Twój przewodnik po zdrowiu

  1. Opisz swój problem. Pomożemy Ci znaleźć odpowiedź w bazie ponad miliona porad!
  2. Nie ma informacji, których szukasz? Wyślij pytanie do specjalisty.
Rozpocznij
7 6 4 , 1 0 5

odpowiedzi udzielonych przez naszych ekspertów

Rzetelnie + Bezpiecznie + Bezpłatnie

Psychologia: Pytania do specjalistów

Jak radzić sobie z takimi odczuciami?

Witam. Od dłuższego czasu mam wrażenie, że zostałem sam i zrażam do siebie nowopoznanych ludzi. Mam wrażenie, że nikt mnie nie rozumie i nie chce zrozumieć, że codziennie muszę walczyć o szacunek do mnie. Za wszelką cenę staram się sprostać... Witam. Od dłuższego czasu mam wrażenie, że zostałem sam i zrażam do siebie nowopoznanych ludzi. Mam wrażenie, że nikt mnie nie rozumie i nie chce zrozumieć, że codziennie muszę walczyć o szacunek do mnie. Za wszelką cenę staram się sprostać oczekiwaniom innych. A sam nie potrafię się do niczego zmotywować od najprostszych domowych obowiązków do nauki, rozwoju, diety i ćwiczeń o których zawsze myślę zaczynając dzień i zapominam kończąc. Wyjechałem do Szwajcarii, żeby móc powiedzieć ,,w końcu stać mnie na realizacje marzeń i robię to co lubię i jestem szczęśliwy" Ale wcale tak nie jest bariera językowa sprawia, że ludzie z pracy nie chcą ze mną rozmawiać. Rodzina oczekuje ode mnie zainteresowania w szukaniu partnerki. I stale mam wrażenie, że to czym się interesuje to w jaki sposób patrzę na świat zraża wszystkich dookoła i ludzie z najbliższego otoczenia traktują mnie jak dziwaka. Odkąd wyjechałem żaden z moich znajomych nie odezwał się do mnie. Mam wrażenie, że nikt na mnie nie czeka, a jedyne co robię to chowam głowę w piasek, dni przelatują, a ja dalej nie mam celu, ani niczego z czego mógłbym być dumny. Czy mógłby mi ktoś polecić jakieś ćwiczenia lub książki? Dać przysłowiowego kopa w tyłek i wyznaczyć kierunek? A jeśli rozwiązaniem będzie psychoterapia to czy inny rodzaj pomocy, czy mógłby mi ktoś polecić coś co działa online i jest dostosowane do mojego wolnego czasu po pracy?
odpowiada 1 ekspert:
Redakcja abcZdrowie
Redakcja abcZdrowie
Dotyczy: Psychologia Emocje

Jak mam poradzić sobie z takimi myślami?

Ciągle czuje się winna. Mówie nieprzemyślane rzeczy w sposób chaotyczny, często też robię z siebie "głupka" przez co mało kto bierze mnie na poważnie. Potem mam przez to ogromne wyrzuty sumienia. To uczucie towarzyszy mi również w sytuacji gdy inicjuje... Ciągle czuje się winna. Mówie nieprzemyślane rzeczy w sposób chaotyczny, często też robię z siebie "głupka" przez co mało kto bierze mnie na poważnie. Potem mam przez to ogromne wyrzuty sumienia. To uczucie towarzyszy mi również w sytuacji gdy inicjuje kontakt czy spotkania ze znajomymi, bo mam wrażenie że się narzucam. Przez potrzebę częstego kontaku zainstalowałam różne aplikacje do poznawania ludzi lecz szybko urywam kontakt, gdyż myślę że mają wobec mnie złe intencje. W dodatku boję się zostawać sama w domu wieczorami bądź w nocy. Nasłuchuję każdego dźwięku, sprawdzam czy w pokoju nie ma nikogo, czy drzwi są zakluczone, czy nie ma kamer. Z jednej strony boję się wychodzić po ciemku i wciąż oglądam się za siebie, a są dni gdzie podejmuje głupie i impulsywne decyzję typu zostawienie drinka w zatłoczonym klubie wypierając myśli o wszelkim niebezpieczeństwie. Ponadto mam wachania nastroju często uzależnione od najmniejszych gestów innych ludzi. Nie potrafię spędzać czasu produktywnie, chodź mam wiele zainteresowań i potrzebę ich rozwoju. Impulsywnie rzuciłam dwa razy studia. Jestem rozdrażniona i odcinam się od rzeczywistości przez co często zapominam lub ignoruje co kto do mnie mówi.
odpowiada 1 ekspert:
Redakcja abcZdrowie
Redakcja abcZdrowie
Dotyczy: Uzależnienia Psychiatria Psychologia Rozdrażnienie Podejmowanie decyzji

Co robić z poczuciem braku logicznego myślenia?

