę, co kilka lat trafia do szpitala. Pozdrawiam

Witam. Mam 20 lat, teoretycznie powinnam być energiczną i pełną radości oraz życia dziewczyną, a czuję się jak wrak człowieka. Moja historia jest dość zawiła, więc od razu przepraszam za tak długi "list". Może zacznę od tego, że zawsze byłam zamkniętą w sobie, skrytą i nieufną osobą, taką introwertyczką pełną buzią. Nawet w dzieciństwie zamiast szaleć godzinami na dworze z rówieśnikami wolałam być sama: czytałam książki, wymyślałam sama sobie zabawy, oglądałam tv, słuchałam muzyki. Większą frajdę od bycia z kolegami sprawiało mi nawet gapienie się na krajobraz za oknem. W podstawówce oczywiście wzorowa uczennica, paski na świadectwach itd. W gimnazjum, a zwłaszcza później w liceum, było gorzej, ale zawsze miałam jednak przyzwoite oceny. No i studia. Mimo, że w gimnazjum planowałam wybrać się na humanistyczny kierunek typu historia czy filologia, to dałam się namówić mamie na biologię (jako że mam dość podatną na wpływy innych osobowość). W szkole dobrze mi z nią szło i ją lubiłam. Po wielu perypetiach dostałam się na biologię. I nie byłoby tak źle, gdyby nie to, że ponad połowa zajęć to były różne chemie, fizyki i matma, a ja mam do nich stosunek jak ogień do wody. Na początku nieźle mi szło, przedmioty stricte biologiczne były nawet ciekawe i dość łatwo mi się ich uczyło. Kiedy jednak pojawiły pozostałe koszmary, zaczęło się psuć. Dołożyć do tego "wspaniałą" atmosferę świata studenckiego. Długo walczyłam, ale w końcu przegrałam - nie wytrzymałam psychicznie. Zrezygnowałam w połowie drugiego semestru. Świat mi się zawalił. Postanowiłam jednak spróbować na innym kierunku, bardziej humanistycznym, jak planowałam kiedyś. Ponieważ jednak maturę miałam z biologii i chemii, jedyną możliwością została pedagogika. W sumie myślałam o niej wcześniej. Znalazłam nawet pasującą mi bardzo specjalność: edukacja dorosłych. Zaznajomiłam się z planem przed zapisami, zrobiłam wywiad środowiskowy - wypytałam znajomych z tegoż kierunku. Wszystko było na tak. Cieszyłam się, że na humanistycznym może mi pójdzie znacznie lepiej. Tym sposobem od tygodnia uczęszczam na zajęcia z pedagogiki i ...znowu jest to samo co wcześniej. W ogóle nie mogę się odnaleźć na tych studiach. Zajęcia okazały się 100 razy gorsze niż myślałam, literatury do przeczytania mamy już chyba z 50 książek, których oczywiście nigdzie nie można dostać, a jak już, to 1 szt. na cały rok. Dobija mnie cała atmosfera wyścigu szczurów - kto pierwszy ten lepszy, kto lepiej się ustawi i pokombinuje, ten ma łatwiej. Nie mogę przyzwyczaić się do toku wykładów. Na biologii było tragicznie z chemią itd., ale jeśli chodzi o bardziej biologiczne zajęcia, to chociaż wykłady i ćw były prowadzone konkretnie: wystarczyło zapisać wszystko co było na slajdach i się tego wyuczyć (notatki, choć było ich mnóstwo wystarczały na zaliczenie sesji). A tu? Wykładowcy mało wiadomości przekazują, właściwie wszystko trzeba robić samemu. Tak, wiem, że to STUDIA więc teoretycznie się samemu uczy. Ja tak jednak nie umiem. Mój szwagier powiedział mi po porażce na biologii: "Wiesz, wydaje mi się, że po prostu nie jesteś typem osoby nadającej się na studia. Jesteś za mało cwana i przebiegła, a za bardzo wrażliwa, dokładna i bierzesz wszystko zbyt serio". I chyba ma rację. Bo w sumie sama nie wiem co ja chcę robić, czego chcę od życia. Właściwie... to chcę po prostu spokoju. Jak pisałam wcześniej, jestem samotniczką, stronię raczej od ludzi - chyba się ich boję. Nie jestem materialistką, nie wychodzę na imprezy, nie kupuje sobie kosmetyków, ciuchów, gadżetów. Nie potrzebuję tego. Nie potrzebuję pracy nie wiadomo jak dobrze płatnej. Z tym że nie oszukujmy się - dziś bez fakultetu szanse są marne, żeby znaleźć cokolwiek. Nie mam zawodu, skończyłam ogólniak. Mieszkam z mamą - tata zmarł 4 lata temu. Dostajemy rentę rodzinną (ja oczywiście tak długo jak się uczę - kolejny argument za studiami). Nigdy nie mieliśmy kokosów, do tego mama teraz dostała wypowiedzenie. Cały czas mi powtarza (i choć to niezbyt szczytny tok myślenia, to się z nią zgadzam): "Skończ cokolwiek. Bylebyś miała papier, że masz wykształcenie. Dziś prawie nikt nie pracuje w zawodzie, a bez studiów nigdzie się nie załapiesz". Z tym, że ja naprawdę się do studiów nie nadaję. Od jakiegoś czasu myślałam o swoich predyspozycjach i pragnieniach. W wakacje pracowałam (niestety tylko na sezon) przez 3 miesiące w antykwariacie z podręcznikami szkolnymi. I choć szef nie był za bardzo w porządku, klienci też często doprowadzali do szału i nie raz trzeba było zostać chwilę po godzinach, to jednak czułam satysfakcję. Mimo, że zdarzało mi się wrócić do domu bardzo zdenerwowaną, to ogólnie czułam wewnętrzny spokój. Wiedziałam, że po "odrobieniu" swojej pracy jestem wolna, nic mnie nie ogranicza, niczym się nie muszę przejmować. A na studiach? Zaczęły się tydzień temu, a już chodzę cała przygnębiona, płakać mi się chce, albo wyżywam się na Bogu winnej mamie, bo mam wrażenie jakbym była jakimiś łańcuchami skuta, albo była w klatce zamknięta. Co z tego, że wyjdę z wykładów czy ćwiczeń, skoro ciąży na mnie świadomość, że wcale nie jestem wolna - bo trzeba nawet w domu się uczyć, przygotowywać, jeździć po mieście i załatwiać? Rodzina zawsze mi powtarzała, jaka to ja jestem zdolna, że na pewno jakieś dobre studia skończę, jakąś "ambitną" pracę znajdę. Kuzynka nawet stwierdziła, że widzi mnie jako wykładowcę na uczelni. Ale ja stwierdziłam (już pod koniec liceum mi to świtało), że bardziej widzę się w roli... szarego, zwykłego pracownika jak np. praca w antykwariacie czy sklepie. Najbardziej zależy mi na tym, żeby iść na swoją zmianę, zrobić, co mam do zrobienia, a później mieć święty spokój i robić co mi się rzewnie podoba. Teraz nie mam pojęcia co z swoim życiem zrobić. Nie mam zawodu. Nic nie potrafię: ponieważ nigdy nie miałam zbyt wielu znajomych, to zawsze skupiałam się na nauce. Właściwie w moim dotychczasowym życiu nie było nic innego, jak rodzina i szkoła. Teraz okazało się, że studia są chyba jednak ponad moje siły, czyli nauka, połowa mojego życia się zawaliła. Do pracy też się nie nadaję, bo kto zatrudni nic nieumiejącą absolwentkę liceum? Co mam robić? Poczekać, jak sytuacja na studiach się potoczy? Nie chcę znowu rezygnować, ale czuję, że jestem za słaba psychicznie. Byle głupstwo mnie wytrąca z równowagi i doprowadza do płaczu. Myślałam o psychoterapeucie, ale po opowiadaniach sąsiadek i krewnych chodzących na terapie wiem, że same leki są za drogie jak na nasze możliwości. Mimo, że nie zależy mi za luksusach życia, to wiem że na leki nie stać mnie. Zwłaszcza, że mama też przechodzi załamanie z powodu pracy (i prawdopodobnie mojej osoby też) i też się leczy u psychologa. Zawiodłam mamę, siostrę, samą siebie. Nie mam chęci na nic. Do tego presja - moja starsza siostra skończyła wcale niełatwe studia (ochrona środowiska) mimo, że w trakcie, na 3 roku, urodziła dziecko. Udawało jej się godzić studia, macierzyństwo, pracę i małżeństwo. A ja nie daję rady na żadnym kierunku. Odechciewa mi się już żyć...

