Twój przewodnik po zdrowiu

  1. Opisz swój problem. Pomożemy Ci znaleźć odpowiedź w bazie ponad miliona porad!
  2. Nie ma informacji, których szukasz? Wyślij pytanie do specjalisty.
Rozpocznij
7 6 6 , 5 2 9

odpowiedzi udzielonych przez naszych ekspertów

Rzetelnie + Bezpiecznie + Bezpłatnie

Emocje: Pytania do specjalistów

Jak funkcjonować z mikrotętniakiem mózgu?

Dzień dobry. Czy osoby z mikrotętniakiem w mózgu muszą na coś uważać? Unikać danych czynności, sportu, jedzenia? Czy to prawda, że trzeba spać w pozycji uniesionej- półsiedzącej? Czy kobiety mogą planować ciążę? I jaka forma porodu jest ewentualnie możliwa?... Dzień dobry. Czy osoby z mikrotętniakiem w mózgu muszą na coś uważać? Unikać danych czynności, sportu, jedzenia? Czy to prawda, że trzeba spać w pozycji uniesionej- półsiedzącej? Czy kobiety mogą planować ciążę? I jaka forma porodu jest ewentualnie możliwa? Zapomniałam z emocji zapytac lekarza na wizycie. Nie mogę znaleźć odpowiedzi na moje pytanie w internecie a bardzo mnie to nurtuje
odpowiada 1 ekspert:
Lek. Karol Gołębiewski
Lek. Karol Gołębiewski
Dotyczy: Neurologia Ciąża Planowanie ciąży Sport Emocje Mózg

Skąd takie moje samopoczucie?

Kazdy dzien jest dla mnie udręka mam ochote odsunąc się od całego swiata i zniknąc zeby przestac się męczyc. Nie odchodzą odemnie takie emocje jak lęk ,strach, niepokoj to sprawia ze cos mnie przygniata czasami zaczyna mi tak bic szybko... Kazdy dzien jest dla mnie udręka mam ochote odsunąc się od całego swiata i zniknąc zeby przestac się męczyc. Nie odchodzą odemnie takie emocje jak lęk ,strach, niepokoj to sprawia ze cos mnie przygniata czasami zaczyna mi tak bic szybko serce cieżko złapac mi oddech miękna mi nogi kreci mi sie w głowie przestaje do mnie docierac co sie dzieje wokół jakbym na chwile oderwała sie od rzeczywstosci. Strach przed ludzmi zaczał niszczyc mi zycie musiałam zrezygnowac z pracy z mojej pasji bo nie mogłam sobie poradzic z emocjami. Czuje wewnatrzna blokade do ludzi do swiata nie moge sie juz nawet spełniac bo nie moge dac siebie tyle ile bym chciała utknełam przez to w martwym punkcie w swoim zyciu. Często wyobrazam sobie swoją smierć ,mysle ze wtedy poczułabym ulgę i byłabym szczesliwsza. To wszystkie emocje powodują ze od paru msc jestem przybita w domu i nie wiem juz co ze sobą zrobic. Co powinnam zrobic w takiej sytuacja? Do czego pasują te objawy?
odpowiada 1 ekspert:
Mgr Hanna Markiewicz
Mgr Hanna Markiewicz
Dotyczy: Lęk Zawroty głowy Psychiatria Psychologia Psychoterapia Emocje Serce

Dlaczego mam to uczucie odrealnienia?

Witam. Od pewnego czasu zmagam się z dziwnym uczuciem "odrealnienia". Potrafię wstać rano i przez cały dzień czuć się nie wyraźnie. Wszystko wydaje się takie dalekie, głosy wolniej do mnie dochodzą oraz są wytłumione. Pierwszy raz zdarzyło mi się to... Witam. Od pewnego czasu zmagam się z dziwnym uczuciem "odrealnienia". Potrafię wstać rano i przez cały dzień czuć się nie wyraźnie. Wszystko wydaje się takie dalekie, głosy wolniej do mnie dochodzą oraz są wytłumione. Pierwszy raz zdarzyło mi się to podczas bardzo stresującej prezentacji w szkole. Myślałam że zdarza mi się tak tylko w sytuacjach stresujących ale ostatnio podczas zwykłego dnia wolnego owe uczucie powróciło. Utrudnia mi to koncentracje przez co moje oceny w szkole się pogorszyły. Oczywiście stan ten nie jest ciągły, ale ciężko stwierdzić kiedy znów się pojawia. Chciałabym dowiedzieć się czy opłaca się to jakoś leczyć. Mam też od bardzo długiego czasu problem z samoakceptacją oraz nie mogę się pogodzić z tym że jako dziecko zostałam porzucona przez biologicznych rodziców ( obecnie mam 18 lat ). Aktualnie mam kochaną i wspierającą rodzinę ale nie mogę się pozbyć tej myśli że jestem niechciana. Czy coś takiego także można leczyć? Z góry dziękuję za odpowiedź.
odpowiada 1 ekspert:
Redakcja abcZdrowie
Redakcja abcZdrowie
Dotyczy: Psychologia Emocje

Jak sobie radzić ze smutkiem?