Witam Dopiero po ukończeniu szkoły bez podejścia do matury zdałem sobie z tego wszystkiego sprawę, że nic z niej nie wyniosłem, że zupełnie nie myślę logicznie, że moja wiedza jest najgorsza jaka może być. Moim zdaniem wszyscy są ode mnie... Witam Dopiero po ukończeniu szkoły bez podejścia do matury zdałem sobie z tego wszystkiego sprawę, że nic z niej nie wyniosłem, że zupełnie nie myślę logicznie, że moja wiedza jest najgorsza jaka może być. Moim zdaniem wszyscy są ode mnie mądrzejsi. Obecnie cały czas siedzę w domu na rencie, boję się gdziekolwiek iść. Nawet wśród osób niepełnosprawnych umysłowo czułem się gorszy. Ale teraz podam główny powód, dla którego moim zdaniem nie jest możliwe pracować w zawodzie: Moje nie myślenie logiczne polega na tym, że potrafię jedynie zapamiętać jak to się robi czy wyjaśnia ale sensu i logiki już nie rozumiem. Podam przykład: Co znaczy np dyspensa to definicję zapamiętałem ale wyjaśnić własnymi słowami bym nie umiał. Albo obsługa np pralki - zapamiętałem u siebie na ile stopni nastawić ale nie rozumiem dlaczego akurat na tyle. Nigdy nie umiałem opowiadać własnymi słowami. Tak jak wspomniałem, nawet kiedyś wśród upośledzonych czułem się gorszy bo krótko ale chodziłem kiedyś na WTZ. Ale nigdzie nigdy nie pracowałem. Mam już 27 lat i nie mogę ciągle tkwić w czterech ścianach! Moje pytanie brzmi: Czy wobec tego skoro mam tak zaburzone myślenie i koncentrację to jest możliwe zdobycie jakiegoś zawodu? Chodzenie na kursy czy do policealnej? Dodam jeszcze, że w wieku 11 lat w teście Wechslera wyszło mi 93, to jest dolna granica normy z tego co wiem, ale w wieku 18 lat już gorzej - 88. To już lekka ociezalosc umysłowa.
odpowiada 1 ekspert:
Mgr Magdalena Kłapeć
Mgr Magdalena Kłapeć
Dotyczy: Badania diagnostyczne Psychologia

Czy taka relacja ma szansę przetrwać?

Spotykałem się z pewną dziewczyną przez kilka miesięcy. Spotkaliśmy się kilka razy, zawsze z mojej inicjatywy. Starałem się być od początku transparentny i wyznawać swoje uczucia, dziewczyna była trochę wycofana, ale sama często wychodziła z inicjatywą, wykazywała zainteresowanie moją osobą,... Spotykałem się z pewną dziewczyną przez kilka miesięcy. Spotkaliśmy się kilka razy, zawsze z mojej inicjatywy. Starałem się być od początku transparentny i wyznawać swoje uczucia, dziewczyna była trochę wycofana, ale sama często wychodziła z inicjatywą, wykazywała zainteresowanie moją osobą, znała moje zamiary. Poprosiłem ją przez wiadomość o kolejne spotkanie. Napisała mi, że ma dużo nauki i nie ma czasu się spotkać i że ma nadzieję, że to rozumiem. Odpisałem że rozumiem to, że ma dużo nauki ale nie rozumiem dlaczego nie chcę się spotkać, jak widzi naszą relację? Odpisala, że długo się nad tym zastanawiała i nie czuje nic romantycznego oraz nie widzi żeby to zmierzało w tym kierunku. Napisala, że wszystko było idealnie i że chciałaby nadal utrzymać przyjacielskie relacje. Ja napisałem że możemy spróbować, ale nie wiem czy to się uda wiedząc że wciąż mam do niej silne uczuciam napisała, że pogodzi się ze wszystkim co zdecyduje. Potem ograniczyła mnie na mediach społecznościowych i przestała się kontaktować. Zostałem zostawiony z wieloma pytaniami bez odpowiedzi bo wcześniej dawała wiele sygnałów wskazujących na to żebym się zaangażował i zaangażowałem się bardzo, może za bardzo. Po 3 tygodniach napisałem jej jeszcze raz wiadomość z prośbą o spotkanie żebyśmy mogli zakończyć to z klasą i żebym mógł iść dalej, że nie rozumiem tego że byliśmy dla siebie blisko a nagle z dnia na dzień stajemy się dla siebie o czy i że mnie to bardzo męczy. Napisała że nie ma siły się spotykać Napisałem że przykro mi, że tak to przeżywa i nie chciałem rozwlekac tego ponownie, ale zależy mi na niej itd. Oraz że jeśli to dla niej łatwiejsze mogę odsunąć się w cień. Z tym, że nie mogę. Bardzo mi na niej wciąż zależy. Pogodziłem się z tym, że może nic z tego nie być, ale chciałbym spróbować. Czy walczyć dalej? Pójść do niej z kwiatami? Lepiej od razu, czy później? Z drugiej strony obiecałem się nie narzucać ale chciałbym wiedzieć czy można to jeszcze uratować i jak pokazać jej że jestem gotowy zrobić wiele dla tej relacji?
odpowiada 1 ekspert:
Mgr Tomasz Kościelny
Mgr Tomasz Kościelny
Dotyczy: Psychologia Emocje

Na co może wskazywać takie zachowanie u 22-latki?