Witam. Piszę ponieważ mam problem z którym sama nie potrafię sobie poradzić. Mam 20 lat a mam ze sobą taki kłopot, że aż czasami nie chce mi się żyć. Nie radzę sobie w codziennym życiu przeraża mnie dosłownie wszystko.

Pójście do sklepu, na pocztę czy gdziekolwiek sprawia że drżą mi ręce, pocę się, wali mi serce mam duszności… Kontakt z ludźmi też jest dla mnie strasznym problemem. Obecnie zaczęłam studia zaoczne nie potrafię się odnaleźć. Na tą chwilę jest to mój największy problem. Już raz korzystałam z pomocy psychologa, ale na wiele się to nie zdało :(. Szukam pomocy tutaj ponieważ nie mam oparcia nawet w bliskich.

Rodzice nie rozumieją mnie pomimo, że już nie raz odbywaliśmy rozmowę na temat mojego problemu - lęku. Uważają, że zachowuję się tak ponieważ nie chce mi się studiować ani pracować i nazywają leniem. Czasem nawet słyszę, że powinnam się ogarnąć i że jestem gorsza od innych, bo nie radzę sobie ze znalezieniem pracy czy studiami.

Całe dnie płaczę, bo stresuje się nawet najmniejszą rzeczą i czasem sama siebie za to nienawidzę. A ja po prostu nie potrafię nic poradzić na to, że wszystkiego się boję. Mój problem ze strachem zaczął się w liceum, wcześniej byłam odważną osobą.