Dzień dobry. Mam 27 lat. Nie pracuję teraz, zostałam zwolniona z pracy. Bardzo dużo płacze. Odkąd pamiętam zawsze bardzo dużo płakałam nad wszystkim. Nikt tak chyba nie płaczę jak ja. Nigdzie teraz też nie wychodzę, ciężko mi jest, bo nie... Dzień dobry. Mam 27 lat. Nie pracuję teraz, zostałam zwolniona z pracy. Bardzo dużo płacze. Odkąd pamiętam zawsze bardzo dużo płakałam nad wszystkim. Nikt tak chyba nie płaczę jak ja. Nigdzie teraz też nie wychodzę, ciężko mi jest, bo nie mam też kontaktu z ludźmi. Wszystko przeraża mnie w życiu. Jestem jeszcze bardzo dziecinna. Nic mnie nie cieszy, myślę, że nie spotka mnie już nic dobrego w życiu. Nie wiem, też co będę dalej robić. Wszystko jest dla mnie za trudne.
odpowiada 1 ekspert:
Lek. Karol Gołębiewski
Lek. Karol Gołębiewski
Dotyczy: Psychologia Emocje

Jak długo musiałabym stosować ten lek na psychozę?

Obecnie nie odczuwam radości, zadowolenia z czegokolwiek - jest to chyba anhedonia. Niczego nie przeżywam - nie czuję głębszych emocji. Odczuwam także zmęczenie - czuję się zmęczona nawet nic nie robiąc. W 2019 r. w lipcu wystąpiła u mnie chyba... Obecnie nie odczuwam radości, zadowolenia z czegokolwiek - jest to chyba anhedonia. Niczego nie przeżywam - nie czuję głębszych emocji. Odczuwam także zmęczenie - czuję się zmęczona nawet nic nie robiąc. W 2019 r. w lipcu wystąpiła u mnie chyba psychoza - u mnie bez objawów wytwórczych. Stosuję na psychozę lek Xeplion - obecnie 75 mg od listopada 2019 r. - wcześniej wyższe dawki. Proszę powiedzieć, przy opisanym przeze mnie stanie zdrowia powyżej - jak długo jeszcze musiałabym stosować Xeplion? Kobieta, 34 lata
odpowiada 1 ekspert:
Redakcja abcZdrowie
Redakcja abcZdrowie
Dotyczy: Psychoza Psychiatria Psychologia Psychoterapia Stosowanie leków Emocje

Dlaczego 6-latek nie radzi sobie z emocjami?

Dziecko prawie 6 letnie, chłopiec. Kompletnie nie radzi sobie z emocjami, kiedy sobie z czymś nie radzi krzyczy, potrafi kopnąć, uderzyć nawet nauczyciela w przedszkolu. Chłopiec nad wyraz inteligentny, na zajęciach przeszkadza dzieciom, nie słucha. Mimo swojego głośnego zachowania reaguje... Dziecko prawie 6 letnie, chłopiec. Kompletnie nie radzi sobie z emocjami, kiedy sobie z czymś nie radzi krzyczy, potrafi kopnąć, uderzyć nawet nauczyciela w przedszkolu. Chłopiec nad wyraz inteligentny, na zajęciach przeszkadza dzieciom, nie słucha. Mimo swojego głośnego zachowania reaguje krzykiem na głośne dźwięki. Jego zachowanie wynika z chęci zwrócenia na siebie uwagi, której prawdopodobnie nie otrzymuje od rodziców. Rodzice obecnie nie mieszkają ze sobą, chłopiec przebywa raz u mamy raz u taty, ale problem był już wcześniej. W rodzinie chłopca zarówno babcia jak i mama leczą się psychiatrycznie. Jak pomóc dziecku? Jak go uciszać? Groźby, prośby nie pomagają.
odpowiada 1 ekspert:
Lek. Karol Gołębiewski
Lek. Karol Gołębiewski
Dotyczy: Psychologia Dziecko Emocje

Czy moje objawy wskazują na fobię lub depresję?