Dzień dobry, Zaczęła niepokoić mnie jedna sytuacja odnośnie mojego zachowania, ogólnie toku myślenia. W zeszłym roku, w lato jechaliśmy z ojcem na zakupy rowerami. Jeździły auta, nie zatrzymałam się z nim ale przed autem, i od razu zaczęły się myśli... Dzień dobry, Zaczęła niepokoić mnie jedna sytuacja odnośnie mojego zachowania, ogólnie toku myślenia. W zeszłym roku, w lato jechaliśmy z ojcem na zakupy rowerami. Jeździły auta, nie zatrzymałam się z nim ale przed autem, i od razu zaczęły się myśli typu "opierdzieli cie" "zrobi tobie awanturę" "wstyd twojego zachowania" nie ruszaj się z tej jezdni bo zrobi tobie awanturę! (?) " Nie przejechał mnie zamochod ale jakoś udało mu się mnie ominąć, samochód nie jechał powoli ok. 90-100 dziwi mnie to że nie bałam się o moje życie, przecież mogłabym takiego wypadku nie przeżyć, ale, ze zrobi mi awanturę o to "dlaczego zajechałas mi drogę, przecież mogłem cie zabić". W moim odczuciu wszystko leciało powoli, i do tego te myśli "nie ruszaj się bo zrobi tobie awanturę" z perspektywy czasu zauważyłam że nie zależało mi czy mnie przejedzie, ale o to aby nie zrobił mi awantury i nie darł się na mnie. Z czego może wynikać takie zachowanie? Do tej pory mam że "ale wstyd, mam gdzieś jakby mnie przejechał"(?)
odpowiada 1 ekspert:
Mgr Marcin Goluch
Mgr Marcin Goluch
Dotyczy: Psychologia Emocje

Jak naprawić relację małżeńską?

Moja żona (39lat) bierze leki (rexetin) ponieważ psychiatria zdiagnozował stany lękowe i nerwicę. To z powodu napiętej sytuacji w pracy, który kosztował żonę wiele stresu. Obecnie sytuacja jest względnie normalna. Mamy 8-letnia córkę. Zdolna, inteligentna, jak to dziecko mocno... Moja żona (39lat) bierze leki (rexetin) ponieważ psychiatria zdiagnozował stany lękowe i nerwicę. To z powodu napiętej sytuacji w pracy, który kosztował żonę wiele stresu. Obecnie sytuacja jest względnie normalna. Mamy 8-letnia córkę. Zdolna, inteligentna, jak to dziecko mocno roztrzepana chce robić wiele rzeczy na raz, ciekawa świata, rezolutna i gadatliwa. Żona ciągle na nią krzyczy. Nie ma dnia aby się na nią nie darła. I to dosłownie o pierdoły. Bo głośno mówi, bo coś źle odłoży, bo coś strąci. Tysiące błachych powodów. Gdy pytam czy nie przesądza, uważa że ja atakuje więc warczy też na mnie. Zawsze jeśli mam inne zdanie uważa to za atak na siebie. Nie da się z nią o tym porozmawiać bo od razu się pieni. Od momentu zajścia w ciążę kochaliśmy się zaledwie dwa razy. Od narodzin córki minęły wtedy prawie 3 lata. I to dopiero po awanturze, kiedy byłem notorycznie spławiany za próby podjęcia współżycia. Myślałem wtedy że wszystko wróciło do normy. Jednak nie... Po wspomnianych dwóch razach aż do dziś nie kochaliśmy się. Wyręczamy moja żonę, w sprzątaniu, noszeniu zakupów (zbiegam po nie bo żona ma chory kręgosłup), wożę dziecko do szkoły, teściowe pomagają w gotowaniu, zostaje z córką jeśli żona chce gdzieś wyjść, bawię się z nią (ale ona zawsze i tak najbardziej lgnie do mamy). Nie inicjuję już seksu bo uważam, że wystarczająco jestem poniżony skamląc o zbliżenie. Podteksty, świntuszenie powodują, że żona zmienia temat i udaje że nie wie o co chodzi. Po prostu nie ma tematu i basta. Całymi dniami jestem w domu bo sprawiliśmy sobie psa. Miał wnieść radość ale to ja z nim wychodzę, wożę do weterynarza i bawię (a ten i tak najbardziej lgnie do żony). Zbieram te upokorzenia i zmęczenie obowiązkami i co jakiś czas wybucham. Wtedy jestem najgorszy, ze wszystkich bo się na nią drę i jestem niesprawiedliwy. Serio??? Jestem na skraju wytrzymałości. Obecnie cieszą mnie spacery z niewdzięcznym psem, córka z którą najlepiej się bawię jak nie ma żony i niedzielne mecze w amatorskiej lidze. Łapie też te chwile kiedy cała rodzina jedziemy na wycieczkę i potrafimy się dobrze bawić i śmiać. Jednak coraz częściej to mi wygląda na udawanie i przykrywanie problemów. Kiedy żona jest w humorze gadamy jakbyśmy się co poznali, żartujemy i się śmiejemy. Jednak nie ma między nami pozadania. Ciągle myślę, że coś jest ze mną nie tak. Nie pociągam już żony... Proszę o jakieś słowo...
odpowiada 1 ekspert:
Mgr Tomasz Kościelny
Mgr Tomasz Kościelny
Dotyczy: Stres Nerwica Ciąża Psychologia Dziecko Kuchnia i gotowanie Seks Kręgosłup

Dlaczego muszę płakać w stresie?

W sytuacjach stresowych od razu płaczę, nawet jeśli jest to straszna błahostka to również płacze, nie poradzę tego powstrzymać, bo od razu uronię łezkę. Czy da się to jakoś zmienić aby w sytuacjach stresowych nie reagować płaczem?
odpowiada 1 ekspert:
Mgr Hanna Markiewicz
Mgr Hanna Markiewicz
Dotyczy: Psychologia Emocje

Czy takie dane powinny być dostępne w wypisie?

Mąż podczas pobytu w szpitalu ( kolejna kontrolna diagnostyka choroby autoimmunologicznej,przewlekłej) został skierowany na konsultację psychologiczną w związku z zaburzeniami depresyjno lękowymi. Skrócony opis wniosków psychoterapeuty został umieszczony na wypisie szpitalnym, który jest w sumie dostępny dla wielu osób, wyniki... Mąż podczas pobytu w szpitalu ( kolejna kontrolna diagnostyka choroby autoimmunologicznej,przewlekłej) został skierowany na konsultację psychologiczną w związku z zaburzeniami depresyjno lękowymi. Skrócony opis wniosków psychoterapeuty został umieszczony na wypisie szpitalnym, który jest w sumie dostępny dla wielu osób, wyniki badań często ogląda internista, kardiolog, stomatolog... Umieszczone jest tam potwierdzenie zaburzenia, stosowane leki, proponowany sposób terapii i zdanie mówiące o tym jakie relacje są między małżonkami, co jest problemem w małżeństwie, domniemany lub odebrany w sposób jednoznaczny - wynikający z całą pewnością z opisu pacjenta,stosunek emocjonalny i zajmowanie się chorym mężem . I również zaproponowany sposób terapii. Tutaj zrodziło się nie pytanie, czy mieści się w etyce, w tajemnicy, w poszanowaniu imienia to, że takowe informacje, co prawda bez mego imienia i nazwiska, lecz wiele osób wie , że ja to ja , jest stosowne, jest prawidłowe? Czy z takiego wypisu szpitalnego "wszyscy" specjaliści innych dziedzin medycyny, osoby którym pacjent chce ukazać swoje wypisy szpitalne muszą i powinny to odczytać? Czy to nie narusza moich dóbr ? Dziękuję za odpowiedz
odpowiada 1 ekspert:
Dr n. med. Dariusz Pysz-Waberski
Dr n. med. Dariusz Pysz-Waberski
Dotyczy: Nerwica Psychologia Stosowanie leków Zaburzenia depresyjne Choroby autoimmunologiczne

Co mam robić z tymi problemami ze snem?

Od kilku lat mam problemy ze snem, potrafię zasypiać kilka godzin mimo odczuwanego zmęczenia a nawet jak uda mi się zasnąć to mam bardzo płytki sen. Najmniejszy dźwięk jest w stanie mnie obudzić. Budzę się kilkanaście razy w nocy.... Od kilku lat mam problemy ze snem, potrafię zasypiać kilka godzin mimo odczuwanego zmęczenia a nawet jak uda mi się zasnąć to mam bardzo płytki sen. Najmniejszy dźwięk jest w stanie mnie obudzić. Budzę się kilkanaście razy w nocy. Czasami gdy mam na rano do pracy budzę się godzinę szybciej i nie mogę ponownie zasnąć. Skutkiem tego w ciągu dnia jestem zmęczona a w nocy i tak nie mogę się w pełni wyspać i koło się toczy… do jakiego lekarza najlepiej się udać z bezsennością ?
odpowiada 2 ekspertów:
Redakcja abcZdrowie
Redakcja abcZdrowie
Mgr Hanna Markiewicz
Mgr Hanna Markiewicz
Dotyczy: Bezsenność Zaburzenia snu Psychologia

Czy to może być choroba Alzheimera?

Dzień dobry, mam dość abstrakcyjne pytanie. Mam 30 lat i choruje na nerwice lękowa. Ostatnio dużo czytałem o chorobie alzheimera. Po jakim czasie przypomniał mi się test zegara ale robiłem go na szybko w niepokoju i chciałem zaznaczyć godzinę... Dzień dobry, mam dość abstrakcyjne pytanie. Mam 30 lat i choruje na nerwice lękowa. Ostatnio dużo czytałem o chorobie alzheimera. Po jakim czasie przypomniał mi się test zegara ale robiłem go na szybko w niepokoju i chciałem zaznaczyć godzinę 11:10 a z rozpędu zrobiłem godzine 10:50 bo w głowie miałem że mała wskazówka musi być na 11 godzinie a duża po 11:00 po chwili się zreflektowałem i poprawiłem. Potem zrobiłem najróżniejsze formy zegara i już robiłem to na spokojnie i wszystko zrobiłem prawidłowo. Czy muszę się obawiać że to może być choroba alzheimera czy po prostu uznać to że to był ze względu na szybkość zrobienia/emocje itd. Oczywiście nie mam żadnych objawów choroby tylko głupia nerwica i ciekawość.
odpowiada 1 ekspert:
Redakcja abcZdrowie
Redakcja abcZdrowie
Dotyczy: Choroba Alzheimera Nerwica Interna Psychologia Emocje

Jak poradzić sobie z takimi problemami w wieku 33 lat?