Diagnoza - fobia czy depresja ? Prosze o pomoc ! Cześć ! lat 30 - kawaler Proszę o pomoc i przeczytanie całego posta - wiem to trudne ale może to mieć znaczenie w ocenie. Potrzebuje diagnozy i choć wiem, że... Diagnoza - fobia czy depresja ? Prosze o pomoc ! Cześć ! lat 30 - kawaler Proszę o pomoc i przeczytanie całego posta - wiem to trudne ale może to mieć znaczenie w ocenie. Potrzebuje diagnozy i choć wiem, że prawdopodobnie nie unikne "widzenia" się z psychiatrą to chciałbym z ciekawości przedstawic swój "lęko dołek" i poddać go ocenie. Jako dzieciak byłem pogodny i lubiłem bawić się z równieśnikami. Problem zaczął się gdy miałem 15lat - a nasilało się od 12 r.ż. Nagle stałem się mniej śmiały i zamykałem się praktycznie na wszystkich, dochodził do tego smutek, który odczuwałem jak by mi coś siedziało w gardle - wizerunek w szkole miałem dobry, a oceniali mnie po prostu za osobe nieśmiałą - choć z dwoma kumplami lubiłem gadać o grach i filmach. Nie rozmawiałem z matką na ten temat - miałem wrażenie, że ona twierdzi że tak mi się charakter ukształtował. Ten stan trwał do ok. 17r.ż. (2 klasa zawodowa) nagle dostałem jakiegoś przebłysku i zacząłem się do wszystkich odzywać, dużo się śmiałem i lubiłem dużo żartować oraz wygłupiać się. 20r.ż. znowu się zaczęło - dołek, uczucie guli w gardle, zamknięcie się na innych nawet starych kolegów telefony odrzucałem i nie widziałem sensu spotykania się z nimi, w ogóle rozkminiałem sens życia - tryb życia kanapowy. 22r.ż. - kiedy znalazłem pracę (magazyn, obsługa wózków widłowych) poznałem nowych ludzi, nowe obowiązki znów wróciłem do formy. Zacząłem spotykać się z dawnymi kumplami na piwo, chodziliśmy na imprezy, poznałem dwie koleżanki i nikt nawet nie robił problemu z mojego wcześniejszego zachowania nawet bym ujął to, że cieszyli się z mojej obecności. Niestety od Maja 2021r. (29r.ż.) znowu się nasila i to z miesiąca na miesiąc te objawy i teraz napisze jakie dokładnie: - lęk przed jazdą do pracy, że coś może mi się stać, np. wypadek komunikacyjny - dojeżdzam autem, po dojechaniu lęk mija. - lęk przed spotkaniem się ze znajomymi, że mnie wyśmieją albo ktoś będzie miał do mnie problemy, np. ostatnio odmówiłem znajomym spotkania się na piwo, rzucając że mam coś do załatwienia, nie mieli problemu, a ja w weekend oglądałem filmy na YouTube i żałowałem czemu z nimi nie poszedłem, a już wstyd mi było dzwonić że jednak dojadę. - lęk przed spotkaniem się z dziewczyną (21-latka) poznaną za pomocą internetu: po jakimś czasie stwierdziła - "Michał fajnie mi sie z Tobą rozmawia, może umówimy się na spotkanie ?" Po czym się przestraszyłem, że na pewno z tego nic nie będzie i jej napisałem: "Przepraszam Cię Nela ale między nami jest chyba jednak za duża różnica wiekowa ... " - później stwierdziłem, że jestem "debil" i minęła mnie fajna okazja ... - lęk przed dużą grupą nieznanych ludzi, np. galeria handlowa czuję sie jakby na mnie patrzyli i zaczynam lekko drżeć ale w mniejszych sklepach się to nie zdarza ani w mojej pracy gdzie też ekipa jest dość spora. Czyli nie boje się małych miejsc i dużych ale "oswojonych" W pracy mam reputacje wesołego i sumiennego pracownika, dlatego boje się zmienić pracy w celu zarobkowym, ponieważ jestem "oswojony" z nimi ? Chodź wiem że przy moich umiejętnościach mógłbym to zrobić ale coś mnie powstrzymuje. - lęk przed dzwonieniem przez telefon, wole podjechać osobiście i coś załatwic, np. dowieść L4 do zakładu pracy osobiście. - lęk przed sąsiadami, że na pewno obserwują każdy mój ruch na podwórku, czasem nie chcę wyjść kosić trawy - choć może to sprawa tego, że ich nie znam (nowe mieszkanie) Doprowadza mnie to do takiego stanu, że nie chce mi się wstawać rano, czuje lęk, przygnębienie ale gdy dojade załóżmy do pracy to mi mija do tego popijam RedBulla i jazda na wesoło. Gdy kończy się praca, jadąc samochodem z powrotem do domu czuję znowu lęki i dołek. Najgorsze są weekendy gdy siedze sam i ta goryczka, że nie potrafie wrócić do starych znajomych lub poznać dziewczynę - powstaje niesamowity opór przed zrobieniem tego i tak co weekend. Apropo znajomych - Dodam, że pomysł z psychiatrą podsunęła mi koleżanka twierdząc, że się o mnie martwi, podczas ostatniej "domówki" na sylwestra, musiałem im się wygadać ale ogólnie było wesoło i tanecznie. Strach przed samotnością w sylwestra miałem tak silny, że wolałem do nich pojechać oczywiście dostając od nich wcześniej zaproszenie sms`em. Ratuje się takimi ziołami jak passiflora i magnolia lekarska niestety one lekko wyciszają nie usuwają całkowicie problemu. Podejrzewam, że gdy będe u psychiatry to zaczne się denerwować i połowe tych rzeczy zapomnę choć je boleśnie przeżyłem, dlatego Proszę o ocenę - będzie to najlepsze wypośrodkowanie tematu dla mnie. Dziękuje !
odpowiada 1 ekspert:
Redakcja abcZdrowie
Redakcja abcZdrowie
Dotyczy: Depresja Psychologia Emocje