Witam. Mam 33lata. Mój problem polega na tym mam depresję kilka razy się masturbuje (nawet 3-5x dziennie ) i jestem uzalezniony od pornografii. nie miałem żadnych kontaktów seksualnych od prawie3 lat.nie spotykam się przyjaciółmi, mało co wychodzę z domu .... Witam. Mam 33lata. Mój problem polega na tym mam depresję kilka razy się masturbuje (nawet 3-5x dziennie ) i jestem uzalezniony od pornografii. nie miałem żadnych kontaktów seksualnych od prawie3 lat.nie spotykam się przyjaciółmi, mało co wychodzę z domu . Boje się iść do lekarza,specjalisty .wstydzę się ? Jak zaradzić ten problem.prosze o poradę
odpowiada 1 ekspert:
Mgr Martyna Dudzińska
Mgr Martyna Dudzińska
Dotyczy: Depresja Uzależnienia Cyberseks Psychiatria Seksuologia Psychologia Psychoterapia Uzależnienie od masturbacji Masturbacja

Jak pozbyć się problemu z relacjami międzyludzkimi?

Witam Mam problem z relacjami międzyludzkimi. A mianowicie właściwie od kiedy pamiętam zawsze jakby odstawałem od grupy stałem z boku przez co zawsze byłem łatwym celem dla tzw dręczycieli. Zaczęło to się już w przedszkolu gdzie grupka osob zaczela mnie... Witam Mam problem z relacjami międzyludzkimi. A mianowicie właściwie od kiedy pamiętam zawsze jakby odstawałem od grupy stałem z boku przez co zawsze byłem łatwym celem dla tzw dręczycieli. Zaczęło to się już w przedszkolu gdzie grupka osob zaczela mnie wyzywa potem trwało to w podstawówce. Nigdy nie była to przemoc fizyczna zawsze psychiczna niestety nie umiałem wtedy się bronić i jedyna rzeczą jaką wtedy umiałem to pójść do mamy a następnie mama do nauczycielki która dość szybko załatwiła problem. Niestety w 4 klasie zmiana nauczyciela i oddzielne szatnie na wfie i wtedy było eldorado ciągłe docinki i wyśmiewanie że nie umiem grać w piłkę (byłem wtedy słaby fizycznie) itp. Uspokoiło się to w gimnazjum trzymałem się wtedy z kolegą który doszedł do nas w 4 klasie jednak nadal byłem tzw outsiderem nigdy nie należałem do tzw klasowej śmietanki i choć wtedy już nikt mi nie dokuczał nadal czułem się odrzucony zawsze mnie to bolalo. W technikum było wporządku na studiach również. Jednak problem jaki pozostał to taki że nie potrafiłem nawiązać bliższej relacji zawsze były to relacje czysto zawodowe czyli w szkole gadamy a po szkole już nie. Oczywiście próbowałem z różnymi osobami nawiązać jakiś bliższy kontakt jednak zawsze kończyło się to tym że to ja wychodziłem z inicjatywa bardzo rzadko zdarzało się żeby to ktoś do mnie się odezwał pierwszy. Ta sama sytuacja była na studiach jeśli chodzi p pracę w grupach projekty to bez problemu mógł jeden na drugiego liczyć jeśli chodzi o pomoc i wsparcie natomiast jeśli chodzi o jakieś wyjścia na piwo itp to praktycznie przez całe studia może 2 razy byłem i to dlatego że bardzo na to nalegałem. Później praca to samo mimo ze atmosfera i kierownik na medal relacje zawodowe bez problemu to nadal mam problem z tzw rozmową codzienną nie potrafię zacząć rozmowy nie wiem jak rozmawiać o czym rozmawiać itp. I tu mimo ze np koledzy sami wychodzili z inicjatywa np wyjścia na kosza to ja mówię nie ja wolę rower itp. Lecz ostatnio co mnie niepokoi to to że coraz bardziej staje się niemiły wręcz opryskliwy do ludzi sprawia mi radość kiedy krzywdzę ludzi i robię im na złość. Boję się że z ofiary stanę się katem i zepsuje fajna atmosferę w firmie. Tak naprawdę na przestrzeni lat rzeczy które innym ludziom przychodzą same np codzienna rozmowa ja musiałem się ich uczyć jakby z podręcznika pytać mamy jak reagować w danych sytuacjach. Wstyd się przyznać ale do ok 17 roku życia wszystkie rzeczy załatwiała za mnie mama bo ja wstydziłem się rozmawiać. Sytuacja zmieniła się dopiero na studiach gdzie byłem Starosta grupy i byłem chwalony przez kolegów że świetnie sobie radzę z załatwianiem różnych spraw często beznadziejnych (czyli jednak umiem jeeeeej sukces). Często zdarza się tak że jak np nastąpi jakas sytuacja stresowa w firmie to wyzywam się w domu na domownikach i krzywdzę np mamę niemiło się do niej odzywając czy wręcz odtrącając. Jest mi potem z tym źle bo wiem że ona mnie kocha a ja ją ranie. Jednak nie mam tego odczucia jeśli chodzi o kolegów bycie niemiłym opryskliwym sprawia mi dziką radość na zasadzie "a co wy myślicie że ja nie umiem być ch...m to patrzcie i podziwiajcie". Jest mi z tym źle mimo to z drugiej strony czuję się winny że to robię tak jakbym mścił się na ludziach nic nie winnych za to co mnie spotkało za dzieciaka. Nie mam dziewczyny nigdy nie miałem i nie będę miał bo boję się że ona że mną zerwie. Nie potrafię iść na kompromisy wszystko musi być po mojemu nie umiem się dostosowywać. Nie wiem dlaczego tak mam niby głupi nie jestem zaradny życiowo jestem pierwsze wrażenie robię dobre potrafię powiedzieć w sklepie czy na poczcie miłego dnia a w myślach np"a zdechnij na raka". Lubię swoją prace generalnie ale wkurzają mnie moi rówieśnicy którzy mają tyle lat a mają wyższe stanowiska zarabiają więcej to wtedy też im życzę raka i żeby im się nie wiodło albo żeby zbankrutowali albo żeby Putin rakieta rozwalił im to ich mieszkanko które kupili bez kredytu bo bogaty tatuś pożyczył itp.
odpowiada 1 ekspert:
Redakcja abcZdrowie
Redakcja abcZdrowie
Dotyczy: Trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji Psychologia Psychoterapia Przemoc psychiczna Relacje Relacje w pracy

Jak prawidłowo leczyć takie lęki?

Dzień dobry, chyba zacznę od tego że mam zdiagnozowaną astmę i zaburzenia lękowe. Ostatnio pojawił się u mnie lęk związany z aspiracją ciała obcego. Dziś na przykład jak jadłem obiad bardzo się tego obawiałem, a po większym poczuciu podrażnienia w... Dzień dobry, chyba zacznę od tego że mam zdiagnozowaną astmę i zaburzenia lękowe. Ostatnio pojawił się u mnie lęk związany z aspiracją ciała obcego. Dziś na przykład jak jadłem obiad bardzo się tego obawiałem, a po większym poczuciu podrażnienia w przełyku (o które łatwo, bo mam tam podrażnioną błonę śluzową, jak stwierdził laryngolog), to zacząłem odksztuszać - po pewnym czasie odksztusiłem tylko ślinę. Po tym wydarzeniu pojawił się u mnie suchy kaszel, który lekko mnie niepokoi. Czuję też lekki brak komfortu przy oddychaniu. Przed kilkoma dniami przypomniało mi się także że jakoś 3-5 miesięcy temu podczas inhalacji leku astmatycznego awaryjnego podczas inhalacji poczułem że w moich ustach coś dziwnego w moich ustach, co okazało się kawałkiem kompozytowego (po części metalowego) opakowania po cukierkach. Oczywiście ten kawałek wyjąłem, ale nie byłem w stanie ile takich "niespodzianek" było początkowo. Nie pamiętam czy dużo kaszlałem po tym zdarzeniu. Po zdarzeniu nie zwiększyła się u mnie częstotliwość infekcji układu oddechowego. Czy w związku z którymś z tych dwóch lęków powinienem udać się do lekarza? Dodam od razu że z zaburzeniami lękowymi walczę (psychoterapia poznawczo-behawioralna).
odpowiada 1 ekspert:
Dr n. med. Dariusz Pysz-Waberski
Dr n. med. Dariusz Pysz-Waberski
Dotyczy: Astma Kaszel Nerwica Psychoterapia behawioralna Psychologia Słodycze Nurty psychoterapeutyczne Układ oddechowy Przełyk

Jak zmniejszyć stres przed egzaminem?

Dzień dobry Za parę dni mam egzamin na prawo jazdy. Problem polega że strasznie się stresuje. Ciężko mi się skoncentrować. Proszę o poradę jak sobie poradzić z tym stresem? Czy jest może jakiś lek by zmniejszyć ten stres i zwiększyć koncentrację ? Z góry dziękuje ładnie za odpowiedz
odpowiada 1 ekspert:
Specjalista Medycyny Naturalnej - Naturoterapeuta Mariusz Bek
Specjalista Medycyny Naturalnej - Naturoterapeuta Mariusz Bek
Dotyczy: Stres Psychologia

W jaki sposób możemy wyciszyć syna?