Jak wpłynąć na zachowanie 13-latka?

Dzień dobry . Jestem mamą 13 letniego chłopca, który dotąd nie sprawiał żadnych problemów. Dziecko ułożone, trochę,, zakrecony,, pod względem życiowym, ale zdolny osiągający wysokie wyniki w nauce . Jednak od dwóch miesięcy, moje dziecko zrobiło się leniwe do takiego... Dzień dobry . Jestem mamą 13 letniego chłopca, który dotąd nie sprawiał żadnych problemów. Dziecko ułożone, trochę,, zakrecony,, pod względem życiowym, ale zdolny osiągający wysokie wyniki w nauce . Jednak od dwóch miesięcy, moje dziecko zrobiło się leniwe do takiego stopnia ,że choćby z głodu cierpiał nie zrobi sobie jedzenia . W nauce się opuścił bardzo , jak twierdzi nic mu się nie chce . Jeść się nie chce, uczyc się nie chce , sprzątać pokoju nie chce , który zarasta brudem , a jemu to nie przeszkadza . Nawet myć się nie chce .Jak o coś proszę nigdy nie jest spełnione. Prowokuje do kłótni między nami , a później mnie obwinia o wszystko . Nie widzę u niego oznak depresji , rozmawiam z nim dużo, ale nie wiem jak do niego dotrzeć. Nie wiem czy to ma zwiazek z tym , rok temu pojawiła sie na swiecie jego siostra . Staram sie poswiecac synowi czas i tlumacze jak wyglada opieka nad malym dzieckiem , ze potrzebuje wiecej uwagi . Kocham syna bardzo , ale on ewidentnie działa na mnie negatywnie przez to jaki ma stosunek do niektórych spraw . Jak proszę synu , chowaj małe elementy bo siostra może chwycić i włożyć do buzi to on mi przytakuje ,że mam rację, a i tak te rzeczy walają się po podłodze jakby celowo . Co jemu spadnie na podlogę to nie raczy podniesc bo jemu sie nie chce . System tlumaczen , prósb czy kar nie pomaga . Co robić? Jestem już zmęczona
odpowiada 1 ekspert:
Mgr Alicja Maria Jankowska
Mgr Alicja Maria Jankowska
Dotyczy: Psychologia Emocje

Dlaczego skóra twarzy jest zaczerwieniona?

Dzień dobry, mam taki problem ze skórą na twarzy a mianowicie jest ona ciągle czerwona (chodzi tu głównie o policzki). Byłem z tym u dermatologa i ten stwierdził że mam rogowacenie mieszkowe na twarzy i ramionach. Chciałbym się dowiedzieć czy... Dzień dobry, mam taki problem ze skórą na twarzy a mianowicie jest ona ciągle czerwona (chodzi tu głównie o policzki). Byłem z tym u dermatologa i ten stwierdził że mam rogowacenie mieszkowe na twarzy i ramionach. Chciałbym się dowiedzieć czy rogowacenie mieszkowe może wywołać ciągły bardzo intensywny rumień na policzkach. Dodam że rumień staje się intensywniejszy w momencie przeżywania silnych emocji czy podwyższonej temperatury lub niskiej temperatury. Rumień na twarzy jest u mnie praktycznie cały czas. Czy w związku z tym rogowacenie mieszkowe może wywoływać takie objawy ? Mam 18 lat i jestem mężczyzną a problem występuje u mnie około 4lat
odpowiada 1 ekspert:
Mgr Arkadiusz Ciołkowski
Mgr Arkadiusz Ciołkowski
Dotyczy: Dermatologia Napadowe czerwienienie się (rumień) twarzy Twarz Emocje

Dlaczego cierpię na ciągłe zmęczenie?

Witam, mam 20 lat i od jakiegoś czasu zmagam się z tymi oto problemami: jestem nieustannie senny i zmęczony, zwykłe czynności wykonywane w domu jak np. odkurzenie pokoju sprawiają, że jestem wykończony tak że nie mogę nawet unieść rąk powyżej... Witam, mam 20 lat i od jakiegoś czasu zmagam się z tymi oto problemami: jestem nieustannie senny i zmęczony, zwykłe czynności wykonywane w domu jak np. odkurzenie pokoju sprawiają, że jestem wykończony tak że nie mogę nawet unieść rąk powyżej poziomu ramion, czy sprawnie pisać na klawiaturze (lub na papierze), zwykłe spacery stały się dla mnie sporym wyzwaniem (muszę praktycznie skupiać się na każdym kroku i oddechu); oprócz tego moja rodzina zwraca mi uwagę, że chodzę sztywno, jak kawałek drewna (tyczy się to stawiania nóg, jak i ruchów reszty tułowia); do tego jeszcze mam spore problemy z pamięcią i ogólnie z przetwarzaniem informacji, co stwarza dużo problemów na studiach. Badania krwi robione jakiś czas temu nic nie wykazały, staram się pilnować codziennej umiarkowanej aktywności fizycznej, doświadczam jednak od długiego czasu dużo stresu (ostatnio nie ma tygodnia bez silnych emocji). Lekarz rodzinny nie jest w stanie mi pomóc, a nikt w domu nie wyraża chęci podwiezienia mnie do innego lekarza. Problem jest dosyć niepokojący, nikt mi w to jednak nie wierzy
odpowiada 1 ekspert:
Redakcja abcZdrowie
Redakcja abcZdrowie
Dotyczy: Badanie krwi Stres Interna Senność Aktywność fizyczna Emocje Noga

Czy moje myśli są odrealnione?

Witam mam nurtrujace pytanie czy wszystko że mną w porządku. Mam 21 lat. Odkąd pamiętam, to bardzo często żyłem i w sumie żyje w marzeniach. Często gdy jestem sam to rozmyślam nad różnymi rzeczami, czasem pozytywne które powodują radość, a... Witam mam nurtrujace pytanie czy wszystko że mną w porządku. Mam 21 lat. Odkąd pamiętam, to bardzo często żyłem i w sumie żyje w marzeniach. Często gdy jestem sam to rozmyślam nad różnymi rzeczami, czasem pozytywne które powodują radość, a czasami negatywne. Często jest tak, że jak jestem sam w pokoju/domu to jak zaczynam "myśleć o niebieskich migdałach" zaczynam gestykulować rękoma (w sensie przykładowo myślę jak mógłbym powiedzieć coś w pracy inaczej, bądź jak mogłem lepiej lepiej odpowiedzieć na zaczepkę kogoś na ulicy) przy tym robię miny, ruchy, adekwatnych do myśli, ciężko mi opisać to w słowach. Potrafię nagle o czymś pomyśleć i zacząć płakać w sumie bez powodu, przez jakie bodziec nagły w głowie. Zauważyłem, że to sie dzieje, gdy jakaś rzecz ruszy mnie przykładowo na początku dnia, to potrafi się odbić wieczorem. Czuję, że czasem tracę nad tym kontrolę. Nigdy nie odpalam się tak przy ludziach, jedynie jak jestem sam. Dodam, że bardzo boje się chorób psychicznych, przez złe doświadczenia z lekarzami. Mając problemy w pewnym okresie (długi, problemy życiowe) zamiast pójść najpierw do psychologa postanowiłem pójść do psychiatry, po czym lekarz psychiatra po 25 min rozmowy stwierdził u mnie nerwice lękowa, bardzo silna depresję że shizofremnia. Dodam, że lekarz nie powiedział mi wprost co mi jest, tylko przepisał leki, które działały na mnie bardzo ale i to bardzo źle, ataki paniki, strach po prostu koszmar. Doszedłem na co są leki po przyczytaniu ulotek lekarstw. Po wszystkim uznałem, że przestanę brać leki po 4 dniach koszmaru i zacząłem chodzić na psychoterapię. Psychoterapeuta po 2 miesiącach wizyt, dwa razy w tygodniu stwierdził, że nie mam shizofemii, wręcz uznała, że to było krzywdzące dla mnie dając taka straszna chorobę. Uznała, że jedyne co mogę mieć to nerwice lękowa (była nawet przekonana) i lekka depresję z brakiem konieczności braniu leków. Uznała, że jestem "intelektualista" Przez to wszystko nie wiem czy jestem po prostu chory psychicznie czy po prostu żyje zbyt bardzo w swojej bańce wyobraźni. Dodam, że jestem bardzo wrażliwy i od małego przejmowałem się wszystkim (mama mówiła, że jestem hipohondrykiem) ale nigdy tego nie stwierdził lekarz, bo nawet z tym nie byłem.
odpowiada 1 ekspert:
Redakcja abcZdrowie
Redakcja abcZdrowie
Dotyczy: Psychologia Emocje

Czy powinnam pójść z partnerem na wspólną terapię?