Witam. Mam niepełnosprawnego 18letniego syna. Syn ma sprzężenie. St lekki, autyzm, zespół touretta. Mamy problem z doborem jednego z leków. Proszę o wyjaśnienie 3 z nich. Asentra, parogen, Lerivon. Próbowaliśmy każdy. Asentra była kilka lat, aż działanie nie było... Witam. Mam niepełnosprawnego 18letniego syna. Syn ma sprzężenie. St lekki, autyzm, zespół touretta. Mamy problem z doborem jednego z leków. Proszę o wyjaśnienie 3 z nich. Asentra, parogen, Lerivon. Próbowaliśmy każdy. Asentra była kilka lat, aż działanie nie było zauważalne. Parogen pobudzał, syn stał się nerwowy, agresywny. Lerivon podobnie jak parogen i do tego większe tiki. Chodzi aby syna wyciszyć. Jest ogromny problem z zachowaniem i tikami. Będę wdzięczna za pomoc.
odpowiada 1 ekspert:
Dr Mieczysław Bakun
Dr Mieczysław Bakun
Dotyczy: Autyzm Agresja Psychologia Psychoterapia Dziecko

Jak mam rozumieć swoje zachowanie?

Witam. Mam 24 lata, niecały rok temu rozstaliśmy się z była partnerka. Głównie z mojej winy. Obecnie poznałem nową dziewczynę, jednak codziennie myśle o byłej i naszym synku. Brakuje mi spędzania z była czasu i rozmów, chciał bym mieć z... Witam. Mam 24 lata, niecały rok temu rozstaliśmy się z była partnerka. Głównie z mojej winy. Obecnie poznałem nową dziewczynę, jednak codziennie myśle o byłej i naszym synku. Brakuje mi spędzania z była czasu i rozmów, chciał bym mieć z nią relacje abym mógł się zwierzać ponieważ jest osoba której najbardziej ufam. Odkąd się rozstaliśmy każdej nocy wstaje ok. 1 i nie mogę zasnąć do 2 oraz budzę się drugi raz około 4 po czym po jakimś czasie udaje się zasnąć. W ostatnim czasie zauważyłem, iż mam słaby humor… Jeśli ktoś mnje prosi bym coś zrobił to reaguje krzykiem, nieraz mam ochotę zniknąć tzn. Wyjść z domu i nie wrócić… Co w takiej sytuacji mogę zrobić? Czy to coś złego ?
odpowiada 1 ekspert:
Redakcja abcZdrowie
Redakcja abcZdrowie
Dotyczy: Konflikty w związku Psychologia Rozstanie

Do jakiego lekarza powinnam zgłosić się z takimi problemami?

Dzień dobry, od lat bardzo źle znoszę miesiączki. Jestem wtedy drażliwa, pełna silnej złości, miewam myśli samobójcze, mam wahania nastroju, bóle głowy, brak apetytu, nagle łapię alergie i dostaje bóli pleców. Moje miesiączki są obfite i bardzo bolesne. Nie... Dzień dobry, od lat bardzo źle znoszę miesiączki. Jestem wtedy drażliwa, pełna silnej złości, miewam myśli samobójcze, mam wahania nastroju, bóle głowy, brak apetytu, nagle łapię alergie i dostaje bóli pleców. Moje miesiączki są obfite i bardzo bolesne. Nie pomagają tabletki przeciwbólowe. Przyjmuje leki SSRI z powodu zaburzeń psychicznych, ale one nie zmniejszają odczuwanych objawów. Miesiączki pogarszają moje dolegliwości psychiczne. Wycofuje się społecznie, mało rozmawiam. Zakrwawiam ubrania i muszę często korzystać z toalety. Wszystko trwa od 7-10 dni przed okresem i utrzymuje się do ok. 4 dnia miesiączki. Do jakiego lekarza powinnam zgłosić się z takimi problemami ?
odpowiada 1 ekspert:
Redakcja abcZdrowie
Redakcja abcZdrowie
Dotyczy: Ginekologia Alergia Ból głowy Zaburzenia nastroju Interna Psychologia Psychoterapia Leki przeciwbólowe Myśli samobójcze Brak apetytu Cykl miesiączkowy Ból pleców

Jak zachować się wobec terapeuty?

Mam pokusę żeby nagrywać moje przyszłe spotkania online z psychoterapeutką. Nagrywałabym ekran podczas rozmowy, na własny użytek, bo boję się że wszystkiego co ona mi powie nie zapamiętam (mam problemy z pamięcią i koncentracją przez depresję), potem gdybym chciała... Mam pokusę żeby nagrywać moje przyszłe spotkania online z psychoterapeutką. Nagrywałabym ekran podczas rozmowy, na własny użytek, bo boję się że wszystkiego co ona mi powie nie zapamiętam (mam problemy z pamięcią i koncentracją przez depresję), potem gdybym chciała do tego wrócić to bym sobie na nowo odtwarzała wideo i może dochodziłabym dzięki temu do nowych wniosków. Nie chciałabym tego nigdy nikomu pokazywać. Ale z drugiej strony czuję że to by nie było fair, to by było coś co bym przed nią ukrywała, a to mogłoby źle rzutować na naszą relację terapeutyczną, musiałabym chyba być z nią w pełni szczera żeby psychoterapia była skuteczna. Chyba lepiej byłoby jej po prostu powiedzieć że przez zaburzenia koncentracji i pamięci na pewno nie dam rady wszystkich jej słów pamiętać. Co zrobić?
odpowiada 1 ekspert:
Dr Mieczysław Bakun
Dr Mieczysław Bakun
Dotyczy: Depresja Zaburzenia pamięci i intelektu Psychologia Problemy z koncentracją