Witam.. Ostatnio w moim związku zadziało się bardzo dużo złych rzeczy. Moj partner potrzebuje pomocy, nie radzi sobie z emocjami, stresem, agresja, alkoholem a przede wszystkim z trudnym dzieciństwem, które miał. Ja równiez nie radzę sobie z emocjami oraz z... Witam.. Ostatnio w moim związku zadziało się bardzo dużo złych rzeczy. Moj partner potrzebuje pomocy, nie radzi sobie z emocjami, stresem, agresja, alkoholem a przede wszystkim z trudnym dzieciństwem, które miał. Ja równiez nie radzę sobie z emocjami oraz z wydarzeniami, które miały miejsce ostatnio w NasYm związku... Są one dla mnie chyba traumatyczne Oboje potrzebujemy pomocy z osobno i razem. Chcemy naprawić swoje problemy oraz swój związek na jakiej terapi dla par. Nie wiemy jak za to się zabrać. Czy każdy z Nas z osobna powinien się leczyć czy wspólną terapia pozwoli wyleczyc się z traumatycznych przeżyć i nauczyć Nas żyć razem.
odpowiada 1 ekspert:
Mgr Bożena Waluś
Mgr Bożena Waluś
Dotyczy: Stres Psychoterapia par i małżeństw Psychologia Psychoterapia Alkohole Emocje

Dlaczego 4-latka ma problemy z chodzeniem do przedszkola?

Witam Mam problem z córką prawie 4 lata - nie chce chodzić do przedszkola ( każde wyjście kończy się płaczem) - często o byle co płacze - co chwilę chce się przytulać. Pani w przedszkolu powiedziała że jest agresywna i... Witam Mam problem z córką prawie 4 lata - nie chce chodzić do przedszkola ( każde wyjście kończy się płaczem) - często o byle co płacze - co chwilę chce się przytulać. Pani w przedszkolu powiedziała że jest agresywna i nie bawi się z dziećmi. Wiem że jest uparta. W domu co chwilę chce iść do koleżanki czy jechać do kuzynki i tam ładnie się bawią u nas w domu też. Na placu zabaw zaczepia inne dzieci aby się z nią bawiły. Po powrocie z przedszkola kopie i odpycha brata. Jak nie chodzi dłuższy czas do przedszkola tego problemu nie ma, wraca do przedszkola i problem od nowa.
odpowiada 1 ekspert:
Mgr Dorota Nowacka
Mgr Dorota Nowacka
Dotyczy: Psychologia Emocje

Jak radzić sobie z nadmierną emocjonalnością?

Witam. Mam problem natury psychologicznej, emocjonalnej. Jestem osobą młodą i dosyc wrażliwą. Mam 23 lata i od miesiąca pracuję. Bardzo się staram, daję z siebie wszystko- przynajmniej tak mi sie wydaje. Niestety od pierwszego dnia pracy, jeden z pracowników na... Witam. Mam problem natury psychologicznej, emocjonalnej. Jestem osobą młodą i dosyc wrażliwą. Mam 23 lata i od miesiąca pracuję. Bardzo się staram, daję z siebie wszystko- przynajmniej tak mi sie wydaje. Niestety od pierwszego dnia pracy, jeden z pracowników na każdym kroku mi dogaduje, niby żartując wytyka mi brak doświadczenia, zachęca do zmiany miejsca pracy. Na początku wydawało mi się, że mi się wydaje- niestety nie. Zaczynam nie mieć siły chodzić do pracy, która bardzo lubie. Jestem ciągle zmęczona, czuję niechęć i frustrację. Nie mogę spać. Zaczynam nie mieć już sił - moje próby konfrontacji oko w oko kończą się fiaskiem. Współpracownik mówi, ze biorę wszystko za bardzo do siebie i to takie żarty. Inni pracownicy milczą na ten temat. Boję się iść do przełożonego i powiedzieć o tych wydarzeniach. Boję się robić aferę i wyjść na donosiciela. Proszę o poradę jak sie odstresować, może mniej przeżywać, uodpornić się. Dziękuję za porady.
odpowiada 1 ekspert:
Lek. Karol Gołębiewski
Lek. Karol Gołębiewski
Dotyczy: Psychologia Emocje

Czy mam dalej stosować terapię?

Dzień dobry. Od roku jestem w terapii EMDR, cierpiałam na nerwicę, zespół stresu pourazowego z epizodami depresji. Przez rok dość szybko robiłam postępy, zaczynałam bardzo świadomie ze sobą pracować, pochylać się nad wszystkim co się we mnie wydarza... Dzień dobry. Od roku jestem w terapii EMDR, cierpiałam na nerwicę, zespół stresu pourazowego z epizodami depresji. Przez rok dość szybko robiłam postępy, zaczynałam bardzo świadomie ze sobą pracować, pochylać się nad wszystkim co się we mnie wydarza i objawy zaczynały powoli ustępować. Niestety w styczniu podczas jednej z rozmów terapeutka zakomunikowała mi, że nadmierne przeżywanie może być szkodliwe, a ja zaczynałam zdrowieć właśnie przeżywając. Odniosła to również do radości, jakby nadmierna radość mogła być destrukcyjna. Całkowicie mnie to zamknęło i przerwało cały proces zdrowienia, cieszenia się życiem na nowo, retraumatyzując moje problemy z dzieciństwa, gdzie nie mogłam właśnie przeżywać całą sobą i byłam za to karana. Rozumiem, że terapeuta może wyrażać każde swoje zdanie i szanuję tę opinię, jednak ciężko mi się zmierzyć z konsekwencjami tego co usłyszałam od kogoś komu zaufałam, a co było dla mnie tak zamykające. Od trzech miesięcy mam całkowity lęk przed przeżywaniem i naturalnym przepływem emocji, lęk przed radością, jestem w całkowitym dołku, mimo że zaczynałam się już cieszyć życiem całą sobą (jestem osobą wysoko wrażliwą). Jakby ktoś wytrącił mi z ręki broń zdrowienia. Nie wiem co powinnam zrobić w tej sytuacji, od trzech miesięcy wymiotuję, jestem zablokowana i pierwszy raz nie widzę jakiegokolwiek wyjścia. Terapeutka o tym wie, ale nasze spotkanie niczego nie zmieniają ani nie wnoszą żadnej poprawy. Czy według Państwa powinnam pozostać w tej terapii i wytrzymać ten kryzys (pierwszy raz zaobserwowałam u siebie myśli samobójcze, omdlenia z powodu nasilenia objawów związanych z bojkotowaniem wszystkich pozytywnych odczuć itp.) czy może to czas by zrezygnować? Czuję, że terapeuta powinien mieć na uwadze traumatyczne historie i predyspozycje pacjenta wrażliwego przy wygłaszaniu takich opinii. Szczególnie gdy osoba dopiero co wychodzi do przeżywania i życia. Chciałabym to lepiej zrozumieć i dowiedzieć się co powinnam zrobić z tym całkowitym zblokowaniem, gdzie najlepiej szukać pomocy bo czasami mam wrażenie, że umieram. Wydaję mi się, że aż takie pogorszenie nie jest normalne. Czy to naturalna część terapii czy może jednak powinnam zmienić terapeutę? Z góry dziękuję za odpowiedzi.
odpowiada 2 ekspertów:
Mgr Joanna Marciniak
Mgr Joanna Marciniak
Mgr Małgorzata Mróz
Mgr Małgorzata Mróz
Dotyczy: Depresja Wymioty Stres Nerwica Psychoterapia Myśli samobójcze Omdlenia Zespół stresu pourazowego Emocje

Czy mogę zrobić przerwę od terapii?

Dzień dobry Od 6 m-cy co tydzień uczestniczę w terapii uzależnień. Pojawiła się chęć zrobienia przerwy na 1 m-c. Pojawiły się nowe plany, chęć do działania, poczułam, że chciałabym samodzielnie zweryfikować co udało mi się osiągnąć. Odnoszę wrażenie, że... Dzień dobry Od 6 m-cy co tydzień uczestniczę w terapii uzależnień. Pojawiła się chęć zrobienia przerwy na 1 m-c. Pojawiły się nowe plany, chęć do działania, poczułam, że chciałabym samodzielnie zweryfikować co udało mi się osiągnąć. Odnoszę wrażenie, że na wizytach zostało powiedziane już chyba wszystko a reszta zależy przede wszystkim ode mnie. Nie chcę rezygnować od razu, chciałam dać sobie tylko dłuższą chwilę niż tydzień aby poczuć czy i ewentualnie jakie jeszcze wątpliwości będą się pojawiać. Jeśli poczuję niebezpieczeństwo to wrócę i o tym powiem...Terapeuta nie chce o tym słyszeć.. stawia mnie przed faktem - co tydzień, albo wcale, bo taka terapia powinna trwać rok albo dwa..czy taka postawa jest OK? Myślałam, że skoro chcę zrobić coś samodzielnie to jest w porządku a opór ze strony terapeuty wręcz zablokował mnie, nie mam ochoty na kolejne spotkanie.. poczułam to jak przymus - jak odejdziesz to bezpowrotnie...ja pani do niczego nie zmuszam..
odpowiada 1 ekspert:
Mgr Małgorzata Ziółkowska
Mgr Małgorzata Ziółkowska
Dotyczy: Psychologia Emocje

Jak mogę sobie radzić z rozdrażnieniem?