Przemoc ze strony partnera

Mój chłopak ciągle się po mnie wyżywa, obraża mnie ciągle mówi że mało zarabiam chociaż wcale tak nie jest, ma problem jeżeli mam jakiś dzień wolny (prowadze domową gastronomię i zdarza się że czasem nie mam tyłu zamówień) ciągle się... Mój chłopak ciągle się po mnie wyżywa, obraża mnie ciągle mówi że mało zarabiam chociaż wcale tak nie jest, ma problem jeżeli mam jakiś dzień wolny (prowadze domową gastronomię i zdarza się że czasem nie mam tyłu zamówień) ciągle się wykrzywią nawet w sklepie kiedy robimy zakupy. Zaciska zęby że złosci. Chodzi po domu i dogaduje pod nosem różne rzeczy żeby mnie zdenerwować czy urazić. Nie pomaga mi wogole w domu a na dodatek wogole nie szanuje mojej pracy w domu ani zarobkowej ciągle mówi że on i tak więcej zarabia. Mieszkamy za granicą i naprawdę mam tego dość dostaje ataków agresji po całotygodniowym zaczepianiu przez niego. Chciałam mu pomóc bo wiem że ma gorszy czas ale już nie daje rady. Dochodzi nawet do popychania czy szarpania on twierdzi że to nie jest przemoc. Do psychologa ani lekarza nie chce iść. Proszę o poradę.
odpowiada 1 ekspert:
Mgr Tomasz Kościelny
Mgr Tomasz Kościelny
Dotyczy: Agresja Psychologia

Jak odejść z psychoterapii?

Dzień dobry, Jestem w psychoterapii od pół roku. Jednak zamierzam z niej zrezygnować.Nie jest to wina psychoterapeuty tylko mojej osoby. Po prostu nie ma w niej efektów i czuje się zniechęcona, znudzona i nie mam ochoty się już angażować w... Dzień dobry, Jestem w psychoterapii od pół roku. Jednak zamierzam z niej zrezygnować.Nie jest to wina psychoterapeuty tylko mojej osoby. Po prostu nie ma w niej efektów i czuje się zniechęcona, znudzona i nie mam ochoty się już angażować w to i nie mam do tego ani chęci ani też motywacji, aby ciągle rozmawiać o tym samym. Terapeuta jeszcze o tym nie wiem. Dowie się w środę na naszym spotkaniu. Zrobie to osobiście, ponieważ nie uznaje zrywania tak długiej współpracy sms-owo. Uważam to za brak szacunku do drugiej osoby. Chciałabym dopytać, jak będzie wyglądała ta sesja? Czy ona również jak zawsze będzie trwała 60minut? O co będzie wypytywał mnie terapeuta? Czy mocno będzie na silę mnie sztucznie próbował wzmacniać? Mój terapeuta to bardzo konkretna i rzeczowa osoba, wiec podejrzewam,ze jakoś mocno nie będzie mi tego utrudniać, jednak wiadomo psychoterapeuci też maja swoje procedury. Mimo wszystko jestem mu bardzo wdzięczna za dotychczasową współprace. Głównie za to jego wyrozumiałość, cierpliwość, ogromną aktywność oraz zaangażowanie. Mego się musiał ze mną użerać. Chciałabym mu za to podziękować. Czy w sytuacji, w której to ja przerywam terapie mogę wręczyć mu laurkę z podziękowaniami? Na co ja mam się nastawić? Nie wiem czy to istotne. Nurt poznawczo-behawioralny. Chce załatwić to w sympatycznej atmosferze, ale też nie zamierzam bawić się w jakieś miesięczne podsumowania współpracy. Chciałabym to zrobić szybko. Po prostu żeby powiedział co tam musi powiedzieć w ramach swoich technik i dał mi odejść. Mam nadzieje,ze mi się to uda
odpowiada 1 ekspert:
Redakcja abcZdrowie
Redakcja abcZdrowie
Dotyczy: Psychologia Motywacja

Popularne tematy

Antykoncepcja awaryjna • Błona dziewicza • Hormonoterapia • Usuwanie nadżerki • USG piersi • Wypadanie macicy i pochwy • Hormonalna terapia zastępcza • Badanie bakteriologiczne moczu • USG ciąży • Grzybica cewki moczowej • Niewspółmierność porodowa • Histerosalpingografia • Stan przedrzucawkowy • Cytomegalia • Test LH • Zdrowie w ciąży • Brak okresu • Monitorowanie owulacji • Poród kleszczowy • Antykoncepcja mechaniczna • Pochwa • Badania hormonalne • Biopsja endometrium • Badanie niepłodności • Dyspareunia • Rak piersi • Cytologia
Patronaty
Zdrowie
Dziecko
Psychologia
Newsy
Ważne tematy