Ogólnie ciągle chodzę rozdrażniony. Drażni mnie dosłownie wszystko, a najbardziej ludzie wokół. Jak gadają bzdury, jak myślą , że coś wiedzą a tak naprawdę nie mają zielonego pojęcia o czym mówią. Drażni mnie, jak coś nie mogę naprawić (np odkręcić... Ogólnie ciągle chodzę rozdrażniony. Drażni mnie dosłownie wszystko, a najbardziej ludzie wokół. Jak gadają bzdury, jak myślą , że coś wiedzą a tak naprawdę nie mają zielonego pojęcia o czym mówią. Drażni mnie, jak coś nie mogę naprawić (np odkręcić śrubki to doprowadza mnie do furii) Drażnią mnie takie drobnostki, jak mi się żyłka na rybach poplącze. Z większymi problemami radzę sobię wyśmienicie i zawsze jestem opanowany. Nie ma tak że tłumie w sobie emocje, że bym kogoś w tym momencie rozszarpał. Wszystko ze stoickim spokojem. Ale te drobnostki... Pamiętam od dziecka tak miałem, i mój ojciec też był takim furiatem. Co tu robić? Tylko proaszę, nie odsyłajcie mnie do lekarza, szanujmy wasz i mój czas. Pozdrawiam
odpowiada 1 ekspert:
Lek. Karol Gołębiewski
Lek. Karol Gołębiewski
Dotyczy: Pediatria Psychiatria Dietetyka Rozdrażnienie Dziecko Ryby i owoce morza Emocje

Czy podczas leczenia psychiatrycznego mogę się gorzej czuć?

Czy podczas leczenia farmakologicznego, z użyciem antydepresantów mogę czuć się smutna? Czy powinnam normalnie odczuwać emocje? Czy to kwestia źle dobranych leków?
odpowiada 1 ekspert:
Redakcja abcZdrowie
Redakcja abcZdrowie
Dotyczy: Psychiatria Farmakoterapia Leki przeciwdepresyjne Emocje

Czy to przywiązanie do psa jest zbyt silne?

Moja przyjaciółka wzięła sobie psa.Mieszka sama.Bardzo się o nią martwię gdyż zaczęła traktować psa jak swoje dziecko.Temat psa nigdy się nie kończy.Doslownie traktowany jest przez nią jak dziecko (nigdy nie miała dzieci).Zaczęła izolować się od ludzi,zwłaszcza od tych którzy widzą... Moja przyjaciółka wzięła sobie psa.Mieszka sama.Bardzo się o nią martwię gdyż zaczęła traktować psa jak swoje dziecko.Temat psa nigdy się nie kończy.Doslownie traktowany jest przez nią jak dziecko (nigdy nie miała dzieci).Zaczęła izolować się od ludzi,zwłaszcza od tych którzy widzą co się z nią dzieje.Nie wiem jak to opisać,ale pies jest ważniejszy od niej samej.Nosi go,tuli,śpiewa mu,zupełnie jej odbiło i nie widzi w tym nic złego.Jest co raz gorzej.Oczywiscie tłumaczy sobie że wszystko jest w porządku ale jest źle.Rodzina się o nią martwi więc zrezygnowała z kontaktów ze wszystkimi i dalej niańczy psa.Zrezygnowqla z pracy dla psa. Jak jej pomóc?Bardzo proszę o pomoc.
odpowiada 1 ekspert:
Mgr Małgorzata Ziółkowska
Mgr Małgorzata Ziółkowska
Dotyczy: Psychologia Emocje

Dlaczego nie umiem odczuwać radości?

Od 2 lat nie przeżywam emocji - nie odczuwam radości, zadowolenia jak też smutku. Nie odczuwam także lęku - może czuję czasem trochę lęk, ale np. może się palić, a ja nie przeżywałabym wtedy tego - nie odczuwałabym lęku. Stosuję... Od 2 lat nie przeżywam emocji - nie odczuwam radości, zadowolenia jak też smutku. Nie odczuwam także lęku - może czuję czasem trochę lęk, ale np. może się palić, a ja nie przeżywałabym wtedy tego - nie odczuwałabym lęku. Stosuję także od 2 lat leki: Xeplion - na psychozę - u mnie tylko objawy negatywne tj. obniżony nastrój bez objawów wytwórczych, Ketilept, Euthyrox - na niedoczynność tarczycy, Glucophage na podwyższony cukier. Niedoczynność tarczycy i podwyższony cukier pojawiły się podczas leczenia Xeplionem i Ketileptem. Proszę powiedzieć, co jest przyczyną braku przeżywania emocji i lęku? Czy być może leki? Kobieta, 34 lata
odpowiada 1 ekspert:
mgr Maciej Mizera
mgr Maciej Mizera
Dotyczy: Niedoczynność tarczycy Psychoza Psychiatria Stosowanie leków Emocje Tarczyca
Patronaty
Zdrowie
Dziecko
Psychologia
Newsy
Ważne tematy